Deutsche Welle | Onet

W Niemczech studenci prowadzący własne gospodarstwo domowe wydają średnio ponad połowę (53 proc.) swoich dochodów na mieszkanie. To znacznie więcej niż reszta społeczeństwa, która przeznacza na mieszkanie niespełna 25 proc. – jak podał Federalny Urząd Statystyczny z Wiesbaden. Podstawą tych statystyk są badania dotyczące dochodów i warunków życia za rok 2024. Aż 62 proc. studenckich gospodarstw domowych jest przeciążone zbyt wysokimi kosztami mieszkania.

Również praktykanci ze szkół zawodowych, którzy prowadzą własne gospodarstwo domowe przeznaczają stosunkowo dużą część dochodów (41 proc.) na mieszkanie.

Ratunkiem wspólne mieszkanie

Okazuje się, że bardziej opłaca się wspólne mieszkanie. Studenci dzielący gospodarstwo domowe przeznaczają średnio około 37 proc. swojego dochodu na dach nad głową. Podobnie jest w przypadku praktykantów. Przy tym wielu młodych ludzi musi sobie radzić z niewielkimi dochodami. Według ostatnich danych urzędu statystycznego połowa studentów prowadzących własne gospodarstwo domowe miała średni miesięczny dochód poniżej 930 euro.

Studenci mieszkający z innymi studentami lub praktykantami szkół zawodowych sami zarabiali średnio 42 proc. swoich dochodów. Około 32 proc. pochodziło z prywatnego wsparcia, np. od rodziny, a 14 proc. stanowiły świadczenia typu BAföG lub inne stypendia.

(DPA/jar)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Kanclerz Niemiec Friedrich Merz, prezydent Francji Emmanuel Macron oraz premier Polski Donald Tusk podczas wspólnej wizyty 27 sierpnia w stolicy Mołdawii, Kiszyniowie, jednoznacznie zapewnili o wsparciu w jej drodze do Unii Europejskiej. Szefowie państw i rządów tzw. Trójkąta Weimarskiego podkreślili, że będą wspierać kraj także w walce z dezinformacją i próbami destabilizacji.

– Rosja każdego dnia wytrwale działa, by zniszczyć dobrobyt i pokój w Mołdawii – stwierdził Merz. – Jesteśmy świadomi, że podejmowane są próby podważenia demokracji – podkreślił Macron.

Trójka przywódców zaznaczyła, że wizyta w 34. rocznicę niepodległości dawnej republiki radzieckiej ma duże znaczenie symboliczne.

„Serdecznie witamy w UE”

– Drzwi do Unii Europejskiej są otwarte – powiedział kanclerz Friedrich Merz. – Serdecznie witamy Mołdawię w UE.

Mołdawia jest geograficznie i historycznie częścią Europy, stwierdził kanclerz. Docenił „zdecydowane i skuteczne” reformy, które do tej pory wdrożono na drodze do Unii Europejskiej.

Premier Polski Donald Tusk podkreślił, że także jego kraj przeszedł trudną drogę do Unii Europejskiej. Dodał jednak, że przyjęcie Mołdawii, liczącej około 2,5 miliona mieszkańców, wzmocni również całą Europę.

Zarzuty wobec Putina: „Chce odzyskać także Mołdawię”

Kanclerz Merz oskarżył prezydenta Rosji Władimira Putina o hybrydowe ataki na Mołdawię, których celem ma być osłabienie demokracji w tym kraju. – Putin chce odzyskać także Mołdawię i wciągnąć ją z powrotem w rosyjską strefę wpływów – stwierdził. Jednocześnie zapewnił: „Stoimy po waszej stronie w obronie waszej wolności i suwerenności”.

Wizyta w Dniu Niepodległości

Merz, Macron i Tusk odwiedzili Mołdawię w 34. rocznicę ogłoszenia niepodległości przez byłą republikę radziecką, która dziś liczy 2,5 miliona mieszkańców. W Kiszniowie przyjęła ich prezydent Maia Sandu, zabiegająca o członkostwo swojego kraju w Unii Europejskiej. Od 2022 roku Mołdawia, podobnie jak Ukraina, posiada status kandydata do UE.

Wybory parlamentarne we wrześniu

Trzej politycy chcą swoją wizytą wesprzeć prezydent Mołdawii Maię Sandu oraz proeuropejski rząd kraju przed wyborami parlamentarnymi zaplanowanymi na wrzesień. Należący do najbiedniejszych w Europie kraj jest podzielony między siły proeuropejskie i prorosyjskie. W separatystycznym Naddniestrzu, wąskim pasie ziemi na wschodzie republiki, od lat 90. stacjonują rosyjscy żołnierze.

Prezydent Maia Sandu podkreśliła podczas wspólnego wystąpienia, że Mołdawianie już wybrali europejską drogę. – Ale niepodległość nie jest zagwarantowana – zaznaczyła, wskazując na znaczenie wyborów parlamentarnych. Sandu zwróciła jednocześnie uwagę na nielegalne finansowanie i dezinformację ze strony Rosji. – To od nas zależy, czy uda się nam to zatrzymać – powiedziała. Moskwie zarzuca się próby kupowania głosów i szerzenia dezinformacji.

Pod koniec 2023 roku Unia Europejska zdecydowała o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Mołdawią. Kanclerz Merz zapowiedział, że jesienią mają zostać otwarte pierwsze negocjacje.

– Mołdawia jest także historycznie częścią europejskiej rodziny. Drzwi do UE są otwarte – podkreślił chadek w Kiszyniowie. Jednocześnie oskarżył prezydenta Rosji Władimira Putina o próbę cofnięcia czasu. Putin – także poprzez wojnę przeciwko Ukrainie – próbuje odbudować dawny Związek Radziecki. Dlatego wojna w Ukrainie musi się zakończyć, ale nie za wszelką cenę. – Nie chcemy kapitulacji Ukrainy – oświadczył Merz. Taki scenariusz dałby Rosji jedynie więcej czasu na przygotowanie kolejnych wojen.

(DPA/RTR/Jar)

Kanclerz Niemiec Friedrich Merz uzasadnił przyjęty przez rząd pakiet ustaw dotyczących bezpieczeństwa i obrony zagrożeniem ze strony Moskwy. – Rosja od dawna prowadzi wobec nas hybrydowe ataki – powiedział Merz po posiedzeniu rządu w środę, 27 sierpnia, w berlińskim ministerstwie obrony. Wspomniał m.in. o „masowej ingerencji” w niemiecką demokrację i celowych atakach na systemy informatyczne.

Choć projekt zakłada przede wszystkim dobrowolność wstąpienia do wojska, jednak w razie braku ochotników przewiduje także możliwość obowiązkowego poboru. Chodzi o trwałe zwiększenie zdolności obronnych Niemiec, by zapewnić wiarygodne odstraszanie. Kluczowe decyzje wymagają jednak zgody Bundestagu, co już teraz wywołuje gorący spór w koalicji rządowej.

Choć minister spraw zagranicznych Johann Wadephul w poniedziałek (25.08.2025) wycofał swoje weto wobec projektu ustawy, kontrowersje wcale nie ustały. Unia chadecka uważa, że próg wprowadzenia obowiązku służby wojskowej jest zbyt wysoki i ostrzega przed groźbą niedoboru żołnierzy. Natomiast w SPD dotychczasowe regulacje budzą sprzeciw nie tylko młodzieżówki partyjnej – Jusos. Socjaldemokraci podkreślają, że na pierwszym planie musi pozostać zasada dobrowolności.

Ambitny plan

Dzięki nowej służbie, która ma trwać co najmniej sześć miesięcy, możliwe będzie pozyskanie około 100 tysięcy wyszkolonych rezerwistów. Oznaczałoby to podwojenie obecnego stanu osobowego rezerw. Bundeswehra chce ponadto, w porozumieniu z NATO, zwiększyć liczebność sił czynnych z obecnych 180 tysięcy do 260 tysięcy żołnierzy. Celem jest zwiększenie liczebności Bundeswehry łącznie do 460 tysięcy żołnierzy. W ocenie ekspertów to bardzo ambitny plan.

Projekt ustawy to największa zmiana w niemieckiej polityce wojskowej i bezpieczeństwa od momentu zawieszenia obowiązkowego poboru w 2011 roku. Pierwszym krokiem będzie ponowna rejestracja wszystkich mężczyzn podlegających służbie wojskowej, począwszy od rocznika 2008 i obowiązkowa ankieta online o gotowości do służby. Od 1 lipca 2027 roku przywrócona zostanie także obowiązkowa komisja lekarska sprawdzająca zdolność do służby.

Ile zarobią ochotnicy?

Według ministra obrony Borisa Pistoriusa wynagrodzenie wynosić będzie około 2300 euro netto miesięcznie; zapewnione są też zakwaterowanie i ubezpieczenie zdrowotne. Dodatkowo żołnierze będą mieli dostęp do kursów językowych i innych szkoleń indywidualnych oraz dopłat na zdobycie prawa jazdy. Wszyscy pełniący służbę wojskową mają być powoływani jako żołnierze kontraktowi, co zapewni im wyższe wynagrodzenie niż dotychczasowym ochotnikom.

Możliwość służby wojskowej bez stanu podwyższonej gotowości

Najważniejszym punktem ustawy jest nowe uprawnienie rządu federalnego. Za zgodą Bundestagu będzie mógł on wprowadzić obowiązkową podstawową służbę wojskową nawet poza stanem podwyższonej gotowości czy wojny, wydając w tym celu odpowiednie rozporządzenie. Służba ta miałaby trwać od sześciu do 12 miesięcy. Taki krok byłby możliwy „jeśli sytuacja w polityce obronnej będzie wymagać szybkiego zwiększenia liczebności sił zbrojnych, którego nie da się osiągnąć dzięki ochotnikom”.

Boris Pistorius przyznał w rozmowie z Deutschlandfunk, że prawdopodobnie w Bundestagu wprowadzone zostaną jeszcze zmiany, gdyż „Żadna ustawa zazwyczaj nie opuszcza Bundestagu w takiej formie, w jakiej do niego trafiła” – powiedział. Odnosząc się do tymczasowego weta ministra spraw zagranicznych Johanna Wadephula, Pistorius skrytykował chadeków: „Nie mogę zrozumieć, jak można próbować blokować projekt ustawy w rządzie jeszcze zanim trafi do parlamentu”.

Do pakietu ustaw, nad którym teraz będzie obradować Bundestag, oprócz nowej służby wojskowej należy również powołanie Narodowej Rady Bezpieczeństwa. – Od 30 lat trwały dyskusje, my decydujemy po czterech miesiącach – powiedział kanclerz Merz. Rada ma zwoływać posiedzenia w sytuacjach kryzysowych i podejmować szybkie decyzje.

(RTR/DPA/jar)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Jak podaje niemiecka gazeta „Sueddeutsche Zeitung”, w miniony poniedziałek różne niemieckie banki zablokowały płatności przy pomocy systemu Paypal o wartości prawdopodobnie ponad dziesięciu miliardów euro.

„To katastrofa wizerunkowa dla Paypala i strata finansowa, której skala nie została jeszcze określona” – czytamy.

Podejrzane polecenia zapłaty

Gazeta podaje, że w Paypalu musiało dojść w ostatnich tygodniach do awarii systemów mających zapobiegać wyłudzeniom pieniędzy od klientów. Niemieckie banki zauważyły bowiem miliony podejrzanych poleceń zapłaty od Paypala.

Chodzi o sytuację, gdy Paypal chce pobrać z konta bankowego pieniądze, po tym jak użytkownik systemu dokonał na przykład płatności w sklepie internetowym.

„Sueddeutsche Zeitung” podaje, że w Niemczech Paypal ma ponad 30 milionów klientów i jest najpopularniejszą metodą płatności za zakupy w sieci. W ubiegłym roku prawie 30 procent wszystkich transakcji internetowych zostało zrealizowanych za pośrednictwem tego operatora.

Paypal na celowniku oszustów

Jak czytamy, przestępcy regularnie próbują oszukać Paypala i wyłudzić pieniądze z kont bankowych. Zazwyczaj takie oszustwa są skutecznie wykrywane przez wewnętrzny system bezpieczeństwa. Jednak pod koniec ubiegłego tygodnia system ten najwyraźniej uległ awarii. Wiele wskazuje na to, że w rezultacie Paypal bez sprawdzania przesłał do banków podejrzane polecenia zapłaty.

Gazeta podaje, że kilku niemieckim bankom wydało się to podejrzane, dlatego tymczasowo wstrzymały transakcje. Oznacza to, że sprzedawcy nie otrzymali pieniędzy za towary. Weryfikacja podejrzanych transakcji może potrwać kilka dni. Znawcy branży, z którymi rozmawiali dziennikarze gazety, szacują, że może chodzić w sumie o transakcje o wartości 10 miliardów euro.

Czy tylko w Niemczech?

Paypal potwierdził gazecie, że faktycznie w ostatnich dniach wystąpiły problemy, które wpłynęły na niektóre transakcje. Firma zapewniła, że przyczyna została szybko zidentyfikowana, a teraz trwają pracę naprawcze.

„Sueddeutsche Zeitung” dodaje, że rzadko zdarza się, aby systemy bezpieczeństwa tak dużej firmy uległy awarii. Na razie nie jest też jasne, czy problem dotyczy tylko Niemiec, czy też innych krajów europejskich – czytamy.

Dane pochodzą z badania Instytutu Gospodarki Niemieckiej w Kolonii (IW). Zgodnie z nimi tylko Łotwa, Estonia i Chorwacja wypadają gorzej. „Szczególnie konkurenci spoza Europy produkują częściowo znacznie taniej pod względem kosztów pracy niż Niemcy” – czytamy w badaniu udostępnionemu agencji informacyjnej Reutera.

„Japonia może rywalizować o zamówienia przemysłowe z jednostkowymi kosztami pracy niższymi o 24 procent, a Stany Zjednoczone nawet o 32 procent” – wynika z badania IW.

Koszty pracy są uważane za ważny wskaźnik konkurencyjności cenowej. Również kraje strefy euro osiągają tutaj znacznie lepsze wyniki: koszty pracy na jednostkę produktu są o 13 procent niższe niż w Niemczech.

– Niedobór wykwalifikowanych pracowników powoduje dalszy wzrost płac – wyjaśnił wysoki poziom kosztów autor badania Christoph Schröder. – Koszty w Niemczech prawdopodobnie będą nadal rosły w nadchodzących latach.

Konieczne są reformy

Jego zdaniem rząd Niemiec może temu przeciwdziałać. W tym celu musi spowolnić wzrost kosztów pracy i zareagować na wyzwania demograficzne. – Bez reformy systemów socjalnych gospodarka krok po kroku popada w deindustrializację – ostrzegł Schröder.

Według badania poziom jednostkowych kosztów pracy w niemieckim przemyśle jest wysoki, mimo że jego wydajność jest ponadprzeciętna. W ubiegłym roku wydajność konkurencji zagranicznej pozostawała o pięć procent w tyle za Niemcami. „Jak pokazują wysokie niemieckie jednostkowe koszty pracy, poziom wydajności był dalece niewystarczający, aby zrównoważyć niekorzystną sytuację wynikającą z wysokich kosztów pracy w Niemczech” – twierdzi IW.

Przewaga zagranicznych konkurentów

Przemysł przetwórczy zajmuje zatem trzecie miejsce w rankingu kosztów pracy. Jedynie w Danii i Belgii koszty pracy w przemyśle są wyższe niż w Niemczech. „Zarówno zagraniczna konkurencja ogółem, jak i kraje strefy euro poza Niemcami mogą produkować z przewagą kosztów pracy wynoszącą około jednej czwartej” – podkreślił IW.

(RTR/stef)

Weto prezydenta Karola Nawrockiego do rządowej ustawy o pomocy Ukraińcom odbija się echem w niemieckich mediach. Krytyczny komentarz publikuje w środę (27.08.) lewicowy dziennik „Die Tageszeitung”.

Autorka tekstu Gabriele Lesser pisze, że polski prezydent kieruje się zasadą „im gorzej dla Ukrainy, tym lepiej dla Polski”. Jej zdaniem Karol Nawrocki wyraził to już podczas kampanii wyborczej, kiedy wielokrotnie wypowiadał się przeciwko członkostwu Ukrainy w NATO i zapewniał, że jako prezydent sprzeciwi się wysłaniu polskich żołnierzy na misję pokojową na Ukrainę.

„Nienawiść i podłość”

„Weto Nawrockiego wywołuje strach i przerażenie wśród miliona ukraińskich uchodźców w Polsce, którzy bez ustawy o pomocy pod koniec września stracą legalny status pobytu w Polsce”.

Lesser pisze też o inicjatywie prezydenta, który chce uznać flagę Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) za symbol karalny, tak jak swastyka, czy sierp i młot.

„W ten sposób Nawrocki idzie na rękę prezydentowi Rosji, to nienawiść i podłość – z jasnym celem politycznym: Nawrocki chce obalić centrolewicowy rząd i utorować drogę do powrotu do władzy prawicowo-populistycznej partii Prawo i Sprawiedliwość (PiS)”.

Jak czytamy, Nawrocki najwyraźniej wypiera fakt, że taka polityka jest jednocześnie zaproszeniem dla Władimira Putina, aby po zdobyciu Kijowa wziąć na cel Warszawę.

„Kto miałby pomóc Polsce po tym, jak zdradziła ona swojego sąsiada, Ukrainę?” - czytamy w „Die Tageszeitung”.

Powyższy tekst jest omówieniem artykułu z prasy niemieckiej i niekoniecznie odzwierciedla stanowisko redakcji polskiej DW.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Przez wiele miesięcy rząd w Berlinie blokował przyjęcie około dwóch tysięcy obywateli Afganistanu przebywających w Pakistanie. Po kilku orzeczeniach sądowych, wydanych w ostatnich tygodniach, Niemcy zmieniły jednak zdanie. Według informacji mediów w najbliższych dniach kilka afgańskich rodzin ma przylecieć do Niemiec. Wszyscy oni otrzymali wcześniej zgodę na przyjęcie i wnieśli sprawę do niemieckich sądów.

W dzienniku „Die Welt” czytamy: „Kto daje słowo, musi go dotrzymać. Obecnie około dwóch tysięcy Afgańczyków nadal oczekuje w Pakistanie, niektórzy już od lat. Jak długo Niemcy zamierzają zwlekać? Władze pakistańskie już od dłuższego czasu zaostrzyły ton wobec Afgańczyków przebywających w ich kraju i grożą im deportacją. Pakistan deportował już nawet 210 Afgańczyków, którzy otrzymali zgodę na przyjęcie w Niemczech do ich ojczyzny. Według Ministerstwa Spraw Zagranicznych aresztowano ponad 450 kolejnych osób. 245 z nich zostało zwolnionych z obozów deportacyjnych po interwencji rządu w Berlinie. Cała ta sytuacja jest dramatem: ambitna retoryka, żałosna realizacja. Niemieckie aspiracje i niemiecka rzeczywistość są dalekie od siebie – tak jak obecnie w wielu innych dziedzinach”.

Regionalna gazeta „Märkische Oderzeitung” komentuje: „Chodzi o osoby, które pomogły Niemcom podczas misji Bundeswehry w Afganistanie, ale także o byłych polityków, którzy są uważani przez talibów za wrogów, o prawników, dziennikarzy i osoby prześladowane ze względu na swoją orientację seksualną. Jednak przyjmowanie Afgańczyków do Niemiec nie jest obecnie zbyt popularne. Częściowo poważne przestępstwa i zamachy, których dopuścili się uchodźcy afgańscy, przesłoniły wiele kwestii w postrzeganiu opinii publicznej. Na przykład to, że rządy i państwa są prawnie zobowiązane do dotrzymywania swoich obietnic. Deportacje z Pakistanu prawdopodobnie znacznie szybciej opróżnią niemieckie domy gościnne w stolicy Pakistanu niż wspólna praca niemieckich ministerstw spraw wewnętrznych i spraw zagranicznych. Pakistan już dawno rozpoczął ten proces. Na marginesie pozostają prawo i humanitaryzm”.

Gazeta „Ludwigsburger Kreiszeitung” ocenia: „Niemcy muszą teraz zadbać o tych, którzy chcieli przyczynić się do lepszej przyszłości swojego kraju i dlatego muszą obawiać się o swoje bezpieczeństwo i bezpieczeństwo swoich rodzin. Zanim zostaną wydani islamistom z epoki kamienia łupanego. Nie może to jednak oznaczać, że Republika Federalna Niemiec musi zaniedbywać swoje własne interesy w zakresie bezpieczeństwa. Ostrzeżenia służb dotyczące ryzyka nie zostały wystarczająco uwzględnione przez koalicję sygnalizacji świetlnej (czyli poprzedni rząd złożony z SPD, Zielonych i FDP – red.). Wyzwanie to znajduje się w skomplikowanym polu napięć: kto opowiada się za humanitaryzmem i domaga się go na całym świecie, musi sam go zapewnić. Jednocześnie państwo prawa musi jednak spełniać oczekiwania obywateli, którzy chcą być chronieni przed tymi, którzy przedstawiają fałszywe fakty i chcą tu przyjechać, mimo że nie są zagrożeni. Czy mu się to uda? Dobrindt (Alexander Dobrindt - szef MSW – red.) będzie musiał się z tym zmierzyć”.

To naprawdę zadziwiające: istnieją badania, analizy i zalecenia, ale do dziś nie ma jednolitych międzynarodowych zasad dotyczących tego, ile czasu dzieci mogą spędzać przed ekranem. Oczywiście każde dziecko ma inne potrzeby. A zanim naukowcy zgromadzą wystarczającą ilość danych, aby sformułować zalecenia, technologie i normy społeczne już dawno pójdą o trzy kroki dalej.

Istnieje jednak kilka zasad, co do których lekarze, psychologowie, badacze uzależnień i pedagodzy mediów są zgodni. Są one ściśle powiązane z tym, czego potrzebują dzieci na poszczególnych etapach rozwoju. Opierają się one na zasadzie zapobiegania: lepiej kierować się naukowo uzasadnionym podejrzeniem, że telefony komórkowe i inne urządzenia powodują szkody, niż później się denerwować.

W pierwszych latach życia należy odkrywać świat

„Bez ekranów do trzeciego roku życia” – tak brzmi krótka formułka zalecana rodzicom w Niemczech. – W tej fazie życia dzieci nie potrzebują jeszcze treści wyświetlanych na ekranie i nie są w stanie ich zrozumieć – mówi pediatra Ulrike Gaiser, która współtworzyła niemieckie wytyczne dotyczące mediów dla dzieci. Światowa Organizacja Zdrowia WHO jest mniej rygorystyczna i zaleca, aby dzieci powyżej drugiego roku życia spędzały przed ekranem nie więcej niż godzinę dziennie. Jednakże organizacja ta twierdzi również, że im mniej, tym lepiej.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

W pierwszym lub dwóch pierwszych latach życia dziecko nawiązuje kontakt ze swoim otoczeniem. Według Ulrike Gaiser w tej fazie dziecko poszerza swoje pole zainteresowań. Od mamy do innych ludzi, do przestrzeni, nagle dostrzega piłkę po drugiej stronie pokoju – i zaczyna w jej kierunku raczkować. Ważne jest wówczas, aby dziecko nauczyło się samodzielnie kierować swoją uwagą – i nie było narażone na coś, co uwagę odwraca.

Dzieci powinny również wcześnie nauczyć się, że czasami zaspokojenie ich potrzeb zajmuje trochę czasu. Że między płaczem a podaniem posiłku przez rodziców mija trochę czasu. Że nie można kształtować świata ani sprawiać, by coś zniknęło, jednym ruchem ręki lub naciśnięciem przycisku. Czekanie i akceptowanie rzeczy jest podstawą życia, mówi Ulrike Gaiser.

Ekrany to złodzieje czasu

– Dzieci postrzegają świat inaczej niż dorośli – mówi psycholożka dziecięca Julia Asbrand z Uniwersytetu w Jenie. Dotyczy to również treści filmów lub mediów społecznościowych. – W przypadku bardzo małych dzieci wszystko, co widzą, może być dla nich prawdziwe – wyjaśnia Asbrand. Oczywiście, że to może budzić ich strach. Dlatego jako rodzic warto zatrzymać się i zapytać: „Co tam widziałeś?” albo „Czy masz jakieś pytania?”.

Co najbardziej niepokoi ekspertów: czas spędzany przed ekranem wypiera czas spędzany w rzeczywistości. A więc czas, w którym dzieci rozwijają swoje zdolności motoryczne, w którym wchodzą w interakcje z innymi ludźmi i zdobywają doświadczenia społeczne. Najnowsze badania pokazują, że z każdą minutą spędzoną przed ekranem dzieci słyszą sześć słów mniej od swoich rodziców.

Jeśli zsumować to w długim okresie, to do matury uzbiera się całkiem pokaźny słownik. Im dłużej dzieci siedzą same przed ekranem, tym gorsze są później ich umiejętności językowe. Natomiast ograniczenie czasu spędzanego przez dzieci przed ekranem poprawia takie umiejętności, jak motoryka mała, uwaga czy zachowania społeczne.

W przedszkolu chodzi o interakcję i wyobraźnię

Zanim dzieci pójdą do szkoły, powinny odkrywać świat, zdobywać doświadczenia dotykowe, orientować się w przestrzeni, bawić się z innymi – i to przez kilka godzin dziennie, mówi Ulrike Gaiser. Podczas zabawy uczą się również, że inni ludzie mają czasem inne pomysły. Że trzeba z nimi negocjować, przeforsować swoje zdanie lub ustąpić. Że czasami można ponieść porażkę.

Faza ta jest również ważna dla rozwoju wyobraźni. Dzieci muszą nauczyć się odkrywać świat i samodzielnie go kształtować. Im mniej okazji mają dzieci do tworzenia wewnętrznych obrazów, tym trudniej jest im rozwinąć wyobraźnię. Dlatego w tej fazie życia wystarczy maksymalnie 30 minut czasu spędzanego przed ekranem.

Według Ulrike Gaiser dzieci w wieku od sześciu do dziewięciu lat po raz pierwszy kształtują coś w rodzaju moralności. – Czy chcemy to pozostawić internetowi? – pyta. Chodzi o takie umiejętności, jak dyscyplina, wydajność czy wiedza – oraz o to, czy mogę polegać na własnej wiedzy, czy tylko na tym, co znajduje się w internecie. W Niemczech zaleca się dla tej grupy wiekowej maksymalnie 30 do 45 minut w czasie wolnym. I proszę, pod opieką dorosłych.

Jednak liczb tych nie można traktować dogmatycznie. Oczywiste jest, że mniej czasu spędzanego przed ekranem jest lepsze. Jednak obecnie umawianie się na spotkania i rozmowy odbywa się za pośrednictwem mediów cyfrowych, twierdzi psycholożka Julia Asbrand. Jeśli dziecko – zwłaszcza w kolejnej fazie życia – nie jest członkiem grupy WhatsApp swojej klasy, zostaje wykluczone. Nie powinno tak być, mówi.

W przypadku młodzieży trudniej jest kontrolować treści, z którymi mają kontakt

Specjaliści wiedzą również, że odciąganie dzieci od telefonów komórkowych jest iluzją. Pytanie brzmi zatem, jak wygląda zdrowe korzystanie z mediów. W Niemczech lekarze zalecają dzieciom w wieku od 9 do 12 lat maksymalnie 45 do 60 minut czasu spędzanego przed ekranem w czasie wolnym. Dla dzieci w wieku od 12 do 16 lat maksymalnie jedną do dwóch godzin, a dla młodzieży w wieku od 16 do 18 lat około dwóch godzin.

W tym okresie odłączania się od rodziców tym ważniejsze jest, aby z zainteresowaniem i otwartością pytać dzieci i pozwalać im pokazywać, co oglądają, wyjaśnia Julia Asbrand. – Jednym z największych problemów jest sytuacja, gdy dzieci robią coś w tajemnicy, a następnie spotykają się na przykład z groomingiem, gdy dorośli chcą zdobyć ich zaufanie w celu wykorzystania seksualnego. Dzieci nie mają wtedy odwagi porozmawiać o tym z rodzicami, ponieważ wiedzą, że nie powinny były tego robić – zauważa.

Nie wszystko jest złe

– Sami wiemy, że proponowane przez nas godziny są trudne do przestrzegania – mówi Ulrike Gaiser. Znacznie ważniejsza od dokładnej kontroli czasu jest treść: co dokładnie oglądają dzieci? Edukacyjną grę dla szkoły? Filmy z wojny w Ukrainie? Filmy z kotkami? A może dziecko z zaburzeniami odżywiania spędza zbyt dużo czasu z cyfrowymi influencerami fitness? A przede wszystkim: jak się z tym czuje?

Z punktu widzenia badań nad uzależnieniami najważniejsze jest, aby konsumpcja nie stała się nawykiem, mówi Julia Asbrand. Ponadto każde dziecko jest inne, każde medium jest inne, każda treść jest inna. Po prostu nie ma tu twardych naukowych wytycznych.

Zdaniem Ulrike Geiser rezygnacja z mediów cyfrowych byłaby oderwana od rzeczywistości. – W internecie można znaleźć fantastyczne rzeczy! – mówi. Tablety i inne urządzenia tego typu mogą być więc przydatnym narzędziem w szkole. Pomagają w nauce języków, znalezieniu grupy rówieśników, wykształceniu własnego głosu. W życiu prywatnym media społecznościowe mogą pomóc w utrzymywaniu kontaktów, na przykład z dziadkami lub ojcem pracującym gdzieś daleko. Mogą również pomóc w nawiązywaniu kontaktów.

Co mogą zrobić rodzice?

Tak długo, jak to możliwe rodzice nie powinni pozostawiać swoich dzieci samych przed ekranem. Należy rozmawiać o korzystaniu z mediów i pokazywać dzieciom, co oglądają. Decydujące znaczenie mają dobre relacje między rodzicami a dziećmi, swoboda i zaufanie.

Podobnie jak wiedza o potencjalnych zagrożeniach, na przykład o tym, jak uzależniające mogą być media cyfrowe. Rodzice powinni być zaniepokojeni, gdy dziecko wycofuje się, rezygnuje z innych zajęć, jest ogólnie smutne lub niezadowolone.

Można też ustalić jasne zasady, których sami należy przestrzegać. Na przykład: o ósmej wszystkie telefony komórkowe idą spać. Również telefony rodziców.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Niemieckiej DW

Niektórzy z około dwóch tysięcy obywateli Afganistanu, którzy utknęli w Pakistanie czekając na obiecane niemieckie wizy, będą mogli przybyć do Niemiec. Jak podał niemiecki dziennik „Die Welt” oraz inne media rząd w Berlinie, który przez wiele miesięcy blokował ich przyjęcie, ustąpił w tej sprawie pod presją wyroków sądów.

Według informacji studia telewizji publicznej ARD w New Delhi, już w najbliższych dniach kilka afgańskich rodzin ma przylecieć do Niemiec samolotami rejsowymi przez Dubaj i Stambuł. Wszyscy oni mają zgodę na przyjęcie i wnieśli skargę do niemieckich sądów na niemieckie władze.

Według prawie dwudziestu orzeczeń sądowych, które zapadły, Ministerstwu Spraw Zagranicznych grozi kara pieniężna, jeżeli nie wyda wiz Afgańczykom, którzy otrzymali zgodę na przyjęcie do Niemiec. Jeden z pozwów złożyła wykładowczyni prawa, która wraz z 13 członkami rodziny czeka w Pakistanie na niemiecką wizę. Jak informuje ARD, nie jest jasne, czy należy ona do osób, które teraz przybędą do Niemiec. Niewiadomo na razie, ile rodzin skorzysta z tej możliwości.

Niemieckie MSZ próbowało odwoływać sie od niektórych orzeczeń do Wyższego Sądu Administracyjnego Berlina i Brandenburgii, ale część wniosków wycofało. Rządowi groziła kara pieniężna w wysokości 2500 euro, jeśli wizy nie zostaną wydane do 10 września.

Niemcy obiecali pomoc

W niedzielę (24.08.2025) niemiecki minister spraw zagranicznych Johann Wadephul zwrócił uwagę, że osoby, którym obiecano przyjęcie, mają prawo przyjechać do Niemiec. – Osoby te nie muszą wnosić skarg – zapewnił polityk podczas Dnia Otwartych Drzwi w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. – Jesteśmy związani prawem i ustawami, a to oznacza moim zdaniem, że musimy je wypełniać. Należy to zrobić szybko – dodał. Zastrzegł jednak, że konieczne jest przeprowadzenie kontroli bezpieczeństwa.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Po przejęciu władzy przez islamskich talibów w Afganistanie cztery lata temu niemiecki rząd zapewnił osobom szczególnie zagrożonym – tzw. miejscowym współpracownikom sił Bundeswehry, obrońcom praw człowieka i dziennikarzom – możliwość przybycia do Niemiec. Jednak po zmianie rządu w maju br. minister spraw wewnętrznych Alexander Dobrindt zażądał przeprowadzenia wstępnej kontroli bezpieczeństwa w każdym indywidualnym przypadku. W międzyczasie Pakistan deportował wiele osób szukających schronienia do Afganistanu.

Organizacje takie jak Amnesty International, Caritas, Reporterzy bez Granic i Medico International oraz Niemieckie Stowarzyszenie Prawników zażądały w poniedziałek od rządu podjęcia natychmiastowych działań w celu ochrony Afgańczyków przebywających w Pakistanie.

(RTR, ARD/ widz)

Niemiecką branżę piwną czeka w najbliższych latach fala bankructw, przewiduje szef bawarskiej grupy piwowarskiej Oettinger. „Browary będą padać jak muchy" – powiedział dyrektor zarządzający grupy Stefan Blaschak w wywiadzie dla gazety „Augsburger Allgemeine".

Producentom piwa osuwa się grunt

Według Blaschaka przyczyną tej sytuacji jest stale spadająca konsumpcja piwa w Niemczech. Jak dotąd sprzedaż piwa spadała stosunkowo stabilnie o dwa do trzech procent rocznie. „W tym roku jednak obserwujemy gwałtowny spadek" – powiedział. Rynek skurczył się o 7 do 7,5 procent.

„W samym tylko pierwszym półroczu 2025 r. branża straciła na rynku krajowym około 2,6 mln hektolitrów, co odpowiada około 3 mln puszek dziennie“ – dodał.

Jego zdaniem prognozy na przyszłość nie są optymistyczne dla branży „Nadchodzi pokolenie, które znacznie bardziej interesuje się zdrowiem“ – mówi. W związku z tym spożycie piwa będzie najpewniej dalej spadać.

Cała branża cierpi

Według corocznego rankingu dystrybutora chmielu BarthHaas, pięć z sześciu dużych niemieckich browarów wyprodukowało w 2024 roku mniej piwa niż w roku poprzednim, przy czym spadek ten był szczególnie duży w przypadku grupy Oettinger. W przyszłym roku firma zamierza zaprzestać produkcji piwa w Brunszwiku, jednej z czterech lokalizacji.

Na początku miesiąca Federalny Urząd Statystyczny poinformował, że sprzedaż piwa w okresie od stycznia do czerwca po raz pierwszy od 1993 r. spadła poniżej poziomu czterech miliardów litrów.

Statystycy odnotowali odwrotną tendencję w przypadku napojów mieszanych z piwa i lemoniady, coli, soków owocowych lub innych bezalkoholowych dodatków. W pierwszym półroczu 2025 r. sprzedano ich dokładnie o 8 procent więcej niż w tym samym okresie poprzedniego roku. Jednak takie napoje mieszane na bazie piwa stanowiły jedynie 5,6 procent całkowitej sprzedaży piwa, wynoszącej 220,8 miliona litrów.

(DPA,KNA/szym)

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na facebooku! >>

Niemcy nie pójdą w ślad niektórych zachodnich sojuszników, jak Francja, Wielka Brytania czy Kanada, które zapowiedziały uznanie państwowości Palestyny podczas nadchodzącej wrześniowej sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Potwierdził to we wtorek (26.08.2025) w Berlinie niemiecki kanclerz Friedrich Merz na wspólnej konferencji prasowej z premierem Kanady Markiem Carneyem.

– Nie przyłączymy się do tej inicjatywy – powiedział Merz. – Nie uważamy, aby obecnie warunki uznania państwowości (Palestyny) były w jakikolwiek sposób spełnione. Niemcy uważają uznanie państwa palestyńskiego za jeden z ostatnich punktów na drodze do rozwiązania opartego na istnieniu dwóch państw, w którym Izraelczycy i Palestyńczycy będą mogli żyć obok siebie w pokoju – dodał kanclerz.

Premier Kanady już pod koniec lipca zapowiedział uznanie państwa palestyńskiego podczas sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Tłumaczył to m.in tym, że w obliczu eskalacji konfliktu wStrefie Gazy perspektywy jego rozwiązania na zasadzie współistnienia dwóch państw wydają się coraz odleglejsze. To samo planuje uczynić prezydent Francji Emmanuel Macron, a także Wielka Brytania. Obecnie Palestynę za państwo uznaje 147 krajów ONZ. W 1988 roku Polska uznała proklamację niepodległości Palestyny.

Poruszenia po izraelskim ataku na szpital

We wtorek Merz podkreślił, że stanowisko Niemiec w tej sprawie jest znane i na jego zmianę nie wpłynęły ostatnie wydarzenia w Gazie, także te w minionych dniach i godzinach.

W poniedziałek (25.08.2025) poruszenie i krytykę na świecie wywołał izraelski atak na szpital Nasser na południu Strefy Gazy, w którym zginęło 19 osób, w tym medycy i pięciu dziennikarzy.

Armia izraelska potwierdziła, że doszło do ataku na teren szpitala Nasser Chan Junis. Szef sztabu generalnego Ejal Zamir zarządził szybkie dochodzenie w sprawie incydentu i wyraził ubolewanie z powodu ofiar wśród osób postronnych. Dodał również, że dziennikarze nie byli celem. Jeden z zabitych dziennikarzy pracował jako freelancer dla agencji informacyjnej Reutera. Jak podano, wśród ofiar śmiertelnych są również reporterzy agencji AP i stacji telewizyjnej Al-Dżazira.

Merz krytykuje atak

Merz skrytykował atak izraelski. – Wczorajsze wydarzenie kładzie się głębokim cieniem na skądinąd pod każdym względem uzasadnione działania przeciwko Hamasowi – oświadczył we wtorek po południu na konferencji prasowej po spotkaniu z premierem Belgii Bartem De Weverem. Dodał, że nie uważa, aby był to celowy atak na dziennikarzy, jednak z ostateczna opinią wstrzyma się na wyniki zapowiedzianego przez Izrael dochodzenia.

Zdaniem kanclerza istnieje obawa, że w najbliższych dniach i tygodniach bedą kolejne podobne zdarzenia i być może nie da się ich uniknąć. Dlatego Merz uważa, iż słuszna była decyzja jego rządu, „że Izrael nie otrzyma z Niemiec broni, która może być użyta w Strefie Gazy w tych okolicznościach”.

Dziennikarze giną w Strefie Gazy

Niemiecki rząd wezwał Izrael do zapewnienia przejrzystości swoich działań wojennych. Niemcy nieustannie domagają się, aby dostęp do Strefy Gazy i relacjonowanie wydarzeń z tego obszaru były możliwe – powiedział rzecznik rządu Stefan Kornelius w Berlinie. – Od dawna nie widzimy gwarancji, że tak się stanie – dodał.

Według danych Palestyńskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy od początku wojny w Strefie Gazy w wyniku izraelskiego ostrzału zginęło ponad 240 palestyńskich dziennikarzy. Powodem izraelskiej inwazji na obszar Strefy Gazy był atak radykalno-islamskiego Hamasu na Izrael i masakra, w wyniku której zginęło około 1200 osób, a kolejne 250 zostało uprowadzonych jako zakładnicy. W Strefie Gazy prawdopodobnie nadal przebywa 50 zakładników, z których 20, według szacunków izraelskiego rządu pod przewodnictwem premiera Benjamina Netanjahu, nadal żyje.

(DPA, RTR/ widz)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Uczniowie uczący się w brudnych i zniszczonych salach lekcyjnych nie są odosobnionym przypadkiem – informują stowarzyszenia zajmujące się edukacją. Borykające się z problemami finansowymi gminy oszczędzają na kosztach gruntownego sprzątania i zamiast tego polegają na pomocy rodziców oraz inicjatywie nauczycieli, powiedział Katolickiej Agencji Informacyjnej (KNA) Stefan Behlau, przewodniczący stowarzyszenia Edukacja i Wychowanie w Nadrenii Północnej-Westfalii.

Sprzątanie lub prace remontowe nie powinny być zadaniem nauczycieli lub rodziców, podkreślił Behlau. Ponadto nauczyciele często sami organizują i opłacają z własnej kieszeni materiały do prac plastycznych, papier do kopiowania lub artykuły higieniczne.

– W wolnej gospodarce takie postępowanie byłoby nie do pomyślenia: materiały niezbędne do wykonywania pracy nie muszą być tam opłacane, kupowane i przechowywane przez samych pracowników – powiedział przedstawiciel związku zawodowego. – Potrzebny jest budżet na zakup materiałów, aranżację sal lekcyjnych i zapewnienie dzieciom impulsów do nauki poza podręcznikami i zeszytami ćwiczeń.

Apel o pilne inwestycje

Niemieckie Stowarzyszenie Nauczycieli zaapelowało o większe inwestycje w szkoły. – Przyjemne środowisko nauki i nauczania jest ważne zarówno dla uczniów, jak i nauczycieli – powiedział prezes stowarzyszenia Stefan Düll w rozmowie z KNA. Jego zdaniem szczególną odpowiedzialność w tym zakresie ponoszą gminy jako organy prowadzące szkoły. Według informacji własnych związku do organizacji ostatnio wielokrotnie docierały doniesienia o akcjach, w ramach których nauczyciele lub nawet rodzice sami chwytają za miotły i pędzle, aby odświeżyć salę lekcyjną.

Zamiast tego prezes Stefan Düll wezwał rząd Niemiec do wsparcia gmin poprzez program finansowany ze środków specjalnego funduszu inwestycyjnego. – Dzieci i młodzież zasługują na atrakcyjne i niezaniedbane środowisko nauki – powiedział. To samo dotyczy nauczycieli pracujących w szkołach. – Oba te czynniki nie mogą być uzależnione od sytuacji finansowej danej gminy – dodał Düll.

"Baraki edukacji"

Na zapytanie agencji KNA Niemiecki Związek Miast i Gmin przyznał, że za wyposażenie szkół zasadniczo odpowiedzialne są miasta i gminy w poszczególnych krajach związkowych. Obejmuje to również remonty sal lekcyjnych i sprzątanie. – W rzeczywistości jednak w obliczu bezprecedensowego kryzysu finansowego wiele gmin coraz częściej ma trudności z zapewnieniem utrzymania szkół w sposób pożądany i niezbędny – powiedział rzecznik.

Miasta i gminy potrzebują ponownie większych możliwości finansowych, uważa rzecznik Związek Miast i Gmin i dodaje, że obowiązek ten spoczywa na rządzie federalnym i krajach związkowych. W przeciwnym razie „szkoły w wielu miejscach pozostaną nie „katedrami edukacji”, ale raczej „barakami edukacji”. Według aktualnego badania przeprowadzonego przez państwowy bank KfW gminy w całym kraju odnotowują zaległości inwestycyjne w wysokości prawie 68 miliardów euro w sektorze szkolnictwa.

(KNA/stef)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Niemiecki przemysł pogrążony jest w kryzysie, a szczególnie dotknięta jest branża motoryzacyjna. W ciągu roku zlikwidowano w niej około 51 tys. miejsc pracy, co stanowi prawie siedem procent wszystkich zatrudnionych. Takie wnioski płyną z analizy przeprowadzonej przez firmę doradczą EY na podstawie danych Federalnego Urzędu Statystycznego. Żadna inna branża nie zlikwidowała tak wielu miejsc pracy.

Ogółem liczba pracowników zatrudnionych we wszystkich gałęziach przemysłu wyniosła 30 czerwca 5,42 mln osób, czyli o 2,1 procent mniej niż dwanaście miesięcy wcześniej. W ciągu roku zlikwidowano około 114 tysięcy miejsc pracy. Od roku 2019 przed pandemią koronawirusa liczba zatrudnionych spadła nawet o około 245 tysięcy, co stanowi spadek o 4,3 proc.

W drugim kwartale br. obroty przemysłu spadły jednocześnie o 2,1 procent – był to ósmy spadek z rzędu. Jak stwierdziła firma EY, z wyjątkiem przemysłu elektrotechnicznego wszystkie branże odnotowały spadki. W branży motoryzacyjnej, która boryka się ze spadkiem sprzedaży, konkurencją ze strony Chin i przejściem na elektromobilność, obroty spadły o 1,6 procent.

Negatywny wpływ ceł i spowolnienia w Chinach

Niemiecki przemysł cierpi nie tylko z powodu drogiej energii, biurokracji i słabego popytu krajowego, ale także z powodu sporu celnego ze Stanami Zjednoczonymi. – Ogromny spadek eksportu do USA ostatnio mocno dotknął niemiecki przemysł – mówi Jan Brorhilker z EY.

Wysokie cła nałożone przez Donalda Trumpa podnoszą ceny niemieckich produktów w USA – nawet jeśli UE chce osiągnąć niższy poziom ceł na samochody z mocą wsteczną. Ponadto, według EY, spadł niemiecki eksport do Chin, między innymi dlatego, że niemieccy producenci samochodów odczuwają silną konkurencję na Dalekim Wschodzie.

Czy deindustrializacja staje się rzeczywistością?

Producenci tacy jak Mercedes-Benz i Volkswagen, ale także dostawcy Bosch, Continental i ZF, znajdując się pod presją, ogłosili programy oszczędnościowe. Natomiast Porsche zamierza w dużym stopniu zawiesić działalność swojej spółki zależnej Cellforce, zajmującej się produkcją akumulatorów.

– Ogromny spadek zysków, nadwyżki mocy produkcyjnych i osłabienie rynków zagranicznych sprawiają, że znaczna redukcja zatrudnienia jest nieunikniona – zwłaszcza w Niemczech, gdzie zlokalizowane jest zarządzanie, administracja, badania i rozwój – mówi Brorhilker.

Ale nie tylko branża motoryzacyjna redukuje zatrudnienie: według EY w ciągu roku w przemyśle maszynowym zlikwidowano ponad 17 tysięcy miejsc pracy, a w przemyśle metalowym ponad 12 tysięcy. Natomiast w branży chemicznej i farmaceutycznej prawie nie odnotowano spadku zatrudnienia.

Kryzys przemysłowy już dawno wywołał debatę na temat konkurencyjności Niemiec. Krytycy mówią o deindustrializacji. W dłuższej perspektywie czasowej zatrudnienie w przemyśle nadal rosło: według Federalnego Urzędu Statystycznego pod koniec 2024 r. było ono o 3,5 proc., czyli o 185 tys. osób wyższe niż w 2014 r.

Trudniejsze czasy dla inżynierów

Brorhilker spodziewa się, że tendencja spadkowa w zatrudnieniu w przemyśle będzie się utrzymywać, ponieważ programy oszczędnościowe z opóźnieniem znajdują odzwierciedlenie w statystykach. To zła wiadomość dla absolwentów szkół i uczelni wyższych. – Przemysł motoryzacyjny i budowy maszyn zatrudniają obecnie znacznie mniej młodych ludzi niż w poprzednich latach – przyznaje.

Jak dodaje menedżer firmy EY, rynek pracy dla młodych inżynierów stanie się trudny, wielu z nich będzie musiało zmienić kierunek kariery. – Będziemy świadkami wzrostu bezrobocia wśród absolwentów szkół wyższych – czegoś, czego w Niemczech od dawna nie było – prognozuje Brorhilker.

(DPA/stef)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Wprowadzona przez nowy niemiecki rząd zaostrzona polityka azylowa, przewidująca zawracanie migrantów już na granicach Niemiec, okazała się „bardzo skuteczna” – uważa minister spraw wewnętrznych Niemiec Alexander Dobrindt. „Od 8 maja mamy ponad 10 tysięcy przypadków zawrócenia nielegalnych migrantów na naszych granicach, w tym około 550 osób proszących o azyl” – powiedział Dobrindt w rozmowie z magazynem „Stern”.

Według niego od momentu wprowadzenia jeszcze przez poprzedni rząd wyrywkowych kontroli granicznych na wszystkich granicach we wrześniu 2024 r. zawróconych zostało ponad 30 000 osób. „Liczba nielegalnych imigrantów zmniejszyła się od tego czasu o połowę dzięki wszystkim naszym działaniom. W porównaniu z innymi krajami europejskimi nie jesteśmy już na czele, ale spadliśmy na trzecie miejsce wśród krajów docelowych nielegalnej migracji” – dodał. Uważa on to za „znaczący sukces”. Jak podkreślił Dobrindt, na całym świecie dostrzeżono zmianę polityki migracyjnej w Niemczech.

Kiedy koniec kontroli granicznych?

Kilka tygodni temu berliński sąd administracyjny uznał jednak, że przymusowe odsyłanie osób ubiegających się o azyl jest niezgodne z prawem. Mimo to, szef MSW nadal broni działań rządu. „Wszystkie działania są zgodne z prawem krajowym i europejskim” – powiedział Dobrindt. „Polityka musi być w stanie cos zmienić. Ludzie zadają sobie pytanie, czy w ogóle jest to jeszcze możliwe. To sprzyja zniechęceniu do polityki” – ocenił.

Dobrindt nie sprecyzował, jak długo rząd w Berlinie zamierza utrzymać obecny system kontroli granicznych. Jak oświadczył, nie chce przedstawiać żadnej prognozy, bo najpierw należy wdrożyć przepisy wspólnego europejskiego systemu azylowego. Kraje UE maja na to czas do czerwca 2026 r. „Nadal widzimy kraje, które nie są gotowe przyjąć z powrotem osób ubiegających się o azyl, za które są odpowiedzialne. Jest to jednak sedno sprawnego systemu azylowego i chcemy to przywrócić” – oświadczył.

(EPD, KNA/ widz)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Dziennik Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) przypomina, że była kanclerz nadal twierdzi, iż wtedy postąpiła słusznie i Niemcy wiele od tej pory osiągnęły. "Nie jest to nieprawda. (...) Jednak nie da się nie zauważyć, gdzie masowa imigracja przerosła możliwości państwa niemieckiego – wszędzie tam, gdzie już wcześniej miało ono słabe punkty i nadal je ma: w walce z przestępczością, w ograniczaniu pasożytnictwa społecznego oraz w szkołach, gdzie wytycza się kierunki na całe życie. (...) Na porażkach korzysta przede wszystkim AfD. (...) AfD powinna być wdzięczna byłej kanclerz za to, że dostarczyła jej temat, który pomógł partii w błyskawicznym wzroście popularności. Merkel mogłaby tu, przy całej swojej skromności, zrezygnować z 'my' i powiedzieć: to ja tego dokonałam".

Temat komentuje również prasa regionalna. Na przykład dziennik "Münchner Merkur": "Dziesięć lat po nieudanym eksperymencie 'Wir schaffen das' ('Damy radę') fizyk Angela Merkel nie stała się mądrzejsza. Nie uważa, że jej kraj jest przeciążony. Biorąc pod uwagę upór, z jakim Merkel broni innych błędnych decyzji podjętych podczas swojej 16-letniej kadencji, od ustępstw wobec Putina po rezygnację z energii jądrowej, ta bezczelność nie może nikogo dziwić. Jednak dla milionów obywateli Niemiec, którzy codziennie borykają się z konsekwencjami jej polityki, takimi jak rosnąca przestępczość i postęp skrajnej prawicy, jej przekonanie o własnej nieomylności jest policzkiem. Zamiast milczeć, była kanclerz krytykuje kontrole graniczne, za pomocą których jej następca próbuje uporządkować chaos. Nawet cztery lata po zakończeniu kadencji trudno znosić tę kanclerz".

Podobnie krytyczny jest komentarz dziennika "Rhein-Zeitung" z Koblencji: "Z perspektywy czasu trzeba przyznać: nie udało nam się. Świadczą o tym już same sukcesy AfD – partii, która zdobywa głosy wyborców hasłami 'reemigracji'. Uchodźcy, którzy potrzebowali ochrony, byli idealizowani, przedstawiani jako wykwalifikowani pracownicy, którzy przyczynią się do rozwoju gospodarczego kraju. Jednak zawsze, gdy działania rządu są przedstawiane jako jedyne możliwe rozwiązanie pomimo rosnącej krytyki, w pewnym momencie gniew staje się silniejszy niż strach. Wtedy krok do AfD nie jest już tak duży. Z tego okresu płyną dwie ważne lekcje: społeczeństwo powinno być w odpowiednim czasie angażowane w podejmowanie tak ważnych decyzji i nie powinno być pozostawiane samo sobie z ich konsekwencjami".

Dziennik "Rhein-Neckar-Zeitung" z Heidelbergu analizuje: "W żadnej innej kwestii różnica między urzędującym kanclerzem CDU Friedrichem Merzem a jego poprzedniczką Angelą Merkel nie jest tak wyraźna. Merkel była zwolenniczką imigracji i postrzegała kryzys uchodźczy z lat 2015/16 jako szansę. Merz domaga się dziś od swojego koalicjanta, SPD, kursu 'krytycznego wobec migracji'. (...) Nie wspomina się jednak, że bez imigrantów nasz system gospodarczy uległby załamaniu. Nie mówi się też nic o tym, że wskaźnik aktywności zawodowej wśród uchodźców sprzed dziesięciu lat jest prawie tak wysoki, jak w pozostałej części społeczeństwa. Uznanie imigracji za konieczną nie jest romantyzowaniem obcych kultur, ale wyrazem realizmu. Oczywiście wiele rzeczy nie poszło dobrze w ostatnim dziesięcioleciu. Ale wojna w Ukrainie – żeby podać tylko jeden przykład – obciąża społeczeństwo znacznie bardziej niż zasiłki dla uchodźców z Ukrainy lub innych krajów. Dzięki Merkel wiele udało się osiągnąć. Merz musi jeszcze wykazać się działaniami".

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

„Damy radę” – to zdanie stało się na całym świecie symbolem otwartej postawy Niemiec wobec uchodźców. Kiedy ówczesna kanclerz Angela Merkel wypowiedziała te słowa latem 2015 roku, setki tysięcy ludzi były w drodze do Niemiec – wielu z nich pochodziło z Syrii, Afganistanu i Iraku.

Czekała na nich fala solidarności i gotowości do pomocy. Wielu pamięta obrazy z dworca głównego w Monachium, gdzie tysiące uchodźców było witanych przez mieszkańców drobnymi upominkami.

Jednak dziesięć lat później widać, że nastroje w Niemczech uległy zmianie. Początkowa gościnność ustąpiła miejsca sceptycyzmowi i odrzuceniu. Nie wszystko w Niemczech bowiem się udało. Wielu nowo przybyłych nie znalazło jeszcze pracy. Gorąco dyskutuje się na temat przestępczości popełnianej przez uchodźców i przeciwko nim. Migracja stała się tematem budzącym emocje.

Oparte na danych podsumowanie w formie dziesięciu pytań i odpowiedzi pokazuje, czy integracja się powiodła i jak imigracja zmieniła Niemcy.

1. Ilu uchodźców przybyło do Niemiec?

W latach 2015 i 2016 do Niemiec przybyło łącznie 1,2 miliona osób w poszukiwaniu schronienia i złożyło wniosek o azyl. W kolejnych latach liczba osób ubiegających się o azyl znacznie spadła.

Żadne inne państwo członkowskie Unii Europejskiej nie przyjęło tak dużej liczby osób ubiegających się o ochronę. Po Niemczech najwięcej osób ubiegających się o azyl było we Włoszech (204 tys.), na Węgrzech (203 tys.) i w Szwecji (178 tys.).

Jednak złożenie wniosku o azyl nie oznacza automatycznie, że każda osoba została uznana za uchodźcę i otrzymała prawo pobytu. Średnio Niemcy pozytywnie rozpatrzyły ponad połowę (56 procent) wniosków o azyl złożonych w ciągu ostatnich dziesięciu lat w pierwszej instancji, przyznając prawo pobytu 1,5 mln osób.

W porównaniu z innymi krajami europejskimi Niemcy plasują się powyżej średniej UE, a także przed innymi krajami, które przyjęły wielu uchodźców.

Niemcy są jednym z niewielu krajów na świecie, które przyznają osobom prześladowanym politycznie prawo do azylu, którego można dochodzić przed sądem. Oprócz osób prześladowanych politycznie, w Niemczech mogą pozostać również osoby uznane za uchodźców zgodnie z konwencją genewską lub osoby objęte tzw. ochroną uzupełniającą, na przykład z powodu wojny w ich ojczyźnie. Łącznie w Niemczech mieszka obecnie około 3,5 miliona osób poszukujących ochrony.

2. Skąd pochodzą osoby, które ubiegały się o azyl w Niemczech?

W latach 2015 i 2016 większość osób ubiegających się o azyl w Niemczech pochodziła z Syrii, Afganistanu i Iraku. Są to kraje, które od lat dotknięte są wojną i konfliktami.

Około jedna piąta Syryjczyków mieszkających obecnie w Niemczech posiada niemieckie obywatelstwo, a jedna dziesiąta urodziła się w tym kraju.

Od czasu zakrojonej na szeroką skalę rosyjskiej inwazji na Ukrainę w 2022 r. wiele osób uciekło stamtąd do Niemiec. Obecnie prawie 1,3 miliona uchodźców w Niemczech pochodzi z Ukrainy.

3. Mężczyźni, kobiety, dzieci: kto szukał schronienia w Niemczech?

Spośród 1,2 miliona osób, które w latach 2015 i 2016 szukały schronienia w Niemczech, prawie połowa (564,4 tys.) była w wieku od 18 do 34 lat, a trzy czwarte z nich stanowiły osoby płci męskiej.

Jeśli dana osoba zostanie uznana za potrzebującą ochrony, a tym samym za uchodźcę, prawo do ochrony przysługuje również jej małżonkowi/małżonce i małoletnim dzieciom. Mogą oni wówczas przyjechać do Niemiec w ramach łączenia rodzin z prawem pobytu. W latach 2015–2017 zatwierdzono 230 tysięcy takich wniosków o łączenie rodzin, jak podaje Niemiecki Związek Miast i Gmin. Jednak w przypadku uchodźców o ograniczonym statusie ochronnym łączenie rodzin zostało w lipcu 2025 r. zawieszone na dwa lata.

4. Jak dobrze uchodźcy są obecnie zintegrowani?

Jednym z najważniejszych wskaźników służących do oceny sukcesu integracji jest włączenie uchodźców na rynek pracy.

Julia Kosjakowa, badaczka migracji na Uniwersytecie w Bambergu, intensywnie zajmowała się tematem uchodźców na rynku pracy. W rozmowie z DW, odpowiadając na pytanie, czy Niemcy odniosły sukces w tej dziedzinie, doszła do następującego wniosku: – Powiedziałabym, że częściowo nam się to udało. Względnie, że nie udało nam się to w stosunku do wszystkich. Jest jeszcze miejsce na poprawę w przypadku uchodźczyń i starszych uchodźców – mówi badaczka.

Spojrzenie na liczby pokazuje, że tendencja jest pozytywna. Pod koniec maja 2025 r. stopa bezrobocia była najniższa, a stopa zatrudnienia najwyższa od stycznia 2015 r. dla uchodźców pochodzących z krajów takich jak: Afganistan, Pakistan, Iran, Irak, Syria, Somalia, Erytrea i Nigeria.

Jeśli przyjrzymy się kolejnemu wskaźnikowi, czyli wskaźnikowi zatrudnienia, który obejmuje również osoby samozatrudnione, widać, że im dłużej uchodźcy przebywają w kraju, tym większe mają szanse na znalezienie pracy. Spośród osób, które przybyły do Niemiec w 2015 roku, ponad 60 procent znalazło pracę w ciągu siedmiu lat od przybycia.

– Widzimy, że integracja na rynku pracy przebiega szczególnie dobrze w przypadku osób młodszych, czyli do 45. roku życia. W przypadku osób powyżej 45. roku życia wskaźnik zatrudnienia w Niemczech jest znacznie niższy, również w dłuższej perspektywie czasowej – mówi Kosjakowa.

– Osoby ubiegające się o azyl, które przybywają do Niemiec, mają średnio stosunkowo niskie kwalifikacje. Oczywiście są wśród nich również lekarze, ale większość nie ma wykształcenia wyższego ani zawodowego – mówi Daniel Thym, badacz migracji z Uniwersytetu w Konstancji. – Ludzie przyjeżdżają, nie znają niemieckiego, muszą być zakwaterowani przez państwo, żyją z zasiłków socjalnych. Zanim znajdą pracę, mija kilka lat, a nawet wtedy często pracują na stanowiskach wymagających raczej niskich kwalifikacji.

W porównaniu z pracą w swoim kraju pochodzenia, uchodźcy w Niemczech znacznie częściej pracują jako pomocnicy, rzadziej jako wykwalifikowani pracownicy, eksperci lub specjaliści, jak wynika z ankiety przeprowadzonej wśród uchodźców w 2017 roku.

Przyczyną tego stanu rzeczy są nie tylko ogólnie niższe kwalifikacje i brak znajomości języka, ale także brak uznawania dyplomów lub zakwaterowanie w regionach, w których ogólnie jest mniej możliwości zatrudnienia.

Ma to również konsekwencje dla dochodów. Średnie miesięczne wynagrodzenie brutto osób, które uciekły do Niemiec w 2015 r., wynosiło 1600 euro w przypadku osób zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin, podczas gdy średnia dla wszystkich uchodźców, niezależnie od rodzaju wykonywanej pracy, wynosiła 800 euro na osobę. Dla porównania: średnie miesięczne wynagrodzenie brutto osób zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin w Niemczech wyniosło w tym samym roku 3771 euro.

5. Jaka jest znajomość języka wśród uchodźców?

Kolejnym wskaźnikiem często wykorzystywanym do oceny integracji są umiejętności językowe. Wynika to również z faktu, że w wielu zawodach w Niemczech niezbędna jest odpowiednia znajomość języka.

Jednak w nauce nowego języka występują wyraźne różnice między płciami. Według ankiety przeprowadzonej wśród uchodźców w 2020 roku 34 procent kobiet posiadało zaawansowaną znajomość języka (certyfikat na poziomie B1). W przypadku mężczyzn odsetek ten wynosił 54 procent. Znajduje to również odzwierciedlenie w danych dotyczących rynku pracy: mimo że kobiety często mają dobre wykształcenie, rzadziej znajdują pracę.

Według Kosjakowej istnieje kilka powodów takiego stanu rzeczy. Po pierwsze, zwłaszcza młodsze kobiety często mają dzieci, którymi muszą się opiekować. Po drugie, w swoich krajach pochodzenia kobiety częściej wykonywały takie zawody, jak nauczycielki lub urzędniczki, w których ważną rolę odgrywają język i kwalifikacje zawodowe.

– Istnieje większe ryzyko, że kwalifikacje te nie zostaną uznane. Aby rozpocząć pracę w tych zawodach, potrzebna jest również znacznie lepsza znajomość języka w porównaniu na przykład z zawodami w sektorze budowlanym – mówi Kosjakowa.

6. Ilu ówczesnych uchodźców jest obecnie obywatelami Niemiec?

Od 2016 r. około 414 tysięcy osób z krajów pochodzenia azylantów uzyskało obywatelstwo, z czego 244 tys. pochodziło z samej Syrii.

– Obecnie mamy do czynienia z sytuacją, w której wielu uchodźców z 2015 r. uzyskuje obywatelstwo. Niektórzy Syryjczycy rozważają powrót do Syrii, ponieważ reżim Assada upadł, mimo że być może uzyskali już obywatelstwo. Często jednak decydują się pozostać tutaj, ponieważ otworzyli tu działalność gospodarczą, ponieważ się tu zadomowili, ponieważ ich dzieci chodzą tu do szkoły – mówi Hannes Schammann, badacz migracji z Uniwersytetu w Hildesheim.

7. Ile kosztowało Niemcy przyjęcie tak dużej liczby uchodźców?

Szacunki dotyczące kosztów przyjęcia uchodźców przez Niemcy są rozbieżne, jak pokazuje serwis Mediendienst Integration. W zależności od zastosowanej metody obliczeniowej koszty wynoszą 5,8 bln euro – lub przyszłe oszczędności w wysokości 95 miliardów euro rocznie.

Faktem jest, że gdy osoba szukająca schronienia przybywa do Niemiec, państwo ponosi najpierw koszty, zanim kraj ten zacznie czerpać korzyści z potencjału gospodarczego imigrantów.

W 2023 r. „wydatki związane z uchodźcami” w budżecie federalnym wyniosły prawie 30 mld euro. Największą pozycję stanowiły świadczenia socjalne.

W kwietniu 2025 r. około 43 procent osób pochodzących z krajów, z których uciekają uchodźcy – nieco mniej niż milion osób – otrzymało w Niemczech wsparcie finansowe w formie zasiłku podstawowego. Jest to państwowy zasiłek socjalny dla osób poszukujących pracy lub niebędących w stanie utrzymać się z własnych środków.

Chociaż liczba ta nie zmieniła się znacząco w ciągu ostatnich lat, w 2022 roku znacznie wzrosła liczba cudzoziemców otrzymujących zasiłek socjalny. W tym roku wiele osób uciekło z Ukrainy do Niemiec i dzięki szczególnym przepisom natychmiast uzyskało prawo do zasiłku podstawowego.

W tym samym okresie liczba Niemców pobierających zasiłek podstawowy nieznacznie spadła. Niemniej jednak nadal stanowią oni największą część (52 procent) wszystkich osób pobierających świadczenia socjalne. Drugą co do wielkości grupą wśród osób pobierających świadczenia są osoby pochodzące z krajów azylanckich (17 procent), a następnie Ukraińcy (13 procent).

8. Jak zmieniły się nastroje w Niemczech?

Podczas gdy w styczniu 2015 r. większość Niemców była raczej otwarta na przyjmowanie uchodźców, dziesięć lat później 68 procent ankietowanych uprawnionych do głosowania uważa, że Niemcy powinny przyjmować mniej uchodźców.

W 2023 roku osoby o takim poglądzie po raz pierwszy stanowiły większość wśród respondentów. W tym samym roku ankieta przeprowadzona na zlecenie Fundacji Bertelsmanna pokazała, że imigracja jest obecnie postrzegana raczej negatywnie.

Według niej 78 procent respondentów dostrzegało dodatkowe obciążenia dla państwa socjalnego, a 73 procent konflikty między mieszkańcami a imigrantami. Tylko 63 procent respondentów uznało, że imigracja jest ważna z gospodarczego punktu widzenia.

9. Czy wśród uchodźców istnieje większe zagrożenie przestępczością?

Głośne przypadki przestępstw z użyciem przemocy popełnione przez uchodźców, przyczyniły się do zmiany nastrojów społecznych. Atak na jarmark bożonarodzeniowy na Breitscheidplatz w Berlinie w 2016 r. dokonany przez Tunezyjczyka lub atak nożem podczas festynu miejskiego w Solingen w 2024 r. dokonany przez Syryjczyka podsyciły obawy przed terroryzmem ze strony uchodźców. Obawy te wykorzystała politycznie skrajnie prawicowa partia AfD. Obecnie jest ona drugą co do wielkości partią w niemieckim Bundestagu.

Jak jednak wygląda sytuacja w zakresie przestępczości ogółem? Spojrzenie na policyjne statystyki kryminalne pokazuje, że w 35 procentach wszystkich przypadków podejrzanymi są osoby niebędące obywatelami Niemiec. Stanowią one jednak tylko około 15 procent populacji. Według ekspertów statystyki te nie pozwalają jednak jednoznacznie stwierdzić, że uchodźcy częściej popełniają przestępstwa niż Niemcy.

– Można by powiedzieć, że jest to wyraźnie nadmierna reprezentacja, ale istnieje wiele czynników zakłócających – mówi Gina Wollinger, kryminolożka z Wyższej Szkoły Policji i Administracji Publicznej w Kolonii. Według Wollinger osoby niebędące Niemcami lub postrzegane jako obce są znacznie częściej zgłaszane policji niż Niemcy. – Uchodźcy nie stanowią przekroju społeczeństwa, z którego pochodzą, ale są to przede wszystkim młodzi mężczyźni. A wiemy, że te dwie cechy, młodość i płeć męska, są bardzo silnie związane z przestępczością z użyciem przemocy.

10. Jak zmieniła się polityka migracyjna od 2015 roku?

Od czasu słynnego „Damy radę” wypowiedzianego przez Angelę Merkel 31 sierpnia 2015 roku niemiecka polityka migracyjna uległa znacznej zmianie. Tendencja ta znajduje również odzwierciedlenie w nastrojach uchodźców: podczas gdy w roku ich przybycia 57 procent czuło się bardzo mile widzianych, ponad siedem lat po przybyciu tylko 28 procent z nich miało takie odczucie – wynika z raportu Instytutu Badań Rynku Pracy i Zawodów.

Zmiany polityczne nastąpiły bardzo szybko, mówi badacz migracji Thym. – Już jesienią 2015 roku znacznie zaostrzono przepisy, ograniczono świadczenia dla osób ubiegających się o azyl, ogłoszono nowe bezpieczne kraje pochodzenia i ograniczono możliwość łączenia rodzin – wylicza ekspert.

Niemiecka polityka próbuje znaleźć kompromis: z jednej strony należy zmniejszyć liczbę osób ubiegających się o azyl. Z drugiej strony Niemcy pilnie potrzebują wykwalifikowanych pracowników z zagranicy, aby utrzymać się gospodarczo.

Był to cel rządu koalicyjnego pod przewodnictwem kanclerza Olafa Scholza od 2021 roku. Tak zwana zmiana kursu miała umożliwić przejście z procedury azylowej do regularnego prawa pobytu.

Od czasu zmiany rządu w 2025 r., kiedy to powstała koalicja konserwatywnych chadeków oraz socjaldemokratów, polityka skupiła się przede wszystkim na ograniczeniach i deportacjach. Wprowadzono m.in. kartę płatniczą dla osób ubiegających się o azyl, zaostrzono kontrole graniczne i zwiększono liczbę deportacji. Niemcy „ewidentnie nie dały rady” – mówi obecny kanclerz Friedrich Merz, nawiązując do wypowiedzi Merkel z 2015 roku.

Badacz migracji Schammann nie zgadza się z tym: – Uważam, że zadanie z 2015 roku w większości udało nam się zrealizować – twierdzi. Jego zdaniem teraz chodzi o to, aby znaleźć mądre rozwiązania polityczne dla nowych wyzwań i „nie patrzeć cały czas na rok 2015, ale spojrzeć w przyszłość i powiedzieć: jak się z tym uporać?”.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Niemieckiej DW

Opel, spółka należąca do koncernu Stellantis, zrezygnowała z ambitnej strategii elektrycznej. Zamiast produkować w Europie od 2028 r. wyłącznie samochody z napędem elektrycznym, modele z silnikami spalinowymi będą produkowane znacznie dłużej.

Firma uzasadnia zmianę strategii słabym popytem na elektryki. Jeśli klienci będą tego wymagać, firma będzie nadal stosować dotychczasową strategię „Multi Energy”. Oznacza to, że każdy model będzie oferowany z różnymi rodzajami napędu, takimi jak akumulator, hybryda plug-in, hybryda łagodna lub silnik spalinowy. „Nie musi to być ograniczone do 2028 roku, jeśli popyt będzie dyktował coś innego” – twierdzi producent samochodów.

Problemy w spółce macierzystej

Cel dotyczący wycofania silników spalinowych został wyznaczony przez prezesa Opla Floriana Huettla w 2023 roku. Jednak międzynarodowa spółka-matka Stellantis znacznie straciła na rentowności, a plany budowy dużej fabryki ogniw akumulatorowych w Kaiserslautern zostały wstrzymane.

Niemniej jednak Opel chce nadal rozwijać napędy elektryczne. Jak oświadczyło kierownictwo spółki, pozytywne sygnały rynkowe i polityczne można zaobserwować na przykład w Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii. Dlatego Opel jest gotowy na elektromobilność i jako pierwszy niemiecki producent wprowadził na rynek całkowicie zelektryfikowaną gamę modeli.

Mercedes i Porsche również reagują

Decyzja Opla wpisuje się w szereg strategicznych zmian w branży, które są reakcją na słaby popyt na samochody elektryczne. Już w lutym Mercedes-Benz wycofał się z planu produkcji wyłącznie samochodów elektrycznych po 2030 roku. Niedawno decyzję o zaprzestaniu produkcji własnych ogniw akumulatorowych ze względu na koszty podjął Porsche.

W związku z tym Porsche zamierza zwolnić około 200 pracowników swojej spółki zależnej Cellforce. Firma ze Stuttgartu chce skoncentrować się na rozwoju. „Porsche nie będzie kontynuować produkcji własnych ogniw akumulatorowych ze względu na wielkość produkcji i brak efektu skali” – oświadczył szef Porsche, Oliver Blume.

(DPA/du)

Prokutratura Federalna postawiła zarzuty Amerykaninowi, który pracował w jednej z amerykańskich baz wojskowych w Niemczech. Mężczyzna podejrzany jest o szpiegostwo na rzecz Chin. Niemieckie władze zarzucają mu przekazywanie chińskim służbom wywiadowczym poufnych informacji na temat amerykańskiego wojska. „Istnieje wystarczające podejrzenie popełnienia przestępstwa, polegające na zgodzie na działalność szpiegowską na rzecz zagranicznych służb wywiadowczych” – czytamy w komunikacie. O rozpoczęciu procesu przeciwko podejrzanemu zadecyduje izba ds. ochrony państwa Wyższego Sądu Krajowego w Koblencji.

Mężczyzna miał pracować od 2017 r. do wiosny 2023 r. dla cywilnej firmy kooperującej z Departamentem Obrony USA, poinformowała niemiecka prokuratura. Według śledczych mężczyzna najpóźniej od 2020 roku pracował na terenie amerykańskiej bazy wojskowej w Niemczech. Latem 2024 roku miał kilkakrotnie kontaktować się z chińskimi organami państwowymi i oferował przekazanie poufnych informacji na temat amerykańskiego wojska chińskim służbom wywiadowczym.

Niezadowolony z pracodawcy?

Według wstępnych ustaleń nie doszło jednak do przekazania informacji chińskim służbom. Według agencji prasowej DPA mężczyzna był niezadowolony ze swojego poprzedniego pracodawcy. Śledztwo ma wyjaśnić, czy mogło to być motywem działania Amerykanina.

Funkcjonariusze Federalnego Urzędu Kryminalnego zatrzymali mężczyznę na początku listopada we Frankfurcie nad Menem. Przeszukano również mieszkanie podejrzanego. Od tego czasu przebywa on w areszcie śledczym.

Kolejny przypadek

W ostatnich miesiącach na wniosek Prokuratury Federalnej aresztowano kilka osób podejrzanych o szpiegostwo na rzecz chińskich służb specjalnych. W kwietniu 2024 r. szczególne poruszenie wywołało aresztowanie byłego współpracownika europosła AfD Maximiliana Kraha. Miał on przekazywać informacje z Parlamentu Europejskiego i szpiegować chińskich opozycjonistów w Niemczech. Proces w tej sprawie jest w toku.

(DPA/du)

Kapsle na ścianach, podłodze, a nawet na garniturze. Frank Zeidler z niemieckiego Nienburga przekształcił swój dom w kolorowe, lśniące królestwo kapsli. W ostatnich latach ten emeryt przymocował około 130 tys. kapsli. I – jak twierdzi – jest na dobrej drodze do pobicia rekordu.

Tak narodziło się hobby

– Fascynuje mnie relaks, jaki przy tym odczuwam. Każdy kapsel, który przyklejam, a potem patrzę, jak błyszczy – mówi Frank Zeidler. Swój niecodzienny projekt kolekcjonerski rozpoczął w 2010 roku, gdy opiekował się matką cierpiącą na demencję. Aby odnaleźć równowagę i spokój, złapał za klej i przykleił na ścianie pierwszych dwa tysiące kapsli. – Trzy dni później 1500 z nich leżało na podłodze, a 500 trzymało się ledwo co ściany – wspomina Zeidler.

Teraz kolorowe kapsle trzymają się sufitów, podłóg i ścian, a goście podziwiają te lśniące ozdoby.

Opieka nad bliskimi

Kolekcjoner nie zniechęcił się pierwszymi niepowodzeniami. Nie tylko przykleił jeszcze raz 2 tys. kapsli, ale potem doszło do nich około 128 tys. kapsli – głównie w piwnicy. Frank Zeidler, który przebywa na wcześniejszej emeryturze, szacuje, że poświęca swojej pasji od 20 do 25 godzin tygodniowo.

Teraz, znany na Instagramie i innych platformach jako „Kronkorken Frank” („Kapslowy Frank”), chce wykorzystać swoje hobby, aby zwrócić uwagę na temat opieki w rodzinie. – Cieszę się z każdego domu opieki, każdej pomocy społecznej i innych, ale co Niemcy zrobiłyby bez ludzi opiekujących się swoimi krewnymi? Nasze Niemcy dawno by już zginęły. I ci ludzie powinni być w centrum uwagi – mówi.

To może być rekord świata

Oprócz zaangażowania w szczytny cel Frank Zeidler mógłby nawet trafić do Księgi Rekordów Guinnessa. Przykleił już bowiem ponad 130 tys. kapsli. – Obecny rekord to 108 tys. i już go pobiłem – mówi z zadowoleniem.

(DPA/dom)

Wicekanclerz Niemiec Lars Klingbeil podczas wizyty w Kijowie zadeklarował dalsze miliardowe wsparcie Niemiec dla Ukrainy. – Będziemy wspierać Ukrainę kwotą 9 mld euro rocznie – zadeklarował w poniedziałek, 25 sierpnia, w stolicy Ukrainy. – To znaczący wkład – dodał.

Jakie gwarancje bezpieczeństwa?

Klingbeil odniósł się również do kwestii ewentualnych gwarancji bezpieczeństwa dla zaatakowanej przez Rosję Ukrainy. Zaznaczył, że rozmowy na ten temat dopiero się rozpoczynają i istnieją „bardzo różne opcje dotyczące tego, jak mogłyby wyglądać gwarancje bezpieczeństwa”.

Ważne jest jednak dla niego, „abyśmy mieli naprawdę silną, zdolną do obrony armię ukraińską” – powiedział polityk socjaldemokratycznej SPD, który w niemieckim rządzie obok funkcji wicekanclerza kieruje resortem finansów. – Po drugie, należy zwiększyć produkcję zbrojeniową również tutaj, w Ukrainie, co umożliwi Ukrainie obronę i odstraszanie – dodał.

Europejskie wojska w Ukrainie

Wicekanclerz Niemiec przyjechał do stolicy Ukrainy w poniedziałek rano. Zaapelował o zawieszenie broni i „wiarygodne gwarancje bezpieczeństwa, które zapewnią Ukrainie trwały pokój”. Jakie gwarancje bezpieczeństwa można by zapewnić Ukrainie w przypadku zawieszenia broni z Rosją, są od miesięcy przedmiotem dyskusji. W niedzielę, 24 sierpnia – w Dniu Niepodległości Ukrainy – prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski ponownie apelował o stacjonowanie europejskich wojsk w Ukrainie po zakończeniu wojny.

Dwa dni wcześniej, w piątek, przebywający z wizytą w Kijowie sekretarz generalny NATO Mark Rutte zażądał od zachodnich sojuszników „solidnych gwarancji bezpieczeństwa” dla Ukrainy. Prezydent USA Donald Trump niedawno zgodził się na zapewnienie wsparcia powietrznego europejskim siłom pokojowym.

Rosja jednak stanowczo sprzeciwia się stacjonowaniu europejskich wojsk w Ukrainie.

(AFP/dom)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Późnym latem 2015 roku ówczesna kanclerz Niemiec Angela Merkel wypowiedziała legendarne słowa: „Damy radę”. Była szczytowa faza kryzysu uchodźczego, do Niemiec przybyły setki tysięcy migrantów.

Teraz, dziesięć lat później, Angela Merkel jest przekonana, że ​​Niemcy poczyniły znaczne postępy w integracji migrantów. „To proces. Ale do tej pory wiele osiągnęliśmy. A to, co wciąż trzeba zrobić, musi być kontynuowane” – powiedziała chadecka polityk w wywiadzie przeprowadzonym na potrzeby filmu dokumentalnego telewizji ARD.

Rok 2015: „Damy radę”

Swoim „Damy radę” Merkel zareagowała 31 sierpnia 2015 roku na informację, że w tym roku w Niemczech spodziewanych jest 800 tys. uchodźców, a tysiące uchodźców zmierza z Węgier do Niemiec.

Dzisiaj Merkel mówi: „To, że będzie to coś naprawdę trudnego, było dla mnie jasne”. Jednocześnie – jak zaznacza – wielokrotnie dziwiła się, jak bardzo te słowa były wykorzystywane. Wtedy chciała po prostu wyrazić, że Niemcy stoją przed poważnym wyzwaniem. Miała nadzieję w mieszkańcach Niemiec.

Nie uważa, by jej decyzja nadmiernie obciążyła Niemcy. „Nie wierzę w to. Niemcy to silny kraj” – powiedziała w wywiadzie dla ARD. „Byłam przekonana, że ​​Niemcy sobie z tym poradzą” – dodała była kanclerz. Wskazała, że ​​alternatywą byłoby użycie siły, aby uniemożliwić uchodźcom napływ do Niemiec. „Nigdy bym się na to nie zgodziła” – zaznaczyła.

Mówiąc o sytuacji sprzed dziesięciu lat, stwierdziła, że czasami zarzucała sobie, że nie zrobiła więcej dla tamtejszej ludności w latach 2012-2013, kiedy trwała już wojna domowa w Syrii.

AfD urosła w siłę

Angela Merkel przyznała również, że jej decyzja przyczyniła się do wzrostu popularności AfD – partii klasyfikowanej przez kontrwywiad częściowo jako skrajnie prawicowa. „AfD z pewnością stała się dzięki temu silniejsza” – powiedziała była szefowa niemieckiego rządu.

Nie był to jednak powód, by nie podjąć decyzji, którą uważała za słuszną i rozsądną. Jej decyzja doprowadziła również do sporów w rodzimej chadecji CDU/CSU, które nie sprzyjają realizacji głównego zadania, jakim jest integracja.

Niezadowolony z integracji

Sekretarz generalny CDU Carsten Linnemann wyciąga krytyczne wnioski dziesięć lat po legendarnym zdaniu Merkel. „Od 2015 roku przybyło do nas 6,5 miliona osób, a obecnie mniej niż połowa z nich ma pracę. Uważam to za co najmniej niezadowalające” – powiedział Linnemann dziennikowi „Neue Osnabrücker Zeitung”.

Teraz chodzi o powstrzymanie nielegalnej migracji do systemu ubezpieczeń społecznych i wzmocnienie legalnej imigracji na rynek pracy. „To musi być polityka obecnego rządu w 2025 roku – i taka właśnie jest” – dodał.

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na facebooku! >>

„Frankfurter Allgemeine Zeitung” podkreśla: „Koalicja i rząd muszą postrzegać się jako jedność, której w trudnych czasach powierzono zadanie uodpornienia kraju i jego wolnościowego porządku na wrogów wewnętrznych i zewnętrznych. Obie te sprawy są od siebie zależne. (...) To dobry znak, że kanclerz otwarcie przyznaje: w działaniach rządu, a także w komunikacji, jest jeszcze sporo do poprawy. Poprawa – to musi być rzeczywiście celem działań. Obecna koalicja w krótkim czasie osiągnęła już wiele. Nie można jednak spocząć na laurach. Należy aktywizować podstawowy konsensus, który bez wątpienia istnieje między obiema byłymi partiami masowymi i rozszerzyć go na wszystkie dziedziny. Oczywiście należy również stale sprawdzać, czy państwo socjalne i federalne nadal zasługuje na tę nazwę”.

Wybory we wrześniu

„Frankfurter Rundschau” analizuje: „To, że partie rządzące wyraźnie sygnalizują swoje poglądy, jest zjawiskiem normalnym i nie oznacza jeszcze jakiegoś nielegalnego sporu między nimi. Poza tym jest jeszcze obecnie ważny powód: we wrześniu odbędą się wybory samorządowe w największym niemieckim kraju związkowym, Nadrenii Północnej-Westfalii. Wyniki tych wyborów będą interpretowane także jako ocena działań Merza i jego rządu. Niepokojące jest to, że w ostatnich sondażach unia CDU/CSU i SPD wypadły raczej słabo, a koalicja rządowa już po niecałym półroczu od jej powstania wydaje się być obciążona. Znaczny wpływ na to miał całkowicie niepotrzebny spór o byłą kandydatkę na sędzię Federalnego Trybunału Konstytucyjnego Frauke Brosius-Gersdorf. Ostatnio obciążeniem okazało się również to, że zarówno Jens Spahn (przewodniczący klubu poselskiego CDU/CSU w Bundestagu – red.), jak i jego kolega z SPD Matthias Miersch nie mają wystarczającego autorytetu, aby utrzymać porządek w swoich szeregach. Spahn ponadto wcale nie jest uważany przez SPD za ofiarę, ale za cichego sprawcę buntu przeciwko Brosius-Gersdorf”.

Uwaga na AfD

Regionalny dziennik „Rhein-Zeitung” z Nadrenii-Palatynatu ostrzega: „Aby nie dodawać wiatru w żagle dla AfD, koalicja rządowa musi podjąć szereg działań: należy położyć kres prowokacjom partyjnym, spory muszą służyć kompromisowi, a obietnice wyborcze muszą być dotrzymywane. Wszystko to wymaga zaufania między koalicjantami, które najpierw należałoby udowodnić poprzez bezproblemowy wybór sędziów do Federalnego Trybunału Konstytucyjnego. W każdym razie Friedrichowi Merzowi i Larsowi Klingbeilowi nie wystarczy już opisywanie wspólnych relacji jako dobrych i trwałych. Teraz muszą je wykorzystać do reorientacji swojej koalicji”.

Lokalny dziennik ze Stuttgartu „Stuttgarter Zeitung” zauważa: „Merz zachowuje się wprawdzie bardzo zręcznie w polityce zagranicznej wobec swoich rozmówców, ale w polityce wewnętrznej jak dotąd brakuje mu tej finezji. Nie wystarczy powiedzieć SPD, że wiodłoby się jej lepiej, gdyby tylko była trochę bardziej podobna do CDU. Merz musi zbudować mosty między koalicjantami, aby przekonać ich do głębokich reform państwa socjalnego. Do tej pory postępuje w tej sprawie raczej niezdarnie”.

Uniknąć rozłamu

Norymberska „Nuernberger Zeitung” pisze: „Koalicja musi zatem balansować między utratą większości rządowej a uzdrowieniem finansów publicznych, jeśli nie chce ryzykować rozłamu. W obecnej sytuacji nie jest w stanie opanować wydatków budżetowych ani kryzysu klimatycznego, nie mówiąc już o kryzysie demokracji. Będzie więc musiała, pomimo wszystkich przeciwności, na poważnie zająć się różnymi sposobami rozwiązania zaistniałych problemów”.

Gazeta z Augsburga „Augsburger Allgemeine” zaznacza: „Niestety, Merz nie jest tak aktywny w polityce wewnętrznej, jak na arenie międzynarodowej. Tymczasem obywatele również w tej kwestii czekają na sygnał, że rząd Merza zerwie z kłótniami, które dały się we znaki w poprzedniej koalicji rządowej. Ale poza zaostrzeniem kontroli granicznych przez ministra spraw wewnętrznych Alexandra Dobrindta z CSU niewiele na to wskazuje. Wręcz przeciwnie: gospodarka nadal się kurczy, socjaldemokratyczny minister finansów poważnie domaga się podwyżek podatków, a pilna kwestia, w jaki sposób coraz mniej osób płacących składki ma zapewnić emerytury w przyszłości, po raz kolejny zostaje odłożona jako zadanie dla nowej komisji w tej sprawie”.

Spory koalicyjne

Zdaniem „Maerkische Oderzeitung” z Frankfurtu nad Odrą: „Zmiana nastrojów na lepsze, którą Merz obiecał po objęciu władzy przez obecną koalicję rządową, jak dotąd nie nastąpiła. A koalicjant Merza, SPD, pracowicie podcina gałąź, na której siedzi razem z CDU/CSU. Dwoje współprzewodniczących SPD wygłasza coraz nowe hasła dotyczące redystrybucji dochodów państwa. Można odnieść wrażenie, że ta partia już pozycjonuje się do kampanii wyborczej na wypadek rozpadu obecnej koalicji. Wyborcy opowiedzieli się za zmianą, ale w zasadzie otrzymali Scholza 2.0, wobec którego Merz wydaje się bezsilny, ponieważ brakuje mu środków nacisku. Partnerzy koalicyjni coraz bardziej okopują się na swoich pozycjach, a to nie oznacza dla niej nic dobrego. A już na pewno nie oznacza tak potrzebnego przełomu”.

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

– Nie widzę żadnych oznak, że Putin chce sprawiedliwego pokoju. On dąży do kapitulacji Ukrainy – twierdzi w wywiadzie dla DW Margarete Klein, kierowniczka grupy badawczej ds. Rosji i Eurazji w fundacji Nauka i Politykan (SWP), która doradza również niemieckiemu rządowi.

Podobną opinię wyraził wcześniej niemiecki minister spraw zagranicznych Johann Wadephul w innym wywiadzie dla DW. Ekspertka SWP wskazuje na nieustające wsparcie militarne ze strony reżimu w Korei Północnej.

40 proc. amunicji

– W przypadku niektórych rodzajów uzbrojenia pomoc ta ma kluczowe znaczenie, a częściowo nawet jest ważniejsza niż otwarte wsparcie ze strony Iranu lub ukryte wsparcie Chin w zakresie komponentów – mówi Margarete Klein. Do kwietnia tego roku Korea Północna dostarczyła Rosji 5,8 mln pocisków artyleryjskich.

Dane te potwierdzają różne źródła, m.in. analiza organizacji pozarządowej Open Source Centre, która zbadała dostawy z Korei Północnej na podstawie zdjęć satelitarnych. – Obejmują one 40 procent rosyjskich zapasów amunicji artyleryjskiej. Są Rosji niezbędne – podkreśla ekspertka. Rosja uzupełnia swoje szybko wyczerpujące się zapasy pocisków artyleryjskich dostawami z Korei Północnej, aby „osiągnąć postępy w walkach na lądzie”.

Dostawy z Korei Północnej

Korea Północna dostarcza również Rosji rakiety balistyczne, wieloprowadnicowe wyrzutnie rakiet oraz artylerię dalekiego zasięgu. – Ogólnie rzecz biorąc, jest to najobszerniejszy pakiet dostaw uzbrojenia, jaki Rosja otrzymała od innego państwa od 2022 roku – powiedziała Klein w rozmowie z DW.

Prezydent Rosji Władimir Putin i przywódca Korei Północnej Kim Jong Un podpisali w czerwcu 2024 roku umowę o partnerstwie w zakresie wzajemnej pomocy wojskowej. Wygląda na to, że pomoc ta jest kontynuowana: tuż przed szczytem na Alasce z prezydentem USA Donaldem Trumpem Putin rozmawiał telefonicznie z Kimem Dzong Unem i upewnił się o jego wsparciu, zgodnie z oficjalnymi oświadczeniami Korei Północnej.

Bez względu na wysokie straty

Aż do 11 tys. północnokoreańskich żołnierzy wsparło Rosję w odbiciu terenów w obwodzie kurskim, które zostały zajęte przez Ukrainę w wyniku niespodziewanej operacji.

Z informacji udzielonych przez Naczelnego Dowódcę Sił Zbrojnych Ukrainy Ołeksandra Syrskiego w styczniu tego roku, prawie 5 tys. z nich zginęło lub zostało rannych podczas walk wycofywania się z Kurska.

Nie można jednak niezależnie zweryfikować tych danych. Teraz północnokoreański przywódca pochwalił swoich żołnierzy w Rosji, mówiąc, że „dotychczas walczyli bohatersko”, jak podała Koreańska Centralna Agencja Prasowa (KCNA).

Siły przesuwane na front w Zaporożu

Żołnierze północnokoreańscy najwyraźniej pomagają Rosji w uwolnieniu jej żołnierzy z obwodu kurskiego, aby mogli oni walczyć na południowym froncie w Ukrainie. Tak przynajmniej wynika z wypowiedzi prezydenta Ukrainy podczas rozmowy z dziennikarzami w Kijowie, na którą zaproszono również DW.

Po spotkaniu Putina z Trumpem i szczycie w Waszyngtonie Wołodymyr Zełenski nie tylko omówił sytuację polityczną. Odnosząc się do aktualnych ruchów wojsk rosyjskich w Ukrainie, powiedział: „Obserwujemy, że Rosjanie nadal przenoszą część swoich oddziałów z okolic Kursk w kierunku Zaporoża”.

W niedawno opublikowanym przemówieniu wideo prezydent Ukrainy stwierdził, że ukraińska armia musi na to zareagować silniejszymi kontratakami.

Specjaliści dla rosyjskiej zbrojeniówki

Ekspertka ds. Rosji powiedziała w wywiadzie dla DW, że dzięki pomocy Korei Północnej Rosja może oszczędzać własne siły zbrojne „na ofensywne działania w Ukrainie”. Działania żołnierzy północnokoreańskich na rzecz Rosji są ponadto wykorzystywane przez Kreml do celów propagandowych: jako dowód, że Rosja ma sojuszników.

– Ogólnie rzecz biorąc, przywódcy Rosji próbują ukryć przed społeczeństwem własne wysokie straty – stwierdziła Margarete Klein.

Duże straty Rosji w Ukrainie mają również konsekwencje dla jej przemysłu zbrojeniowego. Brakuje żołnierzy powołanych do służby. Rozmówczyni DW zaznaczyła, że w Rosji zauważono również obecność „pracowników i specjalistów ds. przemysłu zbrojeniowego i operacji hybrydowych”.

Problemy z „rezerwą mobilizacyjną”

Jest to zgodne z informacjami uzyskanymi podczas zakulisowych rozmów z Radą Bezpieczeństwa Narodowego Ukrainy w czerwcu w Kijowie. Jej rzecznik powiedział wówczas DW, że „wykorzystanie przez Rosję elitarnych oddziałów północnokoreańskich świadczy nie tylko o jej rosnącej zależności od innych totalitarnych reżimów, ale także o poważnych problemach z własną rezerwą mobilizacyjną”.

Według niepotwierdzonych informacji zachodnich służb wywiadowczych przywódca Korei Północnej Kim Dzong Un już wtedy rozmawiał z Kremlem o wysłaniu kolejnego kontyngentu swoich żołnierzy. W opinii Margarete Klein nic się nie zmieniło w tej kwestii. Nawet po spotkaniu Putina i Trumpa na Alasce „nadal nie ma żadnych sygnałów z Moskwy, że rosyjskie kierownictwo jest gotowe do sensownych negocjacji i chce zakończyć tę wojnę”.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Niemieckiej DW.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na Facebooku! >>

Nowy minister transportu Patrick Schnieder mówi o konieczności restrukturyzacji. Eksperci są sceptyczni, również dlatego, że rząd federalny jako właściciel nie ma odpowiedniej strategii. Ma się to zmienić 22 września. Wtedy polityk CDU zamierza przedstawić swoje plany reformy kolei. Najważniejsze pytania w skrócie:

Jaka dokładnie jest sytuacja?

Chroniczne opóźnienia kolei wpływają obecnie nawet na reputację Niemiec i są dla niektórych dowodem nieudolności państwa. Rzeczywiście, tendencja jest niekorzystna. W lipcu 59,4 proc. pasażerów transportu dalekobieżnego dotarło do celu na czas, przy czym w statystykach opóźnienie do sześciu minut uznaje się za punktualność.

Dla porównania: w lipcu 2024 roku było to 67,2 proc. Kierownictwo Deutsche Bahn wskazuje na zaniedbaną przez dziesięciolecia sieć kolejową i prace budowlane mające na celu poprawę infrastruktury. Koncern nie osiąga własnych celów w zakresie punktualności. Ponadto przedsiębiorstwo nadal odnotowuje straty.

Jaka jest rola samej kolei?

Duża. Udział DB w rynku przewozów dalekobieżnych wynosi około 90 procent. Podobnie jak sieć, wyposażenie pociągów nie jest już najnowocześniejsze. Ekspert kolejowy Markus Hecht z Technicznego Uniwersytetu w Berlinie wskazuje na wiele tak zwanych opóźnień pierwotnych – spowodowanych problemami z sygnalizacją, rozjazdami, nastawniami, ale także drzwiami i hamulcami pociągów.

Ze względu na napięty rozkład jazdy i różne prędkości pociągów ICE, towarowych i regionalnych, w systemie często dochodzi do lawiny opóźnień, które mają wpływ na inne pociągi. „Gdzie jest jeden pociąg, nie może być drugiego” – mówi Markus Hecht.

Koleje mogą wiele poprawić samodzielnie. Gernot Liedtke z Instytutu Badań Transportu chciałby, aby przeprowadzano więcej konserwacji. Potrzebne są bufory – szybko dostępne pociągi zastępcze w razie problemów, a także rezerwy personelu do harmonogramów pracy. Ponadto podczas remontów tras należy stworzyć nowe możliwości wyprzedzania. Zdaniem eksperta system jest chronicznie niestabilny. Przyczynia się do tego również fakt, że od lat 90. jest on znacznie intensywniej wykorzystywany.

Jakie są plany rządu?

W trakcie swojej kadencji do roku 2029 niemiecki rząd chce zmodernizować infrastrukturę, wydając 166 miliardów euro. Prawie 107 miliardów z tej kwoty przeznaczono na kolej, prawie 52 miliardów na drogi krajowe i prawie 8 miliardów na drogi wodne. W latach 2020–2024 było to łącznie 102 mld euro.

Ważną rolę odgrywa tu nowy specjalny fundusz infrastrukturalny, który właśnie jest tworzony. „Będzie to odczuwalne, ale oczywiście nie nastąpi to z dnia na dzień” – powiedział minister Schnieder w tym tygodniu. Mówi on o dekadzie inwestycji.

Krok po kroku ogromne zaległości inwestycyjne będą likwidowane. Koleje mają stać się bardziej niezawodne, czystsze i punktualniejsze. Zieloni krytykują Schniedera za zaniedbywanie rozbudowy i tworzenia nowych tras, a zamiast tego skupianie się wyłącznie na utrzymaniu sieci.

Czy pieniądze pomogą?

Z pewnością, ale prawdopodobnie nie tak, jak się obecnie oczekuje. Kay Mitusch z Instytutu Technologii w Karlsruhe uważa, że rząd ma obowiązek ściślej kontrolować przedsiębiorstwo państwowe.

Pieniądze muszą być wykorzystywane efektywniej. Nie może chodzić tylko o to, żeby dać więcej pieniędzy: „Rząd federalny nie przygląda się dokładnie”. Nie ma pojęcia, ile coś powinno kosztować, i zawsze pyta tylko DB. „To nie jest sposób na zarządzanie dużym przedsiębiorstwem” – zaznacza ekspertka.

Rząd sam potrzebuje większych kompetencji, aby opracować własne modele kosztów. W tym celu można by wykorzystać Federalną Agencję Sieci. Jak dotąd, rząd jeszcze bardziej pogorszył system. Im gorzej działa infrastruktura, tym więcej pieniędzy otrzymuje spółka zależna DB: „To musi się zmienić”.

Ekonomista krytykuje, że kolej nie wprowadza europejskiego systemu sterowania ruchem pociągów ETCS podczas generalnych remontów wysoko uczęszczanych tras, takich jak ostatnio Frankfurt-Mannheim lub obecnie Hamburg-Berlin. System ten umożliwia pociągom otrzymywanie informacji o prędkości i zezwoleniu na jazdę bezpośrednio w kabinie maszynisty, bez konieczności polegania na sygnałach zewnętrznych.

Kto powinien stanąć na czele kolei?

Nie jest to jeszcze ustalone. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, minister Schnieder już 22 września będzie mógł przedstawić następcę Lutza wraz z nową strategią. Nie jest to jednak pewne. „Liczą się wyłącznie kwalifikacje” – mówi szef resortu.

Kandydat musi posiadać „wiedzę logistyczną”, najlepiej w zakresie transportu towarowego i pasażerskiego, jak podkreśla Peter Westenberger ze Stowarzyszenia Kolei Towarowych. „W przeciwnym razie okres wdrożenia byłby zbyt długi. Liczba odpowiednich osób jest w każdym razie ograniczona”, dodaje.

Nowa strategia rządu federalnego musi również zwiększyć konkurencję na kolei. W sektorze towarowym prywatni dostawcy mają już 60 procent udziału w rynku.

Co na to związki zawodowe?

Związek zawodowy kolejarzy i pracowników transportu domaga się szybkiego znalezienia następcy. „Nikt nie może sobie pozwolić na długą próżnię we władzach” – mówi szef EVG Martin Burkert. Potrzebne jest doświadczenie w kolejnictwie, kompetencje w zakresie restrukturyzacji i asertywność w kontaktach z politykami.

GDL, jako przedstawiciel maszynistów, stawia na inne priorytety. Ministerstwo Transportu powinno mocniej wziąć stery w swoje ręce. Były szef GDL Claus Weselsky opowiada się za mniejszym zarządem koncernu. Jego zdaniem spółka zależna zajmująca się infrastrukturą musi stać się bardziej samodzielna. „Podwyżki opłat za dostęp do torów służą jedynie do pozyskiwania środków dla koncernu DB. To musi się skończyć” - mówi. W przeciwnym razie konkurenci DB będą obciążeni.

(RTR/jak)

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!

Specjalne ośrodki dla migrantów miały być odpowiedzią na paradoksalną sytuację – zgodnie z unijnym prawem Niemcy powinny przyjmować niewielu uchodźców, przede wszystkim tych, którzy dotarli drogą lotniczą. Zgodnie z umową z Dublina, za rozpatrzenie wniosku o ochronę odpowiada pierwsze państwo UE, którego granicę przekroczył migrant. W rzeczywistości, od lat najwięcej uchodźców przyjmują Niemcy – czytamy w ukazującej się w niedzielę „Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung” (FAS).

Powodem paradoksalnej sytuacji są problemy z readmisją cudzoziemców do krajów sąsiednich – tłumaczy autorka artykułu Leonie Feuerbach.

Po przekroczeniu niemieckiej granicy, osoba ubiegająca się o azyl otrzymuje oprócz zakwaterowania, ogrzewania i prądu zasiłek w wysokości 440 euro. Nawet jeżeli za kilka lat jego wniosek zostanie odrzucony, często nie oznacza to obowiązku wyjazdu.

Zmiana prawa w reakcji na zamach

Zamach w Solingen, gdzie rok temu migrant z Syrii zabił trzy osoby, doprowadził do zmiany przepisów. Zamachowiec nie powinien przebywać w Niemczech, ponieważ krajem właściwym do rozpatrzenie jego wniosku o azyl była Bułgaria. Nowe przepisy stanowią, że osoby przeznaczone do readmisji otrzymują świadczenia tylko przez dwa tygodnie. Powinny one być umieszczone w specjalnych „ośrodkach dublińskich” i jak najszybciej odsyłane.

Zgodnie z planem, takie ośrodki powinny powstać we wszystkich 16 landach RFN, jednak w rzeczywistości powstały tylko dwa – w Hamburgu i Eisenhuettenstadt w Brandenburgii przy granicy z Polską. Ta druga placówka przeznaczona jest dla migrantów, którzy przedostali się do Niemiec z Polski i podlegają readmisji. W ośrodkach pensjonariusze otrzymują jedynie „łóżko, chleb i mydło”.

Czterech z pięciu wróciło

Celem władz niemieckich jest skłonienie migrantów do dobrowolnego opuszczenia Niemiec, bez konieczności koordynowania readmisji z krajami ościennymi. Jednak państwa te obstają przy oficjalnym przekazywaniu uchodźców.

Jak pisze autorka, ośrodek w Eisenhuettenstadt nie spełnia swojej roli. Ośrodek nie jest więzieniem, co powoduje, że 60 proc. skierowanych w to miejsce osób ukrywa się. Z 72 umieszczonych w placówce osób, do Polski odesłano zaledwie pięciu uchodźców, z których czterech wróciło z powrotem do Niemiec.

Szef MSW Brandenburgii poddał publicznie pod wątpliwość sens utrzymywania ośrodka ze względu na „bardzo ograniczone możliwość przeciwdziałania ukrywaniu się” migrantów. Wiele sądów uznało system „łóżko, chleb, mydło” za sprzeczny z prawem. Utworzenie kolejnych „ośrodków dublińskich” planują obecnie tylko dwa landy – Badenia-Wirtembergia oraz Dolna Saksonia.

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Sześć osób zostało rannych w sobotę wieczorem (23.08.2025) w wyniku bójki pomiędzy dwiema grupami w turystycznym centrum Berlina, w okolicy Forum Humboldta, czyli odbudowanego berlińskiego Zamku Miejskiego. Według policji uczestnicy bójki użyli noży.

24-letni mężczyzna odniósł zagrażające życiu obrażenia pleców. Pozostałe osoby w wieku od 20 do 26 lat miały rany cięte i kłute rąk, nóg, miednicy i tułowia i zostały przewiezione do szpitala.

Nie znaleziono broni

Policja zatrzymała 14-latkę oraz dwóch mężczyzn w wieku 19 i 20 lat, którzy zostali już zwolnieni. Jak podano, uznano ich za świadków zdarzenia. nastolatka została przekazana pod opiekę pomocy społecznej.

Według rzecznika policji możliwe jest, iż w bójce brały udział inne osoby, a niektóre z nich uciekły przed przybyciem funkcjonariuszy na miejsce. W pobliżu miejsca zdarzenia nie znaleziono jednak noży i innej broni. Niewiadomo też, dlaczego doszło do bójki.

Śledztwo w tej sprawie trwa. Nie ma informacji, jakoby ucierpiały osoby postronne.

W ostatnich latach w Niemczech rośnie liczba przestępstw z użyciem noża. W 2024 roku odnotowano ich ponad 29 tysięcy. Wprowadzono zakaz posiadania noży w niektórych miejscach publicznych, takich jak imprezy sportowe, festyny, koncerty, jarmarki, a także w komunikacji miejskiej w niektórych miastach, m.in. w Berlinie i Hanowerze.

AFP, RBB/ widz

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

„Angela Merkel długo milczała i nie była w tym odosobniona – połowa Europy odwracała głowę od dramatów, które miały miejsce na lądzie i morzu, obnażając codziennie fiasko europejskiej polityki migracyjnej. Podczas spotkania 31 sierpnia 2015 r. z mediami, pani kanclerz znalazła wreszcie właściwe słowa. Jednym zdaniem zmieniła niemal wszystko – swoją politykę, Niemcy i Europę” – pisze Judith Wittwer w komentarzu opublikowanym w weekendowym wydaniu „Sueddeutsche Zeitung”.

Słowa „Damy radę” nie były pokazem siły lecz zachętą i przypomnieniem o europejskich wartościach i cnotach – podkreśliła komentatorka największej niemieckiej gazety opiniotwórczej.

To zdanie było „historyczną lekcją”, pozostaje aktualne, nawet bardziej niż dawniej, w związku z konfliktem z agresorem na Kremlu, ale także w zabiegach o właściwą politykę azylową.

Kanclerz Merz zerwał z polityką migracyjną Merkel

Autorka zastrzegła, że hymn pochwalny dla Merkel może na pierwszy rzut oka zaskakiwać wobec problemów, które spowodowała jej polityka. Jej następca Friedrich Merz nie chce mieć nic wspólnego z jej polityką otwartych granic. Merz dołączył do jastrzębi w polityce migracyjnej w UE.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Słowa Merkel uczą, że odważne działania społeczeństwa poparte wysokim etosem są możliwe. Radykalny zwrot sił centrowych na prawo jest błędną reakcją na wzrost znaczenia skrajnie prawicowej Alternatywy dla Niemiec (AfD).

SZ: Merkel miała rację

Merkel nigdy nie odwołała swojego zdania, bo nie miała ku temu żadnego powodu – jej apel o bezgraniczny humanizm i gotowość do pomocy pozostaje do dziś słuszny. Niemcy do dziś nie znajdują się w sytuacji kryzysu, który uzasadniałby kontrole graniczne kolidujące z duchem Schengen.

„Damy radę” jest dewizą stanowiącą o sile Niemiec i UE – oznacza wiarę we własne siły, pragmatyzm i humanizm.

Co mówią liczby?

Oprócz komentarza, „Sueddeutsche Zeitung” publikuje szereg danych statystycznych, opracowań i wywiadów dotyczących problemu migracji. Wynika z nich, że w latach 2014-2016 do Niemiec przyjechało około miliona uchodźców, przede wszystkim z Syrii, Iraku i Afganistanu, ale także z Somalii i Erytrei.

Wbrew powszechnie panującym opiniom, w stosunku do liczby mieszkańców, to nie Niemcy były głównym celem migrantów, lecz Szwecja. W omawianym okresie, na 1000 mieszkańców Szwecji przypadało 55 uchodźców, w Niemczech zaledwie 15.

Dwie trzecie migrantów to mężczyźni, największą grupę stanowiły osoby w wieku 20-30 lat. Blisko połowa osób pełnoletnich w chwili przyjazdu do Niemiec nie miała ukończonej żadnej szkoły. Badanie przeprowadzone w 2022 r. wykazało, że dwie trzecie uchodźców pracowało. Co szósty migrant z lat 2014-2016 ma obecnie obywatelstwo niemieckie.

Od wiosny br. Amerykanie nie wydali żadnych zezwoleń na użycie przez Ukrainę systemów rakietowych dalekiego zasięgu ATACMS (Army Tactical Missile Systems) do ataków na cele w Rosji, ograniczając zdolność Kijowa do wykorzystania tej broni w obronie przed inwazją Moskwy – donosi w niedzielę (24.08.2025) amerykańska gazeta „Wall Street Journal”.

Według gazety ostateczna decyzja o użyciu tych systemów należy do sekretarza obrony USA Pete'a Hegsetha. Procedura zgody ma dotyczyć zarówno rakiet amerykańskich, jak i rakiet oddanych do dyspozycji innych krajów, których użycie zależy od wsparcia USA. Procedura ta nie była dotychczas publicznie znana.

Biały Dom, Pentagon ani ukraińska kancelaria prezydenta i ministerstwo obrony nie odniosły się na razie do tych doniesień.

Wydają się jednak przeczyć deklaracjom prezydenta USA Donalda Trumpa. Zaledwie kilka dni temu napisał on na swoim serwisie internetowym Truth Social: „Trudno, jeśli nie niemożliwe, jest wygrać wojnę, jeżeli nie można zaatakować terytorium napastnika. To tak, jakby drużyna sportowa miała świetną obronę, ale nie mogła grać ofensywnie. Nie da się tego wygrać. Tak samo jest z Ukrainą i Rosją”.

W piątek (22.08.2025) prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski również oświadczył, że jego kraj musi przejść do większej ofensywy. „Ta wojna musi się skończyć, musimy wywrzeć presję na Rosję” – powiedział Zełenski w wieczornym przemówieniu wideo. Przywódca na Kremlu Władimir Putin rozumie „tylko siłę i presję”.

Frustracja Trumpa

Informacje te pojawiły się też w czasie, gdy Donald Trump publicznie wyraża coraz większą frustrację z powodu trwającej od trzech lat wojny w Ukrainie, jak również bezowocnych starań o przerwanie walk i doprowadzenie do porozumienia pokojowego między Rosją a Ukrainą.

Żadnych widocznych postępów nie przyniosły spotkanie Trumpa z prezydentem Rosji Władimirem Putinem oraz późniejsze rozmowy na szczycie z przywódcami europejskimi i prezydentem Ukrainy Wołodymyrem Zełenskim. W piątek (22.08.20250 Trump powiedział, że ponownie rozważa nałożenie sankcji gospodarczych na Rosję lub, alternatywnie, wycofanie się z procesu pokojowego.

„Podjęcie decyzji co do dalszych działań będzie bardzo ważną decyzją i dotyczy ona tego, czy nałożymy ogromne sankcje lub ogromne cła, czy też jedno i drugie, czy też nie zrobimy nic i powiemy, że to wasza walka” – oświadczył Trump.

Trump liczył, że uda mu się zorganizować dwustronne spotkanie między Putinem a Zełenskim. Jednak rosyjski minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow powiedział w piątek stacji NBC, że nie ma żadnego planu spotkania z Zełenskim.

(RTR/widz)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Niemal do ostatniej chwili przeciwnicy przemianowania berlińskiej Mohrenstrasse w centrum miasta próbowali przed sądem zablokować tę zmianę. Jednak w miniony piątek (22.08.2025) Wyższy sąd Administracyjny w Berlinie i Brandenburgii ostatecznie dał zielone światło.

Dzień później szyldy z nazwą Mohrenstrasse – którą można przetłumaczyć jako „ulica Murzynów” i która dla wielu mieszkańców miała rasistowski i obraźliwy wydźwięk – oficjalnie zastąpiono tabliczkami z nowym mianem ulicy: Anton-Wilhelm-Amo-Strasse. Jej nowy patron był pierwszym w Niemczech znanym filozofem afrykańskiego pochodzenia w XVIII wieku. Przemianowania dokonano w przypadającym 23 sierpnia Międzynarodowym Dzień Pamięci o Handlu Niewolnikami i jego Zniesieniu.

W sobotę (23.08.2025) po południu kilkaset osób świętowało zmianę nazwy ulicy. Podczas festynu ulicznego przedstawiciele różnych inicjatyw podkreślali, że nie jest to tylko formalność, a raczej wyraz zmian społecznych. Uroczystość zorganizowały wspólnie liczne inicjatywy, w tym Decolonize Berlin, Rada Afrykańska w Berlinie i Brandenburgi, stowarzyszenie Berlin Postkolonial oraz inicjatywa Schwarze Menschen in Deutschland (Czarni ludzie w Niemczech).

Nadszarpnięty wizerunek miasta

„Dla wielu osób czarnoskórych nazwa tej ulicy była codziennym przypomnieniem o wykluczeniu; teraz wysyłamy jasny sygnał o szacunku i różnorodności” – oświadczyła Tuba Bozkurt, posłanka frakcji Zielonych w Izbie Deputowanych Berlina, odpowiedzialna za politykę antydyskryminacyjną.

Rada dzielnicy Mitte w Berlinie podjęła decyzję o zmianie nazwy już w sierpniu 2020 roku. Uzasadniono to tym, że nazwa Mohrenstraße jest dyskryminująca i szkodzi wizerunkowi Berlina. Ulica ta istniała w stolicy Niemiec przez około 300 lat. Miała wziąć swoją nazwę od skoszarowanych w tym miejscu afrykańskich niewolników, sprowadzanych wtedy do Berlina. Niemieckie słowo „Mohr” czyli „Murzyn” lub „Maur” uchodzi za określenie pogardliwe.

Nowa nazwa Anton-Wilhelm-Amo-Straße została nadana na cześć Afrykanina, który urodził się około 1703 roku w dzisiejszej Ghanie w Afryce Zachodniej i jako dziecko został wywieziony do Niemiec. Był pierwszym znanym filozofem i prawnikiem pochodzenia afrykańskiego w tym kraju, wykładał na uniwersytetach w Wittenberdze, Halle i Jenie.

(EPD/widz)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Niemiecki tygodnik przeanalizował dotychczas niedostępne niemieckie dokumenty dyplomatyczne z kluczowego dla rozszerzenia NATO 1994 r., pochodzące z prywatnego zbioru uczestnika ówczesnych wydarzeń oraz z archiwum niemieckiego MSZ. Wśród dokumentów znajdują się listy ówczesnego kanclerza Helmuta Kohla do Clintona, raporty niemieckich dyplomatów z Moskwy oraz opracowania sporządzone dla ministra spraw zagranicznych Klausa Kinkela.

Clinton poważnie myślał o Rosji w NATO

Zdaniem dziennikarzy „Spiegla”, Clinton na poważnie myślał o przyjęciu Rosji do Sojuszu. Podczas podróży po Europie w styczniu 1994 r. prezydent USA powiedział, że nie ma problemu czy, lecz tylko kiedy rozszerzyć NATO. Podczas wizyty Clintona w Moskwie Jelcyn zasugerował, że pierwszym krajem wschodnioeuropejskim przyjętym do NATO mogłaby być Rosja. Clinton zgodził się zasadniczo z przystąpieniem Rosji – czytamy w tygodniku. „To jest oficjalne stanowisko USA” – pisał do centrali w Bonn niemiecki minister pełnomocny Thomas Matussek.

Po spotkaniu dyplomatów państw NATO w Brukseli 15 stycznia 1994 r. ze Strobem Talbottem, najważniejszym doradcą Clintona do spraw rozszerzenia NATO, niemiecki przedstawiciel pisał do centrali w Bonn, że jeżeli Waszyngton przeforsuje swoje plany, to sprawa rosyjskiego członkostwa będzie sprawą „zaledwie kilku lat”. Kilka tygodni później inny niemiecki dyplomata donosił z Waszyngtonu, że zdaniem Talbotta proces przyjmowania (Rosji) może się rozpocząć w 2004 r.

Dialog Clinton-Jelcyn na szczycie USA-Rosja

„Der Spiegel” przytoczył fragment dialogu Clintona z Jelcynem, do którego doszło podczas szczytu amerykańsko-rosyjskiego we wrześniu 1994 r. „Chciałbym, żebyś wiedział – zwrócił się Clinton do prezydenta Rosji – że nigdy nie wykluczałem członkostwa Rosji. Gdy mówimy o rozszerzeniu NATO, to myślimy o przyjęciu, nie o wykluczeniu”. „Moim celem jest, razem z Tobą i innymi, stworzenie najlepszych warunków dla powstania prawdziwie zjednoczonej, niepodzielnej i zintegrowanej Europy” – dodał prezydent USA.

Der Spiegel” przypomniał, że wejście Rosji do Sojuszu jako pierwszy zaproponował Jelcyn, na krótko przed rozwiązaniem ZSRR – 20 grudnia 1991 r. Gdy półtora roku później Polska, Czechy i Węgry zgłosiły akces do NATO, rosyjski minister spraw zagranicznych Andriej Kozyriew poprosił Amerykanów, by traktowali Rosję w tej kwestii tak samo, jak inne kraje wschodnioeuropejskie.

Sprzeciw Niemiec – przyjęcie Rosji „aktem zgonu” NATO

Clinton spotkał się ze zdecydowanym sprzeciwem ze strony europejskich sojuszników, przede wszystkim rządu kanclerza Kohla. Niemiecki rząd był w tej sprawie „tak elastyczny jak beton” – czytamy w „Spieglu”. Przyjęcie Rosji byłoby „aktem zgonu” dla NATO – ocenił ówczesny niemiecki minister obrony Volker Ruehe.

„Der Spiegel” podkreślił, że Kohl był przeciwny dyskusji o rozszerzeniu NATO na wschód. Stanowisko Clintona uważał za niedojrzałe. „Musimy powiedzieć krajom wschodnioeuropejskim, że mogą liczyć na nasze wsparcie, ale nie na członkostwo” – uważał kanclerz. Równocześnie Kohl stał na stanowisku, że nie wolno osłabiać Jelcyna będącego pod presją ultranacjonalistów. W instrukcji MSZ dla niemieckich przedstawicielstw z listopada 1994 r. czytamy, że ani Rosja, ani Ukraina i Białoruś nie mogą wejść do Sojuszu, jednak ze względu na Moskwę, należy unikać publicznych oświadczeń na ten temat.

Kohl uspokaja Wałęsę: rosyjski niedźwiedź nie taki straszny

Z dokumentów wynika, że Kohl uważał za przesadne polskie obawy przed Rosją, szczególnie ostrzeżenia ze strony Lecha Wałęsy przed „rosyjskim niedźwiedziem, którego należy wsadzić do klatki, aby nie mógł się swobodnie poruszać”. Polacy chcą do NATO, niezależnie od tego, jaką cenę muszą zapłacić – twierdził Kohl. Szef MSZ Klaus Kinkel prosił Amerykanów, aby uspokoili Polskę – „Nie należy spodziewać się już jutro rosyjskiego ataku” – mówił.

Kohl forsował plan przyjęcia Polski i innych krajów regionu do UE po jej uprzednim zreformowaniu. Zbliżenia do NATO nie spodziewał się przed rokiem 2000, jeżeli w ogóle by do niego doszło.

Clinton przyśpiesza – Rosja schodzi na drugi plan

Clinton nie zamierzał czekać na Kohla, tym bardziej, że Republikanie w Ameryce odkryli temat rozszerzenia NATO w walce z Demokratami i podjęli rozmowy z Polakami, zarzucając Clintonowi, że jest zbyt uległy wobec Moskwy. Clinton zdecydował, że rozszerzenie „nastąpi według jego planu, albo nie będzie go wcale”. W tej sytuacji członkostwo Rosji zeszło na dalszy plan.

Oferta wobec Rosji została uznana przez Moskwę za próbę kupienia zgody Rosji na wejście Polski i innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej do NATO. O „zdradzie” mówił już wtedy młody dyplomata Jurij Uszakow, obecnie doradca Kremla i negocjator Rosji w rozmowach z Ukrainą.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Zadbana zielona łąka z kilkoma młodymi drzewami. Przed nią stoją trzy ławki parkowe. Każdego dnia przez tak zwany Spreebogen w centrum Berlina przechodzą tysiące ludzi. Są to turyści z całego świata, pracownicy pobliskiego Urzędu Kanclerskiego lub Bundestagu, którzy są w drodze z lub do berlińskiego dworca głównego.

Na tym wolnym terenie ma powstać jedno z centralnych miejsc pamięci Republiki Federalnej Niemiec. Już od jesieni 2024 r. jest on przewidziany jako miejsce budowy „Pomnika upamiętniającego ofiary dyktatury komunistycznej w Niemczech”.

Czekanie na budżet

Do 1989 roku granica dzieliła Niemcy na zachodnią i wschodnią; na demokratyczne rządy na zachodzie i komunistyczne rządy na wschodzie. Wschodnie Niemcy, które od końca wojny w 1945 roku stanowiły radziecką strefę okupacyjną (SBZ), 7 października 1949 roku przekształciły się w Niemiecką Republikę Demokratyczną (NRD).

Jej dyktatorski system prześladował osoby o odmiennych poglądach i ograniczał swobodę podróżowania oraz wolność słowa aż do upadku jesienią 1989 roku i zjednoczenia Niemiec w następnym roku. W latach istnienia NRD ponad 600 osób straciło życie, próbując uciec na Zachód przez granicę między Niemcami Wschodnimi a Zachodnimi lub przez mur berliński.

O tych wszystkich wydarzeniach ma przypominać berlińskie miejsce pamięci. Jednak dopiero teraz, po latach dyskusji, projekt nabiera tempa. We wrześniu parlament będzie debatował nad budżetem federalnym na 2026 rok, a w listopadzie podejmie decyzję w tej sprawie. Budżet ministra kultury ma zapewnić finansowanie budowy pomnika. Następnie będzie można ogłosić konkurs na projekt pomnika.

Pomnik powinien stać od dawna

– Pomnik powinien zostać wzniesiony już dawno – mówi Dieter Dombrowski w rozmowie z DW. 74-letni mieszkaniec Berlina Wschodniego jest przewodniczącym Związku Stowarzyszeń Ofiar Komunistycznej Tyranii. W NRD został skazany w roku 1974 przez sąd rejonowy w Schwerinie na cztery lata więzienia za „nielegalne przekroczenie granicy” i „nawiązywanie kontaktów wrogich wobec państwa”. Odbył 20 miesięcy kary, a później udało mu się wyjechać do Niemiec Zachodnich. Został zrehabilitowany w 1994 roku.

Dieter Dombrowski opowiada, że pochodzi z rodziny o tradycjach katolickich. Matka świadomie chciała chronić swoje dzieci przed wpływami komunistycznymi, „które w NRD były wszechobecne, w przedszkolu, w szkole, w pracy, wszędzie”, jak mówi. Dombrowski dorastał wraz z siedmiorgiem rodzeństwa. Sześcioro z ośmiorga dzieci trafiło w pewnym momencie do więzienia. To tylko sześć z około 350 000 osób, które w państwie partii SED trafiły do więzienia z powodu swojego dystansu do systemu.

74-latek twierdzi, że pomnik może również upamiętniać tych więźniów, którzy już nie żyją. Wiele osób nie doczekało upadku muru w 1989 roku, ale bardzo na to czekało – mówi. Dla ocalałych jest to wsparcie psychologiczne i dowód, że nie byli sami.

Wprawdzie decyzja o wzniesieniu pomnika została podjęta przez Bundestag w 2019 roku, a następnie potwierdzona przez parlament. Jednak dopiero po zapewnieniu finansowania można przystąpić do realizacji.

Cierpienie nie zostało zapomniane

– Jesteśmy chyba ostatnimi w byłym bloku wschodnim, którzy wznoszą pomnik narodowy poświęcony tej sprawie. To mówi samo za siebie – mówi Dieter Dombrowski. Podkreśla, że pamięć o ofiarach „drugiej niemieckiej dyktatury”, czyli latach NRD do 1989 roku, nie powinna umniejszać „szczególnego znaczenia” pierwszej niemieckiej dyktatury, czyli okresu nazizmu. – Ale komunizm zawsze oznacza dyktaturę – uważa.

Do tej pory w Niemczech ponad 900 znaków, miejsc i muzeów upamiętnia dyktaturę w strefie okupowanej przez Związek Radziecki (SBZ) i NRD. W wielu przypadkach są to inicjatywy lokalne lub regionalne, niektóre mają znaczenie ponadregionalne; jak miejsce pamięci Berlin-Hohenschönhausen lub miejsce pamięci Zuchthaus Cottbus, które upamiętniają więzienia Stasi.

Za przyszłe centralne miejsce pamięci odpowiedzialna jest Federalna Fundacja Upamiętnienia. Jej dyrektorka Anna Kaminsky ma nadzieję, że wraz z wyjaśnieniem kwestii budżetowych projekt szybko nabierze konkretnych kształtów, a pomnik jak najszybciej stanie się rzeczywistością. Chodzi o to, aby „jak najwięcej ofiar i osób dotkniętych wydarzeniami, zwłaszcza z pierwszych lat”, mogło jeszcze zobaczyć ukończony pomnik. Dzięki temu będą mogli poczuć, że ich cierpienie zostanie na zawsze upamiętnione – mówi historyczka DW.

Różnice między dyktaturą a demokracją

Anna Kaminsky postrzega centralny pomnik jako „część pamięci o dyktaturze”. Nawiązuje do powstania ludowego w NRD w czerwcu 1953 r. i budowy muru berlińskiego w sierpniu 1961 r., żelaznej kurtyny między Wschodem a Zachodem w Europie. Konkretna pamięć jest dziś „pilnie potrzebna, aby uwidocznić różnice między dyktaturą a demokracją”.

Budżet federalny na 2026 r. nie został jeszcze przyjęty. Kwestia gruntu została już wyjaśniona. Obecnie Federalna Fundacja Upamiętnienia, sztab ministra kultury oraz Federalny Urząd Budownictwa pracują nad ogłoszeniem konkursu na projekt przyszłego pomnika. Po zatwierdzeniu środków prace mają rozpocząć się bez opóźnień. Jeśli konkurs zostanie rozstrzygnięty jeszcze w 2026 r., budowa mogłaby rozpocząć się w 2027 r., 38 lat po upadku muru.

Dieter Dombrowski twierdzi, że stowarzyszeniom ofiar nie chodzi o miejsce pamięci, w którym raz w roku odbywałaby się uroczystość państwowa lub od czasu do czasu składano by wieńce. Pragnie on „interaktywnego pomnika”, który Federalna Fundacja Rozliczenia z W przeszłością mogłaby stworzyć również w Internecie – trójwymiarowego miejsca pamięci, które dzięki kodom QR oferowałoby wiele dodatkowych informacji.

W ten sposób miejsce to mogłoby stać się miejscem nauki dla klas szkolnych, grup młodzieżowych lub instytucji edukacyjnych, mówi Dombrowski. „Wtedy nie byłby to tylko pomnik, ale wkład w szeroko pojętą edukację obywatelską”.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Niemieckiej DW.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na Facebooku! >>

Kościół katolicki w Niemczech skarży się na „coraz bardziej bezpardonowy” wandalizm w miejscach kultu religijnego. Chociaż liczba przestępstw w ostatnich latach wzrosła tylko nieznacznie, sprawcy działają coraz brutalniej i bez skrupułów – powiedział rzecznik Niemieckiej Konferencji Biskupów, cytowany przez agencję DPA. Ich zachowanie świadczy częściowo o „otwartej wrogości wobec chrześcijaństwa”.

„Rozbite skarbonki i przewrócone, połamane świece zawsze były irytujące, ale od około 2015 roku mamy do czynienia z nasileniem tego zjawiska” – zaznaczył Matthias Kopp. Podał kilka drastycznych przykładów, jak „odchody w kropielnicach i konfesjonałach, oderwane głowy figur Chrystusa i świętych, niedopałki papierosów i inne śmieci przed obrazami religijnymi, zniszczone modlitewniki i śpiewniki, przewrócone ławki kościelne, obrazy ołtarzowe i całe ołtarze zniszczone w wyniku podpalenia”. Według rzecznika są to celowe ataki na kościoły chrześcijańskie. O zjawisku tym wcześniej informowała gazeta „Rheinische Post”.

To nie jest zwykłe uszkodzenie mienia

W statystykach policyjnych takie przestępstwa były rejestrowane jedynie jako „uszkodzenie mienia”, jednak – jak zaznacza Kopp – dla członków wspólnoty oznaczały one zazwyczaj zranienie ich uczuć religijnych. „Ma to szczególne znaczenie w przypadku zbezczeszczenia głównych elementów liturgicznych, takich jak ołtarz, tabernakulum, ambona lub chrzcielnica, oraz znieważenia figur Chrystusa i świętych” – powiedział Matthias Kopp. Uznanie tego jedynie za „uszkodzenie mienia” nie odzwierciedla rzeczywistości, ocenił, apelując o dokładniejsze przyjrzenie się zjawisku przez władze.

Również rzeczniczka Kościoła Ewangelickiego w Niemczech (EKD) powiedziała, że niszczenie kościołów to bolesny problem. „Nie dotyczy to bowiem tylko murów i kamieni, ale przede wszystkim wiernych, którzy czują się tam bezpiecznie. Niszczy to również zaufanie, że miejsca otwarte dla wszystkich będą nadal szanowane” – podkreśliła.

Kościoły pozostaną otwarte

Według socjologa religii Detlefa Pollacka od 2010 roku w Niemczech znacznie wzrosły tendencje antykościelne i antyreligijne. Przypuszcza on, że prawdopodobnie ma to związek z przypadkami nadużyć seksualnych w Kościele i reakcją hierarchów na takie przypadki, a także dyskusją, jaka toczy sie w mediach na ten temat.

Detlef Pollack wskazuje, że do dziś: 60 procent Niemców uważa chrześcijaństwo za fundament kultury zachodniej. „Jednocześnie jednak wzrosło znaczenie postaw antyklerykalnych, a nawet antyreligijnych” – powiedział agencji DPA.

Zdaniem rzeczniczki Kościoła Ewangelickiego w Niemczech zamykanie świątyń w czasie, gdy nie odbywają się nabożeństwa nie jest dobra odpowiedzią na rosnący wandalizm. „Są one miejscami azylu w momentach kryzysowych, miejscami pamięci kulturowej i współżycia społecznego” – oceniła.

(DPA/widz)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Dzieło Maschy Schilinski jest „bezkompromisowe pod względem formalnym, emocjonalnie egzystencjalne i artystycznie wyjątkowe – nie ma sobie równych w kinie niemieckim i międzynarodowym”. Tak dziewięcioosobowe jury uzasadniło swoją decyzję dotyczącą filmu, który będzie reprezentował Niemcy w kategorii „Najlepszy film międzynarodowy” podczas ceremonii rozdania Oscarów. Dramat ten splata losy czterech kobiet, które przez ponad sto lat walczyły z ograniczeniami, przemocą i społecznymi konwenansami.

„Jako dzieło o rzadkiej intensywności, mistrzowsko wyreżyserowane, poetyckie, uniwersalne i odważne, 'In die Sonne schauen' (ang. 'Sound of Falling') jest fizycznym doświadczeniem, które pozostaje w pamięci i głęboko w nią zapada” – dodało niezależne jury ekspertów powołane przez German Films, agencję zagraniczną niemieckiego kina. Decyzja została ogłoszona w czwartek (21.08.2025).

Akcja filmu rozgrywa się na odległej farmie w Altmark, który od zjednoczenia należy do kraju związkowego Saksonia-Anhalt. Opowiada historię czterech kobiet, które mieszkały w różnych okresach swojego życia.

Cztery kobiety, cztery historie

Alma dorasta tuż przed pierwszą wojną światową w niemieckiej monarchii. Gdy dowiaduje się, że została nazwana imieniem zmarłej siostry, żyje w ciągłym strachu, że podzieli jej los. Erika mieszka na farmie podczas drugiej wojny światowej. Fascynuje ją jej okaleczony wojenny wujek i pogrąża się w niebezpiecznych fantazjach.

Angelika natomiast żyje w latach 80. XX wieku, czyli w czasach NRD, i balansuje na cienkiej granicy między żądzą życia a pragnieniem śmierci. Nelly jest dzieckiem lat 20. XXI wieku, której rodzice przeprowadzili się z Berlina, aby odnowić zrujnowane gospodarstwo.

Wszystkie cztery kobiety są w niesamowity sposób połączone niewypowiedzianymi lękami, wypartymi traumami i pogrzebanymi rodzinnymi sekretami. Tragiczne wydarzenie powtarza się, zacierając granice między przeszłością a teraźniejszością.

„Film stulecia”, który podbił Cannes

Film Maschy Schilinski „In die Sonne schauen” został wybrany spośród pięciu zgłoszonych tytułów, pokonując „Amrum” Fatiha Akina, „Cranko” Joachima A. Langa, „Riefenstahl” Andreasa Veiela i „Der Tiger” Dennisa Gansela.

„In die Sonne schauen” otworzył oficjalny konkurs tegorocznego festiwalu filmowego w Cannes, gdzie wraz z filmem „Sirat” Olivera Laxe otrzymał nagrodę jury.

Dramat ten został również doceniony przez krytyków festiwalowych; portal Filmstarts opisał go jako film stulecia, „Hollywood Reporter” pochwalił jako „fascynujący, odważny portret kobiecości”, a magazyn „Deadline” stwierdził, że „ów wybitny film jest arcydziełem eterycznej, niepokojącej błyskotliwości”.

Reżyserka zareagowała na nominację do Oscara podziękowaniami w imieniu całej ekipy produkcyjnej: „Jesteśmy niezmiernie szczęśliwi dzięki uznaniu i wsparciu, jakie obecnie otrzymujemy za nasz film. W imieniu całego zespołu chciałabym podziękować za to, że film 'In die Sonne schauen' otrzymał wielki zaszczyt reprezentowania Niemiec podczas rozdania Oscarów” – powiedziała Mascha Schilinski.

Nagroda jury na tegorocznym festiwalu filmowym w Cannes za jej film jest dowodem, „że warto wierzyć we własną wizję artystyczną. I że można pozostać wiernym sobie, jeśli znajdzie się odpowiednich towarzyszy”. Wyraziła nadzieję, że dzięki widoczności tego filmu artyści filmowi w Niemczech spotkają się z większą otwartością i wsparciem, gdy będą próbować podążać nowymi ścieżkami narracyjnymi.

Po premierze w Cannes film „In die Sonne schauen” był również pokazywany na festiwalach w Szanghaju, czeskich Karlowych Warach i podczas różnych wydarzeń w Australii. Na początku września film będzie miał swoją północnoamerykańską premierę na festiwalu filmowym w Toronto, a do niemieckich kin trafi już 28 sierpnia.

Długa droga do Oscarów

Producenci filmu – Maren Schmitt, Lucas Schmidt i Lasse Scharpen – podkreślili, jak ważne jest, aby więcej kobiet było reprezentowanych podczas rozdania Oscarów. Jak podkreślają w swoim oświadczeniu, do tej pory tylko dziewięć reżyserek zostało nominowanych do tej nagrody w kategorii „Najlepszy reżyser”.

Zgłoszenie jednak nie oznacza automatycznie, że niemiecki film znajdzie się wśród nominowanych. Spośród wszystkich międzynarodowych filmów fabularnych zgłoszonych do 1 października tego roku Akademia wybierze 15 finalistów, którzy zostaną ogłoszeni 16 grudnia. Krótka lista pięciu ostatecznych nominowanych do Oscara zostanie opublikowana 22 stycznia 2026 roku.

Dla Akademii Filmowej międzynarodowy film fabularny to dzieło wyprodukowane poza Stanami Zjednoczonymi i nakręcone głównie w języku innym niż angielski. Zgłoszone filmy muszą być wyświetlone w kinach w swoich krajach między 1 października 2024 roku a 30 września 2025 roku.

Ostatni raz niemiecki film wzbudził sensację podczas ceremonii rozdania Oscarów w 2023 roku: „Na zachodzie bez zmian” Edwarda Bergera, antywojenna epopeja oparta na powieści Ericha Marii Remarque'a z 1929 roku, zdobyła nie tylko statuetkę dla najlepszego filmu międzynarodowego, ale także trzy inne Oscary.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Niemieckiej DW.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na Facebooku! >

Obywatel Ukrainy Serhij K., zatrzymany w środę (20.08.2025) we Włoszech, jest podejrzany o kierowanie akcją wysadzenia podmorskich gazociągów Nord Stream 1 i 2 we wrześniu 2022 roku. Informują o tym w sobotę (23.08.2025) niemieckie gazety „Sueddeutsche Zeitung” i „Die Zeit” oraz telewizja publiczna ARD.

Zespół dziennikarzy śledczych tych redakcji uzyskał wgląd w treść Europejskiego Nakazu Aresztowania, wydanego przez niemieckie władze za Serhijem K.

„Zgodnie z nakazem aresztowania, Serhij K. miał kierować i koordynować zespół sabotażowy, złożony ze skipera, czterech nurków i specjalisty od ładunków wybuchowych, który na początku września 2022 r. wypłynął z Wiek na Rugii na wynajętym dwunastometrowym jachcie Andromeda i podczas prawie trzytygodniowego rejsu zdetonował trzy ładunki wybuchowe na gazociągach na głębokości ponad 70 metrów” – pisze dziennik „Sueddeutsche Zeitung” (SZ).

Według informacji gazety K. jest byłym członkiem ukraińskich służb specjalnych SBU, który jednak dziesięć lat temu przeszedł do sektora prywatnego.

Podejrzany odpiera zarzuty

Jak podają media, w nakazie aresztowania K. jest określony jako współsprawca, a zarzuca mu się „sabotaż antykonstytucyjny”, „umyślne spowodowanie eksplozji materiału wybuchowego” oraz „zniszczenie konstrukcji”. Ukraińcowi grozi do 15 lat pozbawienia wolności.

49-letni Serhij K. został zatrzymany we włoskiej prowincji Rimini, gdzie wypoczywał z żoną i dziećmi. W piątek, 22 sierpnia, został doprowadzony przed sędziego śledczego w sądzie w Bolonii. Miał na rękach kajdanki i był eskortowany przez trzech policjantów. Jak relacjonują media, wykonał w kierunku dziennikarzy gest trójzębu, symbolu narodowego Ukrainy.

Według włoskich mediów jego adwokat odrzucił zarzuty i powoływał się na domniemanie niewinności. K. zamierza też bronić się przed ewentualną ekstradycją do Niemiec.

(ARD, sueddeutsche.de/widz)

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

„Sytuacja w niemieckich szkołach pozostaje zła. W porównaniu z rokiem 2024 nieznacznie się pogorszyła” – powiedział gazecie „Welt am Sonntag” ekspert Instytutu Gospodarki Niemieckiej (IW) w Kilonii. Podsumował w ten sposób wstępne dane z najnowszego monitora edukacyjnego IW, który zostanie przedstawiony za dwa tygodnie.

Według autorów wyraźny spadek jakości szkolnictwa można zaobserwować od 2015 roku. Jako jedną z przyczyn wskazano przeciążenie wielu szkół dużą liczbą dzieci uchodźców i migrantów.

„W ciągu ostatnich dziesięciu lat do szkół trafiło znacznie więcej dzieci, niż zakładali ministrowie kultury w 2010 roku. Większa liczba dzieci sama w sobie jest korzyścią dla kraju, ale w 2015 roku system szkolnictwa był przeciążony i nie znaleziono szybkich odpowiedzi na wyzwania związane ze wzrostem migracji uchodźców” – pisze „Welt am Sonntag”, cytując ekspertów IW.

W porównaniu z monitorem edukacyjnym z 2013 roku oceny w kluczowych obszarach znacznie spadły. Obszar integracji został oceniony średnio o około 44 punkty gorzej niż 12 lat temu. W przypadku jakości szkół wartość ta spadła o 28 punktów, a w przypadku ubóstwa edukacyjnego dzieci – minus 26 punktów.

Testy językowe dla czterolatków

Aby poprawić sytuacje, potrzebne są ukierunkowane działania – apeluje Plünnecke. Opowiada się on za obowiązkowymi testami językowymi. Jak mówi, obecnie dzieci w 30–40 procentach niemieckich szkół mają duże braki, jeśli chodzi o znajomość języka niemieckiego. Wiele nie osiąga nawet minimalnych kompetencji, na przykład w zakresie czytania.

Niemiecka minister edukacji Karin Prien powiedziała „Welt am Sonntag”, że w umowie koalicyjnej chadeków i socjaldemokratów uzgodniono „obowiązkową diagnostykę językową i rozwojową dla czteroletnich dzieci” w związku z pogarszającą się znajomością języka niemieckiego. Wczesne rozpoznanie potrzeby wsparcia umożliwia właściwa pomoc, dodała. „Kluczowa rolę odgrywają w tym rodzice” – zastrzegła Prien. I zapewniła, że celem nie jest nakładanie sankcji, a stworzenie dzieciom lepszych możliwości. Tymczasem partyjna ekspertka chadecji ds. polityki edukacyjnej Anne Koenig zasugerowała, by w „w razie wątpliwości rozważyć również skuteczne sankcje”.

Szkoła nie naprawi wszystkiego

Również naukowcy zajmujący się edukacją i stowarzyszenia domagają się podjęcia zdecydowanych działań. „Decydujące znaczenie dla sukcesu edukacyjnego ma nie tyle szkoła, co okres ją poprzedzający. Kariera edukacyjna dziecka kształtuje się już w przedszkolu. Zaniedbanie wsparcia powoduje ogromne koszty następcze. Profilaktyka jest tańsza niż naprawianie szkód przez całe życie” – powiedziała gazecie Havva Engin z Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Heidelbergu.

Przewodniczący Stowarzyszenia Edukacji i Wychowania Gerhard Brand domaga się mniej licznych klas, lepszego szkolenia dla nauczycieli przychodzących do zawodu i większego wsparcia społecznego. „Szkoła nie może jednak naprawić wszystkiego. Rodzice, gminy i stowarzyszenia muszą wnieść swój wkład. Potrzebne jest wspólne rozumienie edukacji jako szansy na życie” – zaznacza Brand, cytowany przez „Welt am Sonntag”.

KNA/ widz

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Ministerstwo Sprawiedliwości chce lepiej chronić ofiary przemocy domowej poprzez elektroniczny nadzór sprawców. Projekt ustawy minister sprawiedliwości Stefanie Hubig trafił w sobotę (23.08.2025) do gazet grupy medialnej Funke.

„Państwo musi zrobić więcej w walce z przemocą domową” – powiedziała agencji dpa minister Stefanie Hubig: „Musimy lepiej chronić zwłaszcza kobiety”. Planowana zmiana ustawy o ochronie przed przemocą ma na celu stworzenie ogólnokrajowych regulacji.

Ostrzeżenie przed oprawcą

Dokument przewiduje, że sądy rodzinne będą mogły wówczas, zgodnie z ustawą o ochronie przed przemocą, nakazać sprawcom, którzy na przykład biją lub grożą swoim byłym partnerom, noszenie elektronicznej bransoletki na kostkę. Ofiary będą dzięki temu ostrzegane przez odbiornik, gdy ich oprawcy zbliżą się na mniejszą od ustalonej odległość. Automatycznie powiadamiana będzie również policja.

Sądy rodzinne ponadto będą mogły zobowiązać sprawców do udziału w szkoleniach przeciwdziałających przemocy. Aby umożliwić sędziom lepszą ocenę zagrożenia, będą oni mogli również zażądać informacji z rejestru broni.

Wreszcie, naruszenia nakazów ustawy ochrony przed przemocą będą surowiej karane, nawet do trzech lat więzienia zamiast dotychczasowych dwóch. Stefanie Hubig dąży do tego, aby nowe przepisy weszły w życie pod koniec 2026 roku.

W projekcie ustawy napisano: „Wprowadzenie elektronicznego nadzoru pobytu jako środka ustawy o ochronie przed przemocą może w indywidualnych przypadkach przyczynić się do uniknięcia zabójstw lub ciężkich obrażeń ciała”. Nie tylko ofiary mogą zostać ostrzeżone wcześniej, ale także sprawcy mogą zachowywać się inaczej, wiedząc, że są monitorowani. „Ogólnie może to przyczynić się do ratowania życia i zdrowia ofiar” – czytamy w projekcie.

Bransoletka na kostkę ma być stosowana w tak zwanych przypadkach wysokiego ryzyka i przez ograniczony czas. Sędziowie będą mogli nakazać jej stosowanie początkowo na okres maksymalnie sześciu miesięcy. Przedłużenie o kolejne trzy miesiące będzie możliwe, jeśli ofiara złoży odpowiedni wniosek, a sędzia uzna, że zagrożenie nadal istnieje, jak stwierdzono w projekcie.

Powszechna nowelizacja

Minister sprawiedliwości planuje, by nowelizacja ustawy o ochronie przed przemocą była powszechna i weszła w życie w całych Niemczech. Kilka krajów związkowych już posiada własne przepisy prawne dla takich przypadków.

W przypadku naruszenia nakazu ochrony przed przemocą bez elektronicznego nadzoru pobytu ofiara musi sama poinformować policję – wynika z projektu, który Stefanie Hubig przedłożyła do konsultacji wewnątrz rządu. „W takim przypadku sprawca zazwyczaj znajduje się już w pobliżu ofiary” – głosi dokument.

Natomiast w przypadku alarmu wywołanego przez elektroniczny system nadzoru, będzie można wcześnie wykryć, jak blisko znajduje się sprawca. „Wówczas można by podjąć wczesne działania w celu ochrony ofiary” – stwierdzono w projekcie.

Rekordowy poziom przemocy

„Co kilka minut w Niemczech kobieta jest atakowana przez swojego partnera lub byłego partnera” – powiedziała Stefanie Hubig. „Niemal co drugi dzień mężczyzna zabija swoją partnerkę lub byłą partnerkę. Nie możemy przyzwyczajać się do tej brutalnej przemocy. Musimy zdecydowanie zwalczać przemoc domową” – dodała.

Elektroniczne bransoletki mogą ratować życie. „Nadszedł czas, abyśmy wprowadzili to narzędzie również w Niemczech, aby chronić w szczególności kobiety przed przemocą domową” – podkreśliła minister.

Według raportu Federalnego Urzędu Kryminalnego (BKA) w 2023 roku ofiarą przemocy domowej padło ponad 250 000 osób. Eksperci szacują, że liczba niezgłoszonych przypadków jest znacznie wyższa.

Większość ofiar przemocy domowej to kobiety, a przeważająca większość podejrzanych to mężczyźni.

Dane dotyczące przemocy domowej za rok 2024 nie zostały jeszcze oficjalnie przedstawione. Według gazety „Welt am Sonntag” w ubiegłym roku odnotowano rekordową liczbę 265 942 ofiar. Gazeta powołuje się na dane Federalnego Urzędu Kryminalnego.

Plany Ministerstwa Sprawiedliwości wzorowane są na Hiszpanii. Od czasu wprowadzenia w 2009 r. elektronicznej bransoletki dla sprawców nie odnotowano tam żadnego zabójstwa ofiary, jak podano w projekcie ustawy.

(DPA, AFP, KNA/jak)

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Zatoka Pucka to ulubione miejsce dla uprawiających sporty wodne. Po wodzie sunie deska, a na niej — Riko. Pies-surfingowiec to ulubieniec najmłodszych turystek i turystów. Ania z Sopotu, jego opiekunka, w weekendy pracuje w lokalnej szkółce windsufingowej w Rewie. Są nierozłączni — na lądzie, i w wodzie.

— Na codzień mieszkamy w bloku. Ale Riko najlepiej czuje się na plaży. Jest maskotką naszej szkółki w Rewie — mówi Ania, głaszcząc psa po łapie. — Niestety, nie pogardzi frytką ani gofrem, a czasem trafi mu się rybka prosto z morza — śmieje się Ania. Wyjaśnia, że tu często przyjeżdżają sportowcy i turyści z psami. Szukają wakacji, gdzie pies nie jest problemem, tylko mile widzianym gościem. Urlop powinien być relaksem, a nie stresem, że można złamać jakiś przepis.

W nadbałtyckich kurortach coraz częściej powstają specjalne strefy dla właścicieli psów. Wydzielone plaże, oznakowane wejścia, regulaminy. W Polsce, podobnie jak w Niemczech, nie ma ogólnokrajowego zakazu wstępu z psem na plażę. Co wolno, a czego nie, zależy od decyzji lokalnych samorządów.

Plażowy chaos i góry przepisów

Na plażach strzeżonych, zwłaszcza w sezonie, psy nie są raczej mile widziane. Obok może być już inaczej, choć pies musi mieć smycz i kaganiec. Bezwzględny zakaz wprowadzania zwierząt obowiązuje w rezerwatach przyrody i w parkach narodowych oraz na wydmach. Ale granica na plaży jest płynna, więc czasem trudno się połapać, co wolno, a czego nie, przyznają w rozmowach z DW wczasowicze nad Bałtykiem — Tablice informacyjne są nawet dwujęzyczne, bo tu jest dużo turystów z Niemiec. Ale na plaży panuje swoboda i luz. A kontroli nie widać — mówi DW Ryszarda z Berlina, miłośniczka czworonogów. W Międzyzdrojach wiele psów biega po plaży bez smyczy — mówi. Za niestosowanie się do lokalnych przepisów grozi jednak mandat do 500 zł.

Pies na wakacjach

Brać czy nie brać pupila na urlop — to dylemat wielu właścicieli czworonogów. Alternatywy są, ale kosztują i bywają trudne do zorganizowania. Lato to też niestety czas psich dramatów. Tysiące, może nawet dziesiątki tysięcy psów i kotów jest porzucanych w wakacje. Psy błąkają się w lasach, na stacjach benzynowych i po osiedlach, alarmują od lat aktywiści. Liczba porzucanych psów w miesiące letnie wzrasta nawet o 30 proc. — informuje na swojej stronie Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami (TOZ). Kampanie medialne, jak np. „Nie porzucaj, też mam uczucia!”, mają uwrażliwiać, ale problem nie słabnie.

— Nie ma jednej recepty na udany wyjazd z psem, bo nie ma drugiego takiego samego psa — mówi DW behawiorystka Anna Szordykowska, Psi Przewodnik z Trójmiasta. Urlop z pupilem nad morzem może być przyjemny, ale trzeba się po prostu dobrze przygotować. — Jeden pies cieszy się jak dziecko, biegając po piasku i kąpiąc się. Inny będzie się stresować hałasem, upałem i tłumem ludzi”. Behawiorystka przestrzega, że w większej ilości słona woda może wywołać u psa biegunkę, wymioty lub odwodnienie. Zaleca, by brać na plażę miskę, świeżą wodę, matę chłodzącą. A po kąpieli, morskiej i słonecznej, warto opłukać psa czystą wodą.

Szczególnie niebezpiecznie jest zostawianie psa w rozgrzanym samochodzie. Ale co zrobić, by zobaczyć upragnioną wystawę, a muzea nie przyjmują czworonogów? — Dobrą opcją jest petsitter albo domowy hotel, bo pies ma opiekuna, spacery i więcej uwagi niż w typowej przechowalni, gdzie czasem to tylko klatka. Jeśli pies ma lęk separacyjny, to zostawienie go w nowym miejscu może być jednak dla niego stresujące, a nawet pogłębić problem — mówi Anna Szordykowska. Dlatego zaleca spotkanie zapoznawcze z psią nianią.

Z psem przez granicę

Szczególnym wyzwaniem może być podróż z pupilem przez różne państwa, zwłaszcza spoza Unii Europejskiej. Wymaga wypełnienia różnych formalności. Każdy kraj może mieć własne przepisy. Paszport, chip, szczepienia — to podstawa. Największym problemem jest nieznajomość przepisów dotyczących szczepienia na wściekliznę. Wielu, zwłaszcza podróżujących samochodem po Europie nie zdaje sobie z tego sprawy. Nie ma jednak strefy Schengen dla zwierząt domowych.

W mediach społecznościowych powstają grupy samopomocowe, w których zainteresowani wymieniają się informacjami. Ostrzegają, że np. Szwecja prowadzi wyrywkowe kontrole dokumentów zwierząt na promach. W pociągu pies może potrzebować osobny bilet i zgodę współpasażerów w przedziale. Podróże lotnicze z pupilem to osobna historia. W Unii Europejskiej tylko psy asystujące, czyli Service Dogs, mogą podróżować w kabinie bez dodatkowych opłat.

Najważniejsza jest jednak świadomość na temat obowiązujących przepisów co do szczepienia na wściekliznę. — W UE standardem jest szczepienie przeciwko wściekliźnie co trzy lata, zgodnie z zaleceniami producentów. Ale Polska zmusza właścicieli psów do szczepień co roku — informuje wpis na grupie fejsbukowej "Dla Zwierzolubów”.

Wścieklizna nadal groźna

Różnice wynikają z poziomu zagrożenia epidemiologicznego w różnych krajach. Niemcy od 2008 r. uchodzą za kraj wolny od wścieklizny. W Polsce zdarzają się jednak przypadki zachorowań, zwłaszcza u lisów. W tym roku wykryto 13 przypadków wścieklizny, u zwierząt dzikich i domowych, na Podkarpaciu i Lubelszczyźnie — informuje komunikat Głównego Lekarza Weterynarii. — Dla człowieka wścieklizna to pewna śmierć. Rocznie na świecie umiera z tego powodu 59 tys. osób, głównie w Azji i Afryce — wynika ze statystyk Światowej Organizacji Zdrowia (WHO).

Polska Izba Lekarsko-Weterynaryjna wprowadziła profilaktyczny obowiązek szczepienia psów przeciwko wściekliźnie co 12 miesięcy, a w przypadku kotów są one zalecane. W Niemczech szczepienie na wściekliznę jest nieobowiązkowe, ale zalecane przez Stałą Weterynaryjną Komisję Szczepionkową (StIKo Vet).

Do Polski nie można przewieźć psa z zagranicy bez ważnego szczepienia przeciwko wściekliźnie. Od ostatniego szczepienia musi minąć co najmniej 21 dni. Zwierzę bez ważnych dokumentów może zostać cofnięte na granicy lub objęte kwarantanną.

Wakacje z psem mogą być spokojne i bezpieczne — wystarczy odrobina przygotowania i świadomości. Na urlopie, jak w życiu — najważniejszy jest umiar. — Niestety często widzę psy, które męczą się na plaży. Upał i tłumy ludzi - to przepis na przebodźcowania i zmęczenie — mówi Ania, Psi Przewodnik. Ze swoją Nelą ma rytuał. Wybierają się nad morze rano bądź wieczorem. Gdy jest chłodno, pusto i żeby razem popływać. Bo pies to najlepszy przyjaciel człowieka. A człowiek powinien być dla niego co najmniej dobrym opiekunem.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Rocznica Paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 r. obchodzona jest z inicjatywy Parlamentu Europejskiego od 2009 r. jako Europejski Dzień Pamięci o Ofiarach Stalinizmu i Narodowego Socjalizmu. Niemiecki dziennik „Tagesspiegel” publikuje w sobotę (23.08.2025) wywiad z historyczką Claudią Weber, która uważa upamiętnienie w tym dniu ofiar obu reżimów za słuszne.

„Uważam oddanie hołdu ofiarom obu reżimów za słuszne” – powiedziała Weber. Jak podkreśliła, umowa między III Rzeszą a Związkiem Sowieckim miała „ogromne geopolityczne znaczenie” – „umożliwiła Hitlerowi rozpoczęcie wojny i wejście do Polski bez obawy, że Niemcy będą zmuszone walczyć na dwóch frontach”.

Sowieckie surowce dla III Rzeszy

Zdaniem autorki wiedza o samym Pakcie i jego podpisaniu w Moskwie jest powszechnie znana, natomiast mniej znane są szczegóły współpracy niemiecko-sowieckiej do 1941 r. Weber zwróciła uwagę na umowę handlową gwarantującą Niemcom dostawy sowieckich surowców. „Polskie miasto Przemyśl stało się hubem przerzutowym dla tych dostaw” – podkreśliła.

Wojna wywołała też falę ucieczek, które Berlin i Moskwa starały się kontrolować. Z przejętych przez Związek Sowiecki polskich terenów przesiedlono do Niemiec folksdojczów.

Argumenty Putina podobne do argumentów Stalina w 1939 r.

Weber pokreśliła, że uzasadniając wkroczenie Armii Czerwonej do Polski, Stalin mówił o konieczności ochrony przed Niemcami „ukraińskich braci”. „W 2022 r. słyszeliśmy od Putina podobne argumenty tłumaczące wkroczenie na terytorium Ukrainy. Rosja rzekomo nie jest napastnikiem, lecz właściwie obrońcą” – powiedziała historyczka.

Polscy Żydzi są zdaniem Weber przykładem osób, które cierpiały wskutek represji ze strony obu reżimów – „Najpierw naziści wypędzili ich na wschód, a następnie zostali z powrotem wypędzeni przez Armię Czerwoną. Nie możemy powiedzieć, że upamiętnimy tylko jedno cierpienie. Nie byłoby to sprawiedliwe wobec ofiar, które przeżyły podwójny terror” – powiedziała Weber.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Z okazji rocznicy Weber wygłosi wykład w Willi Quandt w Poczdamie. Wcześniej odbędzie się uroczystość w byłym poczdamskim więzieniu KGB Lestikowstrasse będącym obecnie miejscem pamięci o ofiarach stalinizmu.

Czy obchody rocznicy 23 sierpnia niwelują różnice między Hitlerem a Stalinem?

Charakter obchodów rocznicowych w tym miejscu jest od lat przedmiotem sporu. Komisja ekspertów Fundacji Brandenburskich Muzeów doszła rok temu do wniosku, że obchody 23 sierpnia stawiają na jednej płaszczyźnie ofiary stalinizmu i nazizmu, niwelując różnice między obu dyktaturami. „Ofiarami Paktu między Hitlerem a Stalinem nie byli Niemcy, lecz mieszkańcy Polski, Krajów Bałtyckich i Besarabii" – podkreślili eksperci zastrzegając, że Niemcy nie powinni wpisywać się w tę narrację.

W dodatku, rocznica ma ich zdaniem antykomunistyczny wydźwięk, co grozi „podłączeniem się” pod obchody sił prawicowo-nacjonalistycznych i populistycznych, a także skrajnie prawicowych. Fundacja zabroniła organizowania w muzeum na Lestikowstrasse uroczystości rocznicowych, godząc się jedynie na „ciche upamiętnienie”.

Przeciwko stanowisku Fundacji zaprotestowało ponad 70. działaczy, wśród których jest wielu byłych wschodnioniemieckich dysydentów, zrzeszonych w Stowarzyszeniu „Miejsce pamięci i spotkań w byłym więzieniu KGB w Poczdamie”. Ich zdaniem na Lestikowstrasse powinny odbywać się co roku centralne niemieckie uroczystości poświęcone ofiarom Paktu Ribbentrop-Mołotow.

Claudia Weber wykłada współczesną historię Europy w Uniwersytecie Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. Jest autorką książki o Pakcie Ribbentrop-Mołotow.

„Długi, bezrobocie, system ubezpieczeń społecznych, recesja – wśród ponurych wskaźników jedynym promykiem pozostaje deficyt budżetowy, który okazuje się znacznie niższy, niż przewidywano” – stwierdza „Frankfurter Allgemeine Zeitung”. Jak dodaje, są jednak obawy, że siły zachowawcze w koalicji uczepią się tego jedynego promyka nadziei i zamiast działać, będą kierować się logiką zadowolonych z siebie zaklinaczy rzeczywistości: teraz jeszcze nie, ale w 2026 roku na pewno wszystko się poprawi. „Wprowadzone ulgi i ustępstwa wobec przedsiębiorstw oraz gospodarstw domowych każą jednak wątpić, czy uda się odwrócić niekorzystny trend”– pisze komentator. (…) „Jak dotąd rząd Merza nie potrafił dopasować swojej polityki do nastroju, jaki chciałby zaprowadzić w kraju. Koalicja jawi się raczej jako odzwierciedlenie niemieckiej skłonności do narzekania, które stało się niemal narodową cechą” – czytamy.

W ocenie „Süddeutsche Zeitung” są też pozytywne sygnały: planowane są znaczące inwestycje w infrastrukturę i zbrojenia, wprowadzono korzystniejsze możliwości amortyzacji oraz wsparcie dla przedsiębiorstw w zakresie kosztów energii. „To może ożywić gospodarkę. Ale wciąż jest wiele niewyjaśnionych problemów: kiedy wreszcie pozbędziemy się nadmiernej biurokracji? Kiedy cyfryzacja obejmie wreszcie także administrację? Jak przeciwdziałać brakowi wykwalifikowanych pracowników? Dokąd dokładnie trafią środki z funduszu infrastrukturalnego i jak zapobiec temu, by nie zasypać nimi tylko innych dziur? (…) Odważne reformy, także w emeryturach, ochronie zdrowia i opiece, mogłyby wyciągnąć kraj z marazmu. Nawet jeśli spotkają się z oporem i nie przypadną wszystkim do gustu, rząd musi zdobyć się na odwagę, by je wprowadzić” – pisze dziennik z Monachium.

„Handelsblatt” komentuje: „Tak długo, jak koalicja rządowa woli spierać się o pomysł podwyżek podatków dla najbogatszych, zamiast zająć się inicjatywą własnej minister gospodarki dotyczącą późniejszego wieku emerytalnego, ten nowy start nie może się udać. Niewygodne prawdy wreszcie muszą trafić do bieżącego planu działania koalicji CDU/CSU-SPD. Jedna z nich jest oczywista: bez poważnych wyrzeczeń się nie obejdzie, zarówno w systemie socjalnym, opiece zdrowotnej i emerytalnej, w administracji państwowej, a być może w końcu także wśród najbogatszych. Dopiero gdy te gorzkie debaty zostaną podjęte i przerodzą się w realne reformy, Niemcy będą mogły się odnowić”.

Z kolei dziennik regionalny „Südwest Presse” z Ulm pisze: „Palące problemy strukturalne chadecko-socjaldemokratyczna koalicja odsyła do prac w komisji, a tym samym na bliżej nieokreśloną przyszłość. Na krótką metę wpływ mogą mieć amerykańskie cła. Nie zmienia to jednak faktu, że zasadnicze problemy są wytworem polityki krajowej. Winę ponoszą rządy, które nie mają odwagi powiedzieć wprost, że wyrzeczenia są konieczne, że od dużych oczekuje się więcej, od małych mniej. Ale także społeczeństwo, które owszem, dostrzega potrzebę reform, lecz równocześnie karze polityków, gdy ci ośmielą się zakwestionować przywileje uznane za nietykalne”.

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!

Czy wkrótce dojdzie do spotkania prezydenta Rosji Władimira Putina z ukraińskim przywódcą Wołodymyrem Zełenskim, tak jak sugerował prezydent USA Donald Trump? A jeśli obaj faktycznie znajdą sposób na osiągnięcie porozumienia, które umożliwi najpierw zawieszenie broni, a następnie pokój w Ukrainie, to jaką rolę odegrają wtedy Niemcy? Na te pytania nie ma jeszcze odpowiedzi. Mimo to jest to tematem burzliwych dyskusji polityków w Berlinie.

Niemiecka debata daleka od rzeczywistości

Niemieccy politycy spierają się od kilku dni o kwestię, w której jakiekolwiek decyzje wydają się jeszcze bardzo odległe: jeśli Rosja i Ukraina dojdą do porozumienia, czy Niemcy również wyślą na Ukrainę żołnierzy w ramach misji sił pokojowych? Fakt, że Zełenski w ogóle zgodziłby się na rozmowę z Putinem, wydaje się możliwy jedynie pod warunkiem, że Ukraina od samego początku otrzyma gwarancje bezpieczeństwa. Mogłoby to oznaczać, że międzynarodowe siły rozmieszczone w tym kraju czuwałyby nad tym, by nie doszło do wznowienia walk.

Niemców raczej nie mogłoby w tym przedsięwzięciu zabraknąć, tym bardziej, że kanclerz Friedrich Merz – jak ostatnio podkreślał – domaga się mocnego niemieckiego głosu w kwestii międzynarodowych konfliktów. W tę narrację wpisuje się również wypowiedź wiceprezydenta USA J.D. Vance’a dla stacji „Fox News”, który jasno stwierdził, że w przypadku ewentualnych gwarancji bezpieczeństwa Europa musi przejąć „lwią część” odpowiedzialności. O tym, jak niepewny jest ten cały plan świadczy jednak reakcja Moskwy. Rosyjski minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow uznał ewentualne rozmieszczenie europejskich sił zbrojnych w Ukrainie za „nie do zaakceptowania”.

Większość polityków przeciwna

Również w samych Niemczech wydaje się pewne, że szef chadecko-socjaldemokratycznego rządu Friedrich Merz nie uzyska łatwo zgody na udział Bundeswehry w takiej misji. Socjaldemokraci ostrzegają przed pochopnymi decyzjami. Szef SPD Lars Klingbeil powiedział stacji Sat.1, że dobrze byłoby, gdyby teraz doszło do poważnych rozmów. Oczywiście Ukraina potrzebuje pewności, że nie będzie więcej atakowana, ale – jak podkreślił – „do tego potrzebna jest w pierwszym rzędzie silna ukraińska armia. Potem zobaczymy, co można jeszcze zrobić”. W tym momencie kwestia obecności niemieckich żołnierzy w Ukrainie w ogóle nie istnieje.

W sondażu przeprowadzonym przez instytut badań Civey na zlecenie portalu web.de 51 procent respondentów opowiedziało się przeciw udziałowi Niemiec w misji pokojowej w Ukrainie. Poparłoby go tylko 36 procent ankietowanych.

Powściągliwość Wadephula, przyzwolenie Merza

Równie ostrożnie do tej kwestii odniósł się chadecki minister spraw zagranicznych Johann Wadephul. Podczas swojej podróży do Indonezji i Japonii stwierdził w podcaście „Table.Today”, że udział w misji w Ukrainie prawdopodobnie „przerósłby możliwości Niemiec”, co odbiło się szerokim echem w mediach. Jak stwierdził, już obecnie formująca się niemiecka brygada bojowa na Litwie, licząca około 5 tysięcy żołnierzy, pochłania znaczne zasoby Bundeswehry. W dalszej części podróży szef niemieckiej dyplomacji w wywiadzie dla DW nie krył sceptycyzmu co do potencjalnych rozmów pokojowych, wyrażając obawy, czy do nich w ogóle dojdzie. – Wszyscy teraz czekają, czy Władimir Putin faktycznie będzie gotów poważnie rozmawiać o zakończeniu tej wojny. Niestety, sytuacja na polu bitwy dowodzi czegoś zupełnie innego – powiedział Wadepuhl.

Tymczasem jeszcze tydzień temu podczas spotkania Trumpa z Zełenskim i kilkoma czołowymi europejskimi politykami w Białym Domu zupełnie inaczej brzmiał kanclerz Merz. W odniesieniu do możliwego procesu pokojowego powiedział, że „Republika Federalna Niemiec jest mocno zainteresowana i ma poczucie dużej odpowiedzialności, aby w nim uczestniczyć". – To dla mnie jasne – oświadczył, ale jednocześnie zaznaczył, że musi to zostać również przedyskutowane w koalicji, „łącznie z pytaniem, czy być może będziemy musieli podjąć tu decyzje wymagające mandatu”. Każdy zagraniczny udział Bundeswehry wymaga w Niemczech zgody Bundestagu.

Duży sceptycyzm na wschodzie Niemiec

Dość odważna wypowiedź kanclerza najwyraźniej zaskoczyła polityków, którzy teraz niemal codziennie zabierają głos w sprawie pomysłu wysłania wojsk na Ukrainę. Większość z nich podchodzi do tego sceptycznie lub wręcz odrzuca tę koncepcję, niemal zawsze dodając, że decyzja w tej sprawie jest jeszcze bardzo odległa. Szczególnie stanowczo sprzeciwiają się temu chadeccy politycy ze wschodnich Niemiec. Zarówno partie lewicowe, jak i prawicowe, w tym częściowo skrajnie prawicowa Alternatywa dla Niemiec (AfD), odrzucają takie spekulacje.

Premier Saksonii Michael Kretschmer z CDU, nie pozostawia złudzeń, stwierdzając: „Nie może być mowy o tym, żeby niemieccy żołnierze walczyli w Ukrainie”. Zupełnie innego zdania jest szef chadeckiej młodzieżówki Junge Union Johannes Winkel. W wywiadzie dla sieci redakcji RND podkreślił, że Europa nie może z jednej strony mówić o zmniejszeniu zależności od armii amerykańskiej i że musi wreszcie dorosnąć, a z drugiej strony uchylać się od odpowiedzialności, gdy pojawia się realna sytuacja wymagająca konkretnego działania.

Na razie nie wiadomo, kiedy sytuacja faktycznie nabierze realnego kształtu. Możliwe spotkanie Putina z Zełenskim może być albo częścią wielkiego widowiska, albo – co gorsze – może okazać się dla Ukrainy niebezpieczne – obawia się wieloletni szef Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa, Wolfgang Ischinger. Już po spotkaniu Władimira Putina z prezydentem USA Donaldem Trumpem na Alasce Ischinger pisał na platformie X: „Nie ma żadnego dowodu na to, że prezydent Putin jest obecnie gotów zakończyć tę wojnę”. Jeśli chodzi o możliwe spotkanie prezydentów Ukrainy i Rosji, Wolfgang Ischinger mówi wprost: „W tej chwili mogę sobie wyobrazić wyłącznie scenariusz jak z horroru”. Spotkanie nie doprowadziłoby do rozwiązania konfliktu, lecz zostałoby wykorzystane przez Putina do zyskania czasu po to, by kontynuować wojnę. Zdanie to podziela wielu niemieckich polityków. W tej sytuacji temat wysłania sił pokojowych przestałby mieć jakiekolwiek znaczenie.

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!

– Wyraźnie widać, że Amerykanie mieli znacznie więcej atutów w tych negocjacjach. Unia Europejska w pewnym stopniu właściwie się poddała – ocenia amerykańsko-unijną umowę ramową ws. handlu dr Tobias Gehrke, starszy analityk ds. geoekonomii i bezpieczeństwa gospodarczego z Europejskiej Rady Spraw Zagranicznych (ECFR) – europejskiego think tanku z Brukseli.

– Nad rozmowami wyraźnie wisiał miecz Damoklesa w postaci bezpieczeństwa, Ukrainy i NATO. Wynika z tego, że Europa, jeśli nie będzie mieć większej autonomii obronnej, nie będzie też w stanie osiągnąć takiej niezależności gospodarczej, jakiej by sobie życzyła – dodaje ekspert ECFR.

Eksperci: USA miały atut w postaci bezpieczeństwa

Również zdaniem dr. Cinzii Alcidi, szefowej działu ds. polityki gospodarczej w think-tanku Centre for European Policy Studies (CEPS), w tych negocjacjach chodziło o coś więcej, niż transatlantycki handel.

– Musimy być realistami: wielu unijnych atutów gospodarczych nie wykorzystano w rozmowach, ponieważ Europejczycy wiedzą, że muszą mieć Amerykę po swojej stronie w kwestii wojny w Ukrainie – podkreśla ekspertka CEPS.

Widać to w tych zapisach wspólnego oświadczenia Brukseli i Waszyngtonu, gdzie Europa deklaruje – mimo planów rozwoju własnego przemysłu obronnego – plany kupna broni od USA.

Co jest w porozumieniu ramowym USA-UE?

Porozumienie, które rozwija ustalenia zawarte w lipcu przez przewodniczącą Komisji Europejskiej Ursulę von der Leyen i prezydenta USA Donalda Trumpa, zakłada m.in., że USA obniżą cła z 27,5 proc. do 15 proc. na auta i części samochodowe. Warunek? Bagatela: UE ma znieść cła na wszystkie amerykańskie towary przemysłowe, w tym 10 proc. na auta.

USA nałożą też na Europę maksymalnie 15-procentowe cła na leki, drewno i chipy. Cła na stal i aluminium pozostają na poziomie 50 proc. To co łączy tu Waszyngton i Brukselę, to zapowiedź współpracy nad ograniczeniem nadprodukcji zwłaszcza z Chin. UE wywalczyła też szersze zwolnienia celne dla tańszych leków generycznych, ale i tak europejska branża farmaceutyczna ostrzega, że amerykańskie cła mogą ją kosztować nawet 18 mld euro.

Unii nie udało się też utrzymać bezcłowego dostępu dla win i innych alkoholi do amerykańskiego rynku. Wprawdzie komisarz ds. handlu Maros Šefčovič zapowiadał, że rozmowy będą kontynuowane, na tę chwilę jednak europejskich producentów obowiązują piętnastoprocentowe cła.

Umowa handlowa UE-USA. Jakie skutki dla obywateli UE?

Co unijno-amerykański deal oznacza dla europejskiego konsumenta? Zdaniem Cinzii Alcidi z CEPS zwykli obywatele nie odczują zbyt mocno jego bezpośrednich następstw – odczują je za to amerykańscy nabywcy produktów z UE. Tobias Gehrke wskazuje, że po obniżeniu i tak już niskich ceł niektóre towary importowane z USA mogą być tańsze.

Oboje rozmówcy DW wskazują jednak, że nie musi to oznaczać zbytniej konkurencji dla producentów europejskich ze względu na preferencje unijnych konsumentów.

– Wątpię, że prędko zobaczymy mieszkańców małej górskiej wsi we Włoszech jeżdżących Fordem F150 – mówi Tobias Gehrke. Cinzia Alcidi dodaje, że duże, paliwożerne samochody z USA mają zazwyczaj niewielki udział w rynku UE, ponieważ trudno nimi w europejskich miastach zaparkować, a benzyna w UE jest droższa niż w USA , więc nawet zniesienie istniejącego 10-procentowego unijnego cła na nie powinno mieć większego znaczenia. Jedynym wyjątkiem byłaby Tesla, stosunkowo mały samochód elektryczny odpowiedni dla unijnych miast.

Ekspertka CEPS zastrzega, że oczywiście nowe warunki handlu między Europą a USA mogą budzić obawy np. tradycyjnie chronionego w UE sektora rolnego – bo europejscy konsumenci mogą mieć do wyboru na sklepowych półkach więcej tańszych towarów z USA, podczas gdy produkty „made in the EU” staną się droższe w Stanach Zjednoczonych. Jednak jej zdaniem ze względu na różnice preferencji kulinarnych i jakościowych Europejczyków i Amerykanów wątpliwe jest, by produkty zza oceanu stały się nagle poważną konkurencją dla unijnych producentów na rynku wewnętrznym.

Umowa handlowa UE-USA. Jakie skutki dla firm?

Natomiast europejski biznes eksportujący do USA w większości będzie musiał zmierzyć się z wyższymi cłami niż wcześniej. – I to brzmi dość kiepsko, natomiast punktem odniesienia są warunki umów USA z innymi krajami – Japonią, Koreą czy Chinami. Nikt tak naprawdę nie dostał lepszego dealu. Ta umowa nie jest dla Europy dobra, ale wcale nie musi oznaczać, że utracimy ogromną część rynku amerykańskiego – podkreśla Tobias Gehrke.

Zdaniem eksperta z ECFR „wiele amerykańskich firm i wielu amerykańskich konsumentów nadal będzie kupować, tylko drożej, europejskie produkty – z braku alternatywy lub dlatego, że konkurencyjne towary z Chin, Japonii czy Korei Południowej będą jeszcze droższe od tych europejskich. To, co jednak radzi europejskim firmom, to cierpliwa dywersyfikacja rynków zbytu.

Tym bardziej, że unijno-amerykańskie ustalenia objęły też m.in. zasady zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska. I znów to UE ustąpiła i obiecała uwzględnić obawy USA dotyczące dyrektyw o sprawozdawczości (CSRD) i należytej staranności (CSDDD) - choć Bruksela sama planuje ograniczanie ich zakresu ze względu na potrzebę wzrostu konkurencyjności gospodarki.

Cyfrowa gospodarka odłożona na później

Wielkim nieobecnym tej rundy negocjacji były Big Techy. To, czego bowiem w porozumieniu UE i USA zabrakło, to ustaleń dotyczących unijnych przepisów cyfrowych. I zdaniem ekspertów to dobra wiadomość.

Amerykanie uważają regulacje Aktu o Usługach Cyfrowych czy Aktu o Rynkach Cyfrowych za dyskryminujące ich branżę technologiczną i największe firmy. – Jeszcze kilka tygodni temu były obawy, że wykorzystają negocjacje do zwalczania naszych przepisów cyfrowych. Tak się nie stało – cieszy się Tobias Gehrke.

Czy najlepszym, co Europa wyciągnie z umowy z USA, jest przewidywalność i gospodarcza stabilność? Dr. Alcidi nie jest o tym przekonana. – Szklanka jest do połowy pełna, a do połowy pusta, a komisarz Sefcović woli podkreślać tę pełną część – kwituje ekspertka CEPS. Podkreśla, że choć niepewność związana z polityką handlową USA być może trochę się zmniejszyła, to ze względu na zmienność Donalda Trumpa trudno mówić o powrocie stabilności. Zaś istotne dla oceny rezultatu negocjacji czynniki to zdaniem Alcidi tempo zmian sytuacji międzynarodowej oraz porównanie warunków, jakie dostała od Białego Domu UE, z warunkami, jakie dostali inni partnerzy.

"Sytuacja jest lepsza niż ta, która Unii groziła"

– W porównaniu ze światem z 2024 r., kiedy cła między USA a Europą były bardzo niskie lub wręcz nieistniejące, sytuacja zmieniła się na niekorzyść dla Unii. Jednak w porównaniu z wczesną wiosną 2025, gdy Trump rozkręcił politykę celnego szantażu świata – sytuacja jest lepsza niż ta, która Unii groziła – uważa dr Alcidi. A Tobias Gehrke konkluduje: „Wiele z tego potrząsania szabelką, które Amerykanie rozkręcili wokół naszych regulacji, zostało na razie nieco stonowane. Uważam, że Europejczycy, pomimo ustępstw gospodarczych, skutecznie usunęli niektóre tematy z dyskusji. Nie liczyłem na to kilka tygodni temu”.

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!

Specjalny Agent T.H.U.N.D.E.R. przemierza świat, by walczyć ze złem. Skacze, skrada się, walczy niczym rasowy bohater kina akcji i korzysta z imponującego arsenału gadżetów – od lotu na krótkie dystanse po nowoczesną broń. Ale uwaga: to nie kolejny umięśniony agent w stylu Jamesa Bonda. T.H.U.N.D.E.R. to… pies – nieustraszony, wierny i zaskakująco skuteczny w misjach specjalnych.

Akcja i podchody z ujadającym czworonogiem – na taki pomysł trzeba dopiero wpaść. „Barkour” to gra polskiego studia Varsav Game Studios, która ma się ukazać jeszcze w 2025 roku. Zdaniem szefa studia, Łukasza Rosińskiego, największą siłą polskich deweloperów jest to: – Jesteśmy kreatywni. I to jest obecnie najważniejsze, co dzieje się w Polsce. Gry z Polski są pod wieloma względami wyjątkowe – mówi.

Specjalny gen przetrwania

Łukasz Rosiński uważa, że ma to związek z historią kraju, który przez wieki znajdował się pod panowaniem obcych mocarstw i zbliżał się bardziej raz do Wschodu, raz do Zachodu. Aż do upadku muru berlińskiego i rozpadu bloku wschodniego Polska była państwem socjalistycznym. – Kto walczy i zdoła przeżyć ma w sobie specjalny gen, który zmusza go do działania w inny sposób, by przetrwać – wyjaśnia szef studia Varsaw Game Studios w rozmowie z DW. – Trzeba się ukrywać. Trzeba myśleć inaczej. I właśnie ten specjalny gen pozostał w nas. Jestem o tym przekonany – dodał.

Również młodzi ludzie wciąż szukają nowych sposobów działania – na przykład tańszych rozwiązań. – Koszty pracy w Polsce nie są już tak niskie jak kiedyś, ale wciąż niższe niż w wielu innych krajach. A liczba kreatywnych osób wciąż przewyższa średnią europejską – mówi Łukasz Rosiński.

Rozkwit polskiej branży gier

Według raportu Europejskiej Federacji Twórców Gier (EGDF) w 2022 roku w Polsce działało około 500 studiów. Centrum polskiej branży gier jest Warszawa, gdzie ma siedzibę flagowy deweloper CD Projekt Red, zdobywający międzynarodowe uznanie dzięki grom Cyberpunk 2077 i serii Wiedźmin.

Jednak nowe studia powstają także w Krakowie, Wrocławiu, Gdańsku i innych miastach. W 2022 roku w polskiej branży gier pracowało łącznie około 15 tys. osób, co dało Polsce, obok Francji, dwa pierwsze miejsca pod względem liczby zatrudnionych.

Między 2014 a 2021 rokiem kilka gier z Polski sprzedało się na świecie w nakładzie przekraczającym milion egzemplarzy.

Polska branża gier jest przy tym stosunkowo młoda, powstała dopiero w latach 90. – Wtedy posiadanie komputera było dla wielu Polaków symbolem statusu i szybko się rozpowszechniało – mówi DW Kuba Pałyka, dyrektor kreatywny warszawskiego Zenmaster Studios. Pierwsze gry powstawały na komputerach domowych. Tamte czasy ukształtowały również drogę zawodową Pałyki.

Nowa gra Zenmaster Studios „Blood of the Tyrant” to sentymentalny powrót do czasów darmowych gier Flash, które w końcu lat 90. opanowały przeglądarki internetowe. Wówczas polska branża gier dopiero wchodziła na profesjonalne tory i przypominała Dziki Zachód, wspomina Kuba Pałyka: – Nie było zbyt wielu zasad, czasami trudno było zdobyć wynagrodzenie – mówi. Sukces pierwszych polskich tytułów na świecie zmienił jednak wszystko: pojawili się inwestorzy, a branża zaczęła rosnąć w siłę.

Polską „specjalnością” są symulatory, w których gracze wcielają się w różne postacie – od mechanika samochodowego (Car Mechanic Simulator), przez dilera narkotyków (Drug Dealer Simulator), aż po specjalistę od remontów (House Flipper). Ponadto wiele polskich studiów produkcyjnych zajmuje się grami z gatunków horror, RPG, gry strategiczne i retro-shootery.

Obecnie działają też państwowe programy wsparcia (zdaniem twórców niezależnych są zdecydowanie niewystarczające) oraz liczne placówki edukacyjne, takie jak prywatne szkoły i uniwersytety, gdzie młodzi ludzie mogą rozwijać swoje umiejętności w tworzeniu gier.

Kryzys branży dotyka też Polskę

Kryzys w branży gier nie ominął także Polski. Patrząc na tłumy odwiedzające Gamescom 2025 i słysząc o nowych rekordach frekwencji, trudno w to uwierzyć. Ponad 1500 wystawców z 72 krajów prezentuje swoje produkcje publiczności. Pierwsze wrażenie może jednak mylić – za kulisami branża rzeczywiście zmaga się z problemami.

Po okresie boomu w sektorze rozrywki podczas pandemii koronawirusa, gdy wielu ludzi odkrywało gry wideo, firmy expandowały, a inwestorzy inwestowali w branżę, nadszedł kryzys. Od 2022 roku szacuje się, że ponad 37 tys. osób straciło pracę w branży gier na całym świecie. Duże firmy zwalniały pracowników, a małe studia musiały całkowicie zamknąć działalność.

Po nadmiernym wzroście w okresie lockdownu rynek był przesycony, a ogólna sytuacja gospodarcza na świecie, charakteryzująca się inflacją i rosnącymi stopami procentowymi, spowodowała wzrost kosztów nowych projektów, a silna konkurencja ze strony niezliczonych nowych gier zrobiła swoje. Ponadto inwestorzy zaczęli lokować swoje pieniądze w innych branżach – po rozpoczęciu wojny w Ukrainie m.in. w przemyśle zbrojeniowym. Łukasz Rosiński twierdzi, że inwestorzy wycofali się również z Polski. W rezultacie niektóre niezależne studia są uzależnione od darowizn i pozyskują fundusze poprzez crowdfunding, czyli zbiórki.

Nadzieja na wsparcie państwa

Niektórzy twórcy finansują swoją pierwszą grę w większości z własnych środków finansowych, tak jak Dominik Sojka, założyciel studia Dark Jay, który samodzielnie opracował „Arms of God”. Dobrze zna trudności z jakimi boryka się branża. – O ile kilka lat temu trudno było znaleźć grafika czy projektanta do projektu, dziś zleceniodawcy otrzymują dziesiątku zgłoszeń dziennie – mówi Dominik Sojka. Jak dodaje, w ostatnich latach sztuczna inteligencja wypierała projektantów, tłumaczy i lektorów.

Polscy niezależni twórcy gier apelują o większe wsparcie finansowe w ramach stabilnych, państwowych programów – szczególnie przy pierwszej produkcji danego studia. – Obecnie pomoc jest niewielka – przyznaje Dominik Sojka. Zdania, co do tego czy kryzys już minął czy wciąż trwa, są wśród deweloperów podzielone. Ale teraz chcą przede wszystkim wspólnie zaprezentować swoje gry na stoisku polskiego wydawcy Galaktus podczas Gamescom w Kolonii. Wszyscy mają nadzieję trafić w gusta międzynarodowej publiczności i wyróżnić się wśród setek gier, które każdego dnia rywalizują o uwagę graczy.

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!