Deutsche Welle | Gazeta.PL_news CopyPaste

Miasto Pokrowsk w obwodzie donieckim jest jednym z kluczowych punktów walk w wojnie rosyjsko-ukraińskiej. Od ponad roku na tym froncie utrzymują się zacięte starcia, które w ostatnich miesiącach przeniosły się także na ulice miasta.

Jak relacjonuje Deutsche Welle pilot drona, Rosjanie stopniowo wkraczają do Pokrowska. Nie można zidentyfikować wszystkich intruzów. Napastnicy wykorzystują dostępne luki w obronie, wybierają sprzyjające warunki pogodowe i przedostają się do miasta pojedynczo lub parami. Po dotarciu na miejsce podszywają się pod cywilów, pozostając potencjalnie niezauważeni przez kilka miesięcy.

Według obserwacji ukraińskiego wywiadowcy, który działa w regionie z własną jednostką, głównym problemem jest infiltracja, gdyż trudno odróżnić wroga od cywilów. Z jego relacji wynika, że rosyjskie wojska nacierają na Pokrowsk, wykorzystując dużą liczbę dronów oraz bomb szybowcowych. Drony pozwalają na tworzenie zasadzek i utrudniają logistykę siłom ukraińskim, natomiast bomby niszczą wszelką osłonę w mieście.

Rosyjska przewaga w powietrzu

Według ukraińskich wojskowych, rosyjska armia w Pokrowsku dysponuje obecnie podwójną przewagą – zarówno liczebną, jak i powietrzną. Ukraińcy nie mają obecnie środków, by skutecznie stawić czoła licznym rosyjskim dronom. – Z powodu dronów nie możemy przenieść naszej obrony przeciwlotniczej bliżej frontu, bo kosztowne systemy zostałyby zniszczone. Nie mamy też wystarczającej liczby własnych samolotów, by powstrzymać rosyjskie bombowce Su – tłumaczy Deutsche Welle jeden z rozmówców.

Na odcinku frontu w rejonie Pokrowska linia kontaktowa jest stosunkowo długa. „Strefa śmierci” obejmuje około 20 kilometrów. Najistotniejszym problemem dla sił ukraińskich jest celowe niszczenie logistyki przez Rosjan, co znacząco utrudnia dostarczanie amunicji i sprzętu technicznego, przeprowadzanie rotacji jednostek oraz ewakuację rannych.

Kilometrami na piechotę do celu

Według ukraińskiego wywiadowcy w Pokrowsku logistyka nadal funkcjonuje, jednak jest obarczona dużym ryzykiem. Większość jednostek przemieszcza się pieszo, a niektóre z nich muszą pokonać dziesiątki kilometrów, aby osiągnąć swoje stanowiska. Dostarczanie pomocy humanitarnej odbywa się poprzez zrzuty z dronów.

Rosyjskie siły zbliżają się do miast takich jak Dobropole, Rodynskie i Biłyczke, które jeszcze niedawno były bronione przez ukraińskich żołnierzy. W tych miejscach znajdowały się punkty przeładunkowe i centra logistyczne. Odległości, które teraz muszą pokonywać jednostki ukraińskie, oraz czas potrzebny na ich pokonanie znacznie się wydłużyły, mówi pilotka drona.

Według relacji ukraińskich żołnierzy, z chwilą gdy „Rosjanie zaczęli niszczyć szlaki logistyczne, odczuliśmy przejęcie całkowitej kontroli nad przestrzenią powietrzną”. Obecnie w pełni uzbrojeni ukraińscy żołnierze muszą docierać do swoich stanowisk pieszo. Roboty naziemne mogłyby wspierać dostarczanie niezbędnych środków, jednak są także narażone na ataki ze strony rosyjskich dronów.

Zgodnie z relacją pilota drona ukraińskiej Gwardii Narodowej, który był w rejonie Myrnohradu, rosyjskie siły stosują taktykę posuwania się w małych grupach piechoty. Jeszcze w lipcu logistyka ukraińska działała sprawnie, a wszystkie potrzebne środki były dostarczane codziennie. Od połowy sierpnia piloci dronów musieli jednak opuszczać swoje pozycje pieszo i pokonywać 12 kilometrów do Rodynskie. We wrześniu dystans ten wynosił już 30 kilometrów.

– Dostanie się do stanowisk jest bardzo trudne – istnieje tylko jedna lub dwie drogi lądowe, z czego jedna jest ostrzeliwana – relacjonuje rozmówca. Ukraińscy piloci dronów muszą teraz wytrwać na swoich pozycjach przez 30-40 dni. Wielu odmówiło objęcia stanowisk na obrzeżach Myrnohradu, obawiając się, że Rosjanie mogliby ich tam otoczyć.

Obecna sytuacja w Pokrowsku

Rusłan Mykuła, współzałożyciel projektu analitycznego DeepState, informuje, że celem Rosjan jest ugruntowanie pozycji w mieście Myrnohrad, aby stworzyć tam własne centrum logistyki.
Według Mykuły byłoby to wyjątkowo niekorzystne dla Ukrainy, ponieważ bez kontroli nad Pokrowskiem ukraińskie siły nie byłyby w stanie utrzymać Myrnohradu.

Pokrowsk stałby się wówczas głównym ośrodkiem operacyjnym dla wojsk rosyjskich. Siły agresora przesunęłyby się do obszaru o zwartej zabudowie z wysokimi budynkami, który mógłby pomieścić kilka tysięcy żołnierzy.
Jednocześnie stanowiska ukraińskich pilotów dronów oraz pozycje jednostek odpowiedzialnych za walkę elektroniczną i rozpoznanie musiałyby zostać przesunięte do rejonów leśnych.

– Utrata Pokrowska byłaby bardzo dotkliwa, dlatego naprawdę mam nadzieję, że do tego nie dojdzie – podkreśla ukraiński oficer stacjonujący w tym mieście. – Umocnienia są już ukończone. Takiej twierdzy jak Pokrowsk, z wysokimi blokami, wzniesieniami i masą betonu, nie znajdzie się nigdzie indziej. To miasto, które w rzeczywistości da się skutecznie bronić – dodaje.

W regionie nie ma podobnego miasta. Jeśli ukraińskie wojska stracą Pokrowsk, wszystkie zaangażowane siły rosyjskie mogłyby ruszyć w kierunku Kramatorska, Słowiańska i Druszkowki. Obrona tych miast byłaby znacznie trudniejsza – uważa oficer.

Zdaniem ukraińskiego eksperta wojskowego, który również woli pozostać anonimowy, rosyjskie dowództwo wydało armii rozkaz zajęcia obwodu donieckiego. Kreml chce negocjować z Ukrainą i jej zachodnimi sojusznikami z pozycji siły. – Pokrowsk traktowany jest jako element operacji, której celem jest całkowite opanowanie przez Rosjan autostrady między miastami Bachmut, Czasiw Jar, Konstantynówka i Pokrowsk. Stamtąd siły rosyjskie mogłyby posuwać się dalej w kierunku Pawłogradu w obwodzie dniepropetrowskim – wyjaśnia ekspert.

Opanowanie aglomeracji Pokrowsk-Myrnohrad stanowi dla sił rosyjskich strategiczny punkt wyjściowy do dalszego marszu w kierunku Pawłogradu oraz na północ, w stronę Druszkówki, Kramatorska i Słowiańska. Według eksperta, z tego powodu wokół Pokrowska toczą się tak zacięte walki.

Austriacki ekspert wojskowy Markus Reisner podkreśla w rozmowie z Deutsche Welle, że od kilku tygodni sytuacja wokół Pokrowska systematycznie się pogarsza. – Pomimo sukcesów Ukrainy w odparciu próby przełamania frontu na północ od Pokrowska, Rosjanom udało się wedrzeć głównie do południowych dzielnic miasta – mówi Reisner. I dodaje: „W praktyce zobaczymy tę samą dynamikę, którą wielokrotnie obserwowaliśmy w ostatnich miesiącach i latach w walkach o kluczowe miasta ukraińskie, które już niemal odeszły w zapomnienie”. Rosjanom jednak nie udało się osiągnąć operacyjnego przełomu, do którego dążyli w swojej letniej ofensywie.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Federalny Trybunał Konstytucyjny w Karlsruhe unieważnił ustanowione podczas pandemii COVID-19 przepisy dotyczące tzw. triażu – kolejności leczenia pacjentów w stanie krytycznym w przypadku niedoboru zasobów. Trybunał uwzględnił tym samym skargi konstytucyjne złożone przez lekarzy intensywnej terapii i ratowników medycznych.

Wyrok jest szeroko komentowany w niemieckiej prasie.

„Lekarze nie chcą uchylać się od odpowiedzialności” – pisze „Frankfurter Allgemeine Zeitung”. Regulacja dotycząca triażu została odrzucona w Karlsruhe, ponieważ rząd Niemiec nie miał kompetencji do takiej ingerencji w wolność zawodową lekarzy – czytamy. „Decyzja ta jest sygnałem dla tych, którzy twierdzą, że kraj nie jest zdolny do rozliczenia się z pandemii. Nie każda ingerencja państwa była wówczas słuszna. Tam, gdzie regulacje poszły za daleko, zostaną skorygowane” – pisze frankfurcki dziennik.

„Mozaika przepisów”

Inna opiniotwórcza gazeta – „Süddeutsche Zeitung” – pisze w komentarzu, że wyrok z Karlsruhe jest niezadowalający. Zaskakuje bowiem fakt, że Trybunał uznał paragraf dotyczący triażu za nieważny, ponieważ Bundestag nie był do tego uprawniony. Dziennik przypomina, że sąd już w 2021 roku sam ponaglił w sprawie triażu, ale milczał w kwestii kompetencji. „Mógłby Bundestagowi oszczędzić skomplikowanego procesu legislacyjnego” – czytamy.

Według komentatora decyzja z Karlsruhe jest niezadowalająca także z innego powodu. Sąd bardzo drobiazgowo uzasadnił, dlaczego tak istotna kwestia jak triaż musi zostać wyłączona z federalnej ustawy i przekazana krajom związkowym. „Nie ma wątpliwości, że kraje związkowe mogą regulować kwestie życia i śmierci – robią to np. w prawie policyjnym. Jednak triaż dotyczy sytuacji, które niemal zawsze mają znaczenie ponadregionalne. (…) Dlatego ogólnokrajowa regulacja dotycząca przydzielania priorytetów i kolejności leczenia byłaby logiczna. Triaż to zbyt fundamentalna kwestia, by tworzyć mozaikę przepisów” – komentuje dziennik.

Stan wyjątkowy

Orzeczenie Trybunału komentują także mniejsze dzienniki. Kolońska gazeta „Kölner Stadt-Anzeiger” stwierdza, że rozczarowaniem jest, że Federalny Trybunał Konstytucyjny ograniczył się do kwestii kompetencji, ignorując zasadniczą krytykę konstytucyjną ze strony środowiska lekarskiego. „Otwartym pozostaje więc pytanie, czy triaż ex post może zostać zakazany – a może nawet musi być zakazany. Kto w razie wątpliwości otrzyma ograniczone miejsca na oddziale intensywnej terapii? Ten, kto zachorował pierwszy? Czy ten, kto ma większe szanse na przeżycie?” – pyta dziennik.

W razie wątpliwości obowiązuje zasada, że ustawodawca ma w tych sprawach „szerokie pole do działania”. Nie wszystko, co ktoś uważa za oburzające, jest też niezgodne z konstytucją – czytamy.

Według regionalnego dziennika „Rhein-Zeitung” istnieje duże ryzyko, że lekarze zostaną ograniczeni w swoim działaniu przez sztywne przepisy. Każda sytuacja kryzysowa była i jest inna, a pandemia była dla całego społeczeństwa stanem wyjątkowym. Państwo musiało i musi pozostawić lekarzom swobodę działania, by mogli w danej sytuacji postąpić właściwie i uratować jak najwięcej ludzi. Trudno sobie wyobrazić, by lekarze musieli później biurokratycznie uzasadniać decyzje podejmowane zgodnie z wiedzą i sumieniem – a obawa przed tym już w czasie kryzysu paraliżowałaby ich myślenie i działanie. Sędziowie wzmacniają pozycję lekarzy i ich wolność terapeutyczną. Jednocześnie przypisują im większą odpowiedzialność.

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!

16-latek z Badenii-Wirtembergii miał kontaktować się z rówieśnikami za pośrednictwem gier online i nakłaniać ich do samookaleczania. Udało mu się to w przypadku pięciu osób – poinformował rzecznik Centrum ds. Cyberprzestępczości Badenii-Wirtembergii w Karlsruhe.

Podejrzany nawiązał kontakt z jedenastoma potencjalnymi ofiarami, część z nich nie ma jeszcze 18 lat.

Celowa manipulacja

Zatrzymany nastolatek miał należeć do internetowej siatki przestępczej o nazwie 764 – poinformowali śledczy. „Istnieje podejrzenie, że grupa poprzez celową manipulację ma na celu sprawowanie psychicznej kontroli nad możliwie wieloma ofiarami i nakłaniać je do samookaleczeń” – przekazano w komunikacie policji i prokuratury. Na celowniku mieli przede wszystkim dzieci i młodzież.

Podejrzany 16-latek został zatrzymany na początku października br. Pochodzi z okolic Ludwigsburga na południu Niemiec i przebywa teraz w areszcie śledczym.

Śledczy zarzucają mu członkostwo w organizacji przestępczej oraz spowodowanie niebezpiecznego uszkodzenia ciała. Ponadto miał posiadać materiały o charakterze pedofilskim. Jak wynika z dotychczasowych ustaleń, owych jedenaście kontaktów z młodymi ludźmi nie miało jednak podłoża seksualnego.

Symbole pisane krwią

Członkowie grupy, by zdobyć zaufanie ofiar, mieli nawiązywać z nimi poprzez gry internetowe przyjaźnie, a nawet relacje romantyczne. Tym sposobem próbowali uzyskać od nich intymne lub kompromitujące zdjęcia i nagrania. „Istnieje podejrzenie, że ofiary były zmuszane do coraz bardziej ekstremalnych działań, by zapobiec ujawnieniu istniejących już nagrań” – czytamy w komunikacie.

Ofiary miały być także zmuszane do samookaleczenia i wypisywania symboli krwią na ścianie. Miały to sfotografować i przesłać oprawcom.

Sieć 764 i sprawa „White Tiger”

Do tej samej sieci 764 miał należeć również 21-latek niemiecko-irańskiego pochodzenia, znany jako „White Tiger”, który został aresztowany w Hamburgu w czerwcu br. Miał być liderem tejże grupy, która w internecie molestowała seksualnie i dręczyła dzieci. Mężczyzna miał doprowadzić między innymi do samobójstwa 13-latka z USA. Prokuratura w Hamburgu oskarżyła go o morderstwo.

Z kolei 15-letni założyciel grupy 764 został skazany w USA na 80 lat więzienia.
Według dziennika „Washington Post”, który powołuje się na dane FBI, liczba 764 pochodzi z kodu pocztowego miasta Stephenville w Teksasie – rodzinnego miasta założyciela sieci.

Tymczasem w Holandii wymiar sprawiedliwości oskarżył 25-letniego mężczyznę, którego uważa za przywódcę sadystycznej sieci terroru „No Lives Matters” (Żadne życie się nie liczy) oraz grupy 764 działającej na platformach, takich jak Telegram czy Discord. W zeszłym tygodniu w Rotterdamie rozpoczęto procedury w tej sprawie.

(DPA/dum)

Ubezpieczenie, myjnia, naprawy: kierowcy samochodów muszą sięgać głębiej do kieszeni, by utrzymać swoje pojazdy.

Jak pokazują dane niemieckiego Federalnego Urzędu Statystycznego ubezpieczenia pojazdu kosztowały we wrześniu br. prawie o 11 proc. więcej niż rok wcześniej. Naprawy samochodów osobowych podrożały w ciągu roku o 5,5 proc.

Ubezpieczenie w górę

Również inne usługi związane z samochodami podrożały: ceny przeglądów technicznych wzrosły o 4,8 proc., a myjni samochodowych o 3,6 proc.

Tym samym koszty utrzymania auta rosną szybciej niż ogólna inflacja, która w tym samym okresie wyniosła 2,4 proc.

Ubezpieczyciele od dawna zmagają się z gwałtownym wzrostem kosztów napraw i części zamiennych. W związku z tym w ostatnich latach znacznie podnieśli ceny. Ubezpieczenia samochodów wzrosły w 2024 roku aż o 43,6 proc. w porównaniu z rokiem 2020 – wynika z danych statystycznych.

Droższe przeglądy i naprawy

Także w innych obszarach koszty utrzymania samochodu wzrosły w średnim okresie. Ponadprzeciętnie podrożały w ciągu ostatnich czterech lat przeglądy techniczne (o 28,3 proc.) i naprawy (27 proc.).

Za myjnię samochodową właściciele aut musieli w 2024 roku zapłacić prawie o jedną piątą (18,6 proc.) więcej niż w 2020 roku.

Dla porównania: ogólne ceny konsumenckie wzrosły w tym czasie o 19,3 proc.

Mimo wszystko więcej samochodów

Pomimo rosnących kosztów utrzymania i wszelkich wysiłków na rzecz transformacji transportu na niemieckich drogach pojawia się coraz więcej samochodów.

Na początku tego roku Federalny Urząd Statystyczny odnotował 590 samochodów osobowych na 1 tys. mieszkańców. Rok wcześniej było ich 588, a w 2023 roku – 587. „Od 2008 roku gęstość samochodów osobowych stale rośnie” – piszą statystycy. Liczba zarejestrowanych samochodów w Niemczech osiągnęła 1 stycznia 2025 roku rekordowy poziom 49,3 mln pojazdów.

(DPA/dom)

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na facebooku! >>

„Ostatni kurs Pociągu do Kultury odbędzie się 28 grudnia 2025 roku” – alarmuje „Berliner Zeitung”.

Władze landu Brandenburgia nie przeznaczyły w budżecie na przyszły rok żadnych środków finansowych na ten projekt. To samo dotyczy Berlina – informuje we wtorek, 4 listopada, stołeczny dziennik, powołując się na ministerstwo transportu. Mowa jest o „bardzo wysokich kosztach” projektu oraz konieczności modernizacji składu pociągów obsługujących trasę.

Smutny koniec niepowtarzalnego projektu

Zdaniem „Berliner Zeitung” oznacza to „smutny koniec niepowtarzalnego polsko-niemieckiego projektu w dziedzinie kultury”. I to w czasach, gdy relacje między obu krajami nadal wymagają dużego zaangażowania.

Inicjatywa powstała w 2016 roku, gdy Wrocław został Europejską Stolicą Kultury. Od tego czasu, sezonowo, pociąg w każdy weekend łączy Berlin z Wrocławiem. Pociągi wyruszają z Berlina w piątek po południu i w sobotę rano, a wracają do stolicy Niemiec w piątek wieczorem i w niedzielę po południu. Od pewnego czasu na trasie pociągu znajduje się też Chociebuż (Cottbus).

Podczas podróży pasażerom przybliżane są oba miasta i otaczające je regiony. W wagonach odbywają się koncerty, spotkania z ciekawymi ludźmi, przedstawienia teatralne, quizy, wieczory klubowe czy odczyty. Pociąg stał się europejskim festiwalem kulturalnym na kółkach, unikalnym w swojej formie, za co otrzymał wiele nagród. Dotąd z oferty skorzystało ponad sto tysięcy pasażerów, a w ramach programu kultury wystąpiło ponad 1200 artystów i muzyków z Polski, Niemiec i innych krajów.

Czy Pociąg do Kultury kosztuje za dużo?

Jak pisze, powołując się na nieoficjalne źródła, „Berliner Zeitung”, Berlin i Brandenburgia przeznaczyły w ubiegłym roku na „Kulturzug” 2,1 mln euro, z czego 180 tys. euro przypada na program kulturalny. Polska – jak twierdzi gazeta – nie partycypuje w kosztach, najbardziej jednak na projekcie korzysta. Co weekend tym środkiem komunikacji do Wrocławia przyjeżdża bowiem od 300 do 500 osób. Większość z nich nocuje w stolicy Dolnego Śląska, robi zakupy i korzysta z restauracji.

Tematem przewodnim w tym roku była „Historia w bagażu – czas historii, czas podróży”. Program poświęcony był rocznicom ważnych wydarzeń w Europie – 85. rocznicy napaści Niemiec na Polskę i rozpoczęciu drugiej wojny światowej.

Powrót na trasie Berlin-Warszawa?

Berlińskie ministerstwo transportu zapowiada, że pieniądze przeznaczane dotychczas na Pociąg do Kultury mogą być wykorzystywane na programy kulturalne oferowane w kursujących regularnie pociągach dalekobieżnych. Pierwszym testem był w lutym br. pociąg Eurocity relacji Berlin-Warszawa, do którego doczepiono salonkę z ofertą artystyczną.

„Berliner Zeitung” nie traci nadziei, że Pociąg do Kultury powróci, być może właśnie na trasie Berlin-Warszawa. „Obie stolice obchodzą w 2026 roku 35. rocznicę swojego partnerstwa” – przypomina na zakończenie redakcja.

Średnie przedsiębiorstwa w Niemczech zatrudniają rekordową liczbę osób, jednak tempo tworzenia nowych miejsc pracy ostatnio spowolniło. Według analizy państwowego banku rozwoju KfW małe i średnie przedsiębiorstwa zatrudniały w w 2024 roku w Niemczech ponad 33 miliony osób.

W ciągu ostatnich dwunastu miesięcy liczba zatrudnionych wzrosła o około 207 tys. Dla porównania, rok wcześniej w średnich przedsiębiorstwach powstało niemal pół miliona nowych stanowisk.

Duża odporność

Małe i średnie przedsiębiorstwa wykazują dużą odporność nawet w trudnych czasach gospodarczych. – Nie oznacza to jednak wcale, że ich sytuacja jest naprawdę dobra – wskazuje Dirk Schumacher, główny ekonomista KfW, podsumowując wyniki najnowszego raportu. Według danych przedsiębiorstwa te borykają się ze wzrostem kosztów, co znacząco zwiększa presję na ich zyski.

Równocześnie ograniczona jest gotowość firm do inwestowania.Ich skala pozostaje blisko historycznie najniższego poziomu. Tylko 39 procent, czyli 1,51 miliona firm średniej wielkości, zrealizowało w ubiegłym roku projekty inwestycyjne. To tyle samo, co rok wcześniej.

W sumie w 2024 roku małe i średnie firmy w Niemczech przeznaczyły nominalnie około 221 miliardów euro na nowe zakłady i budynki, czyli zaledwie o 2 miliardy euro więcej niż w roku poprzednim. Po uwzględnieniu wzrostu cen nakład nowych inwestycji w ujęciu realnym ponownie był ujemny - wynika z danych KfW.

Problemem biurokracja

Głównymi barierami dla inwestycji w Niemczech są wysokie ceny energii, materiałów i pracy, ogólny spadek aktywności gospodarczej oraz niepewność wynikająca z polityki handlowej rządu Stanów Zjednoczonych.

Z perspektywy średnich przedsiębiorstw jednym z kluczowych problemów polityki gospodarczej pozostaje jednak biurokracja. Według danych przeznacza się na nią średnio około 7 procent czasu pracy pracowników, co odpowiada 32 godzinom miesięcznie.

Dirk Schumacher, główny ekonomista KfW, wzywa polityków do działania: - Dla Niemiec jako miejsca prowadzenia biznesu konieczne jest przywrócenie średnim przedsiębiorstwom impetu i dynamiki - podkreślił.

(DPA/jar)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Minister spraw wewnętrznych Niemiec Alexander Dobrindt chce skłonić Afgańczyków i Afganki do rezygnacji z prawa do przyjęcia w Niemczech. Pomóc mają w tym świadczenia pieniężne.

W piśmie wysłanym w imieniu MSW do osób objętych programem napisano: „Rząd Niemiec zdecydował o zakończeniu dobrowolnych programów przyjęcia dla zagrożonych Afgańczyków i Afganek”. Ze względu na obecną sytuację w Pakistanie procedury muszą zostać całkowicie zakończone do końca roku. „Niestety nie ma gwarancji, że wszystkie procedury zostaną zakończone na czas” – cytuje niemiecka agencja prasowa EPD.

Premia za powrót

Osobom gotowym do wyjazdu ma zostać zaoferowane jednorazowe wsparcie finansowe, które w zależności od sytuacji rodzinnej może wynosić kilka tysięcy euro. Oprócz wyjazdu do Afganistanu możliwy jest w indywidualnych przypadkach także „powrót do państwa trzeciego”.

Dodatkowo osoby wyjeżdżające mają otrzymać świadczenia rzeczowe oraz pokrycie kosztów transportu. „Ponadto po przybyciu do Afganistanu zapewnione zostanie przez trzy miesiące wsparcie w postaci zakwaterowania, wyżywienia oraz opieki medycznej i psychospołecznej” – czytamy w piśmie.

Co najmniej 1900 osób

Rzeczniczka niemieckiego MSW potwierdziła na zapytanie EPD istnienie „ofert w ramach dobrowolnego programu powrotu do Afganistanu lub wyjazdu do innego państwa trzeciego”. Celem jest zapewnienie perspektywy osobom, „które nie mogą liczyć na przyjęcie w Niemczech”.

Ministerstwo nie podało jednak ile osób dotyczy program powrotu.

Wiadomo jednak z danych resortu, że co najmniej 1900 osób ze zgodą przyjęcia do Niemiec nadal czeka w Pakistanie na możliwość wjazdu do Niemiec.

Ponad 200 Afgańczyków i Afganek z niemiecką zgodą na przyjęcie zostało już deportowanych latem. Chodzi o byłych lokalnych pracowników Bundeswehry lub innych niemieckich instytucji działających w Afganistanie, a także osoby, które ze względu na swoje zaangażowanie w budowę demokratycznego państwa muszą dziś obawiać się prześladowań ze strony radykalnych islamistów w Afganistanie – talibów.

(EPD/dom)

Chcesz skomentować nasze artykuły? Dołącz do nas na facebooku! >>

Friedrich Merz chce wznowienia deportacji do Syrii. Zapowiada osobiste rozmowy z Damaszkiem. – Wojna domowa w Syrii dobiegła końca. Nie ma już żadnych powodów, by Syryjczycy otrzymywali azyl w Niemczech, dlatego możemy rozpocząć ich powroty – powiedział lider CDU podczas wizyty w Husum w Szlezwiku-Holsztynie. Dodał, że zaprosił prezydenta tymczasowego Ahmeda al-Szaraa do Niemiec, by omówić z nim ten temat.

Kanclerz dodał, że liczy na dobrowolny powrót znacznej części syryjskich uchodźców, którzy mogliby wziąć udział w odbudowie swojego kraju. Jak podkreślił: „Bez tych ludzi odbudowa nie będzie możliwa”. Merz zaznaczył, że osoby, które odmówią powrotu do Syrii, mogą zostać deportowane w niedalekiej przyszłości.

Kontrowersje wokół Wadephula

Merz odniósł się w ten sposób do wypowiedzi ministra spraw zagranicznych Johanna Wadephula. Podczas ostatniej wizyty w Syrii – kraju dotkniętym wieloletnim konfliktem wojennym – wyraził on wątpliwość, czy w krótkim czasie możliwy będzie dobrowolny powrót tam wielu uchodźców. Szef resortu spraw zagranicznych stwierdził podczas wizyty w Harasta, jednej z ciężko zniszczonych dzielnic pod Damaszkiem, że w tym miejscu ludzie „naprawdę nie mogą godnie żyć”.

Chadek zaznaczył, że rząd Syrii ceni młodych Syryjczyków wykształconych w Niemczech, ale podkreślił ich prawo do wolności wyboru własnej drogi. – Każdy, kto pozostaje w naszym kraju i aktywnie uczestniczy w życiu społecznym, pracuje i integruje się, jest nadal mile widziany – powiedział polityk. Wypowiedź ta wywołała krytykę w jego własnej partii CDU.

Kilkaset Syryjczyków musi opuścić Niemcy

Debata o powrotach Syryjczyków dotyczy różnych grup migrantów. Z danych niemieckiego resortu spraw wewnętrznych z sierpnia wynika, że w Niemczech przebywa 920 osób, które nie posiadają statusu pobytu tolerowanego i są zobowiązane do opuszczenia kraju

Rząd Niemiec chce w szczególności szybko deportować osoby, które dopuściły się przestępstw. Od 2012 roku wszystkie powroty do Syrii zostały wstrzymane z powodu sytuacji bezpieczeństwa w tym kraju.

W przypadku większości spośród 951 406 Syryjczyków przebywających w Niemczech chodzi przede wszystkim o dobrowolne powroty. Friedrich Merz podkreślił, że aby stworzyć warunki sprzyjające tym powrotom, rząd federalny planuje wesprzeć procesy stabilizacji Syrii.

Prawie rok temu islamska milicja HTS, dowodzona przez Mohameda al-Szaraa obaliła tam długoletniego przywódcę Baszara al-Asada. Al-Szaraa pełni obecnie funkcję prezydenta tymczasowego i od tego czasu prowadzi politykę otwarcia kraju i zbliżenia z Zachodem. Zgodnie z informacjami syryjskich mediów państwowych planuje on w przyszłym tygodniu wizytę w Waszyngtonie.

Dobrindt powołuje się na umowę koalicyjną

Minister spraw wewnętrznych Niemiec Alexander Dobrindt odniósł się do postanowień umowy koalicyjnej w sprawie powrotów uchodźców. Jak stwierdził: „Powroty do Afganistanu już się rozpoczęły”. Trwają prace nad zawarciem porozumień z Syrią, które umożliwiłyby powroty uchodźców do tego kraju. Realizacja tego zadania wynika z postanowień umowy koalicyjnej między partiami rządzącymi CDU/CSU i SPD.

Dobrindt powiedział we wrześniu w rozmowie z „Rheinische Post”: „Chcemy jeszcze w tym roku zawrzeć porozumienie z Syrią, i najpierw deportować osoby popełniające przestępstwa, a następnie osoby bez prawa pobytu”.

Federalny Urząd ds. Migracji i Uchodźców (BAMF) rozpoczął już przygotowania i ponownie zajmuje się wnioskami o azyl Syryjczyków, „głównie w przypadku młodych, zdolnych do pracy mężczyzn”, jak wyjaśniło niedawno ministerstwo.

Dobrowolny powrót 2 tysięcy Syryjczyków

Sekretarz frakcji CDU/CSU w Bundestagu, Steffen Bilger poinformował w programie ARD „Morgenmagazin”, że z różnych państw powróciło do Syrii już około miliona uchodźców. Z Niemiec dotychczas dobrowolnie wyjechało do tego kraju około 2 tysiące osób.

Wiceprzewodniczący klubu poselskiego CDU/CSU w Bundestagu, Günter Krings stwierdził w wywiadzie dla gazety „Bild”, że wojna domowa w Syrii dobiegła końca i powrót do dużych części kraju jest uznawany za wykonalny i rozsądny dla zdecydowanej większości Syryjczyków, którzy opuścili kraj. Jak podkreślił, stopień zniszczeń nie jest odpowiednim argumentem przeciwko dobrowolnym czy obowiązkowym powrotom. „Bo kto odbuduje zniszczony kraj, jeśli nie jego własni obywatele?” – dodał.

Szef frakcji SPD, Matthias Miersch, poparł jednak stanowisko szefa MSZ Johanna Wadephula, podkreślając, że minister spraw zagranicznych słusznie zwrócił uwagę na aktualną sytuację w Syrii. Jednocześnie dodał, że celem koalicji jest to, „abyśmy oczywiście również przeprowadzali deportacje w przypadku poważnych przestępstw”.

Z kolei socjaldemokrata Sebastian Fiedler, stawia warunki deportacjom syryjskich uchodźców do ich kraju. Jak podkreślił w rozmowie z „Handelsblatt”, dla Syryjczyków bez prawa pobytu, w tym również dla przestępców, obowiązują te same zasady, co dla osób zobowiązanych do opuszczenia Niemiec pochodzących z innych państw.

Fiedler zwrócił jednak uwagę, że duża liczba Syryjczyków zdobyła obywatelstwo niemieckie i jest doskonale zintegrowana. „Niezliczeni pracują w zawodach podlegających obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, niekiedy w zawodach kluczowych dla funkcjonowania państwa, i w ten sposób wnoszą swój wkład w rozwój naszego kraju” – podkreślił polityk SPD.

(DPA/AfP/jar)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Jak informuje we wtorek, 4 listopada, Federalny Instytut Badań Demograficznych (BIB) w Wiesbaden, wśród osób w wieku od 20 do 64 lat, które uciekły do Niemiec przed wojną w Ukrainie w okresie od lutego do maja 2022 r., wskaźnik zatrudnienia na początku lata br. wynosił 51 procent.

W pierwszych dwóch latach wskaźnik zatrudnienia rósł stosunkowo powoli, ale w trzecim roku tempo to uległo przyspieszeniu. – Wskaźnik zatrudnienia osób szukających schronienia z Ukrainy wzrósł ponad trzykrotnie z 16 procent pod koniec lata 2022 roku – wyjaśnił kierownik badania Andreas Ette.

Więcej zatrudnionych mężczyzn

Obecnie pracuje 50 procent Ukrainek i 57 procent Ukraińców. Oznacza to, że integracja na niemieckim rynku pracy przebiegała szybciej niż w przypadku osób z innych krajów ubiegających się w Niemczech o ochronę.

W ramach badania Instytut zbadał nie tylko integrację na rynku pracy, ale także rozwój rodziny i strukturę społeczną osób pochodzących z Ukrainy. Dane pochodzą z sześciu ankiet, w których od 2022 roku wzięło udział ponad 6 tysięcy osób szukających schronienia z Ukrainy, oraz z około 40 tysięcy wywiadów.

Kto ma szanse zostać na stałe?

Zgodnie z analizą, łączenie rodzin poprzez sprowadzenie partnera jest uważane za kluczowy czynnik integracji i chęci pozostania w kraju. – Rodziny wykazują znacznie większą chęć pozostania w kraju w dłuższej perspektywie, jeśli oboje rodzice mieszkają w Niemczech – wyjaśniła dyrektor BIB Katharina Spieß. Obciążenia związane z wojną, ucieczką i rozłąką doprowadziły z kolei do zakończenia związku przez około jedną trzecią (29 procent) Ukrainek, które szukały schronienia w Niemczech bez swoich partnerów.

Jak wynika z danych, ukraińskie dzieci i młodzież w pierwszych latach po przybyciu do Niemiec poczyniły duże postępy w nauce języka. Prawie połowa respondentów twierdzi, że ma dobrą lub bardzo dobrą znajomość języka niemieckiego, znacznie większą niż ich rodzice. Jednocześnie odsetek dzieci i młodzieży, które nie są pewne, czy zamierzają pozostać w Niemczech, jest większy niż w przypadku dorosłych.

Wysoki poziom kwalifikacji

Ukraińcy szukający schronienia w Niemczech są wysoko wykwalifikowani w porównaniu ze średnią populacji w swoim kraju ojczystym. Wprawdzie po pierwszej fali napływu do maja 2022 r. do Niemiec przybyły głównie osoby o średnio niższych kwalifikacjach niż te, które przybyły bezpośrednio po rozpoczęciu wojny, jednak – zgodnie z badaniem – wysoki poziom kwalifikacji Ukraińców może nadal stanowić ważny zasób dla rynku pracy w Niemczech.

Według instytutu w Niemczech mieszka obecnie około 1,2 miliona Ukraińców i Ukrainek poszukujących ochrony przed wojną. Całkowita liczba uchodźców, którzy przybyli z tego kraju od lutego 2022 roku, jest znacznie wyższa – ale niektórzy z nich wrócili już do Ukrainy.

(AFP, KNA/stef)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Federalny Trybunał Konstytucyjny unieważnił we wtorek, 4 listopada, przepisy dotyczące tzw. triażu – kolejności leczenia pacjentów w stanie krytycznym w przypadku niedoboru zasobów. Przepisy te uchwalono pod koniec 2022 roku. Tym samym trybunał uwzględnił skargi konstytucyjne złożone przez lekarzy intensywnej terapii i ratowników medycznych. Naruszenie ich wolności wykonywania zawodu nie było uzasadnione konstytucyjnie.

Triaż oznacza, że w niektórych sytuacjach lekarze muszą decydować, w jakiej kolejności udzielać pomocy ludziom. Procedura ta stosowana jest na przykład w przypadku dużych wypadków z wieloma rannymi, aby zaradzić przeważnie krótkotrwałej sytuacji kryzysowej. W czasie pandemii koronawirusa temat ten znalazł się w centrum uwagi ze względu na przepełnione oddziały intensywnej terapii.

Ingerencja w swobodę wykonywania zawodu

Federalny Trybunał Konstytucyjny w Karlsruhe zajmował się nową regulacją uchwaloną w 2022 roku przez Bundestag. Skarga dotyczyła między innymi przepisu zakazującego stosowania triażu retrospektywnego („ex post”) – czyli przerwania leczenia pacjenta o niskim prawdopodobieństwie przeżycia w celu opieki nad pacjentem o lepszym rokowaniu. Powodowie uznali to za sprzeczne z etyką zawodową: lekarze zostali pozbawieni możliwości ratowania w sytuacji kryzysowej jak największej liczby osób.

Federalny Trybunał Konstytucyjny uznał zaskarżone przepisy za niezgodne z ustawą zasadniczą i nieważne. Ma to stanowić ingerencję w swobodę wykonywania zawodu przez lekarzy, która – w ramach odpowiedzialności terapeutycznej – chroni również ich decyzję o „czy” i „jak” przeprowadzić leczenie. Ingerencja ta nie jest uzasadniona z punktu widzenia prawa konstytucyjnego – stwierdził trybunał.

(DPA/stef)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

„Nawrocki musi się obawiać tych zeznań” – pisze Jan Sternberg w komentarzu opublikowanym w poniedziałek na portalu RedaktionsNetzwerkDeutschlands (RND). Autor zaznaczył, że „Wielki Bu” był znajomym polskiego prezydenta w dawnych czasach, gdy ten był stadionowym chuliganem.

RND przypomniał, że Sąd Apelacyjny w Hamburgu uznał ekstradycję Patryka M., ps. „Wielki Bu", do Polski za dopuszczalną. „Wielki Bu" złożył wniosek o azyl w Niemczech, jednak niemiecka prokuratura uznała, że postępowanie azylowe nie blokuje ekstradycji.

„Wielki Bu” został zatrzymany 12 września na lotnisku Fuhlsbuettel, gdy próbował odlecieć do Dubaju. Podejrzanemu zarzuca się m.in. udział w gangu i obrót narkotykami oraz kradzież samochodów.

Premier Tusk komentuje decyzje sądu

„RND” przytoczył wpis premiera Donalda Tuska na platformie X - „Kolega prezydenta 'Wielki Bu' boi się polskiego wymiaru sprawiedliwości i słusznie. Szuka azylu. Rozumiem. Ale że u Niemca?!" Sternberg wyjaśnił, że polska prawica przy każdej okazji zarzuca Tuskowi proniemieckość.

Autor zauważył, że nie był to pierwszy prowokacyjny wpis premiera komentujący decyzje wymiaru sprawiedliwości. Przypomniał wypowiedź podczas procesu ekstradycyjnego rzekomego zamachowca na gazociąg Nord Stream. Tusk powiedział wtedy, że problemem nie jest wysadzenie gazociągu w powietrze, lecz jego budowa.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Koalicja, która powstała w Pradze, składa się z dziwnych partnerów – są tam skrajni nacjonaliści i wrogo nastawieni do Europy kierowcy; szef rządu pochodzi z ideologicznej partii populisty Andreja Babisza” – pisze Stephan Loewenstein w komentarzu opublikowanym we wtorek we „Frankfurter Allgemeine Zeitung” (FAZ) .

Władze w Budapeszcie włączyły już czeskich zwycięzców wyborów do frontu antyukraińskiego, któremu przewodzi oczywiście Viktor Orban. Jest tam już premier Słowacji Robert Fico – czytamy w „FAZ”. Ożywają wspomnienia o czasach, gdy Grupa Wyszehradzka podczas fali migracyjnej w 2015 r. miała mocną pozycję w UE.

Inne poglądy Polski

Jest jak najbardziej możliwe – pisze Loewenstein – że Babisz, Fico i Orban połączą swe siły, aby wspierać się, przede wszystkim wtedy, gdyby instytucje europejskie i partnerzy z UE pytali o praworządność, konflikt interesów i korupcję.

Komentator „FAZ" powątpiewa jednak, czy Praga, Budapeszt i Bratysława porozumieją się w kwestiach merytorycznych i międzynarodowych. W tych dziedzinach interesy trzech krajów nie są identyczne, co było widać na przykładzie niuansów między Fico a Orbanem.

Grupa Wyszehradzka nie jest tak silna jak w 2015 r. , gdyż Polska – najważniejszy kraj z tej grupy, ma inne poglądy, szczególnie na Ukrainę – pisze Loewenstein. W dodatku, Babisz nie może rządzić nie oglądając się na innych – czeska konstytucja gwarantuje równowagę sił, a prezydent może zdymisjonować premiera.

Trzy ugrupowania, które utworzą nowy rząd Czech, podpisały w poniedziałek umowę koalicyjną i przedstawiły program nowego gabinetu. premierem będzie Andrej Babisz z populistycznego ruchu ANO. Jego koalicjantami będą: prawicowa, eurosceptyczna partia Zmotoryzowani (Motoristie) oraz radykalnie prawicowa, antyunijna i antyimigrancka Wolność i Demokracja Bezpośrednia (SPD).

„Frankfurter Allgemeine Zeitung” podkreśla: „W sprawie syryjskich uchodźców (...) między Johannem Wadephulem a ministrem spraw wewnętrznych Alexandrem Dobrindtem, który pozostaje nieugięty w kwestii ich deportacji, nie ma już miejsca na kompromis. Cały rząd musi jednak odpowiedzieć na pytanie, dlaczego zgodnie z obecną polityką deportacyjną Syrię mają nadal odbudowywać tylko przestępcy. Zrozumiałe jest, że ludzie wolą pozostać w kraju, który w porównaniu z ich zniszczoną ojczyzną musi wydawać się im rajem. Niemcy nie mogą jednak zawsze przyjmować wszystkich uchodźców wojennych z całego świata. Gdy wojna w Syrii się skończy i tym samym zniknie powód do udzielenia azylu syryjskim uchodźcom, większość z nich będzie musiała wrócić. Tak, Niemcy potrzebują lekarzy, pielęgniarek i inżynierów, ale Syria potrzebuje ich jeszcze bardziej”.

„Muenchner Merkur” analizuje: „Czyżby w tej koalicji rządowej nikt już nie słuchał kanclerza? Odmawiając deportacji do Syrii, Johann Wadephul nie tylko przeciwstawia się ministrowi spraw wewnętrznych z CSU, ale łamie również kolejną obietnicę wyborczą unii CDU/CSU i budzi wątpliwości co do siły przywódczej kanclerza. Przywódcy unii mogą się oczywiście starać, aby przedstawić tę zasadniczą różnicę zdań jako zwykłe nieporozumienie i ją bagatelizować, ale podstawowy problem pozostaje nierozwiązany. Johann Wadephul zbyt często brzmi jak Annalena Baerbock. Nic więc dziwnego, że Zieloni oraz SPD go usilnie wspierają. Jednak bezpieczeństwo własnej ludności powinno być najwyższym priorytetem również dla ministra spraw zagranicznych, tym bardziej dla ministra z unii CDU/CSU, który akurat w tej sprawie musi być nieugięty i nie ulegać lewicowo-zielonym mrzonkom o lepszym świecie. Kto nie integruje się w Niemczech i nie ma żadnej pracy, ten bardziej się przyda w odbudowie Syrii niż w niemieckim systemie socjalnym”.

„Nuernberger Nachrichten” ocenia: „Właśnie to jest prawdziwą trucizną dla pracy koalicji i rządu. Jeśli wśród wyborców stale pojawia się wrażenie, że politycy nie są w stanie znaleźć wspólnych rozwiązań, powoduje to spadek zaufania do nich. Wadephul mógłby i powinien przedstawić najpierw swoje obawy i zastrzeżenia kanclerzowi, gabinetowi rzadowemu i własnemu klubowi poselskiemu w Bundestagu”.

„Stuttgarter Zeitung” stwierdza: „To dziwne, jak sprzeczne są te opinie: podczas podróży do Syrii niemiecki minister spraw zagranicznych Johann Wadephul odniósł wrażenie, że powrót syryjskich uchodźców 'jest obecnie możliwy tylko w bardzo ograniczonym zakresie'. Tymczasem już sześć tygodni temu Agencja ONZ ds. Uchodźców poinformowała, że milion uchodźców powróciło już do Syrii z sąsiednich krajów. Każdy z nich obala zastrzeżenia Wadephula”.

„Rhein-Zeitung” z Koblencji zaznacza: „Zasadnicza zmiana polityki migracyjnej oznacza również, że osoby, które nie mają już prawa do azylu, powinny powrócić do Afganistanu, a tym bardziej do Syrii. W obu tych krajach wojna domowa dobiegła końca. Można uznać to za błędne z politycznego i humanitarnego punktu widzenia, biorąc pod uwagę zniszczenia, zwłaszcza w Syrii. Jednak właśnia taka jest linia niemieckiego rządu, tym bardziej, że to sami Syryjczycy muszą odbudować swój kraj, choćby nawet z niemieckim wsparciem. Jeśli minister spraw zagranicznych Johann Wadephul ma z tym problem, powinien to jasno powiedzieć i twardo bronić swojego stanowiska. Nie można bowiem prowadzić polityki zagranicznej w oparciu o emocje lub kierować się w niej zbytnio swoimi osobistymi wrażeniami”.

Zdaniem „Suedkurier” z Konstancji: „Z bliska sprawy czasami wyglądają zupełnie inaczej niż to pasuje do czyjegoś programu politycznego. Johann Wadephul musiał się o tym przekonać w Syrii. To oczywiste jest, że nie cały ten kraj jest morzem ruin i zgliszcz, jak mogło się to wydawać niemieckiemu ministrowi spraw zagranicznych w Harasta. Mimo to jego partyjni koledzy w kraju próbują teraz pospiesznie zmienić obraz Syrii jako kraju pochodzenia, który jest w miarę bezpieczny. Niemcy rzekomo chcą konstruktywnie uczestniczyć w odbudowie tego kraju, ale dla niektórych członków unii CDU/CSU dużo ważniejsze wydaje się obecnie jak najszybsze pozbycie się Syryjczyków przebywających w Niemczech. Jak twierdzą, powinni oni pomóc w odbudowie swojego kraju. Ale jak? Bez pieniędzy, stabilności politycznej i perspektyw na przyszłość jest to odległe marzenie. Jeśli dodatkowo jak najszybciej deportuje się do Syrii jak najwięcej sprawców przestępstw, może to być wygodne i tanie, ale nie zapewni to na pewno większego bezpieczeństwa”.

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Prawie każda kobieta zna to uczucie. Szybkim krokiem, z kluczami w dłoni, pokonuje ostatnie metry do domu przez ciemne przejście podziemne. Dla wielu dziewcząt i kobiet późne powroty wiążą się ze strachem.

Debata na temat bezpieczeństwa w przestrzeni publicznej sprawia, że ten temat ten znów stał się aktualny. Od tygodni dyskutuje się nad wypowiedzią kanclerza Friedricha Merza, który powiedział: „Rząd koryguje wcześniejsze zaniedbania w polityce migracyjnej i robi postępy, ale oczywiście nadal mamy ten problem w krajobrazie miejskim i dlatego minister spraw wewnętrznych pracuje w tej chwili nad umożliwieniem i przeprowadzeniem deportacji na bardzo dużą skalę”.

Tydzień później kanclerz sprecyzował swoje stanowisko: problemy sprawiają ci migranci, którzy nie mają prawa stałego pobytu, nie pracują i nie przestrzegają obowiązujących zasad. Na pytanie, co miał na myśli, mówiąc o problemach z migrantami w krajobrazie miejskim, odparł: „Zapytajcie swoje córki”.

Kobiety częściej czują się zagrożone

Wypowiedzi te spotkały się z dużą krytyką. W otwartym liście 60 znanych kobiet przedstawiło Merzowi dziesięć postulatów dotyczących poprawy bezpieczeństwa, obejmujących m.in. lepsze oświetlenie i monitoring przestrzeni publicznych oraz bezpieczne drogi, zwłaszcza na dworcach, przystankach i w parkach.

Ale jak wygląda kwestia poczucia bezpieczeństwa kobiet i jakie rozwiązania mogą je poprawić? Jedno jest pewne: kobiety częściej niż mężczyźni czują się niepewne i zagrożone w przestrzeni publicznej.

Wskazuje na to badanie Federalnego Urzędu Kryminalnego (BKA) na temat „Bezpieczeństwa i przestępczości w Niemczech”, którego wyniki opublikowano po raz pierwszy w 2022 roku. W chwili zbierania danych na ten temat tylko co trzecia kobieta (33,3 procent) czuła się „bardzo bezpiecznie” lub „raczej bezpiecznie” w nocy w lokalnym transporcie publicznym. W przypadku mężczyzn odsetek ten wynosił prawie 60 procent.

Około 61 procent kobiet stwierdziło, że czuje się bezpiecznie w swojej okolicy w nocy bez towarzystwa, podczas gdy wśród mężczyzn odsetek ten wyniósł około 83 procent. Do wyników tego badania odwołuje się również Daniel, pracownik infolinii uruchomionej przez drezdeńskie stowarzyszenie „Heimwegtelefon” (pol.: telefon w drodze do domu). Stowarzyszenie to towarzyszy telefonicznie osobom w całych Niemczech w ich drodze do domu i na bieżąco podaje ich lokalizację.

Wiele przyczyn niepewności

– Jesteśmy, rzecz jasna, zadowoleni, że w Niemczech w ogóle mówi się o poczuciu bezpieczeństwa i toczy się debata na ten temat, niezależnie od różnic politycznych – mówi Daniel: „Uważamy jednak, że poczucie bezpieczeństwa w miejscach publicznych nie wynika wyłącznie z obecności migrantów, ale ma wiele różnych przyczyn. Mamy wrażenie, że w tej debacie miesza się ze sobą różne kwestie, które prawdopodobnie mają ze sobą tylko ograniczony związek”.

Pod numerem 030 1207 4182, obowiązującym w całym kraju, można skontaktować się z wolontariuszami stowarzyszenia „Heimwegtelefon” założonego w 2011 roku.

Daniel wyjaśnia, że większość telefonów pochodzi od kobiet. Powody, dla których ludzie czują się niepewnie, są bardzo różnorodne. Sporadycznie dzwonią również kobiety-migrantki, które czują się niekomfortowo w miejscach publicznych będąc narażone na nieprzyjazne zachowania otoczenia, np. z powodu noszenia przez nie chusty.

Problem jest dużo starszy

Do stowarzyszenia „Heimwegtelefon” często dzwonią także ludzie, którzy mają wrażenie, że ktoś ich śledzi, którzy właśnie przeżyli coś nieprzyjemnej sytuacji lub chcą opowiedzieć o wcześniejszych trudnych doświadczeniach.

– Wielu z nich mówi: „Nie potrafię wyjaśnić, skąd to się bierze. To po prostu mnie nagle ogarnia i przytłacza". Ludzie mogą czuć się też bardzo niekomfortowo, mimo że na ulicy w ich pobliżu nie ma nikogo innego – opowiada dalej Daniel.

Aktywiści tego stowarzyszenie są zdania, że można by zapytać matki, jak bezpiecznie się czuły na ciemnej ulicy, gdy same były jeszcze córkami. – Podczas moich dyżurów czasami słyszę, jak kobiety mówią: „Ach, cieszyłabym się, gdyby taka oferta istniała wtedy, gdy byłam młoda”. A mówimy tu o sytuacji sprzed 20 lub 30 lat temu – dodaje Daniel. – Krótko mówiąc, poczucie zagrożnia wieczorem i w nocy na ulicy poza domem jest znacznie starsze niż obecna debata na temat migracji – konkluduje.

Inicjatywy w niemieckich miastach

Oprócz inicjatywy „Heimwegtelefon” w wielu niemieckich miastach realizowane są inne projekty, które mają na celu zwiększenie poczucia bezpieczeństwa kobiet po zmroku. Na przykład w Mannheim, Heidelbergu (nawiasem mówiąc, już od 1992 roku) lub w Monachium kobiety otrzymują wsparcie finansowe na nocne przejazdy taksówką.

Można też skorzystać z oferty „Halten auf Wunsch” (zatrzymanie na życzenie) monachijskiego przedsiębiorstwa komunikacyjnego. Od godziny 21:00 kierowcy autobusów pozwalają pasażerom na wysiadanie między stałymi przystankami na ich życzenie, ale tylko poza obwodnicą Mittlerer Ring i jeśli pozwala na to aktualna sytuacja na drodze. „Korzystanie z tej usługi było i jest niewielkie i wynosi obecnie mniej niż pięć wniosków o zatrzymanie autobusu na życzenie w tygodniu” – informuje jego rzecznik prasowy.

W powiecie Emsland w Dolnej Saksonii kobiety, które muszą iść ulicą po zmroku, mogą poprosić o towarzysza, dzięki czemu poczują się bezpieczniej. Takie rozwiązanie ma im pomóc lepiej sobie radzić w niebezpiecznych lub nieprzyjemnych sytuacjach. Jak informuje pełnomocniczka ds. równości w powiecie Emsland, Marlies Kohne, liczba zgłoszeń na pierwsze dwanaście spacerów pod ochroną była bardzo wysoka. Niektóre gminy zorganizowały w związku z tym dodatkowe spacery, które również zostały natychmiast zarezerwowane. Kohne podkreśla, że projekt ten nie ma żadnego związku z aktualną debatą na temat „migrantów w miejskim krajobrazie”.

Takie i inne oferty i projekty są realizowane już od wielu lat. Wszystkie mają na celu wzmocnienie psychiczne dziewcząt i kobiet, aby mogły poruszać się w przestrzeni publicznej pewnie i naturalnie, ponieważ, jak twierdzą ich pomysłodawcy i wykonawcy: „Dziewczęta i kobiety nie mogą wycofywać się z życia publicznego”.

(DPA/jak)

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Christina Block to znana przedsiębiorczyni, właścicielka sieci restauracji. Podejrzana jest o to, że zleciła prywatnej firmie ochroniarskiej pobicie ojca dzieci i porwanie ich z Danii do Niemiec w noc sylwestrową 2023 roku. Dzieci powróciły do ojca po wyroku duńskiego sądu. Teraz sąd w Viborgu podtrzymał wyrok sądu niżej instancji, pozbawiający przedsiębiorczynię z Hamburga prawa do kontaktu z dziećmi.

„Liczyłam na to, że duński sąd przyzna mi przynajmniej prawo do kontaktów z moimi dziećmi; w niegasnącej nadziei, że w końcu będę mogła je zobaczyć” – przyznała 52-latka w oświadczeniu, które otrzymała agencja DPA.

Wojna o dzieci

Zgodnie podtrzymanym wyrokiem były mąż Block, Stephan Hensel, sprawuje wyłączną opiekę nad dwojgiem nieletnich dzieci mieszkających z nim, a Block nie może mieć z nimi żadnych kontaktów. Para rozwiodła się w 2018 roku, konflikt eskalował w 2021, gdy Hensel zatrzymał dzieci po wizycie w Danii, gdzie wcześniej zamieszkał z nową partnerką.

Toczący się w Hamburgu proces o porwanie dzieci cieszy się dużym zainteresowaniem mediów. Według magazynu Der Spiegel dzieci porwała i przekazała w Niemczech matce izraelska firma ochroniarska. Jeden z mężczyzn, który miał brać udział w tym porwaniu, to były agent izraelskich służb specjalnych. Przebywa obecnie w niemieckim areszcie.

(DPA/du)

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Po dwumiesięcznej przerwie Czesi znów mają pracujący sejm, a niebawem, najpóźniej za sześć tygodni, powstanie nowy rząd z solidną większością 108 posłów w liczącej dwieście miejsc Izbie Poselskiej. To oni dadzą swe głosy nowemu, drugiemu już gabinetowi Andreja Babisza, który już nie będzie musiał drżeć, czy wesprze go partia komunistyczna, jak to było za czasów jego pierwszego rządu, poskładanego przez jego ruch ANO z czeską socjaldemokracją.

Obu tych partii, komunistycznej i socjaldemokratycznej, w czeskim sejmie już nie ma. Przyszły premier musiał więc zrobić zwrot ku przeciwległemu krańcowi politycznego spektrum i zaprosić do współpracy ksenofobów z ruchu Wolność i Demokracja Bezpośrednia, w skrócie SPD, i partii Zmotoryzowanych dla Siebie, której oficjalnym akronimem są cztery litery układające się nieoczekiwanie w słowo AUTO, choć właściwie powinny być tylko dwie: MS.

„Będzie lepiej”

Gdy w 2011 roku powstawał ruch byłego i przyszłego premiera, przejął nazwę od założonego wcześniej przezeń Stowarzyszenia Niezadowolonych Obywateli, w skrócie ANO. Do tych liter dołączono rok powstania i pod nazwą ANO 2011 czeski miliarder słowackiego pochodzenia ruszył po władzę w Pradze.

Dziś dawny skrót ANO nie ma żadnego rozwinięcia, a z nazwy zniknęła nieaktualna data. Za to na logo ruchu pojawiły dwa nowe słowa, tworząc razem z nazwą ugrupowania jego slogan: „Ano bude líp”, „Tak, będzie lepiej”. Najwyraźniej będzie przyświecać rządowi, który Andrej Babisz ma nadzieję sformować do połowy grudnia.

Tę zapowiedź ANO, SPD i AUTO będą realizować w ramach zawiązanego w poniedziałek (03.11.2025) sojuszu. Jego powstanie przypieczętowały podpisy przywódców tych ugrupowań i szefów ich klubów parlamentarnych pod „Umową koalicyjną”.

Wraz z nią w czeskich mediach pojawił się także projekt rządowego exposé, prezentującego zamiary przyszłej ekipy. Już we wprowadzeniu jego autorzy zapowiadają między innymi tańszą energię, dostępną dla wszystkich obywateli bezpłatną opiekę zdrowotną, mieszkalnictwo jako jeden z głównych priorytetów, sprawiedliwe, waloryzowane emerytury i 65 lat jako górną granicę wieku emerytalnego oraz bezpieczny kraj i ochronę jego mieszkańców.

Jak scenariusz wieczorku na Titaniku

Petr Honzejk, komentator dziennika „Hospodárzské noviny”, nie zostawia na spisie tych obietnic suchej nitki. „Kto czyta pobieżnie, ma wrażenie, że dostał przepis na stworzenie raju na ziemi w ciągu czterech lat” – ironizuje w felietonie dla Czeskiego Radia Plus. Według publicysty, kto jednak zagłębi się w to naprawdę uważnie, zobaczy, „że chodzi w gruncie rzeczy o manipulacyjny dokument, który za pomocą wielu mile brzmiących zdań stara się ukryć istotne problemy Czech, z wyraźnym zamiarem uniknięcia konieczności ich rozwiązania”.

Komentator zwraca uwagę na liczne sprzeczności w dokumencie. Obok obietnic obniżania podatków dla firm i przedsiębiorców, zasiłków dla rodziców, ulg dla studentów i emerytów, w projekcie jest zapowiedź konsolidacji finansów publicznych, a nawet dążenia do wyrównanego budżetu.

„To tak, jakby człowiek twierdził, że jeśli będzie mniej zarabiać, a więcej wydawać, zlikwiduje wszystkie swoje długi” – kpi Petr Honzejk i porównuje ów dokument do scenariusza wieczorku na pokładzie Titanica: „Jeszcze się zabawimy, pasażerowie nas za to polubią. A nowe długi i dziury (…) niech ktoś po nas załata. Jeśli zaś nie załata, to nie ma znaczenia. Bo nas już wtedy nie będzie”.

Ani słowa o Rosji

Ale najistotniejszym problem tego tekstu jest zdaniem czeskiego dziennikarza fakt, że Rosja nie pojawia się tam ani razu, a wojnie w Ukrainie poświęcono półtorej linijki.

– Jest nawet gorzej, bo ten dokument nie poświęca wsparciu napadniętej przez Rosję Ukrainy ani słowa – potwierdza w rozmowie z DW Pavel Havlíczek, ekspert Stowarzyszenia Spraw Międzynarodowych AMO. – Wspomina jedynie, że rząd będzie wspierać kroki prowadzące do zakończenia wojny w Ukrainie i eliminowania ryzyka wojny w Europie – dodaje.

Pavlowi Havlíczkowi brakuje w projekcie exposé także tematów praw człowieka i wpierania demokracji, który cztery lata temu był bardzo wyraźnie akcentowany przez ustępujący gabinet premiera Fiali. Jest za to w dokumencie kilka razy przywołana potrzeba odnowienia współpracy wyszehradzkiej, która zamarła po inwazji Rosji na Ukrainę. Eksperta AMO to zadziwia w sytuacji, gdy na współpracę z kolaborującymi z Rosją Węgrami i Słowacją nie ma ochoty Polska. W odnowienie Grupy Wyszehradzkiej w tej konstelacji nie wierzy.

To prawdziwy dokument

Dokument, który najpierw pojawił się w mediach, najprawdopodobniej na zasadzie przecieku, został w końcu potwierdzony. Jest prawdziwy. Ale to wciąż tylko projekt. Pavel Havlíczek nie sądzi jednak, żeby do dnia jego wygłoszenia przez premiera Babisza miały się w nim dokonać jakieś istotne zmiany.

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Wśród osób, którym odmówiono wjazdu lub je zawrócono było około 1 000 osób ubiegających się o azyl. Jak poinformowała Policja Federalna (Bundespolizei), osoby te chciały wjechać z tzw. bezpiecznego państwa trzeciego. Prawo unijne stanowi, że za procedurę azylową odpowiada pierwsze państwo UE, na którego terenie znajdzie się osoba wnioskująca o azyl.

W sumie zanotowano 25 300 nielegalnych przekroczeń granicy. Spośród cofniętych z granicy osób 909 miało zakaz wjazdu do Niemiec. Ponadto zatrzymano około 870 przemytników oraz 4589 innych osób, wobec których istniał nakaz aresztowania.

Odmowa wjazdu oznacza uniemożliwienie przekroczenia granicy, natomiast zawrócenie dotyczy osób, które już ją nielegalnie przekroczyły.

Zaostrzone kontrole graniczne

Minister spraw wewnętrznych Niemiec, Alexander Dobrindt, tuż po objęciu urzędu, na początku maja 2025, zaostrzył kontrole graniczne i nakazał zawracanie także osób ubiegających się o azyl. Wywołało to falę krytyki m. in. w Polsce.

Niemcy należą do strefy Schengen, kontrole graniczne są dozwolone tylko na określony czas i w nadzwyczajnych okolicznościach. Obecnie zaostrzone kontrole obowiązują na wszystkich dziewięciu granicach lądowych z państwami, które sąsiadują z Niemcami.

(KNA/du)

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na Facebooku! >>

We wtorek (04.11.2025) w ośrodku Céüze we francuskich Alpach rozpocznie się demontaż wyciągów narciarskich, które od lat nie są używane. – Decyzja ta dojrzewała od dawna – przyznaje Michel Ricou-Charles, przewodniczący gminy Buëch-Dévoluy.

Inne atrakcje zamiast nart

Niewielki ośrodek narciarski Céüze, położony na wysokości od 1500 do 2000 metrów n.p.m., od lat boryka się z „coraz bardziej niepewnymi warunkami śniegowymi”, jak podano w komunikacie gminy. W związku z tym miejscowość stawia w coraz większym stopniu na inne atrakcje, takie jak wędrówki, wspinaczka, kolarstwo górskie i skitouring będący połączeniem zimowej turystyki górskiej i narciarstwa.

– Już dawno pogodziliśmy się z tym, że nasz region górski odradza się w inny sposób – wyjaśnił Michel Ricou-Charles. Wtóruje mu właścicielka schroniska dla turystów. – Dobrze, że wyciągi w końcu zostaną zdemontowane – stwierdziła Nathalie Ghesquiere. Nie martwi się przy tym o atrakcyjność regionu.

Prawie 200 ośrodków zwinęło działalność

Ośrodek Céüze został otwarty w latach 30. XX wieku. Osiem wyciągów narciarskich działało w nim po raz ostatni zimą 2017/2018. Decyzja o ich demontażu została podjęta we wrześniu 2024 roku. Ma on potrwać około dwóch miesięcy. Część zdemontowanych materiałów zostanie wykorzystana w innych ośrodkach narciarskich.

– Bardzo cieszymy się, że gmina sama się tym zajmuje – podkreśla międzynarodowa organizacja pozarządowa Mountain Wilderness, zajmująca się ochroną obszarów górskich, która z własnej inicjatywy zdemontowała już około 20 nieczynnych wyciągów narciarskich i ma nadzieję, że inni pójdą za tym przykładem. Organizacja krytykuje to, że we Francji około 100 wyciągów narciarskich nie jest już używanych i rdzewieje.

Z informacji podanych przez Pierre'a-Alexandre'a Metrala, który specjalizuje się w tej tematyce, we Francji już 186 przeważnie bardzo małych ośrodków narciarskich zaprzestało działalności z powodów ekonomicznych.

(AFP/jak)

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Niemiecki dziennik „Die Welt” przypomina w poniedziałek (03.11.2025), że Dolny Śląsk ma bardzo bogatą tradycję produkcji wina, która sięga XIII wieku.

Jednak po drugiej wojnie światowej, wypędzeniu Niemców i przyłączeniu tych ziem do Polski, uprawa winorośli uległa załamaniu. Winnice zamieniły się w ogrody warzywne, sady i działki budowlane. „Ale teraz Bachus powrócił. A wraz z nim ponad 600 winiarzy w Polsce, którzy z pasją i umiejętnościami udowadniają, że to, co butelkują, nie jest bynajmniej 'winem skarpecianym'” - czytamy.

Gazeta tłumaczy, że dziewiętnastowieczny niemiecki poeta Karl von Holtei uważał wino ze swojej ówczesnej śląskiej ojczyzny za tak kwaśne, że robi dziury w skarpetach. Z kolei, pruski król Fryderyk Wilhelm II mówił, że jest dobre tylko dla tych, którzy nie muszą go pić.

„20 lat temu można było się z nim zgodzić, ponieważ degustacja polskiego wina graniczyła z eksperymentem o nieznanym wyniku” - pisze „Die Welt”, dodając, że teraz jednak powstają wina wysokiej jakości, widać też zwrot w kierunku szlachetnych odmian.

Od zera do bohatera

Gazeta przytacza opinię z branżowego magazynu winiarskiego „Falstaff“, że w ciągu 20 lat polskie wino przeszło drogę od zera do żywej, barwnej rzeczywistości, „a wydaje się, że to dopiero początek”.

„Die Welt” podkreśla, że oprócz Dolnego Śląska do najważniejszych regionów uprawy winorośli w Polsce należą Pogórze Karpackie i okolice Krakowa, ale nawet na wybrzeżu z powodzeniem produkuje się wino.
„Dolny Śląsk leży praktycznie tuż za granicą Niemiec, więc idealnie nadaje się na wycieczkę odkrywczą”. Gazeta dodaje, że nie ma już tam „skarpecianego wina”, „ale za to jest wielu kreatywnych winiarzy, którzy tworzą niesamowite trunki. Również ekskluzywne restauracje często mają w swojej ofercie polskie wina”.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Choć w Niemczech pracuje prawie tyle samo kobiet co mężczyzn, w roku 2024 udział kobiet na stanowiskach kierowniczych wynosił tylko 29,1 proc. Oznacza to, że mniej niż co trzecia osoba na stanowisku kierowniczym była kobietą.

Największa gospodarka Europy plasowała się wyraźnie poniżej średniej w Unii Europejskiej, która wynosiła w ubiegłym roku 35,2 proc.

Od 2014 roku udział kobiet na stanowiskach kierowniczych w Niemczech praktycznie się nie zmienił – wynika z danych statystycznych. Tymczasem w średniej unijnej w ciągu dziesięciu lat wzrósł o 3,4 punktu procentowego, szczególnie w Szwecji, Estonii, na Cyprze i Malcie.

Szwecja na czele

Szwecja zajmuje w statystykach za 2024 rok pierwsze miejsce w UE – aż 44,4 proc. stanowisk kierowniczych w tym kraju zajmują kobiety. Wysokie wskaźniki odnotowano również na Łotwie (43,4 proc.) i w Polsce (41,8 proc.) – wynika z danych Eurostatu.

Na końcu zestawienia znajduje się Cypr, gdzie tylko jedna czwarta (25,3 proc.) osób na stanowiskach kierowniczych to kobiety.

Do stanowisk kierowniczych zaliczono zarządzanie małymi firmami, kierowanie dużymi przedsiębiorstwami lub ich działami oraz stanowiska kierownicze w administracji publicznej.

Wiele kobiet pracuje

Niski udział kobiet na stanowiskach kierowniczych w Niemczech jest szczególnie widoczny ze względu na stosunkowo wysoką liczbę pracujących kobiet. W 2024 roku ich udział wśród wszystkich osób pracujących wynosił 46,9 proc. – nieco powyżej średniej w UE (46,4 proc.).

We Włoszech na przykład pracuje mniej kobiet, a mimo to zajmują one 27,9 proc. stanowisk kierowniczych – prawie tyle samo co w Niemczech.

W Austrii natomiast udział kobiet na stanowiskach kierowniczych w 2024 roku wynosił 36,2 proc. – znacznie więcej niż w Niemczech – przy podobnym odsetku kobiet wśród osób pracujących (47,5 proc.).

Ekspertka: to nie zaskakuje

Instytut Nauk Ekonomicznych i Społecznych (WSI) Fundacji Hansa Böcklera nazwał stagnację udziału kobiet na stanowiskach kierowniczych zjawiskiem, które „niepokoi, ale niestety nie zaskakuje w obliczu realiów politycznych w Niemczech”.

Według ekspertki WSI, prof. Bettiny Kohlrausch, rynek pracy ogranicza możliwości kariery kobiet, ponieważ praca zawodowa jest niezwykle trudna do pogodzenia z opieką, a ta wciąż w większości spoczywa na kobietach. – Obecnie nie ma żadnych dyskusji politycznych, a tym bardziej propozycji, aby to zmienić – ubolewa Bettina Kohlrausch.

(DPA/dom)

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!

„Wiele tysięcy obcokrajowców walczy po stronie Ukrainy, a osoby z Ameryki Południowej tworzą nawet całe kompanie. Wielu z nich nie ma żadnego doświadczenia wojskowego. Dla Kijowa ci ochotnicy są szczególnie ważni“ - czytamy w poniedziałek (03.11.2025) na stronach niemieckiego dziennika „Die Welt“.

Dziennikarze gazety odwiedzili tajny ośrodek, w którym ukraińska armia szkoli zagranicznych najemników. Wśród nich jest około dwóch tysięcy Kolumbijczyków. Zdarzają się też ochotnicy z Chile lub Brazylii. Jak czytamy, zainteresowanie wśród najemników z Ameryki Południowej jest duże.

Walczyć z rosyjskim najeźdźcą

„Die Welt“ przypomina, że tuż po rosyjskim ataku na Ukrainę w lutym 2022 roku prezydent Wołodymyr Zełenski wezwał obcokrajowców, aby przyłączali się do walki z rosyjskim najeźdźcą. Gazeta, powołując się na szacunki ukraińskiego portalu „Hromadske“, pisze, że same tylko ukraińskie siły lądowe zasiliło do tej pory około 8 tys. ochotników. 40 proc. z nich ma pochodzić z Ameryki Południowej.

„Początkowo selekcja była surowa: tylko osoby posiadające doświadczenie wojskowe mogły pozostać. Obecnie Ukraina złagodziła wymagania“ - czytamy.

Brak ludzi na froncie

Gazeta podaje, że większość ochotników z Ameryki Południowej trafia do jednostek piechoty, co jest niezwykle cenne dla Ukrainy. Pomimo szybkiego postępu w dziedzinie wojny z użyciem dronów – zarówno w powietrzu, jak i na ziemi – to nadal ludzie zdobywają i utrzymują pozycje.

„Po prawie czterech latach wojny armia boryka się z poważnym brakiem żołnierzy na froncie. Mobilizacja nadal dotyczy wyłącznie osób powyżej 25. roku życia. Państwowy program mający na celu zachęcenie młodszych mężczyzn w wieku od 18 lat do wstąpienia do wojska za pomocą wysokich premii odnosi jedynie umiarkowany sukces“.

„Zarobić, zbudować dom”

Niemiecki dziennik podaje, że zagraniczny ochotnik w ukraińskiej armii może zarobić miesięcznie około trzech tysięcy euro. To znacznie więcej, niż wynosi żołd żołnierza w Kolumbii. W przeciwieństwie do ukraińskich żołnierzy, zagraniczni rekruci mogą też rozwiązać umowę z armią w dowolnym momencie.

Cytowany przez „Die Welt" instruktor rekrutów przyznaje, że zdarzają się przypadki rezygnacji ze służby już po pierwszym pobycie na froncie. Ale – jak podkreśla – to wyjątki. Większość ochotników wykonuje swoje zadania z powodzeniem, przekonuje.

Jeden z rekrutów mówi gazecie, że za pieniądze zarobione na froncie chce kupić w Kolumbii własną działkę, zbudować dom i zamieszkać tam z synem i rodziną. „Zostanę tak długo, jak tylko będę mógł” – mówi.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Policja w Berlinie zatrzymała 22-latka z Syrii podejrzanego o planowanie islamistycznego zamachu terrorystycznego.

Jak poinformowała policja, wskazówki dotyczące domniemanych planów zamachowych otrzymała pod koniec ubiegłego tygodnia. Śledczy „wspólnie z prokuraturą generalną zdecydowali o przeszukaniu mieszkania i zatrzymaniu” – powiedział szef Krajowego Urzędu Kryminalnego (LKA) Christian Steiof podczas posiedzenia komisji spraw wewnętrznych Izby Deputowanych – berlińskiego parlamentu. Syryjczyk został zatrzymany w sobotę, 1 listopada.

– Jak w wielu przypadkach w ostatnich latach nie czekaliśmy zbyt długo – dodał Steiof. Sędzia śledczy zarządził następnie tymczasowy areszt.

Azylant z ochroną subsydiarną

Syryjczyk urodzony w 2003 roku nie był dotąd notowany przez policję w związku z islamistycznymi działaniami lub osobami. Wnioskował w Niemczech o azyl z tzw. ochroną subsydiarną – wyjaśnił Steiof. Jest to forma ochrony dla osób, którym w ojczyźnie grozi niebezpieczeństwo, ale które nie mają prawa do azylu ani statusu uchodźcy. Mężczyzna przebywa w Niemczech od 2023 roku.

Śledztwo w sprawie planowanych zamachów trwa. Senatorka ds. wewnętrznych Berlina Iris Spranger podkreśliła: – Jesteśmy bardzo zadowoleni, że mogliśmy dokonać zatrzymania.

Deportacja do Syrii?

Na pytanie skrajnie prawicowej partii AfD, kiedy Syryjczyk zostanie deportowany, Spranger odpowiedziała, że „najpierw zostaną przeprowadzone czynności śledcze”. Dopiero gdy prokuratura zakończy dochodzenie lub policja uzyska dalsze informacje, „podejmiemy odpowiednie działania” – powiedziała szefowa berlińskiego MSW.

Policja zatrzymała mężczyznę w sobotę, ponieważ – jak podała prokuratura – miał planować islamistyczny zamach terrorystyczny. Podejrzany miał już zdobyć przedmioty potrzebne do budowy urządzenia wybuchowego lub zapalającego. Policja skonfiskowała te przedmioty oraz elektroniczne nośniki danych podczas przeszukań trzech adresów w dzielnicach Neukölln i Köpenick.

(DPA/dom)

Chcesz skomentować nasze artykuły? Dołącz do nas na facebooku! >>

W niemieckiej koalicji rządowej toczy się spór o deportacje do Syrii. Minister spraw zagranicznych Johann Wadephul kilka dni temu podczas wizyty w Syrii stwierdził, że w najbliższym czasie nie jest możliwy powrót ludzi do tego kraju. Zniszczenia – jak powiedział chadecji polityk – przypominają sytuację Niemiec po II wojnie światowej. W Syrii ludzie nie mogą żyć w godnych warunkach – ocenił Wadephul. Ocena ta spotkała się z ostrą krytyką w obu partiach chadeckich CDU i CSU.

W umowie koalicyjnej rządu CDU/CSU i socjaldemokracji SPD zapisano: „Będziemy deportować do Afganistanu i Syrii – zaczynając od przestępców i osób stwarzających zagrożenie”.

„Bardzo nierówna sytuacja”

Tymczasem szef Urzędu Kanclerskiego Thorsten Frei w rozmowie z radiem Deutschlandfunk powiedział, że trzeba rozróżnić nie tylko w odniesieniu do poszczególnych grup osób, ale też regionów w kraju zniszczonym przez wojnę domową.

Jak powiedział, nie można twierdzić, iż godne życie nie jest możliwe w stosunku do całej Syrii. „Wydaje się, że istnieje tam bardzo nierówna sytuacja” – powiedział Frei w poniedziałek (03.11.2025). Polityk CDU podkreślił: „Chcemy dla Syrii stabilizacji. I chcemy, aby powrót ludzi do Syrii był możliwy”.

Wyjaśnił, że najpierw decyzje będą dotyczyć osób stwarzających zagrożenie i przestępców. Następnie stopniowo obejmą „młodych mężczyzn arabskiego pochodzenia, wyznania sunnickiego”, którzy z pewnością w Syrii nie będą narażeni na niebezpieczeństwo ani na zubożenie.

Rozmowy o powrocie

Po prawie 14 latach wojny domowej koalicja rebeliantów pod wodzą islamistycznej milicji Hajat Tahrir asz-Szam (HTS) w grudniu ubiegłego roku obaliła dyktatorski reżim prezydenta Baszara al-Asada w Syrii. Pod koniec stycznia br. przywódca HTS Ahmad asz-Szara został mianowany tymczasowym prezydentem.

Frei poinformował, że kanclerz Niemiec Friedrich Merz zaprosił przywódcę Syrii do Berlina, aby rozmawiać o powrocie Syryjczyków oraz odbudowie kraju. „Na poziomie roboczym dzieje się to już od lata” – powiedział szef Urzędu Kanclerskiego.

(EPD/dom)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Dziennik ekonomiczny „Handelsblatt” zaznacza: „Dozbrojenie Bundeswehry postępuje w coraz szybszym tempie. Jeszcze przed Bożym Narodzeniem komisja budżetowa Bundestagu powinna wydać zezwolenie na realizację ponad 50 dużych projektów. Obok zakupu ciężarówek dla armii, materiałów maskujących i kuchni polowych na liście zamówień Bundeswehry znajdują się przede wszystkim tak ważne dla niej systemy, jak dodatkowe bojowe wozy piechoty Puma, pociski rakietowe IRIS-T, nowe radary i nowe fregaty dla marynarki wojennej. Celem ministra obrony Borisa Pistoriusa jest, aby najpóźniej do 2029 roku Niemcy były w stanie przetrwać konflikt zbrojny z Rosją. Wiele z tych dużych zamówień będzie jednak gotowych do użycia dopiero w latach 30., ponieważ budowa okrętów wojennych i pojazdów opancerzonych wymaga dłuższego czasu. (...) We wszystkich nowych zamówieniach widać, że Bundeswehra wyciągnęła wnioski z przebiegu wojny obronnej Ukrainy z Rosją i wykorzystuje zmiany na rynku artykułów zbrojeniowych. Inaczej niż w latach ubiegłych, w opracowywanie i zamawianie potrzebnych jej systemów, Bundeswehra wciąga obecnie także start-upy i młode firmy technologiczne”.

„Sueddeutsche Zeitung” opisuje partyjne spory wokół planów Bundeswehry, która chce nabyć tysiące dronów kamikadze. O to lukratywne zamówienie ubiega się kilku konkurujących ze sobą, dostawców: „W odpowiedzi na nasze zapytanie rzecznik ministerstwa obrony wyjaśnił, że może tylko potwierdzić przygotowanie umów z trzema producentami na zakupienie ograniczonej liczby takich dronów w celu ich przebadania'. (...) Ekspert partii Zielonych ds. budżetu i polityki obronnej Sebastian Schaefer zarzucił ministrowi obrony Borisowi Pistoriusowi wystawienie czeku in blanco: 'Nie ulega wątpliwości, że Bundeswehra w zakresie dronów bojowych musi jak najszybciej uzyskać zdolność do działania, ale wyjątki od trzymania się kotwicy budżetowej bynajmniej nie zwalniają ministra Pistoriusa i jego resortu od troskliwego obchodzenia się z pieniędzmi podatników. A na podstawie dostępnych do tej pory materiałów w tej sprawie można obawiać się czegoś wręcz przeciwnego”.

„Od niego zależy największy projekt zbrojeniowy Europy” – pisze „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, omawiając postać Erica Trappiera, szefa francuskiego koncernu lotniczego Dassault. Dziennik wyjaśnia, że wspólnie z niemieckimi przedsiębiorstwami Dassault ma zbudować nowy myśliwiec, ale obecnie nie idzie to zbyt dobrze. Całkowity koszt projektu FCAS (Future Combat Air System, projekt nowego systemu bojowego, nad którym pracują Francja, Niemcy i Hiszpania – red.) ocenia się na około 100 mld euro, co powoduje, że ów nowy samolot wojskowy musi powstać we współpracy z partnerami z zagranicy: „Jednak wyobrażenia o tym, jak ma ona zostać rozłożona i wyglądać w praktyce, wyglądają bardzo różnie i dzielą Francuzów, Niemców i Hiszpanów. A to wprowadziło projekt FCAS w ślepą uliczkę. Prezydent Francji Emmanuel Macron oraz kanclerz Niemiec Friedrich Merz zapowiedzieli wyjaśnienie zaistniałych sprzeczności do końca tego roku. Uczestnicy tego projektu uważają je za trudne do przezwyciężenia, a prawdopodobieństwo jego fiaska za bardzo wysokie. Po Berlinie krążą opinie, że firma Dassault utrudnia wgląd w szczegóły projektu, wycofuje swoich ludzi z narad w jego sprawie i nie dotrzymuje przyjętych zobowiązań. Alternatywny scenariusz w postaci niemiecko-szwedzkiej współpracy w opracowaniu nowego samolotu bojowego staje się coraz bardziej prawdopodobny”.

Zdaniem „Stuttgarter Zeitung”: „Europa żyje w luksusie unikania podejmowania decyzji. Kto chce być niezależny, ten musi przewodzić. Oznacza to nie tylko domaganie się wspólnej obrony, ale także jej finansowanie, uczynienie współpracy zbrojeniowej europejskim obowiązkiem i rozwijanie zdolności do samodzielnego odstraszania. Suwerenność nie jest stanem stałym, tylko odważnym, kreatywnym procesem. Wyzwaniem dla Europy jest nauczenie się tej lekcji w czasie pokoju. Strategiczna autonomia nie jest prezentem. Kto chce zrozumieć, jak wygląda niezależność, ten musi spojrzeć na Kijów: tam już teraz testowana jest przyszłość europejskiego bezpieczeństwa”.

„Frankfurter Rundschau” z kolei ocenia sytuację bezpieczeństwa Europy w szerszym wymiarze: „Chociaż dla Niemiec i innych państw UE tak wiele zależy od stosunków między USA a Chinami, europejska opinia publiczna i politycy zareagowali w niewielkim stopniu na spotkanie prezydenta USA Donalda Trumpa z chińskim przywódcą Xi Jinpingiem. Być może wynika to z mało konkretnych wyników tego szczytu. Być może również z tego, że rozejm w wojnie handlowej między tymi dwoma mocarstwami daje Europejczykom czas, aby wreszcie odpowiednio zareagować na politykę wielkich mocarstw. Państwa starego kontynentu nadal nie mają strategii wobec USA lub Chin. Od dawna mówi się o tym, aby nie dać się wciągnąć w konflikt między nimi. Wiele już powiedziano również o dywersyfikacji handlu i zmniejszeniu zależności Europy. Konkretne wyniki jednak nie nadchodzą. Również tak często przywoływana suwerenność nie wzrosła znacząco. W ważnych konfliktach Europejczycy nadal siedzą przy bocznym stoliku”.

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Są obecnie bardzo poszukiwani: w 2025 roku Rosja przyznała ponad 5 tys. finansowanych przez państwo miejsc studiów dla afrykańskich studentów. W tym roku odnotowano ponad 40 tys. chętnych do podjęcia studiów w Rosji; to dwa razy więcej niż w roku poprzednim – podała rosyjska Federalna Agencja ds. Wspólnoty Niepodległych Państw, Rodaków Mieszkających za Granicą i Międzynarodowej Współpracy Humanitarnej „Rossotrudniczestwo”.

Większość kandydatów pochodziła z Sudanu, Gwinei, Ghany i Czadu. Rosyjskie władze informują również o rosnącym zainteresowaniu kursami języka rosyjskiego.

Wyścig z UE i USA

Duży popyt na miejsca na rosyjskich uniwersytetach nie jest zaskoczeniem dla obserwatorów. Pod rządami prezydenta Władimira Putina Moskwa próbuje ożywić stosunki z czasów Związku Radzieckiego i stworzyć nowe sojusze w Afryce, aby zwiększyć swoje globalne wpływy w konfrontacji z Zachodem.

Od rozpoczęcia inwazji na Ukrainę w 2022 roku Rosja coraz częściej zwraca się do krajów Globalnego Południa, aby przeciwdziałać międzynarodowej izolacji. Rosja stawia przy tym na edukację, energię i współpracę wojskową jako formę swojego zaangażowania. – Oferowanie stypendiów to najtańszy sposób na pozyskanie sojuszników. A Rosja teraz sojuszników potrzebuje – mówi w rozmowie z DW rosyjska historyczka Irina Fiłatowa, emerytowana profesor Uniwersytetu KwaZulu-Natal w Republice Południowej Afryki. – Rosja zadbała o stworzenie dla siebie wizerunku kraju antykolonialnego, a Afrykanie się z tym zgadzają – dodaje.

Mimo to wciąż znacznie więcej afrykańskich studentów wybiera Unię Europejską lub Stany Zjednoczone jako miejsce studiów niż Rosję. Z badania przeprowadzonego przez państwową agencję Campus France wynika, że w latach 2021/22 Francja była najpopularniejszym krajem docelowym dla 92 tys. studentów z Afryki Subsaharyjskiej, a tuż za nią uplasowały się Stany Zjednoczone z prawie 42 tys. studentów.

Zwiększenie wpływu kulturowego

Rosja ogłosiła, że rozbuduje sieć centrów kultury i edukacji w Afryce w ramach programu „Rosyjskie Domy”, aby wzmocnić swoją obecność akademicką i kulturową na tym kontynencie. Nowe centra planowane są w Egipcie, Zambii, Tanzanii, RPA i Etiopii, jak poinformował Jewgienij Primakow, szef agencji „Rossotrudniczestwo”, podczas forum biznesowego „Rosja-Afryka Expo 2025”, które odbyło się w październiku w Moskwie.

– Kursy języka rosyjskiego są obecnie oferowane w wielu krajach afrykańskich, a udział w nich otwiera drzwi do rosyjskich stypendiów, uniwersytetów, możliwości kariery i nowego stylu życia – powiedział. Rosnąca liczba „Rosyjskich Domów” w połączeniu z programami językowymi i finansowanymi przez państwo stypendiami może wyjaśniać wzrost liczby wniosków o stypendia.

Jednak kultura nie działa w próżni: w Republice Środkowoafrykańskiej władze wprowadziły obowiązkowe kursy języka rosyjskiego dla studentów uniwersytetów. Prezydent Faustin-Archange Touadera jest uzależniony od rosyjskiej pomocy wojskowej, a rosyjscy doradcy wojskowi i prywatne firmy ochroniarskie uzyskały już silną pozycję w tym kraju.

Obawy: propaganda i rekrutacja

Krytycy zarzucają „Rosyjskim Domom”, że służą jako ukryte placówki propagandowe, które rozpowszechniają za granicą informacje i stanowisko Kremla w różnych sprawach. Organizacje praw człowieka podniosły alarm po ujawnieniu doniesień, że niektórzy zagraniczni studenci byli zmuszani do wstąpienia do rosyjskiej armii, aby uzyskać legalny status pobytu w Rosji lub przedłużenie wizy.

Kilku studentów ujętych przez ukraińskie siły zbrojne stwierdziło, że pod groźbą deportacji lub więzienia zostali zmuszeni do podpisania umów o służbie wojskowej. Inni zostali włączeni do rosyjskiego przemysłu zbrojeniowego, na przykład do pracy w fabrykach produkujących broń i amunicję. Analitycy ostrzegają, że takie praktyki mogą podważyć ambicje Rosji w zakresie rozszarzenia swojej miękkiej siły. – Zapraszanie ludzi na studia i opłacanie ich nauki, gdy ostatecznie robią coś innego, bardzo szkodzi wizerunkowi Rosji – twierdzi Irina Fiłatowa, dodając: – Rosja potrzebuje krajów afrykańskich jako sojuszników, a nie wrogów.

W czasach sowieckich Moskwa prezentowała się jako partner nowych niepodległych państw w Azji, Afryce i Ameryce Łacińskiej. Tysiące studentów z krajów niezaangażowanych, z których wielu objęło w nich później stanowiska kierownicze w polityce lub gospodarce, zdobyło wykształcenie w Związku Radzieckim. Symbolem tej polityki stał się założony w 1960 roku Uniwersytet Przyjaźni Narodów im. Patrice'a Lumumby, który kształcił studentów z ówczesnych krajów rozwijających się, promując jednocześnie cele polityki zagranicznej Związku Radzieckiego.

Niedroga edukacja

Niezależnie od aktualnej sytuacji geopolitycznej, czesne i koszty utrzymania w Rosji są znacznie niższe niż na zachodnich, a nawet niektórych afrykańskich uniwersytetach. – Rosyjskie uniwersytety są znacznie tańsze niż studia w Europie lub niektórych krajach afrykańskich – mówi Keith Baptist, ojciec z Zimbabwe, którego troje dzieci studiuje w Rosji: – Również zakwaterowanie i wyżywienie są w Rosji znacznie tańsze niż tutaj, w Zimbabwe – dodaje.

Roczne czesne za studia medyczne i na innych kierunkach w Rosji wynosi od 2 tys. dolarów (ponad 1700 euro) do 10 tys. dolarów (niecałe 8600 euro), w porównaniu z 20-40 tys. dolarów w Europie lub Stanach Zjednoczonych.

Jefry Makumbe, absolwent z Zimbabwe, który w 2008 roku uzyskał tytuł licencjata z dziennikarstwa radiowego i telewizyjnego na Woroneskim Uniwersytecie Państwowym, powiedział, że decydujące znaczenie odgrywają tu koszty i atmosfera . – Przystępność cenowa i serdeczne stosunki między Rosją a krajami afrykańskimi są ważnymi czynnikami. Wielu młodych ludzi w Afryce wolałoby studiować w Rosji – stwierdził w rozmowie z DW.

Irina Fiłatowa jest zdania, że Moskwa świadomie finansuje państwowe uniwersytety, aby utrzymać koszty nauki w nich na niskim poziomie. – Jeśli stypendia są w całości opłacane, jest to dobra okazja dla afrykańskich studentów, którzy nie mogą sobie pozwolić na edukację. W pełni finansowana edukacja jest rzadkością na Zachodzie, a nawet w samej Afryce – powiedziała.

Utrudnienia w krajach Zachodu

Analitycy wskazują również na coraz bardziej restrykcyjną politykę imigracyjną i wizową w krajach zachodnich jako kolejną przyczynę zwrotu studentów w kierunku Rosji. W czerwcu Stany Zjednoczone zawiesiły wydawanie wiz, w tym wiz studenckich, dla kilku krajów afrykańskich.

Waszyngton cofnął również ponad 6 tys. wiz studenckich z powodu rzekomych naruszeń prawa amerykańskiego. Władze zaliczają do nich na przykład przekroczenie okresu pobytu lub „wspieranie terroryzmu”, którego jednak administracja waszyngtońska nie wyjaśniła bardziej szczegółowo. W ostatnich miesiącach studenci byli oskarżani o wspieranie terroryzmu, jeśli protestowali przeciwko wojnie w Strefie Gazy.

– Kraje zachodnie utrudniają obecnie uzyskanie stypendium lub nawet zwykłej wizy studenckiej – mówi Keith Baptist z Zimbabwe. I dodaje: – W naszym przypadku Ameryka była pierwszą opcją, ale potem dowiedzieliśmy się, że wnioski wizowe zostały zawieszone.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Niemieckiej DW.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na Facebooku! >>

Tobias Thalhammer, zaproponowany na to stanowisko przez niemieckie ministerstwo badań naukowych, technologii i kosmonautyki, zrezygnował z kandydowania „z przyczyn osobistych” - poinformowała w niedzielę na swoim portalu gazeta „FAZ”. Resort kierowany jest przez polityczkę bawarskiej CSU Dorotheę Baer.

46-letni polityk oświadczył, że „wysuwane przeciwko niemu zastrzeżenia, które uważa za nie fair i osobiście go raniące, mogłyby utrudnić mu wykonywanie zadań, a tym samym wpłynąć negatywnie na relacje niemiecko-polskie”. Partnerka życiowa Thalhammera jest Polką, a on sam zdobył pewną popularność także w Polsce jako wykonawca muzyki disco-polo. Jako „Toby z Monachium“ ma w Polsce grono fanów wśród miłośników jego piosenek, które śpiewa po polsku.

Sprzeciw w Niemczech i Polsce

Kandydatura Tobiasa Thalhammera, zaproponowana w połowie ubiegłego miesiąca przez ministerstwo kierowane przez Dorotheę Baer, wywołała sprzeciw zarówno w Niemczech, jak i w Polsce. Członkowie kuratorium Fundacji poddali w wątpliwość kompetencje kandydata do kierowania instytucją wymagającą kontaktów ze światem nauki.

Z ustaleń „FAZ” wynika, że kandydatura Tobiasa Thalhammera to przede wszystkim efekt partyjnych rozgrywek. Kontrolowane przez CSU ministerstwo zgłosiło człowieka ze swojego środowiska. Bawarska CSU jest najmniejszym członkiem koalicji z CDU i SPD rządzącej w Niemczech od maja br.

Informując o zmianie decyzji, przedstawicielka ministerstwa wyraziła ubolewanie, że kandydatowi uniemożliwiono osobiste zaprezentowanie swoich poglądów.

Polsko-Niemiecka Fundacja na rzecz Nauki (PNFN) powstała w 2009 r. Od tego czasu zrealizowała blisko 500 projektów badawczych, wspierając także młodych naukowców. Inicjatorami były rządy Niemiec i Polski oraz niemiecki land Brandenburgia. Na czele zarządu stoją obecnie Cornelia Pieper, a jej zastępcą jest prof. Jan Rydel z Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.

Cornelia Pieper chce nadal kierować Fundacją

Jak zaznaczył „FAZ”, Cornelia Pieper jest doświadczonym politykiem, wieloletnią posłanką do Bundestagu, w przeszłości wiceszefową niemieckiego MSZ, a przez ostatnie ponad 11 lat konsulem generalnym Niemiec w Gdańsku. Niemiecka gazeta podkreśla, że Cornelia Pieper mówi płynnie po polsku i ma świetne kontakty w polskiej polityce i świecie nauki.

„FAZ” dodaje, że Polska oraz Brandenburgia zgłosiły weto do kandydatury Thalhammera. Zarówno Pieper, jak też Rydel zgłosili gotowość do kierowania zarządem Fundacji przez kolejne trzy lata. Decyzja ma zapaść na posiedzeniu kuratorium w najbliższy poniedziałek (03.11.2025).

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Specjalny oddział policji zatrzymał w sobotę (01.11.2025) w Berlinie 22-letniego mężczyznę. Istnieje podejrzenie o działalność terrorystyczną. Podczas przeszukań znaleziono substancje, które mogą posłużyć do produkcji materiałów wybuchowych. Równocześnie przeszukano kilka mieszkań w berlińskich dzielnicach Neukölln i Köpenick.

Prokuratura zarzuca dwudziestolatkowi przygotowywanie poważnego przestępstwa zagrażającego bezpieczeństwu państwa. Według rzecznika sprawa ma podłoże islamistyczne.Służby zwróciły uwagę na mężczyznę po otrzymaniu informacji od zagranicznego wywiadu. W ubiegłym tygodniu głównym problemem było jednak jego zlokalizowanie w Berlinie, ponieważ – jak się okazało, miał on kilka adresów zameldowania w mieście.

Zatrzymany w sobotę

Jak przekazały służby bezpieczeństwa, mężczyznę namierzono w piątek, jakiś czas obserwowano, a następnie aresztowano w sobotę. W akcji brały udział policja, Urząd Ochrony Konstytucji landu Berlin oraz organy federalne. Zgodnie z ustaleniami podejrzany to obywatel Syrii, urodzony w 2003 r., który przybył do Niemiec w 2023 r. W czasie przeszukania mieszkania śledczy zabezpieczyli niewielkie ilości materiałów, które mogłyby posłużyć do budowy ładunku wybuchowego.

Jak wynika ze wstępnych ustaleń, nie znaleziono gotowego ładunku wybuchowego ani sprecyzowanego planu zamachu. W toku śledztwa pojawiło się również podejrzenie o możliwość zorganizowania ataku nożem. W niedzielę sąd rozpatrujący śledztwo wydał wobec mężczyzny nakaz tymczasowego aresztowania.

(ARD/Tagesschau/jar)

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Testerzy znaleźli szkodliwe substancje w chustach do zabawy, toksyczne metale ciężkie w biżuterii oraz przegrzewające się ładowarki.

„W wielu popularnych produktach dostępnych na platformach Temu i Shein stwierdziliśmy poważne wady” – wyjaśnił Florian Ostermann z Fundacji Warentest: „Te rzekome okazje są czasami toksyczne, stwarzają zagrożenie pożarowe i nie spełniają obowiązujących unijnych norm bezpieczeństwa. Radzimy nabywcom, aby pozbyli się takich produktów i dobrze przemyśleli, co zamawiają na Temu lub Shein”.

Fundacja Warentest opublikowała listę niebezpiecznych produktów.

Biżuteria, elektronika, zabawki

W teście przebadano 54 naszyjniki, 54 ładowarki USB i 54 zabawki przeznaczone dla dzieci poniżej trzeciego roku życia. Testerzy wykryli m.in. zbyt wysoką dawkę formaldehydu w kolorowych chustach do zabawy; substancja ta może powodować alergie kontaktowe.

W wielu produktach brakowało koniecznych ostrzeżeń. Dwa naszyjniki zawierały niebezpieczną ilość kadmu, przekraczającą jego dopuszczalną wartość aż 8 500 razy. Kadm jest klasyfikowany jako substancja rakotwórcza, jak podkreślił Florian Ostermann, a produkty zawierające kadm należy dostarczyć do punktu zbiórki odpadów niebezpiecznych.

Prawie żadna z przetestowanych ładowarek USB nie spełniała wymogów bezpieczeństwa UE. Wiele z nich nagrzewało się podczas ładowania do temperatury około 88 stopni Celsjusza. W krajach UE dopuszczalna jest maksymalna temperatura 77 stopni. Zbyt duże ciepło może zdeformować plastikową obudowę ładowarki, uszkodzić jej wewnętrzną izolację elektroniczną i w najgorszym przypadku – doprowadzić do pożaru.

Platforma Shein w reakcji oświadczyła, że bardzo poważnie traktuje kwestię bezpieczeństwa produktów i „zobowiązuje się do oferowania swoim klientom bezpiecznych i niezawodnych artykułów”.

Wycofanie ze sprzedaży

Wszystkie testowane produkty były oferowane na obu platformach przez niezależnych dostawców zewnętrznych.

Produkty skrytykowane przez Fundację Warentest zostały wycofane ze sprzedaży. Dwa produkty platforma Shein wycofała z rynku już wcześniej w oparciu o wyniki własnych testów bezpieczeństwa. Trzy produkty zakwestionowane przez niemiecką fundację przeszły testy w uznanym międzynarodowym laboratorium badawczym.

„Wszyscy dostawcy na naszym rynku są zobowiązani do przestrzegania kodeksu postępowania i standardów bezpieczeństwa firmy Shein oraz do przestrzegania odpowiednich przepisów prawnych obowiązujących na rynkach, na których działamy – oświadczyła firma. Dodała, że produkty, co do których istnieje podejrzenie nieprzestrzegania tych przepisów, są natychmiast usuwane z rynku.

Założone w Chinach platformy Temu i Shein specjalizują się w bezpośredniej sprzedaży towarów pochodzących spoza UE. Przyciągają klientów niezwykle tanimi ofertami. W Brukseli toczy się dochodzenie przeciwko obu firmom w sprawie możliwych naruszeń unijnych przepisów dotyczących ochrony konsumentów i zasad obowiązujących platformy internetowe.

W przypadku platformy Temu Komisja Europejska doszła już do wstępnego wniosku, że konsumenci z dużym prawdopodobieństwem napotkają na niej produkty niezgodne z przepisami dotyczącymi ochrony konsumentów.

(AFP/jak)

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Z najnowszych danych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Niemiec wynika, że liczba tzw. pierwszych wniosków o azyl złożonych w tym roku zmniejszyła się w porównaniu z rokiem poprzednim o 50 procent. Jak przekazał rzecznik ministerstwa, między styczniem a październikiem bieżącego roku odnotowano 97 277 pierwszych wniosków o azyl, wobec 199 947 w analogicznym okresie roku poprzedniego. Dane te potwierdzają obserwowany w ostatnich miesiącach trend spadkowy.

Minister spraw wewnętrznych Alexander Dobrindt podkreślił w wypowiedzi dla tabloidu „Bild”, który jako pierwszy przedstawił te dane, że „zmiana kursu w polityce migracyjnej przynosi rezultaty”. Według niego w znacznym stopniu ograniczono czynniki przyciągające do Niemiec jako kraju docelowego na nielegalną migrację.

Rzecznik ministerstwa zwrócił również uwagę na kontrole graniczne. Od maja tego roku około 18 600 osób zostało odesłanych lub zawróconych na niemieckich granicach wewnętrznych. Czyli albo bezpośrednio odmówiono im wjazdu na granicy, albo zawrócono po zatrzymaniu przez służby graniczne.

Wpływ na spadek liczby wniosków azylowych mogą mieć również środki ograniczające migrację podejmowane przez państwa bałkańskie. Kolejnym istotnym czynnikiem jest zmiana sytuacji politycznej w Syrii, gdzie w grudniu ubiegłego roku doszło do obalenia długoletniego przywódcy Baszara al-Asada.

Badacz migracji Franck Düvell z Uniwersytetu w Osnabrück niedawno powiedział w rozmowie z „t-online”: „Ogólnie rzecz biorąc, presja, aby uciekać do Europy, jest mniejsza niż wcześniej”.

Powroty do Syrii

Czołowi politycy CSU domagają się od ministra spraw zagranicznych Johanna Wadephula, aby umożliwił powroty obywateli Syrii. Szef klubu poselskiego CSU w Bundestagu, Alexander Hoffmann, powiedział gazecie „Bild”, że „jest absolutnie konieczne i słuszne” opracowanie porozumień z Syrią, aby w pierwszej kolejności można było deportować przestępców i osoby stwarzające zagrożenie.

Jako podstawę dla realizacji tego celu politycy CSU wskazali na zapisy umowy koalicyjnej. Sekretarz generalny CSU, Martin Huber, postuluje opracowanie „strategii powrotów dla obywateli Syrii”, argumentując, że konflikt zbrojny w tym kraju zakończył się, co stwarza przesłanki do repatriacji.

Kilka dni wcześniej minister spraw zagranicznych Johann Wadephul wyraził sceptycyzm wobec planowanych repatriacji obywateli Syrii. Według szefa MSZ jego sceptycyzm wobec repatriacji wynika z rozległych zniszczeń w Syrii spowodowanych wojną domową. Podczas wizyty w Harasta na przedmieściach Damaszku, które ucierpiały w trakcie konfliktu, Wadephul zaznaczył, że nigdy wcześniej nie widział na własne oczy tak ogromnych zniszczeń. – W krótkim okresie powrót nie jest możliwy – ocenił polityk CDU. – Warunki egzystencji w tym rejonie są na tyle trudne, że zaledwie niewielka część mieszkańców ma szansę żyć w godnych warunkach – dodał polityk CDU.

(DPA/jar)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

W sobotnie popołudnie (01.11.2025) niemieccy wspinacze, podczas podejścia na szczyt Vertainspitze przekraczający 3500 metrów w masywie Ortler, zostali porwani przez lawinę. Według włoskiej straży górskiej do tragedii doszło przed godziną 16:00 na północnej ścianie pod szczytem, na wysokości około 3200 metrów.

Lawina oderwała się prawdopodobnie około stu metrów poniżej szczytu. Niemieccy wspinacze najwyraźniej zostali całkowicie zaskoczeni. Dla osób poruszających się w tym miejscu w rakach i z czekanami praktycznie nie było możliwości ucieczki.

Trudna akcja ratunkowa

Jak podała straż górska w trzech niezależnych grupach znajdowało się łącznie siedmiu wspinaczy. Dwóch mężczyzn przeżyło – poinformował w sobotę wieczorem rzecznik służb ratowniczych Sulden, Olaf Reinstadler.

Włoskie służby ratownicze odnalazły ciała trzech wspinaczy – dwóch mężczyzn i jednej kobiety. Ciała pozostałych dwóch osób – ojca i 17-letniej córki – znaleziono dopiero w niedzielę. Gdy o świcie wznowiono poszukiwania, ratownicy liczyli się z tym, że nie znajdą nikogo żywego. Według relacji Olafa Reinstadlera zostali porwani przez lawinę na odległość około 200 metrów w dół. Obecnie brak dokładnych danych dotyczących wieku i pochodzenia ofiar.

W poszukiwaniach uczestniczyły służby ratownicze wyposażone w drony i kamery termowizyjne. Ratownicy zostali przetransportowani do rejonu lawiny przy użyciu helikoptera, a następnie musieli iść pieszo jeszcze około dwóch godzin, aby dotrzeć do miejsca zdarzenia.

Według informacji przedstawionych przez straż górską w sobotę ryzyko lawinowe było niskie. Możliwe, że lawina oderwała się w wyniku silnych nawiewów śnieżnych, ponieważ świeży opad śniegu nie zdążył jeszcze połączyć się z podłożem – wskazał rzecznik straży górskiej. Północna ściana uznawana jest w środowisku alpinistów za „wysokogórską trasę lodową”, na którą niezbędne są lina i pełne wyposażenie do wspinaczki lodowej.

Sto ofiar śmiertelnych tylko tego lata

To jeden z najtragiczniejszych wypadków w Alpach ostatnich lat. W lipcu 2022 roku podczas oderwania lodowca na Marmolacie w Dolomitach zginęło jedenaście osób z Włoch i Czech, które zostały pogrzebane pod lawiną lodowo-skalną. Wówczas dwie osoby z Niemiec zostały ranne. Za główny powód tragedii uznano wysokie temperatury, które spowodowały powstanie warstwy wody pod lodowcem.

Południowy Tyrol należy do najczęściej odwiedzanych regionów przez niemieckich turystów przez cały rok. Najwyższym szczytem w regionie jest Ortler o wysokości 3 905 metrów. Według danych służb ratowniczych tego lata w włoskich Alpach do końca sierpnia zginęło około stu osób.

(DPA/jar)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Z badań przeprowadzonych przez Uniwersytet w Mannheim wynika, że migranci zamieszkujący Niemcy oraz inne państwa europejskie wykazują podobnie silne przywiązanie do wartości demokratycznych jak osoby bez migracyjnego pochodzenia. Naukowcy z Centrum Badań Społecznych nad Europą ustalili ponadto, że wraz z długością pobytu migrantów w Europie wzrasta także poparcie dla zasad demokracji.

W przypadku osób, które przed migracją spędziły wiele lat w krajach rządzonych w sposób autorytarny, poparcie dla podstawowych elementów liberalnej demokracji jest nieco niższe niż wśród tych, których socjalizacja polityczna odbywała się głównie w nowym kraju, do którego przybyli.

Z opublikowanego w europejskim czasopiśmie „European Journal of Political Research” badania wynika, że około pięciu procent migrantów pochodzących z krajów autorytarnych odrzuca podstawowe wartości demokratyczne. Odsetek ten jest porównywalny z odsetkiem osób bez pochodzenia migracyjnego, które deklarują postawy antydemokratyczne, co wskazuje na podobny poziom akceptacji dla demokracji w obu grupach.

Nieuzasadnione obawy

– Na podstawie przeprowadzonej analizy stwierdzamy, że obawy dotyczące potencjalnych konfliktów wokół wartości demokratycznych między migrantami a obywatelami kraju przyjmującego są nieuzasadnione lub znacząco przesadzone – podkreślają autorzy badania. Co więcej, „wszelkie początkowe rozbieżności w systemie wartości między migrantami a społeczeństwem zazwyczaj wyrównują się w miarę ich adaptacji”.

Autorzy badania oparli swoje analizy na danych europejskiego sondażu European Social Survey (ESS) oraz niemieckiego Barometru Integracji. Za migrantów uznawano wyłącznie tych, którzy sami mieli doświadczenie życia za granicą i których co najmniej jedno z rodziców również pochodziło z innego kraju.

(DPA/jar)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Hibba Kauser, radna SPD z Offenbach, bez wahania podpisała list otwarty do Friedricha Merza, w którym 60 prominentnych kobiet apeluje do kanclerza o realizację jego troski o „córki” poprzez konkretne działania. W liście czytamy: „Chcemy rozmawiać o bezpieczeństwie córek, czyli kobiet. Chcemy jednak podejść do tego poważnie i nie wykorzystywać tego jako taniego pretekstu do uzasadniania rasistowskich narracji. Ofiar seksizmu i ofiar rasizmu nie wolno rozgrywać między sobą”.

14 października w Poczdamie kanclerz stwierdził, że ​​„w krajobrazie miejskim wciąż istnieje ten problem”, by kilka dni później dodać: „Dlaczego nie zapytacie o to swoich córek?”.

W całych Niemczech wybuchła niezwykle ożywiona debata, w tym liczne demonstracje przeciwko słowom kanclerza. Teraz powstała inicjatywa zatytułowana „Jesteśmy córkami – 10 postulatów do Friedricha Merza w sprawie naszego bezpieczeństwa”. Postulaty obejmują m.in. skuteczniejsze ściganie przemocy seksualnej i domowej oraz lepsze oświetlenie i monitoring przestrzeni publicznej.

- Natychmiast podpisałam petycję, ponieważ uważam, że kluczowe jest, abyśmy, skoro już rozmawiamy o bezpieczeństwie naszych córek, robili to przynajmniej porządnie. Schroniska dla kobiet potrzebują lepszego finansowania; żadna kobieta nie powinna być odrzucana – powiedziała Kauser w rozmowie z DW. Wcześniej, na jednej z demonstracji w Berlinie wygłosiła swoje przemówienie. – Jeśli kobieta nie ma niemieckiego paszportu lub nie mówi wystarczająco dobrze po niemiecku, nie powinna być dyskryminowana.

Echa słów kanclerza

Każdy, kto rozmawia z Kauser, przekonuje się, jak dyskusje ostatnich tygodni wpłynęły na osoby takie jak ona. Urodzona w schronisku dla uchodźców w Brandenburgii, przez dwa lata była członkinią zarządu federalnego Młodych Socjalistów SPD, a w 2024 roku otrzymała nawet nagrodę za wybitne zaangażowanie w politykę lokalną. To modelowy przykład sukcesu, ale mimo to, w obliczu kontrowersji wokół słów o „krajobrazie miejskim”, wciąż czuje: to nie wystarczy.

- Byłam zszokowana, bardzo smutna i bardzo zraniona. Niezależnie od tego, co robimy, niezależnie od tego, co mówimy, czy kończymy tu studia, czy zmieniamy ten świat, czy pozytywnie kształtujemy to społeczeństwo, zawsze musimy dwa, a nawet trzy razy mocniej udowadniać to, że także tu przynależymy. Chociaż nie powinno to w ogóle być kwestią, bo przecież tu się urodziliśmy i wychowaliśmy. Ale dlaczego ciągle się o nas tak mówi? – pyta 25-latka.

Mowa nienawiści wobec kobiet narasta

- Nawet moi krewni w Pakistanie w końcu zapytali, z pewnym zdumieniem, co to za debata toczy się w Niemczech – mówi Hibba Kauser. Gdy bezpieczeństwo kobiet, zwłaszcza w przestrzeni publicznej, po kryzysie migracyjnym nagle stało się głównym tematem w talk-showach, w końcu miała dość. Poczuła, że to najwyższy czas zająć stanowisko. Jeden z dziesięciu postulatów zawartych w liście otwartym, czyli lepsza ochrona kobiet przed seksizmem i rasizmem w internecie – wziął się z problemów, których młoda lokalna polityczka doświadcza na własnej skórze na co dzień.

- Doświadczam rasizmu w internecie każdego dnia. Ciągle dostaję wiadomości, w których ludzie mnie obrażają i wygłaszają rasistowskie lub seksistowskie uwagi – mówi Kauser. – Dlaczego Instagram pozwala ludziom zakładać nowe konta i szerzyć nienawiść raz po raz, skoro ich blokuję? Zarówno politycy, jak i same firmy technologiczne ponoszą w tym zakresie kluczową odpowiedzialność.

Dom: najbardziej niebezpieczne miejsce dla kobiet

Judith Rahner jest wciąż mocno zaniepokojona ostatnimi wypowiedziami kanclerza. I nie jest sama, mówi DW. Dyrektor zarządzająca Niemieckiej Rady Kobiet od wielu dni jest bombardowana przez oburzone i rozgniewane kobiety, które dają upust swojej złości na Merza – telefonicznie, mailowo i w mediach społecznościowych. To właśnie te kobiety od lat walczą o to, aby państwo w końcu zrobiło więcej w walce z przemocą w związku partnerskim i przemocą domową.

Diagnoza Rahner: - Bezpieczeństwo kobiet w Niemczech jest poważnie zagrożone, zwłaszcza ze względu na przemoc w związku partnerskim. W 2023 roku 909 kobiet w Niemczech padło ofiarą zabójstwa lub usiłowania zabójstwa. Przemoc wobec kobiet stale rośnie – w internecie, na ulicy, ale przede wszystkim w domu. Zatem kobiety są zagrożone właśnie tam, gdzie powinny czuć się najbezpieczniej.

Co ze zmianą prawa ws. femicydów?

Niemiecka minister sprawiedliwości Stefanie Hubig (SPD) ostudziła oczekiwania, że ​​femicydy, czyli zabójstwa kobiet ze względu na ich płeć, będą w Niemczech w najbliższej przyszłości surowiej karane. Jednak koalicyjny rząd partii CDU/CSU i SPD w umowie koalicyjnej zgodził się na lepszą ochronę prawną kobiet.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

- Nasz kraj musi zrobić więcej, aby zapobiegać femicydom – powiedziała Hubig, ogłaszając wprowadzenie elektronicznych bransoletek na kostkę w ramach ustawy o ochronie przed przemocą. Oznacza to, że gdy tylko mężczyzna z przeszłością kryminalną zbliży się do zagrożonej kobiety bez pozwolenia, system powiadomi zarówno kobietę, jak i policję.

Rahner twierdzi, że to bardzo potrzebny i ważny krok, powołując się na Hiszpanię jako wzór, gdzie elektroniczne bransoletki na kostkach zostały wprowadzone już w 2009 roku. – Ale Hiszpania podjęła inicjatywy legislacyjne 20 lat temu, które były również zsynchronizowane. Mówimy tam o zupełnie innych standardach; po prostu nie da się ich porównać z niemieckimi – przekonuje.

Rahner dodaje, że ochrona przed przemocą musi dotyczyć również kobiet niepełnosprawnych i uchodźczyń, potrzeba więcej ośrodków poradnictwa, a przede wszystkim: gminy potrzebują większych środków finansowych na wyposażenie schronisk dla kobiet.

Za mało domów dla kobiet

Wystarczające finansowanie schronisk i domów dla kobiet to główne żądanie zawarte w liście otwartym do kanclerza Merza. W Niemczech jest tylko 400 schronisk i domów dla kobiet, które mogą pomieścić zaledwie 7 tysięcy kobiet. Wiele z tych placówek jest kompletnie przepełnionych.

Jednak Konwencja Stambulska o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet określa trzykrotnie wyższe zapotrzebowanie w Niemczech na miejsca w tego typu placówkach, wynoszące 21 tysięcy. Kobiety szukające schronienia często muszą jeździć do innych dzielnic w środku nocy, relacjonuje Judith Rahner – zakładając, że w ogóle posiadają samochód.

- Najbardziej absurdalne jest to, że co czwarta kobieta musi sama płacić za pobyt w schronisku dla kobiet. Doświadcza więc przemocy ze strony partnera, ucieka z domu, szuka schronienia w schronisku dla kobiet, a następnie otrzymuje rachunek za zakwaterowanie. Myślę, że to naprawdę symbolizuje stan ochrony kobiet przed przemocą w Niemczech – mówi Rahner.

Pierwszy krok do większego bezpieczeństwa kobiet

Czy ożywiona debata na temat "krajobrazu miejskiego" i praw kobiet ostatecznie doprowadzi do podjęcia działań w zakresie ochrony kobiet przed przemocą? Pierwszy krok został zrobiony przynajmniej na początku roku, kiedy po upadku koalicji rządowej CDU, Zieloni i SPD przeforsowały ustawę o pomocy ofiarom przemocy, która gwarantuje kobietom dotkniętym przemocą bezpłatne prawo do ochrony i poradnictwa od 2032 roku.

To kamień milowy, powiedziała dyrektor zarządzająca Niemieckiej Rady Kobiet i zaapelowała: - Mam nadzieję, że debata będzie teraz prowadzona poważnie i że kanclerz Merz również wysłucha głosu kobiet.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Niemieckiej DW

7 marca 1938 roku. Grupy bojówkarzy w skórzanych butach i brunatnych mundurach maszerują z okrzykami przez Wiedeń. Należą do Oddziałów Szturmowych (SA) i świętują Anschluss – przyłączenie Austrii do nazistowskich Niemiec.

Dwóch z nich wiesza na szyi starszej kobiety tabliczkę z napisem: „Jestem żydowską świnią”. Jakiś mężczyzna przedziera się przez tłum, by jej pomóc. Wkrótce dochodzi do bójki między nim a bojówkarzami. Ma szczęście, że nie zostaje zatłuczony na śmierć. Opór wobec nazistów w tych czasach jest śmiertelnie niebezpieczny. Zamiast tego trafia za kratki.

Nie pozostaje tam jednak długo – dzięki swojemu nazwisku. To Albert Göring. Jest bratem marszałka Rzeszy Hermanna Göringa, dowódcy Luftwaffe i najbliższego współpracownika Hitlera. A zarazem przeciwnikiem nazistów, który aktywnie sabotuje ich politykę. – To, co robili, było sprzeczne z jego wartościami – mówi DW William Hastings Burke, autor książki o bracie Hermanna Göringa. – Nie mógł na to patrzeć.

Różne drogi

Jak to możliwe, że bracia byli tak różni? Jeden – żądny władzy i próżny; drugi – czarujący i buntownik jak Oskar Schindler.

Podczas gdy Hermann już w 1922 roku staje się towarzyszem Hitlera, Albert nie ma żadnych ambicji politycznych. Odrzuca idee narodowego socjalizmu, brzydzi go brutalność nazistowskich bojówkarzy.

W 1929 roku wykształcony inżynier maszyn przenosi się do Wiednia i na początku lat 30. wchodzi do przemysłu filmowego, obejmując stanowisko dyrektora technicznego w spółce Tobis-Sascha Filmindustrie AG. Z niepokojem obserwuje, jak w Niemczech prześladuje się Żydów i przeciwników politycznych.

Paradoksalnie to Hermann prosi młodszego brata, by załatwił rolę w filmie Henny Porten – gwieździe kina niemego, która w Niemczech nie może już występować, bo odmówiła rozwodu z żydowskim mężem. Henny jest przyjaciółką żony Hermanna, Emmy. Albert chętnie pomaga.

Albert pomaga w ucieczkach

Dwa lata później nazistowskie Niemcy dopadają go także w Wiedniu. Joseph Goebbels chce włączyć Tobis-Sascha Filmindustrie AG do swojej machiny propagandowej. Były szef Alberta, Oskar Pilzer, do czasu wprowadzenia zakazu pracy dla Żydów był jednym z najważniejszych producentów filmowych w Europie. Gdy Gestapo go aresztuje, Albert Göring interweniuje. Osobiście odwozi byłego magnata filmowego na granicę z Włochami.

To nie koniec jego pomocy: podczas gdy Hermann gorączkowo rozbudowuje Luftwaffe, Albert załatwia prześladowanym fałszywe dokumenty, organizuje trasy ucieczki i wspiera ich finansowo. Urzędników straszy swoim nazwiskiem – to pomaga. Interweniuje także w sprawie kompozytora Franza Lehara, którego żona jest Żydówką: prosi Hermanna, by uznać ich związek za „uprzywilejowane małżeństwo mieszane”, co ratuje Sophie Lehar przed deportacją do obozu.

Pomoc wielkiego brata

Albert wielokrotnie korzysta z wpływów potężnego Hermanna. Zadziwiające, że ten mu na to pozwala. – Choć Hermann Göring był bezwzględnym politykiem, wobec rodziny okazywał pobłażliwość – mówi Burke. – Albert sprawiał mu wiele kłopotów, ale Hermann go chronił. Był jego bratem i go kochał.

Dla Hermanna istniała jasna hierarchia. – Na pierwszym miejscu on sam. Potem rodzina, a dopiero potem ojczyzna i narodowy socjalizm – w tej kolejności. Sprawiało mu satysfakcję, że może chronić Alberta – mówi William Hastings Burke.

W 1939 roku Albert zostaje dyrektorem eksportu w zakładach Škoda w Brnie. – To nie był nepotyzm, jak plotkowano. Czeski zarząd sam go chciał – opowiada Burke. – Liczyli, że ochroni interesy Škody – a kto mógłby to zrobić lepiej niż brat wielkiego szefa z Berlina?

Na celowniku Gestapo

Albert robi dokładnie to, czego od niego oczekiwano. Nawet więcej: wspiera Czechów, pomaga ruchowi oporu, przekazuje tajne informacje zdobyte dzięki kontaktom biznesowym i bratu – np. lokalizację stoczni okrętów podwodnych czy plan zerwania niemiecko-sowieckiego paktu Ribbentrop-Mołotow.

Według świadków ratuje też ludzi w Czechach. W obozie koncentracyjnym Theresienstadt miał odbierać żydowskich więźniów pod pretekstem „ważnej pracy wojennej” w zakładach Škoda. – Komendant obozu zgadzał się, bo to był Albert Göring – wspominał Jacques Benbassat, syn jego współpracownika. – Wywoził ich do lasu i wypuszczał na wolność.

Ale działania Alberta są coraz bardziej ryzykowne. Gestapo uznaje go za wroga państwa. Nie trafia do więzienia tylko dlatego, że Hermann wciąż go chroni – nawet gdy w 1944 roku jego własna pozycja słabnie.

Nazwisko jak przekleństwo

Ta braterska lojalność jest dwustronna. Po upadku Trzeciej Rzeszy obaj bracia trafiają do aresztu. Albert podczas przesłuchań nie mówi źle o Hermannie, chwali jego „serdeczność”. Amerykanie nie wierzą, że sam nie był nazistą. – To samo nazwisko, które wielokrotnie ratowało go przed Gestapo, teraz stało się przekleństwem – mówi Burke.

Śledczy zapisuje 19 września 1945 roku: „Wynik przesłuchania Alberta Göringa to jedna z najbardziej nieudolnych prób wybielenia, jakie widziało SAIC (Seventh Army Interrogation Center)”. „Brak wyrafinowania” Alberta „można w najlepszym razie porównać do masy ciała jego otyłego brata”.

W angielskim oryginale książka Burke'a nosi tytuł „Thirty Four” i nawiązuje do listy 34 nazwisk, którą Albert sporządził podczas przesłuchania. To ludzie, którym uratował życie lub egzystencję, ryzykując własne. Nikt jednak nie sprawdza tych nazwisk, choć są wśród nich znane osoby. Dopiero gdy zaczyna go przesłuchiwać Victor Parker – siostrzeniec Sophie Lehar – los Alberta się odmienia. Hermann popełnia samobójstwo, połykając kapsułkę z cyjankiem, Albert wychodzi na wolność.

– Ale w ojczyźnie pozostaje wyrzutkiem – z powodu nazwiska – mówi Burke. Po wojnie nie znajduje pracy jako inżynier, utrzymuje się z dorywczych zajęć i tłumaczeń. Społecznie jest izolowany aż do śmierci w 1966 roku, w wieku 71 lat.

Jeden ze sprawiedliwych

– Na końcu było to bardzo smutne dla Alberta – mówi Burke. Od chwili, gdy jako 22-latek w odległym Sydney po raz pierwszy usłyszał o Albercie w telewizyjnym reportażu, zainteresował się jego historią. Podróżował po Europie, szukając śladów Alberta Göringa – przeszukiwał archiwa, spotykał dawnych towarzyszy lub krewnych osób, którym Albert miał pomóc. Odnalazł nawet jego grób.

– Chciałem opowiedzieć światu o tym człowieku – mówi Burke. Jego książka ukazała się w 2015 roku, ale Albert Göring wciąż jest obecny w jego życiu. Potrzebujemy takiego wzoru: – Miał odwagę sprzeciwić się autorytaryzmowi i faszyzmowi, ale po wojnie nie wyruszył, by opowiadać o tym światu. Nie chodziło mu o sławę, po prostu zachował swoje człowieczeństwo – mówi autor. I choć nie można porównywać lat 30. w Niemczech z dzisiejszymi czasami, „żyjemy w epoce, w której imponujący przykład Alberta Göringa jest bardzo ważny” – dodaje Burke.

William Hastings Burke już lata temu złożył wniosek do Instytutu Jad Waszem o uznanie Alberta Göringa za „Sprawiedliwego wśród Narodów Świata”. Ma nadzieję, że kiedyś tak się stanie.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Trzydzieści trzy lata temu Stany Zjednoczone przeprowadziły ostatnie testy głowic jądrowych. Jednak w środę, 29 października, prezydent USA Donald Trump najwyraźniej wydał rozkaz ich „natychmiastowego” wznowienia.

We wpisie na swoim portalu społecznościowym Truth Social Trump wspomniał o zagrożeniu nuklearnym ze strony Rosjii Chin. „Z powodu programów testowych innych krajów, poleciłem Departamentowi Wojny, aby przetestował naszą broń jądrową w ten sam sposób” – napisał. Niedawno Trump zmienił nazwę Departamentu Obrony USA na Departament Wojny.

Kilka dni wcześniej prezydent USA potępił Rosję za testowanie własnego pocisku rakietowego o napędzie jądrowym. Jeśli Trump dotrzyma swojej obietnicy, będzie to oznaczało odejście od trwającego od dziesięcioleci moratorium na testy broni jądrowej.

Już podczas pierwszej kadencji Trumpa administracja wyrażała podobne zamiary, ale potem z nich zrezygnowała.

O jakie testy chodzi?

Według ekspertów ds. broni jądrowej nie jest jasne, do jakich dokładnie testów odnosi się Trump w swoim oświadczeniu. Mogą to być loty testowe podobne do tych przeprowadzanych przez Rosję, w których pociski nuklearne lub broń o podobnej wielkości są przenoszone, ale nie detonowane. Mogło to jednak również odnosić się do złożonych i niebezpiecznych detonacji podziemnych.

- Spodziewam się, że odbędą się loty testowe amerykańskich międzykontynentalnych pocisków balistycznych, ale byłbym bardzo zaskoczony, gdyby Stany Zjednoczone wznowiły faktyczne testy z użyciem ładunków jądrowych – mówi dr Alexander Bollfrass, kierownik działu Strategii, Technologii i Kontroli Zbrojeń w Międzynarodowym Instytucie Studiów Strategicznych, think tanku z oddziałami na całym świecie.

Witalij Fedczenko ze Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem (SIPRI) również ma wątpliwości. Z uwagi na brak dalszych informacji uważa za całkiem możliwe, że dyrektywa Trumpa odnosi się jedynie do mniej niepokojącej opcji.

- W USA za utrzymanie zdolności do przeprowadzania testów jądrowych odpowiada Departament Energii, a nie Departament Obrony – podkreśla. – Jeśli więc Trump wydał polecenie Departamentowi Obrony, to prawdopodobnie mówimy o testach rakietowych i tym podobnych. Ale jeśli mówimy o samej broni jądrowej, to odpowiedzialność ponosi Departament Energii.

Jakie miejsce na testy?

Obaj eksperci zgadzają się, że eksplozja – o ile w ogóle by do niej doszło – miałaby miejsce na pustyni Nevada. To właśnie tam przeprowadzano je przed wprowadzeniem moratorium, do którego przystąpiła większość państw posiadających broń jądrową.

Fedczenko wyjaśnia, że ​​spośród osób z bezpośrednim doświadczeniem w przeprowadzaniu takich testów, tylko nieliczni prawdopodobnie nadal pełnią służbę. To, w połączeniu ze złożonością niezbędnej logistyki, sprawia, że ​​szybkie wdrożenie dyrektywy Trumpa jest mało prawdopodobne.

- Rzeczywista data testu odległa jest o lata; co najmniej 18 miesięcy, nawet jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem – jest przekonany Fedczenko. – Trzeba przygotować miejsce. Jeśli test ma się odbyć pod ziemią, potrzebny będzie szyb lub coś podobnego. Najpierw trzeba go wywiercić.

- Nawet jeśli test zostanie przeprowadzony pod ziemią, to i tak będzie to eksplozja jądrowa. Jeśli coś pójdzie nie tak, radioaktywność może przedostać się do atmosfery. Mówimy więc o potencjalnej chmurze radioaktywnej w pobliżu Las Vegas. Całe zdarzenie miałoby również konsekwencje sejsmiczne dla tamtejszych wysokich budynków – wyjaśnia ekspert.

Jaką rolę odgrywa Rosja?

Na początku tygodnia rosyjskie loty testowe z napędem jądrowym trafiły na pierwsze strony gazet. Walerij Gierasimow, szef Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, poinformował prezydenta Władimira Putina, że ​​armia „przeprowadziła wielogodzinny lot pocisku manewrującego z napędem jądrowym, pokonując dystans 14 tysięcy kilometrów”, ale nie był to limit.

Bollfrass nie jest przekonany, że Stany Zjednoczone ulegną temu wpływowi: - Nie sądzę, żeby USA próbowały naśladować Rosjan. Mają jasny program modernizacji swojej broni jądrowej. Wiele z nich pochodzi z ostatnich lat zimnej wojny, więc sensowne jest ich unowocześnienie i wprowadzenie nowych systemów – mówi.

- Impulsem do tak zwanych egzotycznych lub nowych rosyjskich systemów jest obawa, że ​​amerykańskie systemy obrony przeciwrakietowej utrudnią przebicie się tradycyjnej broni atomowej Rosji. Stany Zjednoczone nie podzielają tego strachu, ponieważ Rosja nie inwestuje w systemy obronne w takim samym stopniu jak USA – mówi Bollfrass.

Co na to inne państwa?

Intencje Trumpa, a nawet jego działania, mogą jeszcze nie być jasne, ale same jego słowa mogą skłonić innych do działania. Według SIPRI Stany Zjednoczone, Rosja, Wielka Brytania, Francja, Chiny, Indie, Pakistan, Korea Północna i Izrael są uważane za państwa posiadające broń jądrową.

Na początku roku organizacja opublikowała raport, w którym stwierdzono, że wszystkie te państwa „kontynuowały intensywne programy modernizacji swojej broni jądrowej do 2024 roku, modernizując istniejącą broń i wprowadzając nowsze wersje”.

Trump niedawno podkreślił, że Stany Zjednoczone posiadają więcej broni jądrowej niż jakikolwiek inny kraj. Jednak SIPRI w swoim Roczniku 2025 plasuje Rosję przed USA pod względem liczby głowic jądrowych. Według SIPRI Rosja posiada obecnie 5459 sztuk tej broni, podczas gdy USA 5177. Daleko w tyle pozostają Chiny. Jednak według Centrum Studiów Strategicznych i Międzynarodowych (CSIS) w Waszyngtonie kraj ten podwoi w 2025 roku swój arsenał do około 600 sztuk broni jądrowej. Jeszcze w 2020 roku Chiny posiadały 300 sztuk. CSIS przewiduje, że do 2030 roku liczba ta wzrośnie do 1000 sztuk.

- Z wyjątkiem Chin nie obserwujemy masowego rozwoju broni jądrowej – mówi Bollfrass. – Stany Zjednoczone są głęboko zaniepokojone przyszłością. Muszą nie tylko dostosować swój arsenał i swoją postawę nuklearną wobec Rosji, ale także stoją w obliczu zagrożenia podwójną konkurencją. Istnieje zatem ryzyko wyścigu zbrojeń.

Korea Północna stanowi wyjątek w zakresie prób nuklearnych. W środę kraj ten ogłosił, że wystrzelił salwę strategicznie kierowanych pocisków manewrujących, które, jak podano, mogą być wyposażone w głowice nuklearne, w kierunku celów znajdujących się na Morzu Żółtym u wybrzeży kraju.

Jak w przeszłości testowano broń jądrową?

Z wyjątkiem Korei Północnej wszystkie państwa posiadające broń jądrową zaprzestały prób z detonacją broni jądrowej w latach 90. XX wieku. Korea Północna przeprowadziła swój ostatni test w 2017 roku. Ostatni potwierdzony test Rosji miał miejsce w 1990 roku, ostatni test USA w 1992 roku, a ostatni test Chin w 1996 roku.

Wcześniej, od 1945 roku, wiele testów przeprowadzano na powierzchni, a nie pod ziemią. Stowarzyszenie Kontroli Zbrojeń (Arms Control Association), które dokumentuje wszystkie testy jądrowe, krytykuje tę praktykę: „Większość tych poligonów znajduje się na ziemiach rdzennych mieszkańców, z dala od stolic rządów przeprowadzających testy. Duża liczba wczesnych testów – 528 – została zdetonowana w atmosferze. Spowodowało to rozproszenie substancji radioaktywnych do atmosfery”.

W 1963 roku 123 państwa, w tym Stany Zjednoczone i Rosja, ale bez Korei Północnej, podpisały Traktat o zakazie prób jądrowych w atmosferze, przestrzeni kosmicznej i pod wodą. Traktat zabrania prób broni jądrowej w atmosferze ze względu na ich katastrofalne skutki. Chociaż próby podziemne są uważane za bezpieczniejsze, nadal istnieje ryzyko wydostawania się radioaktywności, jak opisał to Fedczenko.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Angielskiej DW

Organizacja Berliner Stadtmission rozpoczyna od soboty, 1 listopada, coroczny program pomocy osobom bezdomnym w czasie zimy. „W naszych schroniskach i zimowych autobusach pracownicy i wolontariusze dbają o to, aby goście otrzymali ciepły posiłek, czyste łóżko i ludzką bliskość” – poinformowała Berliner Stadtmission.

W miesiącach zimowych zespoły pomocy pełnią dyżur przez całą dobę. Każdej nocy, od godziny 20:00 do 2:00, na ulice Berlina wyjeżdża do trzech autobusów, „aby zapewnić ciepło, ochronę i pomoc osobom bez dachu nad głową”. Działalność autobusów jest finansowana wyłącznie z darowizn.

Autobusy pomagają w nocy

Zimowe autobusy zapewniają ciepłe napoje, śpiwory i odzież. Zespoły wsparcia bezdomnych rozmawiają z osobami, które w zimie przebywają na ulicach Berlina i oferują im dostępne usługi wsparcia. Osoby poszukujące w nocy schronienia w nagłych wypadkach są przewożone autobusem do miejsc z wolnymi łóżkami. Zeszłej zimy autobusy Berliner Stadtmission udzieliły pomocy ponad 4700 osobom.

Wielu bezdomnych Polaków

W ramach berlińskiego programu pomocy w czasie mrozów, który ruszył już na początku października, od listopada w stolicy Niemiec będzie dostępnych 984 miejsc noclegowych w różnych obiektach i tzw. kawiarniach nocnych. Od grudnia do marca liczba miejsc będzie stopniowo zwiększana do ponad 1100.

Z danych administracji Berlina wynika, że w 2024 roku na ulicach Berlina żyło ponad 6 tys. bezdomnych. Wśród nich jest duża liczba Polaków. Szacuje się, że w stolicy Niemiec nawet co trzeci bezdomny może pochodzić z Polski.

(EPD/stef)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

31 października zmarła nagle Elżbieta Penderecka - promotorka kultury, inicjatorka muzycznych wydarzeń i żona wybitnego kompozytora Krzysztofa Pendereckiego. Przypominamy naszą rozmowę z marca 2023 roku.

DW: 29 marca miną trzy lata od śmierci pani męża. Znamy go wszyscy jako wielkiego kompozytora. Ale jakim był człowiekiem?

Elżbieta Penderecka*: Spędziłam u boku mojego męża prawie 55 lat, więc mogę powiedzieć, że był nie tylko wielkim kompozytorem, ale wielkim człowiekiem o wspaniałym sercu, o wspaniałej naturze. Miał poczucie humoru, był czasami sarkastyczny, ale był niezwykle dobrym człowiekiem. Nie znał słowa "nienawiść". A jak ktoś coś źle zrobił lub zrobił nawet przeciwko niemu, to mówił: "Wiesz, trzeba odczekać, może zmieni zdanie".

Wszyscy wiemy, że był kompozytorem, którego dzieło w dużej mierze też obejmowało utwory o tematyce religijnej. Jaką rolę religia odgrywała w jego życiu?

- Bardzo wielką, dlatego, że wyrósł w domu, gdzie mama była bardzo wierzącą i praktykującą osobą. Mój mąż był również bardzo wierzący, choć nie praktykował w tym sensie, że w każdą niedzielę chodził do kościoła. Mówił: "ja mogę się też w domu pomodlić". Jednak wiara była dla niego bardzo ważna. Dlatego napisał takie utwory jak "Pasja według św. Łukasza". Pamiętam jak dr Otto Tomek, kierownik działu muzyki współczesnej w stacji Westdeutscher Rundfunk w Kolonii dowiedział się o tym i zapytał: "Krzysztof, czy ty jesteś pewny?" A on mówi: "Tak, jestem pewny, chcę napisać pasję, dlatego, że po Bachu nikt nie sięgnął po ten temat. Chcę, żeby ta pasja miała znaczące miejsce w naszej historii, dla nas, w tych trudnych latach".

"Pasja według św. Łukasza" Krzysztofa Pendereckiego uważana jest za jedno z największych dzieł muzyki XX wieku, napisana została na zamówienie Westdeutscher Rundfunk, a prapremiera odbyła się w 1966 roku, a więc w rok tysiąclecia chrztu Polski. Był to więc swoisty pomnik dla chrześcijaństwa w Polsce. To raczej nie było mile widziane przez władze PRL?

- To dzieło było jednak tak wielkie, że zostało zaakceptowane i po prawykonaniu w Niemczech zachodnich 30 marca 1966 roku, trzy tygodnie później, 22 kwietnia, Pasja została wykonana w krakowskiej filharmonii. To jak na te czasy było coś niesłychanego, bo w tym czasie w PRL nie wykonywało się utworów do tekstów biblijnych w jakikolwiek sposób związanych z naszą wiarą.

"Pasja według św. Łukasza" była przełomem w karierze 33-letniego polskiego kompozytora. Mieszkali wtedy państwo w zachodnich Niemczech, gdzie pani mąż wykładał w Wyższej Szkole Muzycznej w Essen. Jak pani wspomina ten czas?

- Na początku było bardzo trudno, bo mogliśmy wyjechać tylko we dwójkę z mężem. Naszemu synowi, który był malutki, odmówiono paszportu. Moja mama mówiła: "Jedźcie razem, a będziecie przyjeżdżać każdego tygodnia". W każdy piątek po godzinach, które mąż miał w Wyższej Szkole Muzycznej, wsiadaliśmy do samochodu, robiliśmy 1200 kilometrów, przyjeżdżaliśmy pod wieczór i wyjeżdżaliśmy późnym popołudniem w niedzielę. Mąż o dziesiątej rano w poniedziałek znowu uczył. Tęskniliśmy za synem, nie mogliśmy go zabrać. Później pomógł nam dobry znajomy mojego męża, który pracował w ministerstwie i powiedział: "Załatwię ci paszport dla Łukasza, ale pamiętaj, gdybyście zostali, to ja stracę pracę".

Czyli udało się uwolnić "zakładnika"...

- Zmieniło się wszystko. Zabraliśmy syna. Później, w kolejnym już roku, postaraliśmy się o paszport dla mojej mamy, pomógł nam ten sam człowiek. Po dwóch latach w Essen wyjechaliśmy do Berlina, gdzie mąż dostał stypendium DAAD.

W Berlinie Zachodnim mieszkali państwo przez dwa lata i poznali tam m. in. Herberta von Karajana, jednego z największych dyrygentów XX wieku i szefa orkiestry Filharmoników Berlińskich.

- To był okres, kiedy mąż bardzo blisko zapoznał się z Karajanem, który wykonywał jego "Polymorphię". Karajan był wtedy już mocno starszym, schorowanym panem. Pamiętam, jak na próbie zapytał: "Panie Krzysztofie (wtedy jeszcze byli per pan), czy ja dobrze dyryguję "Polimorphię"? Dla muzyków orkiestry Filharmoników Berlińskich był to niezwykły gest, bo Karajan nigdy nikogo tak nie pytał.

Karajan był przecież królem batuty, a Krzysztof Penderecki jeszcze stosunkowo młodym kompozytorem. Na ile ta znajomość pomogła mu w dalszej karierze?

- Herbert von Karajan przyczynił się do zamówienia, które mąż otrzymał z festiwalu w Salzburgu na operę "Czarna Maska". Pamiętam, jak przyszedł na próbę generalną i po niej podszedł do mojego męża i powiedział: "Drogi Krzysztofie, szkoda, że już nie mam sił, żeby zadyrygować tym wspaniałym utworem". To pozostało mi bardzo głęboko w pamięci, bo - tak jak pan powiedział - niewątpliwie był jednym z największych dyrygentów świata.

Karajan dopomógł w światowej karierze także innej wybitnej artystce - Anne-Sophie Mutter.

- Z Anne-Sophie Mutter zapoznaliśmy się, gdy mąż pisał drugi koncert skrzypcowy, czyli "Metamorfozy". Prawykonanie odbyło się w Lipsku w 1995 roku pod batutą Marissa Jansonsa. To jest wielka skrzypaczka, dzisiaj bardzo się przyjaźnimy. Ona niezwykle ceniła mojego męża, a mój mąż na jej okrągłe urodziny napisał "La Follię", utwór na skrzypce solo, który ogromnie ceni i gra. Grała też drugą sonatę na skrzypce z fortepianem z Lambertem Orkisem.

Ale nie tylko Karajan pomógł mężowi w karierze. Wielkie znaczenie miał wspomniany redaktor Otto Tomek, no i wydawnictwo muzyczne Schott z Moguncji. Ponieważ po premierze "Pasji" dr Strecker, czyli ojciec obecnego dyrektora i właściciela wydawnictwa Schott, powiedział, że to jest kompozytor, którym trzeba się zainteresować. Mąż wtedy jeszcze był w wydawnictwie Moeck w Celle. I po "Pasji według św. Łukasza" przeszedł właśnie do wydawnictwa Schott.

Moeck to było bardziej niszowe wydawnictwo, które specjalizowało się w wydawaniu utworów kompozytorów polskich na Zachodzie. Schott to już jest to wielkie międzynarodowe wydawnictwo, z którego korzystają muzycy na całym świecie. Można więc powiedzieć, że Niemcy zachodnie były wtedy tą przysłowiową trampoliną do światowej kariery Krzysztofa Pendereckiego. Jak teraz, po jego odejściu, zamierza pani zadbać o jego dziedzictwo?

- Myślę, że została jeszcze ogromna praca do wykonania. Od samego początku poodejściu mojego męża i po powrocie do zdrowia postanowiłam, że będę o to dbać. Zaczęłam układać, przeglądać, segregować. Mąż był wspaniale zorganizowany. Jak zaczęłam szukać w takiej dosyć dużej skrzyni, która stała koło fortepianu, natknęłam się m.in. na szkice do "Fedry" według Racine'a. Z pomocą naszego przyjaciela, wybitnego młodego muzyka pana Jerzego Dybały, została wykonana w listopadzie w Filharmonii Narodowej, prawie w okolicach urodzin mojego męża, nazwijmy to suita z niedokończonych szkiców z opery "Fedra" na chór i orkiestrę oraz solistów. A później była suita, którą mąż przygotował jeszcze za życia, z opery "Król Ubu", wykonana w Bytomiu. Ukaże się ona drukiem w wydawnictwie Schott.

To jest to dziedzictwo niematerialne, duchowe, artystyczne. Natomiast założyli państwo w Lusławicach Europejskie Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego. Co będzie z tym centrum i z państwa dworkiem w Lusławicach?

- Lusławice zostały sprzedane, a raczej w dużej części oddane państwu polskiemu, bo takie było życzenie mojego męża. Centrum zostało otwarte w maju 2013 roku po 16 miesiącach budowy z salą koncertową na ponad 600 osób, która może być rozszerzona do 950, więc jest to sala większa nawet od krakowskiej filharmonii, o znakomitej akustyce. Mąż marzył, by było to centrum nie tylko europejskie, ale i takie, gdzie będzie kształcić się muzyczna młodzież z całego świata.

Czy to, że Centrum nosi nazwisko pani męża, oznacza, że grana ma być tam wyłącznie jego muzyka?

- Byłoby wspaniale, gdyby w centrum odbywały się kursy np. interpretacji muzyki Krzysztofa Pendereckiego, kursy dla dyrygentów, kursy dla kompozytorów. Ale mąż zawsze chciał, by grano tam również muzykę wybitnych polskich kompozytorów, muzykę z całego świata. Pan minister Gliński przesłał mi nominację na przewodniczącą Rady Programowej, ale ostatnio ta rada się nie odbyła. Zobaczymy, jak to będzie funkcjonować dalej.

A co z tym słynnym ogrodem, arboretum w Lusławicach, który był wielką pasją Krzysztofa Pendereckiego?

- Lusławice mają być przekształcone w muzeum, powiązane z Europejskim Centrum, ma być możliwość zwiedzania tego miejsca, ogród już jest dostępny dla zwiedzających. Myślę, że w związku z tym to miejsce będzie żyło. Tam są pamiątki po moim mężu, w Centrum powstało archiwum z moich zbiorów domowych, jest dużo korespondencji, część nagród, fotografii, filmów, do których mąż napisał muzykę.

Od samego początku wspierała pani męża, prowadząc jego sekretariat. Organizowała mu pani życie, ale w pewnym momencie zechciała pani wyjść z jego cienia. Jak pani wspomina początki swojej kariery jako organizatorki życia muzycznego?

- Kiedy zostałam poproszona do przewodniczenia radzie programowej Europejskiej Stolicy Kultury Kraków 2000 zrodziła się we mnie chęć stworzenia czegoś własnego. Mąż powiedział: "Absolutnie powinnaś to robić po tych latach, w których mi towarzyszyłaś". Rzeczywiście towarzyszyłam wszędzie mojemu mężowi i wcale mi nie przeszkadzało, że żyłam w jego cieniu. Pomyślałam więc o stworzeniu festiwalu...

... Beethovenowskiego. Dlaczego akurat wybrała pani na patrona Beethovena?

- Akurat wtedy w Święta Wielkanocne przypadała 170. rocznica śmierci Beethovena (1997). Moim marzeniem było stworzyć festiwal, na którym nie tylko wykonywałoby się utwory, ale pokazywało zapis, rozmawiało, prowadziło się spotkania z muzykologami, krytykami na temat właśnie tych wszystkich utworów i było czymś innym niż tylko pójściem na koncert. Pierwszy festiwal trwał sześć dni. Była też pierwsza wystawa, na której pokazaliśmy niektóre manuskrypty Beethovena z Biblioteki Jagiellońskiej.

To chyba nie było łatwe, o te manuskrypty od lat toczy się spór między Niemcami a Polską...

- Nie było, dlatego, że ta sprawa była bardzo, bardzo trudnym tematem zarówno dla strony niemieckiej, jak i polskiej. Miałam wiele spotkań na ten temat. Ale ten króciutki festiwal zakończył się sukcesem. Wystawa się odbyła. Trudne były wystąpienia na tej wystawie, ale nie chcę do tego wracać, bo wszystko zakończyło się pozytywnie, z sukcesem i w tym roku będziemy mieć 27. Festiwal Ludwiga van Beethovena.

Każdy festiwal ma swój temat. Jaki temat będzie przyświecał tej edycji?

- W tym roku tematem jest "East and West", czyli "Wschód i Zachód", więc sięgnęliśmy po muzykę zarówno Beethovena, jak i kompozytorów japońskich, ukraińskich, amerykańskich, niemieckich, ale również i Krzysztofa Pendereckiego. I tak na przykład zaczynamy od Orkiestry Uniwersytetu Sztuki z Seulu, koreańskiej orkiestry, która wykona m.in. "Koreańską symfonię", czyli piątą symfonię mojego męża, a koncert rozpocznie od uwertury "Egmont", czyli od Beethovena. W programie jest kilkanaście koncertów.

A co będzie finałem tegorocznego festiwalu?

- Finał to "Siedem bram Jerozolimy" Krzysztofa Pendereckiego. To naturalnie wielki ukłon w kierunku dziedzictwa i wspaniałej twórczości mojego męża. To była zresztą decyzja nie moja, bo ja w tym wypadku nie chciałam być tą osobą decydującą w stu procentach o finale, ale całej rady programowej, całego naszego zespołu, który ze mną jest od początku, czyli od 1996 roku.

"Siedem bram Jerozolimy" to utwór, który powstał na niezwykłą okazję...

- Jest niezwykły, bo utwór ten powstał z okazji jubileuszu 3000 lat Wielkiego Świętego Miasta Jerozolimy. Został zamówiony przez ówczesnego burmistrza Jerozolimy, pana Teddy'ego Kollka. I proszę sobie wyobrazić, że utwór ten zamówił u Polaka. Był to ogromnie znaczący utwór, bo na scenie znaleźli się: polski kompozytor, niemiecki dyrygent z korzeniami żydowskimi, chóry niemieckie i orkiestra z Jerozolimy. Te stojące flagi - izraelska, niemiecka i polska - miały ogromne znaczenie w 1997 roku. Jest to jeden z największych utworów mojego męża i chcieliśmy właśnie tym utworem zakończyć festiwal.

*Elżbieta Penderecka (ur. 1947) - organizatorka życia muzycznego, twórczyni Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena, laureatka wielu międzynarodowych nagród. Od 1965 roku żona Krzysztofa Pendereckiego, który zmarł w 2020 roku.

„Po wprowadzeniu ETS2, ceny w trzech milionach gospodarstw domowych w Polsce mogą wzrosnąć nawet o 150 proc. Dlatego Polska należy do najzagorzalszych przeciwników ETS2” – powiedział telewizji NTV Bernd Weber, szef think tanku Epico Klima-Innovation z siedzibą w Brukseli i Berlinie.

Ekspert wyjaśnił, że ETS2 jest unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji, a jego celem jest redukcja gazów cieplarnianych w sektorach dotąd nieobjętych regulacjami, jak transport i budownictwo. Ogrzewanie i tankowanie są odpowiedzialne za około 40 proc. emisji CO2, stąd rozszerzenie systemu na te obszary.

Niemcy początkowo nie odczują skutków ETS2

Weber zaznaczył, że konsumenci niemieccy początkowo niemal nie odczują skutków, ponieważ cena za CO2 jest już uwzględniana w rachunkach za ogrzewanie i transport. Obecnie cena za tonę CO2 w Niemczech wynosi 55 euro, po wprowadzeniu ETS2 wyniesie, jeśli nie zostaną przeprowadzone reformy, 50-75 euro. „Rachunek za zatankowanie samochodu lub za zużycie gazu nie będzie szokiem” – zapewnił ekspert. Zastrzegł, że liczba dostępnych pozwoleń na emisję będzie się sukcesywnie zmniejszała, co spowoduje, że na początku przyszłej dekady cena może podskoczyć do 100 euro za tonę CO2.

Odnosząc się do sytuacji w Polsce, ekspert wyjaśnił, że wiele gospodarstw domowych ogrzewa drewnem i węglem, które powodują szczególnie wysoką emisję dwutlenku węgla, co przełoży się na odczuwalny wzrost cen.

Niemcy wzorem dla Europy

Zdaniem Webera, Niemcy odgrywają w systemie handlu emisjami „szczególną rolę”. „Nasz wewnętrzny system jest w pewnym sensie prototypem systemu europejskiego” – podkreślił. Dla Niemiec rezygnacja z wprowadzenia ETS2 w 2027 r. byłaby niekorzystna.

Ekspert przyznał, że ulgi dla gospodarstw domowych, które nie mogą sobie pozwolić ani na auto elektryczne, ani na pompę ciepła, nie są jasno zdefiniowane. Jedna czwarta wpływów ze sprzedaży emisji znajdzie się w funduszu klimatyczno-socjalnym UE. Znacznie większa część ma trafić do krajów członkowskich z przeznaczeniem na inwestycje w czyste technologie i pomoc przejściową.

Brak chętnych na środki z funduszu UE?

Unijny fundusz klimatyczno-socjalny liczy 87 mld euro na lata 2026-2032. Warunkiem uzyskania środków z tego źródła jest przedłożenie przez zainteresowane kraje planu wykorzystania tych pieniędzy. Weber zaznaczył, że termin upłynął 30 czerwca. Kraje wschodnioeuropejskie nie złożyły planów, podobnie jak Niemcy. W 2026 r. środki nie zostaną wykorzystane, to deprymujące – ocenił ekspert. Przyczyną jest być może nadzieja, że ETS2 nie zostanie wprowadzony – powiedział Bernd Weber telewizji NTV.

Premier Donald Tusk po szczycie UE 23.10.2025 r. poinformował, że we wnioskach ze szczytu Rady Europejskiej udało się zawrzeć zapis o rewizji systemu ETS2. Jak sprecyzował, daje to możliwość ewentualnego zablokowania wejścia w życie tego systemu od 2027 roku.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

To wyglądało trochę tak, jakby Julia sama chciała o sobie przypomnieć. Choć patrząc racjonalnie, Ewa znalazła Julię przez czysty przypadek.

Pamięta, że była jesień, liście gęsto pokrywały alejki i nagrobki. Ewa na chwilę przysiadła na jakiejś porośniętej mchem płycie. Machinalnie odgarnęła liście dłonią. Pojawił się ledwo widoczny już napis. Wzrok Ewy zatrzymał się nagle na jednym widocznym jeszcze słowie: „pamiątka”. Polskie słowo na niemieckim cmentarzu.

W odczytaniu reszty pomogła cola. Taki trik archeologiczny – śmieje się Ewa Maria Slaska. – Cola usuwa wszystkie zabrudzenia, do oryginalnej substancji. Mech, kurz, pył – tłumaczy.

I wtedy Julia się przypomniała światu. „Tu spoczywa Julia z Zapletiałów de Bereźnicka zmarła w wieku życia lat 24 w dniu 30 Maja 1856 Żona czuła, dobra matka przyjaciółka szczera Pamiątka iey zostanie każdemu że ią znał droga i miła” (pisownia oryginalna – red.).

Następny polski grób w Berlinie. I u Julii zapalony zostaje 1 listopada znicz z polskimi barwami.

Znicze w polskich barwach

W Berlinie jest ponad 250 cmentarzy – miejskie, parafialne, wojenne, wyznaniowe. Jest nawet cmentarz samobójców z początku XIX wieku.

Na prawie każdym z nich są groby Polaków, którzy w mieście mieszkali na przestrzeni ostatnich ponad 200 lat. Przyjeżdżali się uczyć, pracować, służyć w wojsku, robić karierę w administracji, schronić przed prześladowaniami, ale i trafiali nie z własnej woli – jako robotnicy przymusowi czasie II wojny światowej lub jeńcy wojenni.

Przyjeżdżali i ci znani, i ci przeciętni, których nazwisk w żadnym podręczniku się nie znajdzie. Berlin celem Polaków był w czasach zaborów, zwłaszcza po 1870 roku, kiedy stał się stolicą całych Niemiec i z prowincjonalnego miasta stał się jednym z najważniejszych w Europie. Celem migracji był też po II wojnie światowej, czy wejściu Polski do Unii Europejskiej. Przewinęły się przez nie setki tysięcy Polaków, którzy tutaj żyli i umierali.

Na ich grobach berlińska Polonia stara się każdego 1 listopada postawić znicz w polskich barwach. O ile te groby znajdzie.

Pierwszy spacer do Berlina Wschodniego

Ewa Maria Slaska do Berlina przyjechała w 1985 roku, kiedy miasto było jeszcze podzielone. I od kiedy pamięta, chodziła po berlińskich cmentarzach. – Dla archeologa cmentarz to zawsze miejsce, gdzie można się dużo dowiedzieć – tłumaczy. Poza tym, te berlińskie, nawet współczesne, wyglądają najczęściej jak parki – na dużym terenie, z drzewami i zielenią. Nie przytłaczają, nie zasmucają, a z napisów i inskrypcji można się wiele dowiedzieć o historii mieszkańców.

Przygoda Ewy z cmentarzami w Berlinie zaczęła się dawno, ale dopiero po upadku muru berlińskiego ukierunkowała się na Polaków. W listopadzie 1989 roku ludzie jechali z zachodu na wschód, by odwiedzić rodzinę i stare miejsca, ze wschodu na zachód, by poczuć powiew dobrobytu. A Ewa na swom pierwszym spacerze do Berlina Wschodniego poszła na stary cmentarz francuskich hugenotów. Jakieś dziesięć minut w prostej linii od wyrwy w murze. – Od zawsze chciałam pójść na grób Chodowieckiego – wspomina. – Znałam jego historię: był z Gdańska, jak ja, był uznanym grafikiem, a ja grafiki lubię, zwłaszcza te jego. Było logiczne, że jeżeli jego grób jest tak blisko, to chcę go zobaczyć. Bez muru to było proste.

Najstarszy polski grób w Berlinie

Bracia Chodowieccy przybyli z Gdańska do Berlina jeszcze w połowie XVIII wieku. Daniel zrobił tu karierę artystyczna, do dziś ma swoją ulicę w stolicy Niemiec – wymawianą jako „Hodowiki Sztrase”. Mało kto kojarzy, że ten „Hodowiki” czuł się Polakiem i Francuzem (po matce, francuskiej hugenotce). Z powodu matki pochowany został na tym właśnie cmentarzu, już w 1801 roku.

To najstarszy znany zachowany grób polski w Berlinie. Prosty, kamienny nagrobek zachował się do dziś w świetnym stanie. – Widzisz tę cegłę? – Ewa pokazuje kamień w formie cegły, z wypalonym berlińskim herbem. – To oznaczenie grobu honorowego – tłumaczy.

Groby osób o wyjątkowym znaczeniu w historii miasta, nad którymi miasto przejęło opiekę. Zlecone firmy regularnie przycinają i pielęgnują roślinność, naprawiają nagrobek, jeżeli jest uszkodzony, tak by grób przypominał jak najbardziej stan oryginalny. I – oczywiście – nie ma mowy o jego likwidacji, nawet jeśli nie pozostali żadni potomkowie, którzy się nim opiekują.

Daniel Chodowiecki był pierwszym Polakiem pochowanym w Berlinie, którego Ewa Maria świadomie szukała i odwiedziła. Jej pierwszy „polski grób”. A potem, wraz z gronem innych berlińskich Polek, zaczęły szukać celowo grobów innych Polaków w mieście – by o nich pamiętać i przypominać innym.

Żmudne poszukiwania

Grobów jest wiele, tylko często niełatwo je znaleźć, tłumaczy Ewa. – Nikt przecież nie oznacza narodowości pochowanego. Bazy internetowe rzadko uwzględniają starsze cmentarze, natomiast stara dokumentacja jest niepełna, wiele grobów nie można w niej odnaleźć – opowiada.

Więc pozostaje żmudne chodzenie cmentarnymi alejkami i przyglądanie się nagrobkom. Ale nie każde polskobrzmiące nazwisko musi oznaczać Polaka. Najłatwiej jest, jeżeli na płycie znajduje się polska sentencja, czy podpis. Wtedy sprawa jest jasna. Jasna jest również, kiedy w nazwisku zachowane są polskie znaki, takie jak „ń”,„ą”, „ł” czy „ó”.

Ewa znalazła grób rodzinny z wszystkimi inskrypcjami po niemiecku – ale zachowaną formą nazwiska „Niedźwiecki” – i to zarówno w nazwisku pochowanego męża, urodzonego jeszcze pod koniec XIX wieku, jak i zmarłej później żony, prawdopodobnie Niemki. Najwyraźniej jednak mąż, który nazwiska nie zniemczył, czuł się Polakiem i świadomość tę uszanowała jego żona.

Z drugiej strony w Berlinie pochowani są też książęta von Boguslawski, bez polskiego „ł”. A polskiego pochodzenia książąt możemy być pewni – byli zasłużonymi wojskowymi i ich biografie są znane.

Wizyta u Bruecknera

Tak było też z profesorem Aleksandrem Bruecknerem – z niemieckim nazwiskiem, ale czującym się Polakiem. Brueckner był znanym językoznawcą, który odnalazł „Kazania świętokrzyskie”, najstarszy ciągły tekst w języku polskim, o którym do dziś polskie dzieci uczą się w szkole. Przyjechał do Berlina, by kierować stworzoną przez siebie katedrą slawistyki. I w Berlinie został pochowany, razem z żoną. – Kiedyś ktoś, wiedząc, że szukam polskich grobów, spytał mnie o to, gdzie pochowany jest Brueckner – wspomina Ewa. – A ja nie miałam pojęcia, że on w ogóle jest pochowany w Berlinie.

Zaczęła szukać, razem z równie zapalona koleżanką, Anną. Najpierw pytały w zarządach cmentarzy – bez rezultatów, potem wróciły do najbardziej efektywnej metody – samodzielnego szukania na własnych nogach. I znalazły – na cmentarzu w Tempelhof, niedaleko mieszkania Ewy. Grób zmarłego na kilka miesięcy przed wybuchem II wojny światowej naukowca przetrwał dziesięciolecia, choć Bruecknerowie nie mieli rodziny. Ale ktoś kiedyś musiał zawnioskować o uznanie ich grobu za „honorowy”.

Kiedy Ewa z Anną go odnalazły, grób oznaczony był cegłą honorową, ale okazało się, że jej ważność niedługo minie. Trzeba było ją odnowić. Z wnioskiem musi wystąpić instytucja, więc zaczęły pisać: do ambasady, polskiego Senatu, ówczesnego ministra spraw zagranicznych, prosząc o upomnienie się o Bruecknera. I nic.

W końcu berlińska Polonia na własną rękę zadbała o honorowe miejsce spoczynku profesora i jego żony, a grób stał się niejako symbolem wszystkich polskich grobów historycznych. Wizyta u Bruecknera była tradycją zaduszek.

Po paru latach sprawę podchwyciły media i dopiero wtedy sprawa ruszyła. Najpierw udało się przedłużyć status grobu honorowego, a potem polskie władze podjęły decyzję o przeniesieniu Bruecknerów z cmentarza berlińskiego, który był przeznaczony do likwidacji, do Krakowa. Grób profesora zniknął w 2023 roku. – Któregoś dnia po prostu dowiedzieliśmy się, że już po ekshumacji, że grobu nie ma. Została tylko cegła honorowa, ważny znak uznania dla profesora – mówi Ewa, nieco rozgoryczona. Nie chodzi o to, ze go przeniesiono, ale że zabrano go bez pożegnania. Cegła do dziś leży u Ewy. Nie wyobraża sobie, żeby wylądowała na śmietniku.

A Bruecknera w Berlinie i tak Polonia dalej wspomina 1 listopada.

Pruski dyplomata, nauczyciel i tajemnicza Julia

Pewnym skupiskiem starych polskich grobów jest Cmentarz Świętej Jadwigi. Nekropolia, związana z berlińską katedrą katolicką pod tym samym wezwaniem, jest najstarszym istniejącym do dziś cmentarzem katolickim w stolicy Niemiec – i z tego powodu w XIX wieku najczęstszym wyborem ostatniego spoczynku dla katolików z Polski.

Spoczywa tu wielu prominentów. Jak książę Anastazy Raczyński, oficer napoleoński, dyplomata pruski, koneser sztuki. Jego berliński pałac znajdował się w miejscu dzisiejszego parlamentu - Bundestagu. To jego syn sprzedał władzom parcele z budynkiem na ten cel.

Dziś tablica upamiętniająca księcia Anastazego stoi samotnie, w samym rogu cmentarza. Tak naprawdę, to tylko miejsce symboliczne. Po 1961 roku przez środek cmentarza przechodził mur berliński. Groby w zachodniej części przetrwały, po wschodniej – musiały ustąpić miejsca „strefie śmierci” – zaoranemu pasowi ziemi, ściśle strzeżonemu.

Pokaźne mauzoleum Raczyńskiego, podobnie jak inne nagrobki, zostały rozebrane, ich fragmenty użyte do budowy dróg patrolowych. Jak mauzoleum wyglądało, można zobaczyć na dwujęzycznej tablicy informacyjnej o księciu.

Zachował się natomiast znajdujący się po zachodniej stronie cmentarza grób Feliksa Podlewskiego, nauczyciela książąt Radziwiłłów, innych znanych Polaków w XIX-wiecznym Berlinie.

Na Cmentarzu Świętej Jadwigi pochowana została też Julia Bereźnicka, o której Ewa nie zapomniała.

Julia, inaczej niż Chodowiecki czy Raczyński, sławna nie była. Pochowana jest sama, bez męża czy dziecka. Zapewne, przypuszcza Ewa, Julia była w Berlinie tylko przejazdem, tu zachorowała i zmarła, a mąż z jakiś powodów nie był jej w stanie zabrać i pochować w rodzinnych stronach. I tak 24-letnia Polka do dziś pozostała w Berlinie, otoczona tajemnicą. Ewa przeczesała archiwa i internet, ale śladu Julii i pana de Bereźnickiego nie znalazła.

O Julii nie wiemy nic, poza tym, co napisał jej mąż na nagrobku.

Polacy w Berlinie

Liczba polskich grobów nadal rośnie i rosnąć będzie. Bo nigdy w Berlinie nie mieszkało tak wielu Polaków. Nie wszyscy wracają. W Berlinie pochowane jest już kolejne pokolenie polskich artystów, pisarzy, ale i zwykłych pracowników.

Ewa chodzi już nie tylko na groby osób, których nigdy nie spotkała. Jest coraz więcej tych, którzy przybyli tu w latach osiemdziesiątych, jak ona – jako uchodźcy polityczni na fali „Solidarności”.

Któregoś dnia, kiedy Ewa z koleżanką odwiedzały polskie groby na Cmentarzu Świętej Jadwigi, spotkały dwóch Polaków - bezdomnych. – Opowiedzieli nam, że przyszli do swojego kolegi, który został pochowany przez urząd socjalny – mówi Ewa.

Bo i takich polskich grobów w Berlinie jest dużo. O tym grobie Ewa też dziś pamięta.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Na czele największego niemieckiego koncernu stalowego stanie po raz pierwszy kobieta. Jak poinformował Thyssenkupp Steel Europe w Duisburgu, rada nadzorcza z natychmiastowym skutkiem mianowała dotychczasową członkinię zarządu ds. sprzedaży i transformacji, Marie Jaroni, na stanowisko przewodniczącej zarządu spółki zatrudniającej około 27 tys. osób.

W spółce-matce Thyssenkupp już wcześniej, w latach 2019-2023, na czele zarządu stała kobieta – Martina Merz, ale w dziale stali jest to teraz premiera.

Jaroni, 40-letnia absolwentka inżynierii materiałowej, jest członkinią zarządu od października 2014 roku. Jej poprzednikiem na czele koncernu stalowego był Dennis Grimm, ale niespodziewanie odszedł ze stanowiska po zaledwie 14 miesiącach. Kontrakt Marie Jaroni został teraz przedłużony o pięć lat – do 2030 roku.

Firma zmaga się z problemami

Niemiecka spółka stalowa zmaga się obecnie z problemami z powodu słabej koniunktury i niskich cen. Tanie importy z Azji dodatkowo obciążają firmę. Jej moce produkcyjne znacznie przewyższają popyt.

Zarząd chce obniżyć koszty i osiągnąć trwałą rentowność poprzez redukcję lub outsourcing tysięcy miejsc pracy do innych firm. Obecnie przedsiębiorstwo zatrudnia około 27 tys. osób, a do 2030 roku ma ich być tylko około 16 tys. Niezbędny do tego plan restrukturyzacyjny negocjowała m.in. Marie Jaroni.

Pochwały dla nowej szefowej

– Marie Jaroni w ostatnich miesiącach dzięki strategicznemu spojrzeniu, sile przekonywania i ogromnemu zaangażowaniu zdołała podjąć kluczowe decyzje dotyczące stali – powiedziała przewodnicząca rady nadzorczej spółki Ilse Henne.

Pochwały dla nowej szefowej płyną także ze strony związków zawodowych. – Marie Jaroni prowadziła decydujące negocjacje dotyczące układu restrukturyzacyjnego w sposób celowy, zorientowany na konsensus i uczciwy – stwierdził przedstawiciel związku zawodowego IG Metall i wiceprzewodniczący rady nadzorczej Knut Giesler. Powstały „solidne fundamenty zaufania” – dodał.

Spółką Thyssenkrupp Steel Europe z Duisburga kieruje czteroosobowy zarząd. Firma może wkrótce zmienić właściciela: spółka-matka Thyssenkrupp prowadzi rozmowy z indyjskim producentem stali Jindal Steel na temat sprzedaży swojego działu stali.

(DPA/dom)

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!

Komisja Europejska rozważa wdrożenie postępowania przeciwko Węgrom, Polsce i Słowacji, ponieważ kraje te nie chcą znieść wprowadzonego jednostronnie zakazu importu ukraińskich towarów – pisze niemiecki dziennik „Berliner Zeitung”. Materiał ukazał się w piątek, 31 października, w portalu stołecznego dziennika.

„Wszystkie opcje są na stole” – napisał rzecznik Komisji Europejskiej Olof Gill w mailu wysłanym do portalu informacyjnego „Politico” w sprawie ewentualnego postępowania sądowego przeciwko trzem krajom sprzeciwiającym się umowie.

Na krótko przedtem weszła w życie skorygowana umowa handlowa z Ukrainą, która zdaniem „Berliner Zeitung” uwzględniła zastrzeżenia trzech krajów. Jak wynika z komunikatu opublikowanego przez KE, import do UE ukraińskich produktów rolnych ma być ograniczony. Przewidziana jest także mocna klauzula ochronna oraz dopasowanie ukraińskich standardów produkcji do poziomu unijnego.

Polska przeciwna zniesieniu zakazu importu

Pomimo tego, Polska, Węgry i Słowacja otwarcie przeciwstawiają się uregulowaniu relacji handlowych z Ukrainą – pisze „Berliner Zeitung”. Zakaz importu zboża i innych produktów rolnych wprowadzony przez te kraje narusza zasady wspólnego rynku – przypomniała redakcja.

„Nie widzimy uzasadnienia dla utrzymania narodowych restrykcji” – powiedział zastępca rzecznika KE w czwartek. Zapowiedział, że Komisja podejmie bardziej intensywny dialog z oponentami.

Polskie ministerstwo rolnictwa poinformowało, że unijna umowa nie znosi automatycznie narodowych ograniczeń, które nadal pozostają w mocy. Utrzymanie narodowych ograniczeń zapowiedziały także Węgry. Słowacki minister rolnictwa Richard Takac ocenił wprowadzone nową umową ograniczenia jako niewystarczające.

Sprzeciw Warszawy, Budapesztu i Bratysławy pokazuje, jak wrażliwe politycznie są relacje handlowe z Ukrainą. Bruksela stara się, aby Kijów nie był uprzywilejowany względem innych krajów UE, ale równocześnie chce wzmocnić wsparcie dla atakowanego przez Rosję kraju – czytamy w „Berliner Zeitung”.

Nie będzie postępowania przeciwko Polsce

Anonimowe źródła w KE, na które powołuje się „Politico”, sugerują, że do wdrożenia postępowania nie dojdzie. Postępowanie przeciwko Polsce byłoby obciążeniem dla relacji z proeuropejskim rządem Donalda Tuska, natomiast ograniczenie restrykcji do Węgier i Słowacji byłoby uznane za przejaw podwójnych standardów.

„Berliner Zeitung” przypomniała, że umowa o wolnym handlu UE z Ukrainą istniała już przed wybuchem wojny, jednak po 2022 r. Bruksela rozszerzyła jej treść, znosząc czasowo wszystkie cła. Korzystny eksport ukraińskiej żywności do UE uważany był za „kroplówkę” dla ukraińskich rolników i ukraińskiego budżetu. W niektórych krajach, przede wszystkim w Polsce, udogodnienia dla Ukrainy wywołały silne protesty rolników – pisze na zakończenie „Berliner Zeitung”.

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na facebooku! >>

„Tytuł książęcy przestał obowiązywać – ‘teraz to zwyczajnie Andrzej' – stwierdził w telewizyjnym wywiadzie wzruszony do łez brat Virginii Giuffre. Giuffre, która w kwietniu popełniła samobójstwo w wieku 41 lat, była najbardziej znaną spośród kobiet uznanych za ofiary sprawcy przestępstw seksualnych Jeffreya Epsteina. Prawdopodobnie także Andrzeja Mountbattena Windsora, wcześniej noszącego tytuł księcia Andrzeja” – pisze „Süddeutsche Zeitung”.

„Choć nadal zaprzecza on zarzutom, jednak po pośmiertnym opublikowaniu biografii Virginii Giuffre najwyraźniej nie wierzy mu już nawet jego własny brat” – dodaje dziennik. Andrzej Mountbatten-Windsor jest, według dostępnych informacji, osobą skorumpowaną, prawdopodobnie nigdy niepociągniętym do odpowiedzialności sprawcą przestępstw seksualnych, a ponadto – jak się wydaje – na tyle bezczelnym, by domagać się królewskich rezydencji dla siebie i swojej byłej żony – czytamy.

„Fakt, że teraz jako zwykły obywatel, zamieszka według brytyjskiego dziennika 'Daily Mail' sam w Sandringham, może być postrzegane w kręgach królewskich jako ‘totalna degradacja'. Jednak wielu Brytyjczyków uważa, że zamiast przytulnego domku w idyllicznym Norfolk, lepszym miejscem dla niego byłoby jedno z więzień w Anglii, nazywanych His Majesty’s PrisonC” – pisze niemiecka gazeta.

„Frankfurter Allgemeine Zeitung” konstatuje: „Historia Kopciuszka i księcia to baśń ze szczęśliwym zakończeniem. W prawdziwym życiu wyszło jednak inaczej, oboje zostali zniszczeni: Virginia i Andrzej, który utracił tytuł księcia. Wcześniej, po tym jak jego przyjaciel, sprawca przemocy seksualnej Jeffrey Epstein, przedstawił mu Virginię, Andrzej nie zamierzał jej wyciągnąć z biedy, lecz jedynie wykorzystać”.

Nawet po odebraniu wszystkich tytułów honorowych, Andrzej nadal pozostaje ósmy w kolejce do brytyjskiego tronu – wskazuje dziennik. Aby to zmienić potrzebne byłoby uchwalenie specjalnej ustawy – co jeszcze bardziej osłabiłoby fundamenty monarchii, opartej na niezmiennych zasadach dziedziczenia. Pałac Buckingham poinformował półgębkiem, że król wolał sam pozbawić brata wszystkich tytułów honorowych, zamiast pozwolić, by o tym zdecydowali posłowie. Tłumaczono to tym, że nie chciano marnować cennego czasu parlamentu. „Jednak w tej wypowiedzi nie słychać troski, lecz strach” – wskazuje dziennik z Frankfurtu.

W ocenie regionalnego dziennika „Hessische-Niedersächsische Allgemeine” potępienie Andrzeja Mountbattena-Windsora przyszło późno, lecz lepiej późno niż wcale. „Ze względu na powagę oskarżeń, decyzja króla Karola spadająca niczym gilotyna była także w jego własnym interesie. Karol stoi przed koniecznością ochrony zarówno własnej reputacji, jak i instytucji monarchii. Coraz więcej Brytyjczyków traci wiarę w tę instytucję, nie tylko po aferze z księciem Andrzejem, zastanawiając się, dlaczego miliony z podatków marnowane są na arystokratyczną kastę ludzi. To słuszne pytanie, które należałoby również zadać w innych krajach Europy”.

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Cmentarz Perlacher Forst w Monachium to największe w Niemczech miejsce pochówku polskich ofiar drugiej wojny światowej. Mieści cztery duże kwatery ze szczątkami Polaków.

W największej z nich pochowano szczątki prawie czterech tysięcy więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych – głównie pobliskiego KL Dachau. Połowa z nich była obywatelami Polski – intelektualistami, duchownymi, urzędnikami, działaczami społecznymi.

Ponad 800 kilometrów na północ – na cmentarzu komunalnym Ohlsdorf w Hamburgu – spoczywa 1256 polskich obywateli. Są wśród nich więźniowie obozu koncentracyjnego Neuengamme, jeńcy wojenni, robotnicy przymusowi, ale i osoby zmarłe po zakończeniu wojny. Imienna tablica zawiera listę prawie wszystkich polskich ofiar, których groby znajdują się na tym cmentarzu.

W Osnabrück w Dolnej Saksonii na największym cmentarzu upamiętniono także dzieci robotnic przymusowych. Pochowane w tym miejscu niemowlęta i dzieci zostały deportowane w okolice Osnabrück razem z rodzicami lub przyszły tam na świat. Na trzech kamiennych tablicach umieszczono nazwiska 108 najmłodszych ofiar.

Ponad tysiąc lokalizacji

Mapa Niemiec jest usiana takimi miejscami. To groby, które mają prawo wieczystego spoczynku. Można je znaleźć w internetowej bazie danych dostępnej na stronie polskiegroby.pl.

– Mamy informacje o około 1200 cmentarzach lub miejscach pamięci, gdzie znajdują się groby polskich obywateli, którzy stracili życie w czasie drugiej wojny światowej – mówi DW Jakub Deka, przewodniczący zarządu Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie, która od 2017 roku zajmuje się dokumentacją polskich grobów wojennych w Niemczech. To szczątki polskich więźniów nazistowskich obozów koncentracyjnych, żołnierzy, robotników przymusowych, ofiar eutanazji, dzieci. Szacuje się, że w tych miejscach może spoczywać 300 tys. ofiar.

W internetowej bazie danych można znaleźć też informacje o nieistniejących już polskich grobach wojennych. Choć powinny one być zachowane. – Często tuż po wojnie te groby były likwidowane z różnych względów. Na przykład kiedy miejsca spoczynku niektórych grup ofiar nie były uznawane za groby wojenne – mówi Deka. Przykładem są dzieci robotnic przymusowych. – Mamy dostęp do spisów grobów i przywracamy informacje, że na danym cmentarzu były takie miejsca.

„W połowie drogi”

Polskiegroby.pl to największa internetowa baza danych o polskich grobach wojennych w Niemczech. Fundacja zlokalizowała 1200 miejsc, ale nie wszystkie są jeszcze opracowane. – Jesteśmy w połowie drogi. Do zrobienia jest jeszcze sporo – mówi przewodniczący zarządu Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie.

Fundacja nie ma jednak na ten rok środków na inwentaryzację i dokumentację grobów wojennych i takich środków nie otrzyma od Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego najprawdopodobniej również w przyszłym roku. – Powodem są zmiany w regulaminie, które wykluczają złożenie wniosku na inwentaryzowanie i dokumentowanie tych cmentarzy i grobów – tłumaczy Deka. – Byliśmy tym mocno zaskoczeni – dodaje.

– W polskich i zagranicznych archiwach należałoby jeszcze wykonać dużo pracy, żeby stworzyć kompleksową bazę danych – podkreśla Deka. A to wymaga opracowania danego miejsca, zobaczenia go i udokumentowania. Nie wszystkie działania można przeprowadzić przy pomocy sieci wolontariuszy. – Ktoś musi prowadzić kwerendy, gromadzić materiały, publikować, administrować bazę danych, a nasza Fundacja może prowadzić jedynie projekty, na które uzyska wsparcie zewnętrzne – tłumaczy.

Fundacja Polsko-Niemieckie Pojednanie powstała w 1991 roku w wyniku porozumienia pomiędzy rządami Polski i Niemiec. Jest organizacją non profit i działa na rzecz polsko-niemieckiego dialogu oraz ofiar prześladowań nazistowskich.

Przywrócić pamięć

W ostatnim czasie Fundacji udało się za to dzięki wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego zrealizować trzy projekty dotyczące odnowienia grobów polskich wojennych w Niemczech, ustawienia tablic z nazwiskami ofiar i ustawienia w tych miejscach informacji w języku polskim, niemieckim i angielskim.

Jednym z tych miejsc jest podberliński Cmentarz Leśny Wilmersdorf Güterfelde, gdzie w dwóch miejscach znajdują się groby wojenne ofiar z Polski.

Tamtejsza kwatera miała być miejscem spoczynku ponad 1100 więźniów obozu koncentracyjnego Sachsenhausen – 383 polskich i 720 Niemców. W toku projektu okazało się, że w tym miejscu pochowano także zamordowanych w obozie koncentracyjnym Niederhagen/Wewelsburg i ofiary ośrodka eutanazji Pirna-Sonnenstein.

– Po badaniach list pochowanych tam osób okazało się, że jest wśród nich 420 Polaków. Wspólnie z Senatem Berlina udało się ustawić tablice z nazwiskami wszystkich ofiar i już teraz mamy ich godnie upamiętnionych – mówi Deka.

Na tym samym cmentarzu zbadano też nekropolie na wydzielonej części sowieckiego cmentarza. Okazało się, że skrywa ona nie tylko szczątki obywateli Związku Sowieckiego, ale także Polaków. Byli to głównie robotnicy i robotnice przymusowe oraz ich dzieci, którzy zmarli podczas wojny w szpitalu dla obcokrajowców w Mahlow pod Berlinem. Około 120 z nich to Polacy. – Mamy teraz symboliczny pomnik z nazwiskami wszystkich osób, które zidentyfikowaliśmy. Przywróciliśmy pamięć o nich – wyjaśnia Deka.

To samo ma spotkać polskie ofiary więzienia w Brandenburgu nad Havelą, gdzie wykonywano wyroki śmierci zapadłe w nazistowskich sądach. Wśród ponad dwóch tysięcy straconych jest również około 200 ofiar z Polski. Na cmentarzu w Brandenburgu brakuje ich upamiętnienia. – Zajęliśmy się sprawą i planujemy opracować dokumentację – deklaruje przewodniczący zarządu Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie.

Nowe miejsca

Do Fundacji ciągle docierają informacje o kolejnych grobach. – Często zwracają się do nas niemieckie gminy, które mają pod opieką groby wojenne. Proszą nas o konsultacje – mówi Jakub Deka. To może być ustalenie, czy obcokrajowcy pochowani na danym cmentarzu byli polskimi obywatelami albo ustalenie właściwego brzmienia polskich imion i nazwisk. – Niemiecka dokumentacja zawiera wiele błędów, jeśli chodzi o pisownię polskich imion, nazwisk czy nazw miejscowości – dodaje.

Co rusz udaje się sfinalizować kolejne projekty upamiętnienia Polaków zmarłych lub zamordowanych w Niemczech w czasie drugiej wojny światowej.

Jeszcze w listopadzie Fundacja chce upamiętnić Polaków, których groby znajdują się nad Zatoką Lubecką. Tam w pierwszych dniach maja 1945 roku alianci zbombardowali statki Cap Arcona i Thielbek, myśląc, że ukrywają się na nich niemieccy żołnierze. Zamiast nich byli tam więźniowie obozów koncentracyjnych. Okazuje się, że w Haffkrug na cmentarzu ofiar katastrofy pochowano także inne ofiary drugiej wojny światowej. Wśród zmarłych znajduje się co najmniej 185 Polaków, znanych z imienia i nazwiska.

Jest tam też pomnik upamiętniający polskie ofiary – ufundowali go po wojnie Polacy i pierwotnie stał w Kilonii. – Teraz znajdą się wreszcie przy nim informacje o upamiętnionych osobach i zostaną ustawione tablice z nazwiskami – mówi Jakub Deka. Od miejscowych wie, że przy polskim pomniku zawsze są kwiaty i palą się znicze. „To zadziwiające” – relacjonują mu. A on odpowiada: – To jest polska pamięć. My dbamy o groby naszych bliskich i rodaków.

Fundacja Polsko-Niemieckie Pojednanie chce dalej zadbać o ich dokumentację. – Zostaliśmy zatrzymani w mocno zaawansowanym punkcie – przypomina przewodniczący zarządu. – Żeby to skończyć, nie trzeba ogromnych pieniędzy, ale jeszcze sporo pracy.

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na facebooku! >>

Jak wynika z badań Instytutu Gospodarki Niemieckiej w Kolonii (IW), w trzecim kwartale br. czynsze w nowych umowach były średnio o 1 proc. wyższe niż w poprzednim kwartale i o 3,8 proc. wyższe niż rok wcześniej. Największe wzrosty cen odnotowano w Düsseldorfie (plus 5,6 proc.), Kolonii (plus 5,1 proc.) i Hamburgu (plus 4,4 proc.).

„Jedynym wyjątkiem jest Berlin” – wskazują eksperci. W stolicy Niemiec czynsze w nowych umowach spadły o 0,2 proc. „Nie można jednak jeszcze uznać sytuacji w Berlinie za stabilną" – podkreśla IW. Po nieudanym wprowadzeniu lokalnego limitu czynszów ceny mieszkań w Berlinie wzrosły szczególnie mocno, dlatego obecny niewielki spadek należy interpretować jako krótkoterminową korektę rynku.

Wzrost cen na obrzeżach miast

Ceny mieszkań i domów rosły w trzecim kwartale wolniej niż czynsze. Jedno- i dwurodzinne domy zdrożały między lipcem a wrześniem o 0,9 proc. w porównaniu z wcześniejszym kwartałem – wynika z analizy IW. Rok wcześniej były one jeszcze o 3,5 proc. tańsze. Ceny mieszkań własnościowych wzrosły o 2,6 proc. w skali roku i o 0,6 proc. w porównaniu z poprzednim kwartałem.

W ocenie badaczy „wzrost cen na niemieckim rynku mieszkaniowym staje się trwałym zajwiskiem”. W ujęciu kwartalnym ceny mieszkań własnościowych wzrosły po raz trzeci z rzędu.

Ceny mieszkań i domów wzrosły zarówno w miastach, jak i na wsi oraz we wszystkich dużych aglomeracjach. Największy skok odnotowano w przypadku domów jedno- i dwurodzinnych na przedmieściach dużych miast – aż 4,4 proc. w skali roku. Możliwym powodem jest to, że dzięki stabilnym stopom procentowym coraz więcej rodzin decyduje się na własne mieszkanie, a wyższe płace ostatnio ułatwiły ich dostępność – wyjaśniają autorzy analizy.

Za mało mieszkań

– Analiza wskazuje, że rynek nieruchomości ustabilizował się na nowym poziomie – wskazał Pekka Sagner, ekonomista ds. nieruchomości w IW. Nie należy jednak interpretować tego jako złagodzenia warunków rynkowych. – Wysokie ceny to efekt utrzymującej się od lat zbyt małej liczby nowych mieszkań – tłumaczy ekspert.

Według prognoz IW rocznie w Niemczech powinno powstawać 372 tysi. mieszkań, tymczasem w tym roku eksperci przewidują jedynie 235 tys.

(RTR, ARD/jar)

Chcesz skomentować nasze artykuły? Dołącz do nas na facebooku! >>

Im bardziej burzliwe i niepewne czasy, tym spokojniejsze i pogodniejsze wnętrza. Im większy pęd życia, tym mocniejsze przywiązanie do tradycji i jakości, które wiążą się z przystopowaniem, wyciszeniem. Te zasady potwierdzają się kolejny rok z rzędu, co pokazały targi interior design days cologne.

Cichy luksus, naturalność, miękkie formy oraz reinterpretacja klasyków wyznaczają kierunek; projektanci wybierają to, co trwałe, zrównoważone i przyjazne użytkownikowi oraz środowisku. W centrum uwagi znalazła się jakość, zmysłowość materiałów i emocjonalna relacja z przestrzenią.

Motyw przewodni wydarzenia, „Shaping Homes & Hospitality”, idealnie oddaje tę ideę: tworzenie miejsc, w których przebywanie to przyjemność. W świecie pełnym bodźców i pośpiechu, design odzyskuje swoją pierwotną rolę: ma poprawiać jakość życia.

Luksus lubi ciszę

Najmocniejszym trendem premierowej edycji targów idd cologne była estetyka quiet luxury, która najpierw zdominowała modę, a teraz i wnętrza. „Cichy luksus” to wysmakowana prostota, doskonałe materiały, staranne wykończenie, perfekcyjne detale i proporcje. Wyposażenie wnętrza jest dyskretne, ale dopracowane i przemyślane od A do Z. Tu nie ma miejsca na jakąkolwiek niestaranność, ale – co ważne – obiekt musi być użytkowy, nie zaś stanowić chronione przed dotykiem trofeum.

Meble nie rywalizują o uwagę; współistnieją w harmonii. Wzory na tkaninach i obiciach już nie są tak widoczne, choć wciąż zdarzają się „wyskoki”. Na pierwszym planie jednak jest faktura i, co się z tym wiąże, haptyka, czyli powierzchnia nawiązująca zmysłowy kontakt z odbiorcą. Meble zapraszają, by ich dotknąć.

To estetyka, która sprzyja emocjonalnej więzi z przestrzenią. Drewno jest surowe, z widocznymi słojami; tkaniny mają grubą, dotykową strukturę; kamień – porowatą powierzchnię. Zmysłowość faktur zastępuje dekoracyjność.

Wnętrza mają być spokojne, przemyślane i zbudowane z materiałów, które starzeją się z godnością. Prawdziwy luksus to detale, które często mówią najwięcej: sposób, w jaki światło odbija się od powierzchni lub rozlewa po wnętrzu, miękkość tkaniny, czule obejmujące kształty mebli; powrót do rzemiosła i jakości wykonania stały się nową definicją elegancji. I odpowiedzialności.

Quiet luxury bowiem to nie chwilowa moda, lecz długofalowa zmiana myślenia.

Odpowiedzialna naturalność

Bo właśnie świadomość i odpowiedzialność, „sustainability”, czyli zrównoważony rozwój, są kolejnym mocnym zjawiskiem. Circular design, czyli projektowanie w obiegu zamkniętym, widać coraz częściej na tej i podobnych imrpezach. Oznacza to, że materiały użyte do produkcji mebli mogą być ponownie wykorzystane lub łatwo przetworzone, a same konstrukcje – naprawiane i modyfikowane.

Wpisują się w to meble modułowe, które można rozbudować w miarę zmieniających się potrzeb. Zamiast wymieniać cały zestaw – wystarczy dołączyć nowy element.

I choć na pierwszy plan wysuwają się naturalne materiały i ręczne wykonanie, technologia wciąż odgrywa ważną rolę. Nowoczesne rozwiązania produkcyjne pozwalają tworzyć meble bardziej precyzyjnie i efektywnie, a jednocześnie ograniczać odpady.

W objęciach sofy, w ramionach fotela

Krągłość, płynność i łagodność, rezygnacja z ostrych kątów na rzecz form inspirowanych naturą. To fotele o obłych kształtach, niskie, rozłożyste sofy i podręczne stoliki lub stoliki kawowe; życie jest kameralne, a udogodnienia są na wyciągnięcie ręki. To nie tylko kwestia estetyki, lecz także psychologii: łagodne, organiczne kształty sprzyjają relaksowi, poczuciu bezpieczeństwa i równowagi.

Geometryczne bryły i ostre krawędzie są, owszem, ale prawie zawsze jako reinterpretacja klasyków z kanonu designu. Ich zdecydowane kształty, często inspirowane Bauhausem, są łagodzone radosnym elementem, na przykład mocnym kolorem. Taki zabieg doskonale współgra z quiet luxury: z jednej strony mamy ponadczasowość i bezpieczeństwo, a z drugiej - kunszt wykonania i rzeźbiarski charakter mebli.

I nie bądźmy tacy poważni, projektanci również mają poczucie humoru. Pokazano na przykład „serfującą ławkę”, złożoną ze szczebli, które falują po dotknięciu niczym meksykańska fala. Można się było również nieźle nabrać przy fotelach i siedziskach z miękkiej pianki, które wyglądały jak kawałki skały. Kanapa „w zebrę” czy tu i ówdzie forma jak ze sklepu z zabawkami dopełniają rzeka o coraz popularniejszym trendzie „dopaminowym”, czyli mającym sprawić radość i wywołać uśmiech.

Kolory i faktury: ziemia, kamień, światło

Kolorystyka kolejny rok z rzędu potwierdza globalny zwrot ku naturze. Wyraźna jest obecność ciepłych beżów i odcieni ziemi: glina, piasek, ochra, rdzawy brąz, grafit i oliwka, które budują atmosferę spokoju. Są nasycone czerwienie, bordo i oberżyna, śliwka, wszelkie kolory aromatycznych przypraw, ale też delikatna szałwia czy zgaszony błękit. To barwy, które wyciszają i jednocześnie podkreślają fakturę materiału. Wszystkie łączy wspólny mianownik – są spokojne, nienachalne.

Nie brakuje jednak mocniejszych akcentów. Projektanci coraz śmielej sięgają po czerwień, terakotę czy kobalt, stosując je jako kontrapunkt w neutralnym wnętrzu. Coraz częściej więc „wyskakuje kolor”: ciemna czerwień, głęboki granat czy butelkowa zieleń. Te barwy nie dominują, lecz ożywiają przestrzeń. Kolor nie jest tłem, ale precyzyjnym narzędziem kompozycyjnym, które podkreśla charakter miejsca.

Drewno - najczęściej dąb, orzech lub jesion - zestawiane jest z wełną, naturalnym lnem, skórą lub miękkim aksamitem.

Reinterpretacja klasyków

Uwagę zwracają reinterpretacje ikon designu XX wieku lub projekty nimi inspirowane. Producenci sięgają po klasyczne formy, nadając im nową energię, kolor i materiał.

Na stoisku Thonet – symbolu modernistycznej tradycji – można było zobaczyć kultowe krzesła gięte z serii 214 w zaskakujących wersjach kolorystycznych: głębokim burgundzie, zgaszonej zieleni i niebieskim ultramarynie. Drewno lakierowane na wysoki połysk kontrastowało z naturalnymi plecionkami siedzisk.

Marka Tecta, znana z reinterpretacji Bauhausu, pokazała natomiast projekty, które łączą precyzję geometryczną z odważną paletą barw. Klasyczne formy, w tym kultowe projekty Marcela Breuera, pokazały awangardowe oblicze dzięki odważnym kolorom, na przykład bordo lub lila.

Design nie zapomina o swoich korzeniach – raczej je aktualizuje, dostosowując do współczesnej wrażliwości i nowych technologii. Zgodnie z „przykazaniami dobrego designu” legendarnego Dietera Ramsa, który ideę zrównoważonego rozwoju wdrażał już pół wieku temu. Jego zasady powracają w wielkim stylu: dobry design jest ponadczasowy, przemyślany, użyteczny, przyjazny użytkownikowi i środowisku.

Nowa formuła na nowe czasy

Koelnmesse na nowo zaprojektowało swoje wydarzenia w segmencie mebli i wyposażenia wnętrz. Zorganizowane po raz pierwszy idd cologne są imprezą wzajemnie uzupełniającą się z dobrze znanymi targami imm cologne, które w tym roku się nie odbyły, przechodząc poważny lifting. Nowa formuła zakłada, że idd są skoncentrowane na markach i produktach premium oraz takich projektach wnętrz (tzw. high-end), natomiast imm będą propozycją dla szerszego, „szybszego” rynku, wnętrzarskiego pret-a-porter.

Targi idd wnoszą też kolejną nowość; są mocno wplecione w tkankę miejską, w lokalizacje powiązane z branżą. Ów format „urban-only”, czyli czysto miejska koncepcja, ma wzmocnić przekaz: targi nie odbywają się w wielkich, odizolowanych halach, ale w miejscach, gdzie toczy się życie; ludzie mieszkają, pracują, projektują i robią zakupy.

Prezentacje marek odbyły się w określonych punktach projektowych na terenie całego miasta, ale na główne lokalizacje – oprócz showroomów i sklepów tymczasowych, tzw. pop-upów – wybrano budynki zabytkowe: Design Post Köln powstał w historycznej hali byłej poczty, zbudowanej w latach 1910–1914, a od ponownego otwarcia po rewitalizacji w 2006 roku jest powierzchnią wystawową dla międzynarodowych marek projektowych i meblowych. Kolejnym kluczowym miejscem idd jest centrum designu i produkcji miejskiej machwerkhaus köln (hale przemysłowe z lat 30.) oraz Stoff-Pavillon Moeller z początku lat 50., znakomity przykład powojennej architektury Niemiec.

W idd cologne, które odbyły się w dniach 26-29.10.2025, wzięło udział łącznie 106 marek premium w 16 lokalizacjach na terenie całego miasta. Odbyło się ponad 70 indywidualnych wydarzeń. Około 10 000 gości zgłosiło się do udziału w interior design days cologne.

Targi idd cologne będą organizowane co dwa lata, następna edycja ma się odbyć jesienią 2027 roku. Z kolei coroczne targi imm cologne w nowej odsłonie zaplanowano na styczeń 2026 roku.

Chcesz komentować nasze artykuły? Dołącz do nas na Facebooku! >>

Ceny w niemieckich salonach fryzjerskich wciąż rosną i różnice między ofertami są coraz większe. Średnio kobiety płacą dziś za mycie, strzyżenie i modelowanie około 54 euro, a mężczyźni około 33 euro – wynika z ankiety Związku Fryzjerów i Kosmetyków w Nadrenii Północnej-Westfalii. Proste „podcięcie końcówek” wciąż jest tańsze, ale najbardziej podrożały farbowanie i pasemka.

Według reprezentatywnego badania instytutu YouGov, 28 proc. mieszkańców Niemiec wydaje na wizytę u fryzjera od 15 do 29 euro, 20 proc. deklaruje wydatki w wysokości 30–49 euro, a 14 proc. – jeszcze wyższe. Osiem procent respondentów płaci mniej niż 15 euro, natomiast 26 proc. w ogóle nie wydaje pieniędzy na fryzjera. Mężczyźni płacą wyraźnie mniej niż kobiety.

Ankieta została przeprowadzona pod koniec października wśród około 2900 dorosłych uczestników.

Rosnące ceny. Oto przyczyny

Wyższe ceny w salonach fryzjerskich mają swoje źródło przede wszystkim w rosnących kosztach pracy, droższej energii i materiałach oraz ogólnej inflacji – podkreśla Centralny Związek Niemieckiego Rzemiosła Fryzjerskiego. Holger Stein, dyrektor naczelny związku, zwraca też uwagę, że wiele salonów boryka się z ciągłym brakiem wykwalifikowanych pracowników. W praktyce ponad połowa wydatków branży ( 55–60 proc.), przypada na wynagrodzenia personelu.

Nienajlepsza kondycja branży i nastroje

Wiele zakładów fryzjerskich odczuwa, że klienci są coraz bardziej wyczuleni na ceny. – Klienci nadal ograniczają wydatki, co zmniejsza frekwencję w wielu salonach – wskazuje Holger Stein. Wzrost przychodów w branży w ostatnim okresie wynikał głównie z podniesienia cen usług. W ubiegłym roku całkowite obroty sektora fryzjerskiego wyniosły według prognoz 7,67 miliarda euro; w 2025 roku, według Steina, mogą być nieco niższe. Przedsiębiorstwa spodziewają się spadku liczby klientów i zamówień.

Jak podkreśla ekspert, wciąż dają się we znaki skutki pandemii COVID-19.Wiele osób odwiedza fryzjera rzadziej, „bo albo nie mogą sobie na to pozwolić, albo po prostu nie chcą wydawać pieniędzy”.

Pandemia sprawiła, że salony fryzjerskie musiały czasowo zawiesić działalność. W tym okresie wiele osób zdecydowało się na zakup własnych maszynek do strzyżenia – zauważa Thilo Heyder z firmy badawczej NIQ.

W okresie od października 2019 do września 2020 roku sprzedaż domowych maszynek do strzyżenia wzrosła o 12 procent, a w następnym roku poszybowała w górę o kolejne 27 procent, osiągając 2,4 miliona egzemplarzy. Następnie odnotowano spadek sprzedaży, prawdopodobnie ze względu na to, że wiele gospodarstw domowych było już wyposażonych w te urządzenia.

Spadek liczby salonów

Według danych Centralnego Związku Niemieckiego Rzemiosła Fryzjerskiego liczba zakładów fryzjerskich od lat spada. W 2024 roku zarejestrowanych było 80 363 placówek. Holger Stein szacuje, że około jedna piąta z nich to barbershopy. W całym sektorze w 2024 roku zatrudnionych było niemal 150 000 osób – to około 300 mniej niż w roku poprzednim.

Według Steina zaggrożeniem dla branży fryzjerskiej jest obecnie trudna sytuacja gospodarcza. Jak podkreśla, prognozy o odbudowie i wzroście przychodów można wysnuwać dopiero wówczas, gdy warunki ekonomiczne ulegną wyraźnej poprawie.

Rosnąca konkurencja

Tymczasem pod bokiem klasycznych zakładów fryzjerskich wyrasta poważna konkurencja ze strony barbershopów, które głównie rozwijają działalność w miastach i często oferują tańsze usługi strzyżenia. – 10 euro, 12 euro – czasami odnoszę wrażenie, że ceny są ustalane losowo – komentuje Mike Engels, członek zarządu Związku Fryzjerów i Kosmetyków w Nadrenii Północnej-Westfalii. W wielu miejscach, gdzie tradycyjne salony zamykają działalność, wkrótce otwierany jest barbershop. Chociaż barbershopy koncentrują się tradycyjnie na strzyżeniu mężczyzn oraz pielęgnacji brody, coraz więcej z nich rozszerza ofertę o usługi dla kobiet.

Holger Stein podchodzi sceptycznie do dynamicznego wzrostu liczby barbershopów w Niemczech. – Usługi barbera nie zawsze odpowiadają wymaganym standardom, a na rynku pojawiają się coraz częściej ceny dumpingowe. To nieuczciwa konkurencja i taki salon nie jest w stanie pokryć kosztów działalności – podkreśla Stein. Poziom kwalifikacji personelu w tych salonach często nie odgrywa istotnej roli. Ich umiejętności i wiedzy nie można porównać z tradycyjnym wykształceniem fryzjerskim. Braki w specjalistycznej wiedzy są szczególnie widoczne w zakresie stosowania chemikaliów, takich jak farbowanie włosów czy trwała ondulacja.

Branża boryka się również z brakiem narybku. Między 2014 a 2023 rokiem liczba uczniów w zawodzie fryzjera spadła z 23 540 do 13 509. W ostatnim okresie odnotowano jednak pierwszy od ponad dziesięciu lat niewielki wzrost. Dodatkowo zauważalny jest rosnący udział mężczyzn w zawodzie – w 2024 roku stanowili oni około jedną trzecią wszystkich uczniów.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Sąd krajowy w Fuldzie na zachodzie Niemiec skazał 35-letnią Polkę za zabójstwo swojego nowo narodzonego dziecka na karę sześciu lat pozbawienia wolności. Wyrok zapadł w piątek, 31 października.

Zdaniem sądu kobieta zabiła dziecko tuż po porodzie, a następnie ukryła ciało w zamrażarce, aby zatuszować zbrodnię.

Prokuratura domagała się dwunastu lat więzienia za zabójstwo. Obrona natomiast wnioskowała o uniewinnienie, argumentując, że nie można udowodnić ani zabójstwa, ani nieumyślnego spowodowania śmierci.

Wyrok nie jest prawomocny.

Poród w publicznej toalecie

Sąd uznał jednak za udowodnione, że Polka zabiła swoje dziecko w lipcu lub sierpniu 2022 roku po porodzie w publicznej toalecie w Bad Hersfeld (Hesja). Dziewczynka była „w pełni rozwinięta i zdolna do życia” – ustaliła prokuratura.

Nie udało się ustalić, czy pięć śmiertelnych złamań czaszki dziewczynki powstało w wyniku uderzenia, kopnięcia czy też rzucenia głową o twardą powierzchnię. Ciało dziecka zostało odkryte w lutym 2025 roku przez sąsiadów w zamrażarce.

„Gdzieś się uderzyło”

Sąd nie dał wiary zeznaniom matki, że dziecko „mogło się gdzieś uderzyć podczas porodu”. Według biegłego ciężkość obrażeń głowy mogła być spowodowana jedynie upadkiem z wysokości co najmniej trzech metrów, co w toalecie było niemożliwe.

Sędziowie nie uznali jednak, że było to zabójstwo zaplanowane.

Sąd wymierzył karę znacznie niższą niż żądała prokuratur. Wzięto pod uwagę m.in. „psychiczną wyjątkową sytuację matki po porodzie” oraz jej trudną sytuację rodzinną – wyjaśnił przewodniczący składu sędziowskiego Jörg Weddig. Oskarżona miała ze swoim ówczesnym partnerem dwoje dzieci. Mężczyzna nie chciał kolejnych i planował rozstanie. Kobieta ukrywała ciążę przed otoczeniem.

(DPA/dom)

Chcesz skomentować nasze artykuły? Dołącz do nas na facebooku! >>

W dzień Wszystkich Świętych, 1 listopada, wiele osób odwiedza groby swoich bliskich. Pierwotnie upamiętnianie zmarłych odbywało się wprawdzie 2 listopada, w tak zwany Dzień Zaduszny, ale w dzień Wszystkich Świętych Kościół katolicki wspomina wszystkich ludzi, którzy prowadzili święte życie. Zwraca przy tym uwagę na fakt, że zgodnie z nauką Kościoła każdy jest powołany do świętości. W związku z tym – oprócz osób oficjalnie ogłoszonych świętymi – wielu innych zmarłych można czcić jak świętych. Także 1 listopada.

Wielu młodych nie wie, co to dzień Wszystkich Świętych

Prawie jedna trzecia Niemców (31 procent) nie zna znaczenia dnia Wszystkich Świętych. W opublikowanym w czwartek (31.10.2025) sondażu przeprowadzonym dla portalu „Web.de News” 41 procent respondentów stwierdziło, że „zdecydowanie” zna znaczenie tego święta, a 19 procent odpowiedziało „raczej tak”.

Wśród osób powyżej 65. roku życia 64 procent znało znaczenie tego święta, a wśród osób w wieku od 50 do 64 lat było to 63 procent. Połowa osób w wieku od 18 do 29 lat nie potrafiła wyjaśnić, co świętuje się w dzień Wszystkich Świętych.

Wszystkich Świętych a Zaduszki

Już w IV wieku w Antiochii odnotowano „Dzień Pański Wszystkich Świętych”, który obchodzono wówczas w niedzielę po Zielonych Świątkach. W wyniku prześladowań chrześcijan liczba męczenników gwałtownie wzrosła, więc uznano za wskazane wprowadzenie święta dla wszystkich świętych, którym nie można było poświęcić osobnego dnia w kalendarzu kościelnym. Ostatecznie to papież Grzegorz IV ustanowił w 835 roku ten dzień świętem obowiązkowym dla całego Kościoła, obchodzonym 1 listopada. Chrześcijanie prawosławni nadal obchodzą to święto w niedzielę po Zielonych Świątkach.

W Dzień Zaduszny Kościół katolicki wspomina natomiast zmarłych. Zgodnie ze starą tradycją bliscy zmarłych modlą się przede wszystkim za „dusze w czyśćcu”, czyli za tych, którzy potrzebują jeszcze pewnego rodzaju oczyszczenia, zanim osiągną pełną jedność z Bogiem.

Dzień Zaduszny wywodzi się od opata Odilo z Cluny. W 998 roku wprowadził on ten dzień pamięci o zmarłych we wszystkich podległych mu klasztorach. Idea ta szybko się rozpowszechniła, chociaż oficjalne ustanowienie tego dnia nastąpiło dopiero w 1915 roku przez papieża Benedykta XV.

Prawie połowa Niemców odwiedzi cmentarze

Dzień Wszystkich Świętych jest w wielu krajach i w kilku niemieckich landach dniem wolnym od pracy. Jednak to nie tylko pragmatyczne względy zdecydowały o tym, że na ten dzień przeniesiono wspominanie wszystkich zmarłych. Również pod względem teologicznym oba święta są ze sobą ściśle powiązane. Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny wywodzą się z chrześcijańskiego przekonania, że istnieje połączenie między żyjącymi a zmarłymi. W te dni wiele osób odwiedza groby swoich bliskich.

W opublikowanym w czwartek sondażu YouGov dla Katolickiej Agencji Informacyjnej prawie co druga osoba stwierdziła, że w najbliższych dniach zamierza odwiedzić cmentarz – 13 procent w dzień Wszystkich Świętych, 3 procent w Dzień Zaduszny, 7 procent w oba dni i około 25 procent w innym dniu w okolicach tych dwóch świąt.

35 procent badanych postrzega cmentarze przede wszystkim jako miejsca pamięci i więzi z osobami zmarłymi; jedna piąta (20 procent) określa je jako spokojne i ciche.

Co dziesiąta osoba lubi spacerować po cmentarzach lub cieszyć się ciszą sprzyjającą refleksji. 13 procent uważa cmentarze za smutne miejsca; 11 procent stwierdziło, że nie budzą one w nich żadnych szczególnych uczuć. Szczególnie młodsze osoby podkreślają spokój i ciszę panujące na cmentarzach: wśród osób w wieku od 18 do 24 lat stwierdziło to 27 procent.

W reprezentatywnej ankiecie wzięło udział 2757 osób w wieku powyżej 18 lat.

Wszystkich Świętych a Halloween

W wieczór poprzedzający dzień Wszystkich Świętych obchodzi się Halloween. Zwyczaj ten przyszedł z krajów anglojęzycznych. Jego pochodzenie jest ściśle związane z chrześcijańskim świętem Wszystkich Świętych. Nazwa ta wywodzi się od angielskiego określenia „All Hallows eve”, czyli wigilia święta Wszystkich Świętych.

W Niemczech dzień Wszystkich Świętych jest dniem wolnym od pracy tylko w krajach związkowych o silniejszych tradycjach katolickich, a mianowicie w Bawarii, Badenii-Wirtembergii, Nadrenii Północnej-Westfalii, Nadrenii-Palatynacie i Saary.

W południowych Niemczech w tych dniach piecze się słodkie bułeczki lub precle. Są one przygotowywane z ciasta drożdżowego lub francuskiego i posypywane migdałami lub cukrem.

(KNA/sier)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Przedstawiciele niemieckiej gospodarki nie postrzegają porozumień między USA a Chinamijako przełomu w sporze handlowym. „Zapowiedziane możliwe odroczenie niektórych ograniczeń eksportowych to pozytywny sygnał – ale nie oznacza to jeszcze końca sytuacji” – powiedziała Hildegard Müller, prezes Niemieckiego Stowarzyszenia Przemysłu Motoryzacyjnego (VDA) gazecie „Handelsblatt”. Jej zdaniem nadal nie jest jasne, które konkretnie ograniczenia eksportowe zostaną odroczone i czy doprowadzi to również do złagodzenia sytuacji w zakresie dostaw pierwiastków ziem rzadkich i magnesów trwałych.

„Niepewność pozostanie normą”

Wolfgang Niedermark z Federalnego Związku Przemysłu Niemieckiego stwierdził, że wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi. „Niepewność na razie pozostanie normą” – stwierdził. Natomiast Oliver Richtberg z Niemieckiego Stowarzyszenia Inżynierów (VDMA) zaapelował do firm i polityków, aby nie traktowali porozumienia jako chwilowego wytchnienia, lecz wykorzystali ten czas na zmniejszenie zależności od chińskich pierwiastków ziem rzadkich.

Prezydent USA Donald Trump i prezydent Chin Xi Jinping uzgodnili podczas spotkania w Korei Południowej obniżenie ceł na towary z Chin. W zamian Chiny wznowią zakupy soi z USA i utrzymają eksport pierwiastków ziem rzadkich.

Trudna sytuacja Volkswagena

Jak pisze w piątek, 31 października, dziennik „Handelsblatt”, Niemcy „znalazły się w pułapce Chin”, uzależniając się pod względem surowców, półprzewodników i rynków zbytu od Pekinu. Ma to wpływ zarówno na niewielkie przedsiębiorstwa, jak i duże niemieckie koncerny.

W szczególności – pisze gazeta – zależności doświadcza obecnie największy producent aut w Niemczech: Volkswagen. „W środę wieczorem sytuacja w Wolfsburgu (siedziba VW – red.) ponownie stała się napięta. Jeszcze kilka godzin wcześniej nie było jasne, czy firma będzie w stanie utrzymać produkcję przez cały tydzień (…) Co stanie się później? Nie wiadomo. Największy europejski producent samochodów ma obecnie niedobór około 2000 różnych półprzewodników i komponentów elektronicznych” – czytamy.

Zdaniem „Handelsblatt” porozumienie między Chinami i USA ​​w żaden sposób nie zmienia chińskiego zakazu eksportu pilnie potrzebnych półprzewodników firmy Nexperia, wykorzystywanych do produkcji m.in. samochodów VW. „Po drugie, spotkanie w Korei Południowej, zorganizowane bez udziału Europy, ujawnia fundamentalny problem: Niemcy od dziesięcioleci stają się coraz bardziej zależne gospodarczo od Chin. Jednak ani w Berlinie, ani w Brukseli, gdzie kształtuje się polityka handlowa UE, nikomu nie udało się uzyskać odpowiedniego wpływu na politykę Pekinu” – pisze dziennik.

„Handelsblatt” dodaje, że kryzys, który przeżywa europejski przemysł, był całkowicie przewidywalny. Według gazety już podczas pandemii koronawirusa, a najpóźniej wraz z pełnoskalową wojną Rosji przeciwko Ukrainie i wsparciem Chin dla gospodarki wojennej Władimira Putina stało się jasne, że współzależność gospodarcza Niemiec i Chin stanowi ogromne ryzyko. „Ryzyko większe nawet niż uzależnienie od rosyjskiego gazu. ‘Rosja to burza, Chiny to zmiana klimatu' – powiedział trzy lata temu Thomas Haldenwang, ówczesny szef Federalnego Urzędu Ochrony Konstytucji” – przypomina dziennik.

(Handelsblatt, RTR/stef)

Wyniki analizy Polsko-Niemieckiego Centrum Informacji Konsumenckiej przedstawia portal internetowy rozgłośni Berlina i Brandenburgii RBB. Placówka porównała ceny w regionie przygranicznym – we Frankfurcie nad Odrą i w Słubicach. Wynika z nich, że znaczące niegdyś korzyści cenowe z zakupów w Polsce, obecnie zmalały. „Powód: ceny w Polsce wzrosły gwałtowniej niż w Niemczech” – czytamy na portalu RBB.

Według badania znacznie zaoszczędzić można przede wszystkim kupując w Polsce mięso i produkty mleczne. Filety z kurczaka, kupione w Słubicach, były o 44 procent tańsze od oferowanych przez sklepy po stronie niemieckiej. Mleko w Polsce można było kupić o 23 procent taniej. Także mąka, sezonowe owoce i warzywa są tańsze w polskich sklepach, natomiast za sery i słodkie smarowidła do chleba taniej zapłacimy w Niemczech – informuje polsko-niemiecka placówka.

Niższe ceny paliw, droższe kosmetyki

Niemcom nadal opłaca się tankować w Polsce. Z informacji centrum konsumenckiego wynika, że litr oleju napędowego w Słubicach kosztował w chwili sprawdzania cen średnio 1,38 euro, czyli o 20 procent taniej niż w Niemczech. Cena benzyny wynosiła 1,34 euro, czyli o 22 procent mniej niż w Niemczech. Jak czytamy, centrum informacji konsumenckiej przypisuje to niższemu podatkowi paliwowemu i rządowemu limitowi cen w Polsce.

Są jednak grupy produktów, które można kupić taniej w Niemczech – zwłaszcza te dostępne w drogeriach. „Ta różnica cenowa jeszcze się pogłębia: ceny artykułów gospodarstwa domowego i kosmetyków wzrosły w Polsce o 33 procent, a w Niemczech o 15 procent od 2022 roku” – pisze RBB.

Portal dodaje, że według autorów analizy jest to również związane z faktem, że niemiecki rynek jest bardzo konkurencyjny dzięki licznym sieciom drogeryjnym. Oprócz tego wiele produktów drogeryjnych jest importowanych do Polski z zagranicy, co wpływa na ich cenę. Nierzadko produkty takie jak żel pod prysznic czy środki czyszczące na bazie octu są dwukrotnie droższe w Polsce niż w Niemczech – wynika z analizy.

Wyższa inflacja w Polsce

„Produkty gospodarstwa domowego i higieny osobistej są w Polsce o około 49 procent droższe niż w Niemczech, a różnica cen w ostatnich latach jeszcze się pogłębiła” – informuje Karolina Wróblewska z Polsko-Niemieckiego Centrum Informacji Konsumenckiej w komunikacie prasowym. Podczas gdy ceny po wschodniej stronie Odry wzrosły średnio o 33 procent od 2022 roku, w Niemczech wzrost wyniósł zaledwie 15 procent.

Porównaniem cen objęto 32 produkty spożywcze, 18 artykułów drogeryjnych oraz paliwa. Koszyk produktów spożywczych o tej samej wadze lub objętości składał się z 20 produktów. Wybór produktów spożywczych koncentrował się na najczęściej kupowanych produktach z kategorii: nabiał, mięso, produkty zbożowe, owoce i warzywa, a także napoje i słodycze.

(RBB, Verbraucherzentrale/stef)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Mimo że liczba dzieci wymagających opieki spada, rośnie liczba wychowawców w placówkach opieki dziennej. Wynika to z nowych danych niemieckiego Federalnego Urzędu Statystycznego.

Liczba dzieci poniżej trzeciego roku życia, które są pod opieką przedszkoli lub opiekunów dziennych, spadła na dzień 1 marca 2025 roku w porównaniu z rokiem poprzednim o 5,6 proc. do łącznej liczby 801 300 dzieci.

W sumie w dniu referencyjnym, czyli 1 marca 2025 roku, w całym kraju ponad 4 miliony dzieci korzystały z opieki dziennej. Było to o 0,8 proc. mniej niż w roku poprzednim. „W ten sposób całkowita liczba dzieci objętych opieką spadła po raz pierwszy od początku 2006 roku, podczas gdy poprzednio rosła ona średnio o 60,5 tys. rocznie, czyli o 1,7 proc.” – podają statystycy.

Jak podkreślają, powodem jest spadek liczby urodzeń w ciągu ostatnich trzech lat.

Duże różnice

Według statystyk 37,8 proc. wszystkich dzieci poniżej trzeciego roku życia było objętych opieką w żłobku, przedszkolu lub przez opiekunów dziennych. Nadal istnieją znaczące różnice między krajami związkowymi.

We wschodnich landach 54,9 proc. dzieci jest oddawanych w ciągu dnia pod opiekę, podczas gdy na zachodzie wskaźnik ten wynosi 34,5 proc.

Mniej dzieci, więcej opiekunów

W przeciwieństwie do liczby dzieci objętych opieką zmieniła się liczba placówek i personelu, zarówno w sektorze pedagogicznym, jak i administracyjnym. To o 2,2 proc. więcej niż w roku poprzednim. „W ten sposób liczba pracowników placówek opieki dziennej nadal rosła, mimo że liczba dzieci objętych opieką spadła” – podaje Federalny Urząd Statystyczny.

W przeciwieństwie do personelu przedszkolnego spadła jednak liczba opiekunów dziennych, i to piąty rok z rzędu. W marcu było ich 37 400. Odpowiada to spadkowi o 5,9 proc.

Spośród wszystkich dzieci objętych opieką 96,4 proc. uczęszczało do placówek, a tylko 3,6 proc. pozostawało pod opieką opiekunów dziennych.

W dniu 1 marca 2025 r. w całym kraju było około 61 tys. placówek opieki dziennej nad dziećmi, czyli o 400 lub 0,6 procent więcej niż w roku poprzednim. Liczba osób zatrudnionych w tych placówkach wzrosła o 17,5 tys. (2,2 proc.) do 795 700.

(DPA, EPD/sier)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

„Nakaz wykrywania nie będzie częścią nowego kompromisowego wniosku prezydencji UE. Wykrywanie materiałów przedstawiających wykorzystywanie seksualne dzieci będzie nadal dobrowolne dla gigantów technologicznych” – cytuje duńskiego ministra sprawiedliwości Petera Hummelgaarda największa miejscowa agencja prasowa Ritzau oraz portale Politiken i duński nadawca publiczny dr.dk.

A to oznacza, że choć sprawujący prezydencję w Radzie Unii do grudnia Duńczycy wciąż chcą doprowadzić do przyjęcia w jakiejś formie CSAR (ang. Child Sexual Abuse Regulation) – prawa, które ma pomóc zwalczać wykorzystywanie seksualne dzieci w internecie, to maglowana od 2022 roku w Brukseli inicjatywa znów straciła zęby – i jednego ze swoich największych orędowników.

Pomysł był dobry – ułatwić wykrywanie w sieci treści z seksualnym wykorzystywaniem dzieci. Ale sposób jego wykonania – m.in. poprzez zobowiązanie do skanowania lub analizowania tego, co użytkownicy komunikatorów i mediów społecznościowych piszą do siebie na czatach, w tym także szyfrowanych - nie znalazł większości w Unii Europejskiej.

Informacje duńskich mediów potwierdzają to, co usłyszał kilka dni temu w Kopenhadze reporter Deutsche Welle – że projekt w obecnym kształcie wygląda na w praktyce martwy.

O co chodziło w „chat control”?

Sprawa zaczęła się w 2022 r., gdy pod kierownictwem ówczesnej komisarz ds. wewnętrznych UE, szwedzkiej socjaldemokratki Ylvy Johansson, Komisja Europejska zaproponowała przyjęcie prawa, które zmusiłoby firmy technologiczne do skanowania treści – także tych przesyłanych za pomocą szyfrowanych komunikatorów jak WhatsApp czy Signal – w poszukiwaniu materiałów zawierających wykorzystywanie seksualne dzieci.

Pomysł popiera m.in. organizacja ochrony praw dzieci Eurochild, a cytowane przez Deutsche Welle statystyki Internet Watch Foundation wskazywały, że około dwóch trzecich wykrytych przez tę organizację stron internetowych z dziecięcą pornografią miało swoje korzenie w kraju UE, globalnie zaś zgłoszono ponad 60 milionów zdjęć i filmów związanych z wykorzystywaniem seksualnym nieletnich.

Ale przez kilka lat kolejne państwa członkowskie sprawujące prezydencję w Unii Europejskiej nie zdołały zebrać niezbędnej dla przeforsowania tego projektu większości. Pomysł KE był krytykowany przez organizacje broniące prawa do prywatności w sieci, ekspertów ds. bezpieczeństwa, sceptycznie patrzyły na niego też niektóre państwa członkowskie. Polska, która sprawowała prezydencję w Radzie UE w pierwszej połowie 2025 r., również sprzeciwiała się obowiązkowemu skanowaniu szyfrowanych czatów, zaproponowała więc wersję kompromisową – skanowanie byłoby dobrowolne – ale ten pomysł również nie znalazł poparcia.

Dania wchodzi do gry…i szybko wychodzi

Pomysł, ochrzczony na forach i mediach społecznościowych przez jego przeciwników jako „chat control”, wrócił, gdy stery w UE przejęła prezydencja duńska. Rządzący w Kopenhadze socjaldemokraci wpisali go – po kolejnych zmianach – do priorytetów swojej kadencji u steru UE.

Duńska wersja projektu nie zakładała nakazu prześwietlania wiadomości tekstowych, ale już przesyłane na czatach przez użytkowników linki, zdjęcia czy wideo miałyby zostać objęte skanowaniem, a platformy w przypadku wykrycia treści pedofilskich musiałyby informować odpowiednie organy. Dotyczyłoby to nawet takich platform jak WhatsApp czy Signal, których kluczowym atutem jest właśnie szyfrowana, bezpieczna komunikacja.

Dlaczego socjaldemokratyczny duński rząd podjął rękawicę i wpisał „chat control” w swoje priorytety mimo kontrowersji dotyczących prawa do prywatności i tajemnicy korespondencji? Oprócz podstawowego argumentu – autentycznej chęci wzmocnienia ochrony dzieci przed pedofilskimi treściami i wykorzystywaniem seksualnym w internecie – rozmówca DW z unijnych kręgów dyplomatycznych wskazuje na wysokie w Danii zaufanie społeczeństwa do sądów, policji i usług administracyjnych, czyli również do tego, że państwo nie nadużyje swoich praw wobec obywateli.

Ale wiele krajów UE, nie tylko z doświadczeniem autorytarnych rządów, sytuuje się tu na przeciwległym biegunie, inne zaś wahały się, ale na koniec poszanowanie prawa do prywatności korespondencji przeważyło.

Chat control: przeważył głos Niemiec?

Dwa tygodnie po tym, jak unijny szczyt w Brukseli nie wspomniał nawet o projekcie w swoich konkluzjach, jego główny promotor – minister Hummelgaard – milczał, a reporter DW nieoficjalnie usłyszał w Kopenhadze z kręgów unijnej dyplomacji, że po tym, jak swój sprzeciw wyraziły Niemcy i stało się jasne, że nie ma co liczyć na większość w Radzie, projekt CSAR się kompletnie rozsypał.

Stanowisko Niemiec stało się jasne, gdy niezależnie od siebie szefowa resortu sprawiedliwości Stefanie Hubig (SPD) oświadczyła, że masowe skanowanie prywatnych wiadomości musi być tabu w państwie prawa, a przewodniczący frakcji CDU/CSUJens Spahn i sekretarz frakcji SPD Dirk Wiese ocenili, że taka kontrola korespondencji nie wchodzi dla nich w grę.

Najstarszy działający duński dziennik Berlingske Tidende zatytułował informację o decyzji duńskiego rządu: „Propozycja dotycząca cyfrowej ochrony dzieci odrzucona po krytyce ze strony Niemiec”. Cytowana w niej deklaracja ministra potwierdza to, co DW usłyszało w Kopenhadze od rozmówcy z kręgów zbliżonych do Komisji Europejskiej – przymusowej kontroli czatów nie będzie, duński rząd nie będzie forsował tej legislacji, bo zrozumiał, że nie znajdzie dla niej większości w Radzie.

Dania chce zapobiec osłabieniu ochrony dzieci w UE

Natomiast minister Hummelgaard, cytowany przez duńskie media, podkreślił, że „trzeba działać bez względu na wszystko”, ponieważ w kwietniu wygasa nawet aktualny stan prawny, umożliwiający dobrowolne skanowanie treści przez platformy komunikacyjne, co oznacza ryzyko utraty przez UE narzędzia do walki z wykorzystywaniem seksualnym dzieci.

Jeśli Duńczykom uda się wypracować w Radzie konsensus, kolejnym krokiem byłby tak zwany trilog – czyli trójstronne nieformalne negocjacje na linii Komisja – Parlament – Rada, mające na celu ustalenie kompromisowej wersji tekstu przygotowywanego prawa. Unijna praktyka pokazuje, że takie negocjacje często przyspieszają prace nad projektem.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Podczas wojny Rosji przeciwko Ukrainie do Niemiec przybyło prawie 1,3 miliona ukraińskich uchodźców. Na początku października w centralnym rejestrze cudzoziemców zarejestrowano łącznie 1 293 672 osoby, którym od lutego 2022 r. przyznano tymczasową ochronę. Do tej pory były to głównie Ukrainki z dziećmi lub emeryci. Obecnie widać nową grupę uchodźców – mężczyzn poniżej 22. roku życia.

Powodem tego są zmiany w przepisach dotyczących przekraczania granicy wprowadzone przez rząd Ukrainy. Od 28 sierpnia mężczyźni w wieku od 18 do 22 lat mogą swobodnie opuszczać kraj. Według niemieckiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych spowodowało to gwałtowny wzrost liczby ukraińskich mężczyzn w tej grupie wiekowej zgłaszających się w Niemczech – z około 100 do prawie 1000 tygodniowo, czyli dziesięciokrotny wzrost.

„Nowa fala uchodźców"

„Nową falę uchodźców” potwierdza również punkt doradczy dla uchodźców w Berlinie, który od września odwiedziło wielu młodych mężczyzn z Ukrainy. – Do tej pory mężczyźni w tej grupie wiekowej nie byli tak licznie reprezentowani wśród osób, którym udzielaliśmy pomocy – mówi Elina Waehner, koordynatorka punktu doradczego. We wrześniu przeprowadzono w nim ponad 440 rozmów, z czego 13 procent z młodymi mężczyznami. Według poradni jest to wyraźny wzrost w porównaniu z 0,1 procenta w lecie.

Niektórzy z młodych ludzi zwracają się bezpośrednio do ośrodków pierwszego kontaktu dla uchodźców, inni najpierw zatrzymują się u przyjaciół lub krewnych w Niemczech. Według poradni, grupę tę charakteryzuje „stosunkowo wysoki poziom wykształcenia”. Większość z nich chce najpierw zabezpieczyć swój pobyt w Niemczech poprzez tymczasowy status ochronny, a następnie poszukać miejsca na studiach lub na rynku pracy.

Maksym: „Przyjechałem, aby zdobyć wykształcenie”

Jednym z tych, którzy skorzystali z okazji wyjazdu z Ukrainy, jest 20-letni Maksym z Kijowa. Niedawno przybył do Berlina – to jego pierwszy pobyt za granicą. Spacerując po Alexanderplatz, nie może opanować emocji. – Jestem całkowicie oszołomiony! Moja radość nie ma granic, ponieważ zdaję sobie sprawę, że to mój bilet do przyszłości – mówi.

Maksym złożył już wniosek o udzielenie tymczasowej ochrony i mieszka w obozie. Teraz chce nauczyć się niemieckiego, a następnie studiować lub pracować. – Przyjechałem tutaj, aby zdobyć wykształcenie, jeśli nie jako inżynier elektryk, to w zawodzie, który poprawia jakość życia ludzi i sprawia, że ten kraj staje się lepszy – tłumaczy.

Przez ostatnie dwa lata Maksym pracował w Kijowie jako kurier. Jego ojciec zmarł siedem lat temu, więc mieszkał sam z matką, która pracuje jako sprzątaczka. – Przyjechałem do Niemiec również po to, aby pomóc mojej matce – wyjaśnia Maksym.

Serhij: „W wieku 23 lub 24 lat jesteś w zawieszeniu”

22-letni Serhij, który również niedawno przybył do Niemiec, pochodzi z Donbasu i od 2014 roku ucieka przed wojną. W Doniecku mieszkał zaledwie dwa kilometry od lotniska i jako dziecko doświadczył wojny z bliska. Następnie przeniósł się do miasta Szachtarsk w regionie Dniepropietrowska. W czasie nauki w szkole regularnie uczęszczał na nabożeństwa ewangelickie i jednocześnie odkrył swoją pasję do produkcji wideo i reżyserii. Obecnie pracuje jako niezależny twórca animacji.

Decyzja o opuszczeniu Ukrainy była dla niego trudna, mówi Serhij. Legalne możliwości wyjazdu dla mężczyzn są ograniczone, a od 22. roku życia jest to jeszcze bardziej skomplikowane. Zdał sobie sprawę, że to jego ostatnia szansa na legalny wyjazd. – W wieku 23 lub 24 lat znajdujesz się w pewnego rodzaju zawieszeniu. Wyjechać nie jest łatwo, ale też się nie ukrywasz, a jednocześnie powołanie do wojska jest coraz bliższe – mówi. W Ukrainie udział w wojnie jest możliwy od 25. roku życia.

Serhij ma w Niemczech przyjaciół, którzy wcześniej opuścili Ukrainę. Dlatego postanowił również wyjechać do Niemiec, gdzie teraz się aklimatyzuje. Wypełnia wnioski i szuka pracy, aby móc wynająć mieszkanie. Później chciałby sprowadzić swoją rodzinę – matkę, brata i siostrę. Nie chce wracać do Ukrainy przez następne dziesięć lat. Nie tęskni za domem. – Bardzo często się przeprowadzałem i niestety nie miałem czegoś takiego jak prawdziwy dom – opowiada Serhij, który od początku wojny w 2014 roku już sześć razy zmieniał miejsce zamieszkania.

Wiktor: „Wiek poborowy może zostać obniżony”

18-letni Wiktor z miejscowości Hryhoriwka w regionie Kijowa przyjechał pod koniec sierpnia wraz ze swoją dziewczyną do Berlina, gdzie złożyli wniosek o udzielenie tymczasowej ochrony. Będąc w Berlinie, Wiktor kontynuuje studia online na Uniwersytecie Kultury w Kijowie i marzy o zostaniu aktorem.

Właściwie chciał wyjechać jeszcze przed ukończeniem 18 lat, ale się wahał. Ostatecznie opuścił Ukrainę z powodu „strachu przed wojną” i „strachu przed powołaniem do wojska”. Chociaż mężczyźni poniżej 25. roku życia nie są powoływani do wojska, to jego zdaniem może się to zmienić w każdej chwili. – Czytałem doniesienia, że wiek poborowy może zostać obniżony. W naszym kraju można uchwalić różne ustawy, nawet taką, że już w wieku 18 lat można zostać powołanym do wojska – mówi Wiktor.

Jego rodzice nadal mieszkają na Ukrainie – matka pracuje jako pielęgniarka, ojciec od lat pozostaje bezrobotny z powodów zdrowotnych. Dla Wiktora aklimatyzacja w Niemczech jest trudniejsza niż się spodziewał. Najpierw chce nauczyć się niemieckiego, a następnie znaleźć miejsce na studiach lub pracę. Obecnie skarży się na trudności. – Wszystko jest tu bardzo zbiurokratyzowane, a dodatkowo utrudnia to bariera językowa – zaznacza.

Budowanie przyszłości w Niemczech

Zezwolenie na wyjazd z Ukrainy dla mężczyzn poniżej 22. roku życia wywołało mieszane reakcje. Krytycy twierdzą, że Ukraina nie może sobie pozwolić na utratę młodego pokolenia, zwłaszcza w czasach mobilizacji. W mediach społecznościowych młodzi mężczyźni opuszczający kraj są często nazywani „dezerterami” lub „zdrajcami”, mimo że wyjeżdżają legalnie.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

– Wszyscy moi przyjaciele na Ukrainie cieszą się razem ze mną – opowiada Maksym. – Nawet ci, którzy służą w ukraińskiej armii, nie powiedzieli mi, że zostawiam kraj w potrzebie i powinienem walczyć – dodaje. Według Maksyma w autobusie, którym wyjechał z Ukrainy, było tylko kilku mężczyzn w jego wieku. Ci, którzy decydują się na ten krok, widzą w nim szansę, ale są gotowi wrócić, jeśli integracja za granicą okaże się zbyt trudna. Maksym uważa, że po powrocie jego wiedza zdobyta w Niemczech może znaleźć zastosowanie na Ukrainie.

Serhij opowiada, że w jego autobusie było jeszcze ośmiu młodych mężczyzn. Po kontroli paszportowej wszyscy byli bardzo szczęśliwi. – Kiedy przekroczyliśmy granicę, wszyscy krzyczeli: Hurra, udało się! – mówi Serhij.

Pomimo różnych życiowych doświadczeń wszyscy trzej młodzi mężczyźni – Maksym, Serhij i Wiktor – chcą teraz rozpocząć nowe życie w Niemczech. Według aktualnych sondaży więcej niż jedna piąta ukraińskich nastolatków chce wyjechać za granicę, podczas gdy 52 procent chce pozostać na Ukrainie.

„Frankfurter Allgemeine Zeitung” komentuje: „Kanclerz Niemiec wypowiedział się w Ankarze dość wyraźnie na temat prześladowań opozycji w Turcji. Publicznie wyraził swoje zaniepokojenie brakiem praworządności. Postąpił słusznie. Prezydent Erdoğan również nie przebierał w słowach. Skarżył się na ksenofobię w Niemczech i nie wahał się podkreślić różnic w stanowiskach Niemiec i Turcji w sprawie Gazy”. Gazeta dodaje, że „pomimo wszystkich interesów geostrategicznych Niemcy nie muszą kłaniać się prezydentowi Turcji. Turcja potrzebuje Niemiec tak samo, jak Niemcy potrzebują Turcji”. Dlatego Merz postępuje właściwie, wznawiając „dialog strategiczny” z Turcją.

„W ten sposób uwzględnia on rosnące znaczenie Turcji w obecnej sytuacji międzynarodowej. Należy wykorzystać wpływ, jaki Erdoğan ma na Hamas w Strefie Gazy i na Putina. Bliski kontakt z Ankarą jest również pomocny, jeśli rząd Niemiec chce zrealizować swoją zapowiedź i ponownie odesłać Syryjczyków do ich ojczyzny. Nie ma więc alternatywy dla ściślejszej współpracy z Ankarą” – czytamy w FAZ.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

„Stuttgarter Zeitung” zauważa: „Każda europejska wizyta państwowa w Ankarze jest obecnie wizytą na szczególnie śliskim parkiecie. Kontynent, który nieustannie odwołuje się do swoich wartości, powinien właściwie potępiać dyktatorskie zapędy prezydenta Turcji. Jednak długoletni przywódca Erdogan jest po prostu zbyt ważny dla Europy – z powodów geostrategicznych i militarnych, a także w kwestii uchodźców. Gdyby ponownie setki tysięcy Syryjczyków wyruszyły na zachód, nie tylko Friedrich Merz miałby ogromny problem. Czy to usprawiedliwia powściągliwość, jaką kanclerz wykazuje w kwestii praw człowieka, to już zupełnie inna sprawa”.

Natomiast skrajnie lewicowy dziennik „Junge Welt” tak komentuje wznowienie dialogu z Turcją: „Kanclerz Merz chce, zgodnie z własnymi deklaracjami, przywrócić stosunki z Turcją do poziomu „prawdziwego partnerstwa strategicznego”. Kontynuuje tym samym tradycję trwającego około 150 lat braterstwa broni, które miało swój początek w polityce niemieckiego cesarstwa dotyczącej linii kolejowej do Bagdadu w dążeniu wilhelmińskich Niemiec do „miejsca pod słońcem” i osiągnęła smutny punkt kulminacyjny w postaci paktu wojskowego podczas I wojny światowej – którego skutkiem ubocznym był ludobójstwo Ormian. Demokracja i prawa człowieka nigdy nie były przedmiotem tego sojuszu, który do dziś funkcjonuje pod egidą NATO. Celem zawsze było utrzymanie geopolitycznie ważnej Turcji po stronie Niemiec, niezależnie od tego, czy spowoduje to zagładę Ormian, Kurdów czy tureckiej opozycji. Merz jest tu po prostu bardziej szczery niż niektórzy z jego poprzedników”.

Od 2022 roku zespół niemieckich historyków z Uniwersytetu w Trewirze prowadzi badania nad wykorzystywaniem seksualnym nieletnich oraz osób dorosłych przez katolickich duchownych i osoby świeckie w diecezji Trewir (Nadrenia-Palatynat) w latach 1946–2021.

Naukowcy opublikowali właśnie trzecie sprawozdanie okresowe, w którym analizują przypadki z okresu sprawowania urzędu przez Reinharda Kardynała Marxa (2001–2008), dziś arcybiskupa Monachium i Fryzyngi, oraz biskupa Stephana Ackermanna, który funkcję biskupa Trewiru pełni do dziś. W okresie urzędowania Marxa zidentyfikowano 21 sprawców oraz co najmniej 35 ofiar, głównie małoletnich chłopców. W okresie urzędowania Ackermanna – do 2021 roku – zidentyfikowano 16 sprawców i 24 ofiary.

Wyniki raportu opierają się na analizie 1279 akt, głównie diecezjalnych, ale także innych źródeł, oraz na 30 rozmowach z osobami poszkodowanymi i świadkami wydarzeń.

W całym badanym okresie, od 1946 do 2021 roku, w sumie zidentyfikowano 248 sprawców i 734 poszkodowanych.

Zaniedbania Kościoła w rozliczaniu nadużyć

Według raportu, w porównaniu z okresem poprzedzającym, liczba sprawców spadła z 47 do 37 za czasów Marxa i Ackermanna. Ponadto od 2001 r. nie odnotowano żadnego nowego przypadku „sprawcy intensywnego”, czyli w tym przypadku takiego sprawcy, który odpowiada za 10 lub więcej ofiar. Skrócił się również czas między popełnieniem przestępstwa a zgłoszeniem.

Jednak podczas, gdy za czasów Ackermanna do prokuratury były zgłaszane przypadki nadużyć, to w czasach jego poprzednika, Marxa, takich zgłoszeń nie było.

Ponadto, jak twierdzą autorzy raportu, w niektórych przypadkach opieka nad sprawcami była ważniejsza niż zapewnienie wiernym poczucia bezpieczeństwa, a wewnętrzne postępowania wobec obwinianych duchownych trwały bardzo długo. W jednym przypadku minęło dwanaście lat, zanim oskarżony został zwolniony ze stanu kapłańskiego. Władze diecezji coraz częściej przenosiły skazanych sprawców do szpitali i domów spokojnej starości, aby mogli tam ponownie podjąć pracę jako duszpasterze – podkreślają autorzy raportu.

Dr Lena Haase z zespołu badaczy podkreśla, że „przez długi czas (.) rozpatrywano każdy przypadek indywidualnie, co często prowadziło do pobłażliwego traktowania oskarżonych”. Zamiast traktowania przypadków nadużyć jako odrębnych przypadków, należało uświadomić sobie, że miały one „charakter strukturalny”.

Biskupi proszą o wybaczenie

Raport obciąża zwłaszcza biskupa Ackermanna, który w latach 2010-2022 pełnił podwójną rolę – biskupa diecezji oraz pełnomocnika ds. nadużyć Niemieckiego Episkopatu. To jego zadaniem było rozliczanie się Kościoła katolickiego w Niemczech z przypadkami wykorzystywania seksualnego.

„To mnie boli” i „jest straszne” – tak brzmiały pierwsze reakcje biskupa Ackermanna na nowy raport dotyczący nadużyć w trewirskiej diecezji. Co najmniej 24 osoby padły ofiarą przemocy seksualnej podczas jego kadencji.

– Mogę tylko prosić o wybaczenie za to, że ja lub moi współpracownicy poprzez nasze działania lub zaniechania wyrządziliśmy nowe krzywdy ofiarom przemocy seksualnej w naszej diecezji – oświadczył biskup Ackermann. Kardynał Marx powiedział, że boli go, iż „nie sprostał oczekiwaniom wszystkich ludzi powierzonych (jego) biskupiej opiece”.

Do końca 2026 roku naukowcy z Uniwersytetu w Trewirze będą nadal badać przypadki wykorzystywania seksualnego, które miały miejsce w latach 1946–1966. Raport końcowy ma zostać opublikowany najpóźniej w 2027 roku.

Nowy raport także w Augsburgu

W Augsburgu nowa analiza Niezależnej Komisji ds. Rozliczenia Nadużyć Seksualnych wykazała, że kierownictwo diecezji nieprawidłowo potraktowało ponad jedną trzecią przypadków nadużyć od 1948 roku. Jednak w ciągu ostatnich 20 lat nastąpił postęp, a od momentu objęcia urzędu przez obecnego biskupa Bertrama Meiera w 2020 roku nie odnotowano już żadnych przypadków niewłaściwego postępowania.

Meier podkreślił, że nic nie jest w stanie złagodzić cierpienia ofiar. Wykorzystywanie seksualne jest tematem, który nie traci na aktualności. – Nie możemy spocząć na laurach – dodał. Zwracając się do ofiar, powiedział, że „głęboko odczuwa winę Kościoła” wobec nich i „bardzo ubolewa” nad ich losem.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Polityczka reaguje

Pełnomocniczka rządu Niemiec ds. nadużyć, Kerstin Claus, nadal dostrzega braki w rozliczaniu nadużyć w Kościele. Jej zdaniem brakuje pełnej przejrzystości w przypadku podejmowania środków dyscyplinarnych. – Parafie często nadal nie są informowane, a osoby poszkodowane dowiadują się zazwyczaj z mediów o nałożeniu sankcji na oskarżonego – skrytykowała Claus. Jednocześnie podkreśliła, że nowe badania są „niezwykle ważne” dla lepszej ochrony dzieci i młodzieży.

(KNA, epd,idw-online.de/sier)

Niemiecka gospodarka w sezonie letnim utkwiła w stagnacji. Produkt krajowy brutto (PKB) od lipca do września 2025 pozostał na niezmienionym poziomie w porównaniu z poprzednim kwartałem – podał w czwartek Federalny Urząd Statystyczny. Wiosną spadł on o 0,2 proc. po wzroście o 0,3 proc. w pierwszych trzech miesiącach roku. Ekonomiści pytani przez agencję Reuters spodziewali się, że w lecie nastąpi stagnacja.

Inwestycje rosną, eksport maleje

Według wstępnych danych pozytywnie rozwinęły się inwestycje w wyposażenie, takie jak maszyny i urządzenia. W porównaniu z poprzednim kwartałem spadł jednak eksport, jak podał urząd statystyczny.

Na tle innych dużych gospodarek strefy euro Niemcy wypadają słabo – Francja osiągnęła w trzecim kwartale wzrost gospodarczy na poziomie 0,5 proc., a Hiszpania nawet 0,6 proc.

Słabe perspektywy na koniec roku

Szanse na silne ożywienie gospodarcze w bieżącym czwartym kwartale nie są duże. Instytut Ifo spodziewa się w najlepszym razie niewielkiego wzrostu. 9000 menedżerów ankietowanych przez Ifo oceniło sytuację gospodarczą w październiku jako najgorszą od ponad pół roku.

Największa gospodarka Europy boryka się z problemami z wielu stron: wysokie cła amerykańskie obciążają handel z kluczowym odbiorcą towarów „Made in Germany”, Chiny produkują coraz więcej towarów, które kiedyś były kupowane w Niemczech, a groźba niedoboru chipów może spowodować przerwy w produkcji, zwłaszcza w branży motoryzacyjnej. Ponadto nastroje konsumenckie spadły tuż przed okresem świątecznym – barometr GfK i NIM obniżył się o 1,6 punktu do -24,1.

Nadzieje na 2026 rok

Oczekiwania koncentrują się na nadchodzącym roku. Planowane miliardowe inwestycje z pakietu infrastrukturalnego i modernizacyjnego powinny pobudzić koniunkturę. Rząd Niemiec prognozuje na 2026 r. wzrost o 1,3 proc., podczas gdy w kończącym się roku ma on wynieść tylko 0,2 proc.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Problemy Volskwagena

Symptomatyczna dla kłopotów gospodarczych Niemiec jest sytuacja w przemyśle motoryzacyjnym. Z kłopotami zmaga się jeden z gigantów branży – koncern Volkswagena.

Volkswagen zanotował w trzecim kwartale stratę 1,07 mld euro, głównie przez problemy Porsche, które przyniosło niemal miliard euro straty z powodu kosztów przedłużenia produkcji aut spalinowych. Dodatkowo koncern obciążają nowe amerykańskie cła (do 5 mld euro) oraz spadek sprzedaży w Chinach i USA. VW wdraża program oszczędnościowy, który obejmuje redukcję ponad 35 tys. miejsc pracy do 2030 r. Koncern zmaga się też z ryzykiem niedoboru chipów i rozważa budowę fabryki Audi w USA, aby ominąć cła.

(Reuters/du)

Aresztowany we wrześniu na hamburskim lotnisku Patryk M. przebywa w areszcie w Hamburgu. Na mężczyźnie ciążą zarzuty o udział w zorganizowanej grupie przestępczej, handel narkotykami oraz kradzież samochodów. Patryk M., znany szerzej jako „Wielki Bu”, wsławił się w przeszłości znajomością z obecnym prezydentem Polski, Karolem Nawrockim.

Prosi o azyl polityczny

Teraz o ekstradycji Polaka ma zadecydować sąd w Hamburgu. Patryk M. złożył jednak wczoraj (29.10.2025) w hamburskim oddziale Federalnego Urzędu ds. Migracji i Uchodźców (BAMF) wniosek o azyl polityczny w Niemczech.

Potwierdził to na nasze zapytanie jeden z adwokatów Patryka M. Damian Jakobek. – Pojawiają się pewne aspekty polityczne. Nie powinny one mieć miejsca w postępowaniu karnym ekstradycyjnym – powiedział w rozmowie z DW. Wskazał na „wyjątkowy przypadek” i szeroką obecność w polskich mediach. – Jest podejrzenie, że nasz klient, na wypadek, gdyby został przekazany władzom polskim, mógłby zostać przedmiotem pewnych rozgrywek politycznych – zaznaczył Damian Jakobek.

Złożenie wniosku o azyl może wydłużyć postępowanie ekstradycyjne, bo sąd będzie czekał na decyzję o przyznaniu azylu. A to może potrwać. Obecnie średni okres oczekiwania na rozpatrzenie wniosku o azyl zajmuje w Niemczech dziewięć miesięcy. Wielokrotnie szybciej – do dwóch miesięcy – rozpatrywane są z kolei wnioski o ekstradycję.

Sąd zdecyduje o ekstradycji

Patryk M. został aresztowany w Niemczech na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania, gdy chciał polecieć z Hamburga do Dubaju. Mężczyzna odmówił dobrowolnej ekstradycji do Polski.

Z danych przekazanych nam przez Ministerstwo Sprawiedliwości Niemiec wynika, że w 2023 roku do Polski wydano z Niemiec 289 osób, a w 131 przypadkach odmówiono ekstradycji. Statystyki nie uwzględniają jednak powodów takiej decyzji.

Na przykład w 2020 roku Niemcy odmówiły ekstradycji do Polski Polaka podejrzanego m.in. o oszustwa, argumentując, że istnieją wątpliwości co do niezawisłości polskiego sądownictwa. Rok temu w innej głośnej sprawie Niemcy przekazali do Polski Polaka podejrzanego o spowodowanie śmiertelnego wypadku na Trasie Łazienkowskiej.

Niemiecki adwokat Patryka M. obawia się – jak mówi – że jego klient „nie będzie miał w Polsce rzetelnego procesu”. Domaga się, aby jego klient mógł odpowiadać z wolnej stopy. – Z naszego punktu widzenia nie ma żadnych przesłanek, żeby klient uchylał się przed wymiarem sprawiedliwości – mówi Damian Jakobek.

Chcesz skomentować nasze artykuły? Dołącz do nas na facebooku! >>

Niemieckie Towarzystwo Ratowania Życia (DLRG) po raz pierwszy zleciło przeprowadzenie dogłębnych badań nad swoją historią w okresie nazistowskim. – Dla nas to część kultury pamięci, nie tylko wspominanie roku założenia i imponującej długości istnienia – powiedziała prezes DLRG Ute Vogt, odnosząc się do pracy badawczej „Między idealizmem a ideologią nazistowską”. Obejmuje ona lata 1925-1945. – Okres faszyzmu jest również integralną częścią historii DLRG, który należy zbadać – podkreśliła Vogt.

Usłużni wobec reżimu nazistowskiego

Zarząd DLRG zlecił przeprowadzenie badań sześcioosobowemu zespołowi autorów (m.in. z dziedziny sportu, historii, prawa), który przeanalizował ponad 3 tys. źródeł z lat 1925-1945.

Praca badawcza wykazała, że założona w 1913 roku organizacja „była usłużnym sługą państwa nazistowskiego; początkowo nie stawiała oporu, później wdrożyła wszystko, czego żądano, a w końcu przyłączyła się do entuzjazmu wojennego. Jej zakaz przez aliantów w 1945 roku był zatem logiczny”.

Nic nie wskazuje na to, że „wysoko cenione koleżeństwo w DLRG” chroniło Żydów przed wykluczeniem i dyskryminacją. Nie ma jednak dowodów na to, że Żydzi nie byli ratowani przed utonięciem.

„Ciemna strona DLRG”

Jedną z naczelnych postaci w DLRG był wtedy Franz Breithaupt. Zarządzał słodownią na początku lat 30. XX wieku, zanim rozpoczął karierę w państwie nazistowskim. Został osobistym adiutantem szefa SS Heinricha Himmlera, szybko awansował i pełnił funkcję ławnika w Trybunale Ludowym, gdzie był częściowo odpowiedzialny za wyroki śmierci dla bojowników ruchu oporu „Białej Róży”, w tym rodzeństwa Scholl. Był „ciemną stroną DLRG”, kierował organizacją w latach 1942-1945.

Jak ustalili autorzy pracy badawczej, Breithaupt dostrzegał „ciągle nowe, niezbędne w czasie wojny zadania” dla DLRG, chwalił ideologiczne nastawienie organizacji w państwie nazistowskim i apelował do „odważnych facetów, którzy nie boją się śmierci”. – Jako sędzia nie miał umiarkowania – powiedziała Kerstin Teicher, jednak z autorek opracowania. Miał podtrzymywać setki wyroków śmierci. Został zamordowany przez esesmanów w ostatnich dniach wojny.

„Brak poczucia winy”

Po wojnie przedstawiciele DLRG nie wzięli na siebie odpowiedzialności. – Nie mieli poczucia winy – powiedziała Teicher. Zamiast tego nawet po 1945 roku utrwalano mit „idyllicznego świata DLRG” w czasach Trzeciej Rzeszy.

Rozliczenie się z przeszłością ma również charakter ostrzegawczy. – Praca autorów w imponujący sposób dowodzi, że odpowiedzialność tak dużej społeczności jak nasza nie może ograniczać się do zaszczytnego zadania, jakim jest ratownictwo wodne – podkreśliła prezes DLRG, Ute Vogt. Wskazała na dużą rozbieżność między „ideałem humanitarnym a służbą takiemu reżimowi”.

Na szczęście portret Breithaupta od dawna już nie wisi w siedzibie DLRG.

(DPA/dom)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Ponad sześć lata temu mord w berlińskim parku Tiergarten wstrząsnął opinią publiczną w Niemczech. Wadim Krassikow, który okazał się agentem rosyjskiej służby FSB, zastrzelił byłego bojownika czeczeńskich sił powstańczych, obywatela Gruzji Zelimchana Changoszwilego. Był on uznawany przez rosyjskie władze za „wroga państwa” i poszukiwany w Rosji listem gończym. Morderca został w Niemczech skazany na dożywocie, ale w 2024 roku wyszedł na wolność dzięki wymianie więźniów między Niemcami a Rosją i Białorusią.

Obawia się o swoje życie

Tymczasem w tym tygodniu niemieckie media poinformowały, że mieszkający w Brandenburgii na wschodzie Niemiec brat ofiary mordu w Tiergarten, Zurab Changoszwili, został deportowany wraz z rodziną do Gruzji w zeszły czwartek, 23 października. Jak informuje telewizja ZDF, powołując się na osobę wspierającą rodzinę, Changoszwili, który często krytykował publicznie Rosję i sprzyjający Kremlowi gruziński rząd, obawia się o swoje życie. Tym bardziej w obliczu doniesień, że gruzińskie władze coraz częściej współpracują z rosyjskimi służbami specjalnymi - czytamy.

Gruzja bezpiecznym krajem trzecim

Changoszwilemu odmówiono azylu najpierw w Szwecji, a następnie w Niemczech. Sąd w Poczdamie odrzucił odwołanie od decyzji o deportacji, uznając że nie udowodniono w wiarygodny sposób, że w Gruzji Changoszwilemu grozi niebezpieczeństwo. Jak wskazuje ZDF, Gruzja została uznana przez Niemcy za bezpieczny kraj trzeci i w ostatnim czasie liczba deportacji do tego państwa rośnie.

Cytowany przez ZDF poseł niemieckich Zielonych Robin Wagener mówi o „cynicznej polityce deportacyjnej”. „Jeśli Niemcy nie są już bezpieczną przystanią dla przeciwników Putina, dla ludzi, którzy są wyraźnie prześladowani, to kto jeszcze będzie się angażował w walkę z Putinem?” – pyta.

W rozmowie z dziennikiem „Frankfurter Allgemeine Zeitung” Wagner wzywa niemiecki rząd do wydania rodzinie Changoszwili wiz humanitarnych, aby „możliwie szybko skorygować błąd, będący katastrofalnym sygnałem”. Według Wagnera deportując rodzinę „wysłano Putinowi następną ofiarę”.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Po śmiertelnym ataku nożem na małego chłopca i mężczyznę w parku w Aschaffenburgu podejrzany ma zostać umieszczony w zakładzie psychiatrycznym. Taką decyzję ogłosił przewodniczący sędzia Karsten Krebs podczas ogłoszenia wyroku w Sądzie Okręgowym w Aschaffenburgu. Według sądu oskarżony był w chwili ataku 22 stycznia niepoczytalny. Decyzja nie jest jeszcze prawomocna. Prokuratura, pełnomocnicy oskarżycieli posiłkowych oraz obrona wcześniej opowiedzieli się za bezterminowym umieszczeniem mężczyzny w zamkniętym oddziale.

Brutalny atak w parku Schöntal

Oskarżony Afgańczyk przyznał za pośrednictwem obrońcy, że zabił kuchennym nożem dwuletniego chłopca pochodzenia marokańskiego oraz 41-letniego Niemca. Ten drugi, ojciec dwójki dzieci, przypadkowo znalazł się w parku i próbował pomóc zaatakowanej grupie dzieci z przedszkola.

Sprawca ranił również dwuletnią dziewczynkę, 73-letniego mężczyznę oraz 59-letnią opiekunkę. Z opinii psychiatrycznej wynika, że oskarżony cierpi na paranoidalną schizofrenię i w chwili ataku słyszał głosy nakazujące mu zabijać dzieci.

Ryzyko kolejnych agresywnych czynów

Prokuratura zarzuciła mu zabójstwo z niskich pobudek, usiłowanie zabójstwa oraz spowodowanie obrażeń ciała. Sprawca nie znał żadnej z ofiar. Już wcześniej był notowany przez policję za napaści i niszczenie mienia. Choć przyjmował leki na chorobę psychiczną, nie robił tego regularnie.

Biegły Hans-Peter Volz ostrzegł, że bez leczenia mężczyzna może popełnić kolejne „wysoce agresywne czyny”. W chwili ataku miał widzieć „oczy agentów”, które nakazywały mu zabijać dzieci. Symulowanie choroby zostało wykluczone.

Afgańczyk przybył do Niemiec w listopadzie 2022 roku i od końca 2024 roku był zobowiązany do opuszczenia kraju. Sprawa wywołała ogólnokrajową debatę na temat polityki migracyjnej i bezpieczeństwa.

(DPA/du)

Aby wcześnie wykryć zamieszki lub czyny karalne policja w Hamburgu skorzysta w tym roku po raz pierwszy z dronów. W razie potrzeby wykorzysta je „do oceny sytuacji”, jak poinformował rzecznik prasowy policji.
Drony będą użyte w dzielnicy Hamburga, gdzie w ubiegłym roku dochodziło do zamieszek. W poprzednich latach tamten teren policja obserowowała przez kamery.

– Używanie dronów nie jest dla nas niczym nowym, korzystamy z nich w wielu sytuacjach – podkreślił rzecznik prasowy policji. Dotychczas hamburska policja wykorzystywała drony między innymi do dokumentowania wypadków, poszukiwania zagionionych i rejestrowania wykroczeń dorgowych.

Lista zgłoszonych w całym kraju „zabaw” Halloweenowych jest długa: samochody obrzucone jajkami, przewrócone kosze na śmieci, zdemolowane skrzynki na listy i petardy wrzucane przez okna. Rok temu tylko w jednym regionie Niemiec – Dolnej Bawarii – odnotowano dziewięć przypadków urazów fizycznych i straty rzeczowye na 13 tys. euro.

„Uzbrojony” kostium może prowadzić do problemów z prawem

W ostatnich latach dochodziło do wielu incydentów gdy zabawa w straszenie zamieniała się w wandalizm i przemoc.
Na policji lądują nie tylko ekstremalne przypadki, lecz także te, gdy ktoś odniesie obrażenia podczas ucieczki przed „przerażającymi postaciami”.
Problematyczna jest także kwestia „uzbrojenia” kostiumu: ten, kto ma przy sobie atrapę broni, musi liczyć się z dochodzeniem w sprawie naruszenia ustawy o broni.

Prawo obowiązuje także w Halloweenowych zabawach – w ramach „cukierek albo psikus” można prosić o słodycze, ale nie moża domagać się ich wydania. Słodkości powinny być podarowane dobrowolnie, a „psikus” powinien pozostać żartobliwie wypowiedzianą ,,groźbą”.

Kara więzienia za niszczenie mienia publicznego

Osoby przyłapane na gorącym uczynku niszczenia mienia mogą zostać ukarane grzywną lub karą pozbawienia wolności do dwóch lat. W przypadku mienia użyteczności publicznej, takiego jak np. ławki w parku, grozi nawet do trzech lat pozbawienia wolności. Osoby przyglądające się też mogą być pociągane do odpowiedzialności.

W przypadku umyślnego zniszczenia mienia koszty za szkody ponosi sprawca i nie może liczyć na swoje ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej.

(AFP/md)

„Ostatnie lata były dla Europy nieustanną lekcją” – pisze w czwartek (30.10.2025) dziennik „Frankfurter Allgemeine Zeitung” (FAZ).

Autor komentarza Nikolas Busse wylicza lekcje, które otrzymała Europa: „Kontynent, który sądził, że obronność nie ma już znaczenia, został pouczony przez Putina, że jest inaczej. Kontynent, który przedkładał ochronę klimatu nad wszystko inne, znalazł niewielu partnerów mających podobne ambicje. Kontynent, który opowiadał się za wolnym handlem, został skonfrontowany z cłami Trumpa. Kontynent, który wierzył w globalizację, padł ofiarą załamania się łańcuchów dostaw. Kontynent, który domagał się roli dla siebie w polityce światowej, bez Stanów Zjednoczonych nie był w stanie podjąć żadnych działań w Ukrainie, a na Bliskim Wschodzie nie był nawet potrzebny. Kontynent, dla którego prawo międzynarodowe jest zasadą porządku, musiał patrzeć na upadek Organizacji Narodów Zjednoczonych”.

Jak czytamy, lista ta może być jeszcze dłuższa. Konkluzją jest zaś to, że „najważniejsze filary, na których opiera się polityka zagraniczna i światopogląd Europy, zostały w krótkim czasie podkopane, a niektóre nawet całkowicie zniszczone”.

„Europa nie jest traktowana poważnie”

Zdaniem autora komentarza do niedawna uważano, że „Europejczycy stają się silniejsi, gdy działają wspólnie”. „Teraz jednak ciągną się nawzajem w dół” – ocenia.

Podaje przykłady: Francja, dawna lokomotywa wzrostu gospodarczego, teraz ciągnie kontynent w dół przez swoje zadłużenie, Niemcy – przez słabość gospodarczą, wiele innych państw członkowskich – przez konflikty społeczne, a wszystkie kraje razem –„przez zaległości w zakresie obronności, których nie da się nadrobić w krótkim czasie”.

„Najlepiej ilustruje tę trudną sytuację fakt, że premier Węgier ma obecnie większy wpływ w Waszyngtonie niż przewodnicząca Komisji Europejskiej. Europa nie jest traktowana poważnie na arenie międzynarodowej, ponieważ nie musi być traktowana poważnie” – ocenia Nikolas Busse.

Zarzuca politykom, że „wciąż toczą bitwy przeszłości”. Dotyczy to przede wszystkim dwóch kluczowych państw UE: we Francji nadal wszystko kręci się wokół reformy emerytalnej, zaś w Niemczech – wokół migracji. O „głębokim kryzysie partii głównego nurtu” świadczy – zdaniem autora – to, że akurat „prawicowo-populistyczny rząd we Włoszech stał się jedną z ostatnich ostoi stabilności”.

Busse przyznaje, że w pewnym sensie „schyłek Europy” jest nieunikniony i trwa już od wielu dekad, wraz ze wzrostem potęgi USA, przemysłowego rozwoju Azji i krajów bogatych w surowce.

„W tym wielobiegunowym świecie, charakteryzującym się konkurencją między mocarstwami, wielonarodowy kontynent, jakim jest Europa, nie może grać pierwszych skrzypiec” – ocenia dziennikarz „FAZ”. Koncepcję „Stanów Zjednoczonych Europy” uznaje za nierealną politycznie, a nawet chybioną, bo UE nie stanie się drugimi USA. „Jeśli wszystko pójdzie dobrze, utrzymamy trzecią pozycję (wśród mocarstw - red.), za Ameryką i Chinami. Jeśli pójdzie źle, UE rozpadnie się, a Europa ponownie zostanie podzielona na strefy wpływów obcych mocarstw” – prognozuje autor.

UE potrzebuje silnych państw członkowskich

Jego zdaniem bezsilność Europy jest także konsekwencją „oderwanej od rzeczywistości mentalności”, która zbyt długo determinowała myślenie i działanie. „Twierdzenie, że UE jest „mocarstwem normatywnym”, które może eksportować swoje wartości do reszty świata, zawsze miało w sobie coś neokolonialnego, ale przede wszystkim często przynosiło odwrotny skutek” – ocenia Busse.

Jego zdaniem rozwiązaniem nie jest wzmocnienie UE, czego wielu się odruchowo się domaga. Jak ocenia, odpowiedzialna za politykę zagraniczną UE – Europejska Służba Działań Zewnętrznych – okazała się „instytucją bez większej wartości dodanej”, a obecna wysoka przedstawicielka ds. zagranicznych Kaja Kallas „nie ma żadnego znaczenia politycznego”.

„UE potrzebuje przede wszystkim silnych państw członkowskich, zarówno pod względem gospodarczym, jak i militarnym. Można to osiągnąć raczej poprzez powściągliwość legislacyjną w Brukseli, co pokazuje debata na temat obciążeń biurokratycznych. Potrzebne jest też realistyczne zrozumienie świata, w którym żyjemy. Trump, Xi Jinping czy Putin nie są wypadkami historycznymi. Reprezentują oni to, z czym Europa ma coraz częściej do czynienia: krajami, które bezlitośnie realizują swoje interesy narodowe” – konkluduje dziennikarz „FAZ”.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Czterech Polaków i Niemiec jest podejrzanych o włamania do magazynów i kradzież wartościowych przedmiotów, w tym setek pralek – poinformowała w środę, 29 października, hamburska policja.

Prowadzone jest postępowanie w związku z podejrzeniem o kradzież w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Włamania do magazynu

Między końcem sierpnia a początkiem września gang miał dokonać włamań do magazynu spedycyjnego w hamburskiej dzielnicy Waltershof. Tam mieli ukraść kilkaset pralek, różne artykuły elektroniczne oraz luksusowe Porsche.

W trakcie śledztwa w kręgu podejrzeń znalazło się pięciu mężczyzn w wieku od 27 do 45 lat. Czterech z nich to obywatele Polski, jeden to 38-letni Niemiec. Skradzione towary mieli przechowywać w Hamburgu-Billbrook i Reinbek.

Palety ze sprzętem i fortepian

We wtorek, 28 października, hamburska policja przeszukała magazyny oraz kilka mieszkań w trzech krajach związkowych – Hamburgu, Szlezwiku-Holsztynie i Dolnej Saksonii. Znaleziono skradzione Porsche oraz palety ze sprzętem elektronicznym. W jednym z mieszkań zabezpieczono fortepian Steinway skradziony w styczniu w Hamburgu.

Ponadto zajęto m.in. dwa inne samochody Porsche, motocykl i drogie zegarki. Do transportu skonfiskowanych przedmiotów funkcjonariusze potrzebowali siedmiu ciężarówek.

Trzech podejrzanych Polaków w wieku 27 i 45 lat zatrzymano w ich miejscach zamieszkania. Czwarty, 35 letni Polak, przebywa już w areszcie w związku z inną sprawą. Podejrzany 38-letni Niemiec został zwolniony po przeszukaniach.

(AFP/dom)

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

W gospodarczym dzienniku „Handelsblatt” czytamy: „Wystarczy spojrzeć na doniesienia z ostatnich dni: zyski Mercedesa spadły o połowę (...), 70 procent energochłonnych przedsiębiorstw przemysłowych przenosi inwestycje za granicę. Bosch likwiduje w Niemczech dziesiątki tysięcy miejsc pracy. Nawet tak dobrze prosperująca średnia firma jak Trumpf odnotowuje milionowe straty. A ponieważ Chiny coraz agresywniej chronią zarówno surowce, jak i chipy, część przemysłu motoryzacyjnego zmierza w kierunku wstrzymania produkcji. Innymi słowy: zmiany strukturalne w przemyśle nie postępują już powoli. One się nasilają. Dramatyzm tych zmian kontrastuje z dziwnym brakiem zainteresowania ze strony znacznej części polityków i opinii publicznej. Owszem, odbywa się szczyt motoryzacyjny, a tam dyskusja na temat średnich przedsiębiorstw. Ale nie widać, aby kwestia przyszłości przemysłu, który jest podstawą dobrobytu w tym kraju, skłaniała do zauważalnych działań”.

„Stuttgarter Zeitung” dzieli się bardziej optymistyczną perspektywą: „Słuchając prezesa Mercedesa, Oli Källeniusa, gdy prezentuje wyniki finansowe międzynarodowym analitykom, trudno dojść do wniosku, że firma znajduje się w głębokim kryzysie. Niemniej jednak Källenius szerzy coś więcej niż tylko optymizm służący określonym celom. To właśnie CLA, najmniejszy spośród nowych samochodów Mercedesa, pokazuje, jaką siłą innowacyjności dysponuje ta firma, również, a może zwłaszcza w czasie kryzysu. Za kilka dni, po dobrym starcie w Europie, samochód ten trafi również na rynek chiński – i istnieją uzasadnione powody, aby oczekiwać, że po poważnych stratach Mercedes w końcu odzyska tam udział w rynku i da wyraźny sygnał, że nie poddaje się tendencji spadkowej”.

„Rhein-Neckar-Zeitung” zauważa: „Niemcy znajdują się w samym środku zmian strukturalnych spowodowanych polityką klimatyczną, które są wprawdzie napędzane przez UE, ale których skutki są tylko połowicznie łagodzone przez rządy poszczególnych krajów (np. poprzez premie zakupowe na samochody elektryczne). A to dopiero początek. Internetowy sprzedawca Amazon ogłosił likwidację ponad 14 tysięcy stanowisk biurowych. W przyszłości zadania te ma wykonywać sztuczna inteligencja. Jednak AI nie poprzestanie na raczej monotonnych czynnościach związanych z księgowością. W zasadzie prawie każdego można zastąpić – nawet pracownika budowlanego, który z zaprawą i kielnią w dłuższej perspektywie przegra walkę z automatycznie produkowanymi domami 3D. To, przez co przechodzi obecnie branża motoryzacyjna, to tylko przedsmak kolejnej rewolucji technicznej. Czy jesteśmy na to przygotowani? W zasadzie: nie".

„Straubinger Tagblatt” i „Landshuter Zeitung” apelują o ograniczenie biurokracji, która ich zdaniem hamuje innowacyjność: „Wiele przepisów, obowiązków sprawozdawczych i specjalnych wymagań politycznych tłumi ducha wynalazczości w zarodku. Znane osobistości ze świata nauki i gospodarki słusznie ostrzegają: innowacyjność kwitnie tam, gdzie zaufanie i gotowość do podejmowania ryzyka są ważniejsze niż kontrola i biurokracja. Rząd Niemiec musi wykorzystać szansę na zmianę systemu: globalne budżety, prostsze składanie wniosków, ulgi podatkowe dla badań naukowych i niebiurokratyczne partnerstwa muszą stać się standardem. Naukowcy potrzebują przestrzeni do eksperymentów i pionierskiego ducha zamiast nowych kwot, start-upy potrzebują swobody, kapitału i inwestorów, aby nie musiały wyjeżdżać za granicę ze swoimi przełomowymi odkryciami. (...) Tym razem agenda high-tech (zaprezentowana przez kanclerza Friedricha Merza 29.10.2025 w Berlinie – red.) musi się powieść, jeśli Niemcy nie chcą stracić pozycji na arenie międzynarodowej”.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

– Pomyślcie o tym, czego potrzebujecie na co dzień do mycia zębów, ubierania się i jedzenia. W więzieniu życie toczy się dalej, tyle że nie ma się pieniędzy – mówi aktywistka Julia (imię zmienione). Sama była więźniarką polityczną w Rosji przez kilka lat. Z powodu braku rodziny przez pierwsze miesiące nie otrzymała żadnej pomocy. – Na początku musiałam nawet obcinać paznokcie kawałkiem starej żyletki. Z czasem ktoś na zewnątrz zwrócił na mnie uwagę i zaczęłam otrzymywać paczki – mówi.

Julia nadal mieszka w Rosji i zbiera artykuły codziennego użytku oraz żywność dla więźniów politycznych. – Są więźniowie, którzy są znani wszędzie – i otrzymują pomoc. Ale ja piszę do tych, którzy są nieznani – relacjonuje Julia. W swoich listach zawsze pyta punkt po punkcie, czego potrzebują więźniowie. – Mydło, papier toaletowy, ręczniki, bielizna. Czasami odpowiadają, że wszystko jest w porządku i piszą, żebym pomogła potrzebującym. Ale są też listy, w których piszą: „To katastrofa, nie mam nic. Proszę, wyślijcie mi cokolwiek”.

Julia ubolewa, że gotowość do przekazywania darowizn spada, podczas gdy liczba więźniów politycznych w Rosji rośnie. – Wynika to z tego, że w Rosji wszystko drożeje – mówi.

Koszt adwokata to największy wydatek

Krewni więźniów politycznych organizują zbiórki pieniędzy głównie przez media społecznościowe. Największym wydatkiem są koszty adwokackie. Bo chociaż, jak pokazują statystyki, sądy działają bardzo represyjnie, według aktywistów dobry adwokat może mieć wpływ na wyrok. Dobrym przykładem jest tu sprawa politologa z Sankt Petersburga Jewgienija Bestużewa.

Został on oskarżony o rozpowszechnianie „fałszywych informacji” na temat rosyjskiej armii. Ostatecznie jednak otrzymał wyrok w zawieszeniu zamiast kary pozbawienia wolności. Bestużew jest przekonany, że zawdzięcza to taktyce swojego adwokata.

Rodziny nie mają pieniędzy

Represje w Rosji dotykają nie tylko więźniów politycznych, ale także ich rodziny. Dzieci pozostają bez rodziców, a osoby starsze nie mają wsparcia. Takim rodzinom pomagają inicjatywy, takie jak projekt „Nie jesteś sam” – coroczny maraton charytatywny na rzecz więźniów politycznych w Rosji. Kieruje nim była więźniarka polityczna Ksenia Fadiejewa, która była koordynatorką biura wyborczego zmarłego w więzieniu opozycjonisty Aleksieja Nawalnego w Tomsku. Projekt, który został uznany przez władze za „niepożądaną organizację”, przyjmuje wyłącznie darowizny z Rosji.

– Rodziny więźniów politycznych stają czasem przed wyborem, czy opłacić paczkę do więzienia, zajęcia sportowe swoich dzieci czy leki dla swoich starszych rodziców – wyjaśnia Fadiejewa. W 2024 roku projekt zebrał 45 mln rubli (około 488 tys. euro). – Około 80 procent wszystkich naszych wniosków dotyczy paczek lub przelewów do organów penitencjarnych. Dzięki tym środkom więźniowie mogą kupić ważne artykuły codziennego użytku i żywność – mówi aktywistka.

W ramach projektu zebrano między innymi 14,5 mln rubli (około 157 tys. euro) na paczki dla więźniów, 7,7 mln (83 tys. euro) na wsparcie ich rodzin oraz 5,5 mln (59 tys. euro) na inne cele, takie jak ewakuacja z Rosji, wsparcie w areszcie domowym, pomoc dla zwolnionych więźniów i spłatę długów. W 2025 r. dostępna kwota spadła z zakładanych 30 tys. rubli (325 euro) do 10 tys. rubli (108 euro) na więźnia. – Więcej po prostu nie da się zrobić – wyjaśniają organizatorzy projektu, którzy spadek darowizn tłumaczą tym, że opinia publiczna zmęczyła się tematem więźniów politycznych.

Co decyduje o sukcesie zbiórki?

Większość zbiórek funduszy trwa miesiącami, mówi Jelena Skworcowa, pracownica organizacji „Wydział Pierwszy”, która zbiera fundusze. Wyjaśnia, że sukces akcji zależy od historii więźnia. Jako przykład podaje Polinę Jewtuszenko, dla której w ciągu kilku godzin zebrano wystarczającą ilość pieniędzy. Kobiecie grozi 22 i pół roku więzienia za potępienie w internecie i w rozmowie ze znajomym wojny Rosji przeciwko Ukrainie. Mężczyzna zgłosił ją z tego powodu władzom. – Jest młodą matką, a jej sześcioletnia córka może ją widzieć tylko podczas wizyt w więzieniu przez szybę. Możliwa długa kara pozbawienia wolności i aresztowanie na podstawie donosu – to historie, które motywują do przekazywania darowizn – mówi Skworcowa.

Aktywistka podkreśla, że mężczyźni przebywający w więzieniach politycznych mogą otrzymać maksymalnie sześć paczek rocznie. W przypadku kobiet nie ma takich ograniczeń. – Wczoraj na przykład w sklepie internetowym służby więziennej skompletowałam paczkę dla młodej kobiety, która przebywa w więzieniu w regionie Wołogdy. Kiedy została tam przewieziona, nie miała nawet podstawowych artykułów higienicznych. Pierwsze paczki kosztowały około 5 tys. rubli (ok. 54 euro) każda – relacjonuje.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Przelewy tylko na terenie Rosji

Projekt „Zaodno” odradza przekazywanie darowizn pieniężnych z zagranicy, ponieważ bank może zablokować konto odbiorcy w celu monitorowania finansowego. Wówczas na konto nie mogłyby wpływać żadne kolejne darowizny. Dlatego darowizny powinny być przekazywane wyłącznie na terenie Rosji. Przelewy za pośrednictwem portfeli kryptowalutowych są możliwe, ale akceptuje je tylko kilka projektów zajmujących się prawami człowieka, takich jak „OVD-Info” i „Złoty Klucz”.

Projekt „OVD-Info” zwraca uwagę, że zbiera darowizny w kryptowalutach, ale odkłada je na czarną godzinę. – Gdyby coś stało się z projektem – co już się kiedyś zdarzyło – i nagle nie moglibyśmy przyjmować darowizn lub stracilibyśmy wszystkich naszych stałych darczyńców, darowizny w kryptowalutach pomogłyby nam i tym, którym pomagamy, przetrwać kryzys – informuje projekt.

Kiedy pomoc jest trudna

Aby informacje o zatrzymanych w ogóle stały się znane, zazwyczaj muszą o nich poinformować rodziny lub przyjaciele, działacze na rzecz praw człowieka lub dziennikarze. Denis Żedow z projektu „OVD-Info” ubolewa, że odpowiednie informacje docierają coraz później. – Problem polega na tym, że ludzie często nie wiedzą, do kogo się zwrócić. Często bardziej pomocne są informacje przekazywane pocztą pantoflową, wyszukiwania w Internecie, nasze własne obserwacje i sieć kontaktów – mówi i dodaje, że niektórzy więźniowie polityczni sami rozwiązują swoje problemy i nie chcą ich upubliczniać.

Nawet w kontaktach z aktywistami krewni i adwokaci chcą pozostać anonimowi. Zbieranie datków dla więźniów politycznych jest więc bardzo trudne, mówi Skworcowa. – Wielu więźniów boi się opinii publicznej i nie chce rozgłosu, ale mimo to potrzebują pomocy. Oczywiście staramy się im pomóc, ale proces ten przebiega powoli. Zebranie 100 tys. rubli w takich przypadkach zajęło nam ponad sześć miesięcy – mówi.

Według Kseni Fadiejewej liczba więźniów politycznych wynosi obecnie co najmniej 1500. – Warunki ich przetrzymywania pogarszają się, ludzie są stale umieszczani w celach karnych i nie otrzymują opieki medycznej – ubolewa i podkreśla, że pomoc jest potrzebna właśnie teraz.

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na facebooku! >>

Polacy już dawno przestali być w Niemczech tylko gastarbeiterami. Korzystając z mobilności w UE stali się częścią gospodarczej tkanki Niemiec: zakładają własne firmy, kierują zespołami, zarządzają projektami. – Polska przestała być wyłącznie odbiorcą, a stała się dawcą pomysłów, a nawet wzorem – mówił podczas otwarcia konferencji „Made By Polonia”* kierownik Ambasady RP w Berlinie, Jan Tombiński. Marzy, by „polnische Wirtschaft” kojarzono już tylko z historiami sukcesu.

Od lat mówi się o niemieckich firmach w Polsce, a znacznie mniej o odwrotnej stronie tych relacji. Tymczasem w Niemczech polskie marki są coraz bardziej rozpoznawalne, w tym stacje benzynowe Star, czyli Orlen, Reserved, Nowy Styl, Tylko czy Solaris. Motorem rozwoju są jednak głównie małe i średnie przedsiębiorstwa. Te z polskim kapitałem od lat są aktywne na niemieckim rynku. Polsko-Niemiecka Izba Przemysłowo-Handlowa (AHK), świętująca w tym roku swoje 30-lecie, zrzesza ponad 1200 podmiotów.

Za karierą, nie na saksy

– Polonia niemiecka to największa polska społeczność w Europie – podkreśla Łukasz Sołtysiak z berlińskiego Biura Polonii w rozmowie z DW i dodaje, że nie wszyscy liderzy polskiej społeczności chcą się zrzeszać, a organizacje polonijne często żyją swoim życiem. – Organizacje polonijne żyją własnym życiem. Obok nich powstają inicjatywy, których wspólnym mianownikiem jest przedsiębiorczość. Brakuje im koordynacji i wspólnej strategii – tłumaczy Sołtysiak i dodaje, że stąd właśnie wziął się pomysł stworzenia dla nich specjalnej platformy.

Dwie dekady od wejścia Polski do Unii Europejskiej zmieniło się postrzeganie Polaków w Niemczech. – Już nie jesteśmy kojarzeni tylko z tanią siłą roboczą. Docenia się nas jako wykwalifikowaną kadrę – uważa Dominik Wrona z Rady Polskich Przedsiębiorców Globalnych. – Nasi partnerzy nie opowiadają nam, że polska „złota rączka” wyremontowała łazienkę, ale że nasz polski menedżer uratował ich firmę od upadłości – dodaje nie bez dumy.

Polska determinacja i niemiecki porządek

– Miałem niemiecki paszport i tęskniłem za normalnością. Chciałem zarabiać i płacić podatki, mówi DW Thomas Tomasz Ochmann z Hamburga. Jako 27-letni informatyk opuścił Śląsk w 1987 r. Zbudował firmę doradczą w branży IT, AKRA GmbH. Zatrudniał ponad stu pracowników w Hamburgu, Frankfurcie nad Menem i w trzech lokalizacjach w Polsce.

– W latach 90. chciałem być postrzegany jako Niemiec. Prowadząc własną firmę zrozumiałem jednak, że chcę działać jako Polak z niemieckim paszportem. To pozwoliło mi być bardziej wiarygodnym, uczciwym wobec siebie i otoczenia – wspomina dziś Ochmann.

Połączenie polskiej determinacji z niemieckim porządkiem to klucz do sukcesu, uważa Wioletta Wenklar z Berlina, założycielka znanej w branży spożywczej marki Polfood. – Wyważenie polskiej autentyczności i odwagi do podejmowania ryzyka z niemiecką przewidywalnością daje przewagę – mówi. Wenklar żałuje jedynie, że w świecie biznesu kobiety wciąż stanowią mniejszość.

Migracja czy reemigracja

Polski model gospodarki wolnorynkowej powstał w oparciu o dynamiczne małe firmy, a przedsiębiorcy zdobywali szczyty niczym himalaiści – słychać było w kuluarach konferencji. – Odwaga i skłonność do ryzyka to ich cecha wspólna, mówił Sebastian Płóciennik z Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej (FWPN). – Przez trzy dekady tylko Chiny rozwijały się szybciej niż Polska. Przyzwyczailiśmy się do wzrostu – dodał.

W ubiegłym roku więcej Polaków wróciło do kraju niż wyemigrowało za Odrę i Nysę. Po raz pierwszy od ćwierć wieku Niemcy notują ujemne saldo migracji Polaków .

– Jeszcze za wcześnie, by mówić o trendzie reemigracji – komentował Michał Nowosielski z Instytutu Zachodniego. Starzejące się społeczeństwo i niedobory specjalistów, szczególnie w medycynie, w branży IT, to wyzwania dla Niemiec i dla Polski, zaznaczył ekspert .

W warunkach europejskiej mobilności migracja nie musi być jednak ostatecznością. – Chciałam przeprowadzić się z rodziną do Polski, ale warunki dla nas nie były atrakcyjne. Pracuję od 20 lat głównie w Polsce, ale mieszkam w Hamburgu, mówi Anna Smolińska, influencerka z “Kobieta inwestuje”. Smolińska uczy, jak mówi – "inteligencji finansowej" – i podkreśla, że dobrze jest mieć polski pesel i niemiecki paszport. Także maklerka Olga Martin przyznaje: "Mam klientów, którzy sprzedali mieszkanie w Berlinie, żeby kupić dom pod Warszawą. Chwalą sobie, że w Polsce mogą skorzystać także z ulg podatkowych dla repatriantów."

W dyskusjach powracał argument, że Niemcy przeżywają kryzys gospodarczy. – Niemiecki rynek pracy jest dziś mniej atrakcyjny dla Polaków. I coraz mniej Polaków uczy sie już niemieckiego, mówi Bastian Sendhardt z Niemieckiego Instytutu Spraw Polskich (DPI) i podkreślił, że społeczeństwa obu krajów się starzeją. – Nie widzę innego rozwiązania kryzysu demograficznego niż migracja albo reemigracja. Dlatego Polska stara się i musi prowadzić politykę powrotową Polonii – stwierdził Sendhardt.

Swój problem demograficzny Niemcy trochę "przespali", uważa też rzeczniczka ds. migracji i Polonii Berlina, Katarina Niewiedzial. – Za długo stawiali na mobilnych pracowników na wspólnym europejskim rynku. Skorzystali też z dopływu Polaków na rynek, tych migrantów, którzy tu pracowali i płacili podatki. To nie była biedomigracja – uważa Niewiedzial. – Na wspólnym rynku to skandal, że specjaliści nie mogą jednak od razu pracować w swoich zawodach, i że np. lekarze czy pielęgniarki muszą zaczynać jako pielęgniarze – dodała.

Polacy w Brandeburgii niezbędni

– Tak, jesteśmy bardzo uzależnieni od pracowników z Polski – przyznala w odpowiedzi na pytanie Carola Laub z brandenburskiego Ministerstwa Finansów i Europy. 40 tyś. Polaków pracuje w Brandenburgii na etatach, podkreśliła. Wśród nich to lekarze, pielęgniarki, nauczyciele.

Wbrew ujemnemu saldu migracji z Polski do Niemiec, na pograniczu trend jest odwrotny. 4,8% zatrudnionych w Brandenburgii stanowią Polacy. Dwie trzecie z nich to mężczyźni.

Polacy pracują jednak z reguły na stanowiskach pomocników, często poniżej własnych kwalifikacji, ale coraz częściej stają się z pracowników sezonowych menedżerami, przekonywał z kolei Volker Offermann z Ministerstwa Gospodarki, Pracy, Energii i Ochrony Środowiska Brandenburgii. – Chcemy ulg dla pracowników transgranicznych, ale brakuje nam do tego wsparcia ze strony innych landów – powiedział.

– Politycznie jesteśmy na siebie skazani. Nie możemy sobie w tak trudnych czasach pozwolić na konflikty – stwierdziła Katarina Niewiedzial. – Jesteśmy jako UE na tyle silni, na ile jesteśmy zjednoczeni. Zamiast konkurować, lepiej jest współpracować. Polska może uczyć się na błędach Niemców i ich doświadczeniach z migracją zarobkową. Bo migracja to jest “złoto” – podkreśliła.

Konferencja „Made by Polonia – o przyszłości zawodowej i przedsiębiorczości Polonii w Niemczech” odbyła się 28–29 października br. w ambasadzie polskiej w Berlinie. To pierwszy taki ogólnoniemiecki szczyt. Zgromadził przedsiębiorców, działaczy społecznych, przedstawicieli administracji publicznej oraz środowiska naukowego z Polski i Niemiec. Wydarzenie zorganizowało Biuro Polonii w Niemczech we współpracy ze Stowarzyszeniem Odra–Niemen. Partnerami konferencji byli Ambasada RP w Berlinie, Polsko-Niemiecka Izba Przemysłowo-Handlowa (AHK) oraz Zrzeszenie Organizacji Polskich w Nadrenii Północnej-Westfalii.

Kontrowersyjna niemiecka influencerka Naomi Seibt poinformowała, że ubiega się o azyl w USA. Donosi o tym telewizja Fox News.

25-latka popiera prorosyjską partię AfD, uznaną przez niemiecki kontrwywiad za częściowo skrajnie prawicową, i jest chwalona przez to ugrupowanie za wsparcie. Influencerka nazywa siebie „szeptuchą Muska”, a rozgłos poza granicami Niemiec zyskała jako „anty-Greta”. To nawiązanie do działaczki klimatycznej Grety Thunberg.

Twierdzi, że jest w niebezpieczeństwie

W stopce swojego kanału na YouTube Seibt podaje jeszcze adres rodzinnego domu w Münster na zachodzie Niemiec. W rzeczywistości jednak mieszka głównie w USA, o czym poinformowała już w styczniu.

Influencerka twierdzi, że w przypadku powrotu do Niemiec groziłaby jej kara więzienia lub przemoc fizyczna, dlatego – powołując się na paragraf 208 ustawy o imigracji i obywatelstwie – złożyła wniosek o azyl w USA. Obecnie czeka na rozmowę w urzędzie imigracyjnym i przebywa legalnie w Ameryce, jak powiedziała amerykańskiej telewizji. Zgodnie z nowymi przepisami osoby, którym grozi prześladowanie z powodu poglądów politycznych i walce przeciwko rządowej cenzurze, są traktowane priorytetowo.

W nagraniu Seibt twierdzi, że nie otrzymała ochrony od niemieckiego rządu, mimo że jej „życie jest bezpośrednio zagrożone”. Twierdzi, że w 2024 roku dowiedziała się, iż jest szpiegowana przez niemiecki wywiad. „Jednocześnie regularnie otrzymuję groźby śmierci od Antify” – powiedziała.

Przyjaciel Elon Musk

Niemka może liczyć na szybkie rozpatrzenie wniosku o azyl w USA. Jak twierdzi, miliarder technologiczny Elon Musk osobiście popiera tę procedurę. „Elon panicznie bał się podróży do Europy i wie o ekstremalnym poziomie zagrożenia. Potwierdził mi to osobiście. Wtedy zdecydowałam się sama ubiegać o azyl. Dał mi na to swoje przyzwolenie” – powiedziała Seibt.

Jej wpisy w mediach społecznościowych są często udostępniane przez Elona Muska. Influencerka ujawniła, że Musk skontaktował się z nią, gdy w trakcie wyborów europejskich w 2024 roku opublikowała w mediach społecznościowych wpis, w którym nawoływała do głosowania na AfD. Miliarder napisał do niej, by porozmawiać o tej partii.

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na facebooku! >>

Liczba ofiar śmiertelnych wypadków drogowych w Niemczech spowodowanych uderzeniem pojazdów w drzewo znacznie spadła, jednak nadal na niemieckich drogach statystycznie co najmniej jeden pojazd dziennie wpada na drzewo.

Według danych Ogólnego Związku Ubezpieczycieli (GDV) w ubiegłym roku zginęło w ten sposób 449 osób. W 1995 roku były to jeszcze 2284 osoby. – Większość śmiertelnych wypadków przy drzewach ma miejsce na drogach lokalnych, głównie z udziałem samochodów osobowych – powiedziała kierowniczka działu badań wypadków ubezpieczycieli, Kirstin Zeidler. W 2024 doszło do 371 takich wypadków.

Zeidler podkreśliła, że do zmniejszenia liczby ofiar przyczynia się rozwój technologii, który sprawia, że pojazdy są coraz bezpieczniejsze.

Jak można zapobiegać wypadkom?

Wypadkom można zapobiegać, na przykład poprzez zamontowanie barier ochronnych przy większości drzew. – Jednak wiele z nich nadal nie jest w nie wyposażonych – czytamy w komunikacie GDV. Ponadto pomocne mogłyby być kontrole prędkości i ograniczenia prędkości w

miejscach, w których dochodzi do wielu wypadków.

Uderzenie w drzewo może mieć fatalne skutki: są one przeszkodami, które nie ulegają deformacji i podczas zderzenia przenoszą całą energię uderzenia na pojazd. W statystykach wypadków drogowych uderzenia w drzewa są uwzględniane od 30 lat. Od tego czasu w Niemczech zginęło ponad 31 tys. osób.

Chcesz skomentować ten artykuł? Dołącz do nas na facebooku! >>

Coraz mniej alei drzew w Niemczech

Według Niemieckiego Stowarzyszenia Ochrony Środowiska i Przyrody (BUND) w całym kraju istnieje około 20 tys. kilometrów dróg obsadzonych drzewami, głównie w północno-wschodniej części kraju. W 2006 roku było ich jeszcze 27,5 tys. kilometrów.

Takie aleje tworzą najgęstszą sieć w Brandenburgii i Meklemburgii-Pomorzu Przednim. Szczególnie rzadko występują one w Hesji, Bawarii, Badenii-Wirtembergii i Kraju Saary.

(DPA/sier)

Ptasia grypa coraz bardziej rozprzestrzenia się w Niemczech i obejmuje coraz więcej gospodarstw. Jak informuje Instytut Friedricha Loefflera (FLI) w Greifswaldzie, liczba ognisk ptasiej grypy w komercyjnych hodowlach drobiu w całym kraju wzrosła od początku września do 35. Codziennie zgłaszane są nowe przypadki, a sytuacja epidemiczna pozostaje bardzo dynamiczna.

Szczególnie dotknięte są gospodarstwa w Dolnej Saksonii oraz graniczących z Polską Meklemburgii-Pomorzu Przednim i Brandenburgii. Liczba zwierząt zabitych profilaktycznie przekroczyła już w skali kraju 500 tys. Aby powstrzymać rozprzestrzenianie się wirusa, w dotkniętych gospodarstwach zabijane i utylizowane są kury, kaczki, gęsi i indyki. Kurniki i wybiegi są dokładnie dezynfekowane.

Zakaz wybiegu

Kraj Saary – jako pierwszy kraj związkowy Niemiec – wprowadził obowiązek zamknięcia drobiu. Tym rygorystycznym środkiem miejscowe władze zareagowały na pierwszy potwierdzony w tym kraju związkowym przypadek wirusa H5N1 u dzikiego ptaka. Ma to zapobiec przeniesieniu choroby na hodowle.

Obowiązek zamknięcia drobiu obowiązuje od czwartku, 30 października. Za naruszenie przepisów grozi kara grzywny do 30 tys. euro – poinformowało ministerstwo rolnictwa w Kraju Saary. Zakłada się, że zakaz potrwa kilka tygodni. Zakaz obejmuje także targi i wystawy drobiu.

Śmiertelny wirus

Według instytutu FLI ptasia grypa wciąż szerzy się wśród dzikich ptaków. W laboratorium wykryto wirusa H5N1 u około 160 padłych ptaków, których próbki przesłano do analizy. Liczba padłych zwierząt jest wielokrotnie wyższa. Śmiertelny wirus masowo dziesiątkuje przede wszystkim żurawie. Tylko w Brandenburgii odnotowano kilka tysięcy padłych ptaków.

Wysoce zakaźny wirus może być przenoszony nie tylko przez kontakt bezpośredni, ale również przez zanieczyszczone obuwie, sprzęt czy pojazdy. Nawet padlinożercy, jak wrony czy drapieżniki, mogą rozprzestrzeniać chorobę po kontakcie z zakażoną padliną.

Branża drobiarska na początku tygodnia domagała się wprowadzenia ogólnokrajowego obowiązku zamknięcia drobiu. Federalne ministerstwo rolnictwa poinformowało, że na razie kompetencje pozostają w gestii krajów związkowych.

(DPA, AFP/dom)

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

„Cierpliwość się kończy. W Niemczech i Polsce, dwóch największych krajach przyjmujących ukraińskich uchodźców w UE, rośnie frustracja spowodowana nagłym napływem młodych mężczyzn z Ukrainy” - czytamy w środę (29.10.25) w niemieckim dzienniku „Berliner Zeitung”.

Gazeta przypomina, że pod koniec sierpnia weszły w życie nowe przepisy, ułatwiające wyjazd z Ukrainy mężczyznom w wieku od 18 do 22 lat. „Jednak to, co rząd ukraiński uznał za pragmatyczny środek mający na celu stabilizację polityki rekrutacyjnej, obecnie powoduje napięcia polityczne w Berlinie i Warszawie” - ocenia niemiecki dziennik.

„Kijów powinien to przemyśleć”

Gazeta przytacza wypowiedź polityka rządzącej Niemcami partii CDU Juergena Hardta, który stwierdził w rozmowie z „Politico”, że Niemcy nie mają interesu w tym, aby młodzi mężczyźni z Ukrainy spędzali czas w Niemczech, zamiast bronić swojej ojczyzny. Polityk dał do zrozumienia, że władze w Kijowie powinny zrewidować swoją decyzję.

W podobnym tonie wypowiadał się także premier Bawarii z partii CSU Markus Soeder, który mówił „Bildowi”, że należy uregulować i ukrócić nagły przypływ mężczyzn z Ukrainy.

„Berliner Zeitung” przywołuje dane polskiej straży granicznej, według których od początku września prawie 100 tys. ukraińskich mężczyzn w wieku od 18 do 22 lat przekroczyło granicę z Polską. To dwa razy więcej niż w poprzednich miesiącach. Znaczący wzrost odnotowano także w Niemczech.

„Jednak właśnie ta tendencja migracyjna wywołuje w społeczeństwach niemieckim i polskim nowe debaty na temat środków wsparcia i solidarności. Za kulisami mówi się, że rosnący napływ młodych mężczyzn może osłabić poparcie społeczne dla Ukrainy – przede wszystkim w Niemczech” - czytamy.

Podczas wizyt uczniów niemieckich szkół w byłych obozach koncentracyjnych coraz częściej dochodzi do incydentów, a młodzież wykazuje coraz mniej szacunku dla historii tych miejsc – informuje w środę (29.10.25) dziennik „Sueddeutsche Zeitung“.

Jak czytamy, muzea od początku ich istnienia są celem ataków ze strony skrajnej prawicy – na ich terenie malowane są swastyki albo symbole radykalnych, prawicowych organizacji. Ale ostatnio coraz większym problemem są wybryki młodzieży szkolnej odwiedzającej byłe obozy.

Zdjęcie w piecu krematoryjnym

„Sueddeutsche Zeitung" opisuje choćby przypadek dwójki nastolatków z Turyngii, którzy weszli do pieca krematoryjnego w byłym obozie Buchenwald i zrobili sobie zdjęcia, które opublikowali potem w mediach społecznościowych. Wiosną tego roku w byłym obozie Bergen-Belsen uczniowie śpiewali zaś piosenkę z tekstem „Niemcy dla Niemców, precz z obcokrajowcami“.

Jens-Christian Wagner, dyrektor Fundacji Miejsc Pamięci Buchenwald i Mittelbau-Dora, mówi w rozmowie z gazetą, że to nowe zjawisko. Pracownicy muzeów coraz częściej relacjonują, że uczniowie nie chcą ich słuchać albo ostentacyjnie dają do zrozumienia, że nie są zainteresowani historią miejsca, w którym się znajdują.

„Oprócz rosnącego braku szacunku, coraz więcej uczniów prezentuje poglądy rewizjonistyczne lub sympatyzuje z prawicowymi ideologiami. Problem ten jest szczególnie dotkliwy podczas zajęć edukacyjnych z klasami ze wschodnioniemieckiej prowincji“ - czytamy.

Nowa jakość

Gazeta przypomina, że już w latach 90. wśród młodzieży odwiedzającej byłe obozy byli sympatycy skrajnej prawicy i już wówczas dochodziło do incydentów, czasami musiała nawet interweniować policja.

Kierownik działu edukacyjnego w byłym obozie Buchenwald Holger Obbarius mówi gazecie, że paradoksalnie poziom przemocy był już kiedyś wyższy, ale obecnie więcej młodych ludzi zachowuje się wobec pracowników wrogo i prowokacyjnie.

Obbarius potwierdza, że szczególnie problematyczne są grupy młodzieży z prowincji na wschodzie Niemiec. Jego zdaniem wielu uczniów, którzy prowokują lub ostentacyjnie lekceważą pracowników muzeów, jest pod wpływem internetowych influencerów, którzy prezentują poglądy zbliżone do radykalnej partii Alternatywa dla Niemiec (AfD).

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>

Niemiecki rząd przyjął w środę (29.10.2025) rozporządzenie o podwyżce płacy minimalnej. Będzie ona dwustopniowa: od 1 stycznia 2026 roku płaca minimalna wzrośnie do 13,90 euro za godzinę, zaś w kolejnym roku – do 14,60 euro za godzinę. Obecnie stawka wynosi 12,82 euro.

Decyzja rządu w Berlinie jest zgodna z rekomendacją komisji ds. płacy minimalnej, w skład której wchodzą przedstawiciele pracodawców i pracowników. Zalecenie uzgodniono w czerwcu br., po pełnej kontrowersji debacie. Komisja wydaje rekomendacje w sprawie dostosowania płacy minimalnej co dwa lata.

Skorzysta ok. 6,6 mln osób

Według danych Federalnego Urzędu Statystycznego w przyszłym roku z podwyżki może skorzystać nawet 6,6 miliona osób – szczególnie wiele kobiet i pracowników we wschodnich Niemczech. Osoby pracujące za płacę minimalną w pełnym wymiarze godzin będą od stycznia zarabiać około 190 euro brutto więcej miesięcznie.

O „sukcesie dla milionów ciężko pracujących ludzi” mówi niemiecka minister pracy, socjaldemokratka Baerbel Bas. Według niej dzięki dwuetapowej podwyżce pracownicy otrzymają znacznie więcej za swoją pracę, a przedsiębiorstwa będą mogły rozłożyć rosnące koszty w odpowiedzialny sposób na dwa lata. – To ważny krok w kierunku większej sprawiedliwości i uznania dla tych, którzy na co dzień sprawiają, że nasz kraj działa – oświadczyła.

Większe koszty, wyższe ceny

W uzasadnieniu rozporządzenia rząd szacuje, że w nadchodzącym roku pracodawcy poniosą dodatkowe koszty wynagrodzeń w wysokości około 2,2 mld euro, a w następnym roku około 3,4 mld euro. Jeżeli firmy całkowicie przerzucą te koszty na konsumentów, to mógłby nastąpić umiarkowany wzrost cen. Jednak, zdaniem rządu, „nie należy się spodziewać znaczącego wpływu na ogólny poziom cen w gospodarce, w szczególności na poziom cen konsumpcyjnych”.

Jednolitą, ogólnokrajową płacę minimalną wprowadzono w Niemczech w 2015 roku. Wynosiła ona wówczas 8,5 euro za godzinę.

(DPA/widz)

Stany Zjednoczone zmniejszają liczebność swoich wojsk w Rumunii. Poinformował o tym w Bukareszcie rumuński minister obrony Ionut Mosteanu.

Redukcja dotyczy wyłącznie bazy lotniczej Mihail Kogalniceanu nad Morzem Czarnym, którą Rumunia chce rozbudować do „wojskowego miasta" na wzór niemieckiej bazy Ramstein. W przypadku dwóch innych baz wojskowych w kraju liczba amerykańskich żołnierzy pozostanie bez zmian.

Pozostanie około 1 tys. żołnierzy

Partnerstwo z USA pozostaje „stabilne i niezawodne” – podkreślił minister Mosteanu podczas konferencji prasowej. Nie podał jednak konkretnych liczb dotyczących redukcji. Prawdopodobnie chodzi o kilkuset żołnierzy. Wiadomo, że w Rumunii pozostanie łącznie około 1 tys. amerykańskich żołnierzy – „nieco więcej” niż przed wybuchem rosyjskiej wojny przeciwko Ukrainie – poinformował minister obrony.

Na początku tego roku w Rumunii stacjonowało około 1700 żołnierzy USA, z czego około 1400 w Mihail Kogalniceanu.

Wzmocnienie wschodniej flanki NATO

Redukcja wojsk amerykańskich w Rumunii była spodziewana, ponieważ administracja USA już w lutym tego roku zdecydowała o dostosowaniu swojej obecności wojskowej na wschodniej flance NATO, gdy inne państwa sojuszu skonsolidują swoją obecność – poinformowało rumuńskie ministerstwo obrony.

Baza lotnicza Mihail Kogalniceanu nad Morzem Czarnym służy m.in. do wykonywania uzbrojonych lotów ochronnych w przypadku zagrożeń ze strony pobliskiej granicy z Ukrainą. Już kilkakrotnie w tym rejonie zauważono rosyjskie drony, a ich szczątki spadały na terytorium Rumunii.

Co z wojskami USA w Polsce?

Polska nie otrzymała żadnych sygnałów dotyczących ewentualnej redukcji liczebności wojsk amerykańskich stacjonujących na jej terytorium — przekazał rzecznik Ministerstwa Obrony Narodowej Janusz Sejmej.

Wskazał przy tym na wrześniową wizytę prezydenta Polski Karola Nawrockiego u prezydenta USA Donalda Trumpa. Trump zapewnił wtedy, że nie ma planów redukcji wojsk w Polsce. Obecność wojskowa może nawet zostać zwiększona, jeśli Warszawa wyrazi takie życzenie.

(DPA/dom)

Chcesz skomentować nasze artykuły? Dołącz do nas na facebooku! >>

Zawały serca, udary cieplne, bezsenność, problemy psychiczne, więcej chorób tropikalnych – kryzys klimatyczny zagraża zdrowiu coraz większej liczby ludzi na całym świecie. Według szacunków naukowców średnio ponad pół miliona ludzi umiera każdego roku bezpośrednio lub pośrednio wskutek ekstremalnych warunków pogodowych.

Konsekwencje globalnego ocieplenia, upałów, susz i innych ekstremalnych zjawisk pogodowych nigdy nie były tak groźne – ostrzega 128 naukowców i autorów opublikowanego w środę (29.10.2025) raportu Lancet Countdown. Raport ten jest uznawany za wiarygodny wskaźnik naukowych powiązań między globalnym ociepleniem a zdrowiem człowieka.

Zjawiska te stają się coraz częstsze i silniejsze w wyniku zmian klimatycznych, czyli wskutek spalania węgla, ropy i gazu.

Jeśli dodać do tego ofiary śmiertelne zanieczyszczenia powietrza spowodowanego spalaniem paliw kopalnych, liczba zgonów sięga ponad dwóch milionów. Problem ten dotyka przede wszystkim kraje afrykańskie, Azję Południowo-Wschodnią i Amerykę Łacińską. – Każdego roku są miliony zgonów, do których dochodzi, ponieważ nadal jesteśmy uzależnieni od paliw kopalnych, opóźniamy łagodzenie zmian klimatycznych i niechętnie dostosowujemy się do tych zmian klimatycznych, które są nieuniknione – mówi Marina Romanello z Lancet Countdown, profesor w Instytucie Zdrowia Globalnego na University College London.

„Wskaźniki zmierzają w złym kierunku”

Coraz częstsze fale upałów powodują przegrzanie organizmu, obciążają serce i nerki oraz zaburzają sen. Ulewne deszcze i powodzie zanieczyszczają wodę pitną i sprzyjają infekcjom. Susza i związane z nią nieurodzaje nasilają głód na całym świecie i prowadzą do niedożywienia oraz zagrożeń związanych z higieną. Dym i pył z coraz częstszych pożarów lasów szkodzą płucom, sercu i nienarodzonym dzieciom. Przerwy w dostawach prądu po katastrofach, zniszczone kliniki i łańcuchy dostaw pogarszają sytuację zaopatrzeniową w krytycznych sytuacjach.

Według autorów w ubiegłym roku znacznie wzrosło 13 z 20 wskaźników wskazujących na zagrożenia dla zdrowia ludzkiego organizmu. – Najbardziej niepokojące jest to, że prawie wszystkie wskaźniki zmierzają w złym kierunku – dodaje Romanello.

Pracownicy na chorobowym

Niedobór wody lub żywności, katastrofalne warunki sanitarne spowodowane suszami, powodziami lub ekstremalnymi upałami kosztują życie ludzkie i setki miliardów dolarów rocznie. Straty spowodowane utratą siły roboczej z powodu chorób i absencji w pracy wyniosły w 2024 r. ponad bilion dolarów – tylko z powodu ekstremalnych upałów. Stanowi to około jednego procenta całkowitej światowej produkcji gospodarczej.

Ponadto ekstremalne zjawiska pogodowe spowodowały w 2024 r. szkody gospodarcze w wysokości 304 miliardów dolarów – to oznacza wzrost o prawie 60 procent w ciągu dziesięciu lat.

Według Romanello większość ludzi na świecie, których to dotyczy, nie jest ubezpieczona. To sprawia, że konsekwencje są dla nich jeszcze bardziej dramatyczne.

Komary na Islandii

Wraz ze wzrostem temperatury komary, kleszcze i muchówki rozprzestrzeniają się w coraz większym stopniu na kolejne regiony, przenosząc częściowo śmiertelne choroby zakaźne.

W zeszłym tygodniu po raz pierwszy w historii odnotowano obecność komarów na Islandii. Naukowcy widzą tu wyraźny związek ze zmianami klimatycznymi. Wyższe temperatury tworzą nowe siedliska dla owadów, które mogą przenosić poważne choroby lub pasożyty. Liczba osób zarażonych dengą, malarią, leiszmaniozą i innymi chorobami rośnie na całym świecie.

W 2024 r. odnotowano rekordową liczbę zakażeń dengą na całym świecie, ponad 7,6 mln przypadków. Nawet jeśli nie wszystkie z tych zakażeń kończą się śmiercią, chorzy często nie mogą pracować przez wiele tygodni, co ma poważne konsekwencje ekonomiczne. – Wiemy, że zmiany klimatyczne sprzyjają przynajmniej częściowo rozprzestrzenianiu się zakażeń – mówi Romanello.

Oznaczałoby to również konieczność zaostrzenia nadzoru i dostosowania opieki medycznej.

Zmiany klimatyczne a psychika

Jenni Miller z amerykańskiej organizacji pozarządowej Global Climate & Health zwraca również uwagę na psychiczne skutki globalnego ocieplenia. – Jeśli ktoś doświadcza ekstremalnych zjawisk, takich jak pożar lasu, silny huragan, monsun, tajfun lub ekstremalna powódź, może to prowadzić do zespołu stresu pourazowego – mówi.

Zmiany klimatyczne zwiększają również ryzyko wystąpienia chorób psychicznych.

Na przykład straty w uprawach spowodowane suszami, niedoborem wody, bezrobociem w wyniku zmian sytuacji gospodarczej mogą wywoływać lęk i problemy psychiczne. Brak snu w czasie zbyt gorących nocy może pogłębiać problemy zdrowotne – czytamy w raporcie.

Zielona energia i dostosowanie systemu opieki zdrowotnej

W celu złagodzenia skutków zdrowotnych kryzysu klimatycznego, autorzy raportu postulują trzy zasadnicze działania. Po pierwsze, należy rozbudować energetykę odnawialną, aby spowolnić globalne ocieplenie. – Dzięki dotychczasowej rozbudowie zielonej energii i wynikającemu z tego zmniejszeniu zanieczyszczenia powietrza udało się już uniknąć ponad 160 tys. zgonów – twierdzi Romanello.

Po drugie, należy teraz podjąć szybkie działania w celu dostosowania się do zmian klimatycznych. Obejmują one również dostosowanie budynków mieszkalnych i infrastruktury publicznej do ekstremalnych warunków. W ten sposób można częściowo złagodzić bezpośrednie skutki i zagrożenia dla ludzi.

Po trzecie, należy pilnie dostosować światowe systemy opieki zdrowotnej do dodatkowych wyzwań i odpowiednio je wyposażyć.

Lubisz nasze artykuły? Zostań naszym fanem na facebooku! >>

Rząd Jamajki ogłosił stan klęski żywiołowej po przejściu przez wyspę huraganu Melissa o historycznie dużej sile. Wiadomo, że szkody są potężne, jednak ich skalę na razie trudno oszacować. Władze liczą się z tym, że będą ofiary. – Nie mam jeszcze wiarygodnych informacji o ofiarach śmiertelnych, ale biorąc pod uwagę zniszczenia spowodowane przez huragan 5. kategorii, zakładamy, że zginęli ludzie – powiedział premier Andrew Holness amerykańskiej telewizji CNN. Lokalne media donosiły o ludziach, którzy utknęli w swoich domach z powodu powodzi. Służby ratownicze nie były dotychczas w stanie dotrzeć do poszkodowanych.

Według premiera wprowadzenie stanu klęski żywiołowej da rządowi lepsze możliwości koordynowania akcji ratunkowej i usuwania zniszczeń. – W tym regionie nie ma infrastruktury, która byłaby w stanie wytrzymać huragan 5. kategorii – powiedział. – Teraz pozostaje pytanie, jak szybko przebiegnie odbudowa. To ogromne wyzwanie – przyznał.

Także według Czerwonego Krzyża następstwa huraganu mogą być „bezprecedensowe” dla liczącego 2,8 miliona mieszkańców kraju. Według relacji mediów około 15 tys. osób schroniło się w tymczasowych miejscach zakwaterowania, a około 540 tys. gospodarstw domowych, czyli 77 procent kraju, było pozbawionych prądu. Pomimo apeli władz o udanie się do schronisk, wiele osób pozostało w swoich domach w obszarach wysokiego ryzyka, takich jak Saint Elizabeth na południu kraju.

Ponad 700 tys. ewakuowanych

Według amerykańskiego centrum huraganowego NHC Melissa dotarła w środę (29.10.2025) do Kuby. Z prędkością wiatru dochodzącą do około 200 kilometrów na godzinę huragan kategorii 3. uderzył w południowo-wschodnią część wyspy karaibskiej w pobliżu miasta Chivirico.

NHC ostrzegło przed intensywnymi opadami deszczu, niszczycielskimi porywami wiatru i falą sztormową sięgającą miejscami nawet czterech metrów wysokości.

Według kubańskiego rządu ponad 735 tys. osób zostało ewakuowanych w bezpieczne miejsca. Z powodu ulewnych deszczy należy spodziewać się „zagrażających życiu i potencjalnie katastrofalnych powodzi oraz licznych osunięć ziemi”, ostrzegły władze.

Prezydent Miguel Díaz-Canel mówił w wystąpieniu, że spodziewa się ogromnych szkód. Jest to najsilniejsza burza, jaka kiedykolwiek nawiedziła Kubę. W nocy z środy na czwartek czasu środkowoeuropejskiego Melissa ma przenieść się w kierunku Bahamów.

(DPA/ widz)

37-letni technik, który zginął 19 października w izraelskim ataku w Deir al-Balah w Strefie Gazy, okazał się członkiem Hamasu. Współpracował z publiczną ZDF pośrednio przez wiele lat poprzez lokalną firmę producencką. Stacja zawiesiła współpracę z firmą i zapewnia, że Palestyńczyk nie pracował jako dziennikarz. Szefowa stacji wyraziła jednak współczucie dla rodzin ofiar ataku, a Thomas Reichart mówił na antenie o zabitym jako „koledze”. Cała sprawa wzbudziła oburzenie – także polityków z różnych partii.

„ZDF i ARD prezentują trudną do zniesienia jednostronność w stosunku do konfliktu na Bliskim Wschodzie. Nic dziwnego, że członek Hamasu był przez lata zatrudniany przez firmę producencką” – czytamy w komentarzu „Die Welt”. Autor komentarza pisze o licznych błędach, które zauważył, oglądając realcje z Bliskiego Wschodu, także te ARD i ZDF, czyli stacji publicznych. To m.in. korzystanie z materiałów przekazywanych przez strony konfliktu, powielanie propagandy czy nieobecność na miejscu.

„Można spokojnie założyć, na korzyść oskarżonego, że ZDF nic nie wiedziała o przynależności swojego pracownika do Hamasu. Ale z taką samą pewnością można powiedzieć: ZDF, ARD i Deutschlandfunk nie relacjonują tego, co się dzieje, lecz to, co pasuje do ducha epoki” – czytamy.

To okazuje się dla ZDF katastrofą

„Terroryści z Hamasu, opłacani przez niemieckich płatników abonamentu. Nauczyciele z Hamasu finansowani przez niemieckich podatników. Nikt nic nie zauważył. Afera ZDF rzuca światło na to, jak chętnie ludzie w tym kraju dali się wykorzystać mordercom. Ponieważ

pasowała do światopoglądu lewicowego środowiska, dla którego Izrael jest wcieleniem zła, bo bezkompromisowo broni swojego prawa do istnienia” – pisze konserwatywny bawarski „Münchner Merkur”.

„To środowisko, w tym wiele osobistości kultury i celebrytów telewizyjnych, lubi pisać listy otwarte, celebrować siebie i cancelować żydowskich artystów. Poza tym oklaskuje pozorną odwagę antysemitów takich jak Greta, żeglarka dla Gazy. Czy ZDF wyciągnie wnioski ze swojego dziennikarskiego upadku? Mało prawdopodobne, dopóki politycy nie wymuszą takich konsekwencji” – ocenia gazeta z Monachium.

„Przedwczesne uhonorowanie „swojego palestyńskiego kolegi” okazuje się dla ZDF katastrofą. Z jednej strony, wydaje się, że dali się wodzić za nos przez mordercę Żydów, co samo w sobie jest wystarczająco złe. Co więcej, sposób, w jaki potraktowano ten rażący błąd, jest niepokojący. Jedynym komentarzem, jaki przedstawiciele ZDF potrafią wystosować, jest to, że Abu Mutair nie był pracownikiem ZDF i nie mógł mieć wpływu na treści dziennikarskie. Cóż…” – pisze „Allgemeine Zeitung” z Moguncji.

„Jednak w tej akurat kwestii krytyka ZDF, która często dotyczy wszystkich nadawców publicznych, jest słuszna tylko częściowo. Prawda jest również taka, że ​​przez swoją blokadę Gazy Izrael praktycznie zmusza zagranicznych dziennikarzy, by zdawali się na wątpliwe lokalne źródła i siły. Żądanie otwarcia Gazy dla mediów relacjonujących niezależnie jest ważniejsze niż kiedykolwiek” – czytamy.

– Stworzyliśmy tu, na tych kilkudziesięciu metrach kwadratowych, mały mikroklimat, ale za płotem jest dealer samochodów. A pod drzwiami autostrada. W takim otoczeniu nasz zielony dach nie bardzo ratuje środowisko – zauważają Gabi i Uwe. Małżeństwo mieszka w Oberhausen w Zagłębiu Ruhry na zachodzie Niemiec i – korzystając z lokalnego programu poprawy retencji wody – pokryło dachy dwóch przydomowych garaży roślinnością.

Przebudowa Emscher

W Zagłębiu Ruhry w regionie rzek Emscher i Lippe za kompleksowe zarządzanie zasobami wodnymi odpowiadają powołana w 1899 roku Emschergenossenschaft (Spółdzielnia Emscher) oraz powstały nieco później Lippeverband (Związek Lippe), tworząc wspólnie EGLV.

Do zadań tych instytucji należy oczyszczanie ścieków, utrzymywanie cieków wodnych w dobrej kondycji oraz ochrona przeciwpowodziowa. W ostatnich dekadach EGLV coraz więcej działań skupia na świadomej adaptacji miast do zmian klimatu. Współpracuje z gminami, sektorem prywatnym i przemysłem oraz oferuje programy dotacyjne. EGLV pokrywa od 50 do 80 proc. kosztów lokalnych inwestycji, a kraj związkowy Nadrenia Północna-Westfalia dokłada się nawet w 60 proc.

– Jeśli za 20, 30 lat chcemy jeszcze jakoś żyć, musimy już teraz przystosowywać nasze miasta – zauważa Andreas Giga, w EGLV kierownik działu „Inicjatywa Przyszłości” Klima.Werk, łączącej gospodarkę wodną z adaptacją do zmian klimatu. Około 35-osobowy zespół wspiera samorządy i osoby prywatne w ponad 20 miastach i gminach realizujących lokalne projekty ekologiczne.

W Zagłębiu Ruhry EGLV jeszcze w latach 90. rozpoczęło kompleksową przebudowę sieci Emscher, likwidując przestarzałe, podziemne ścieki oraz przywracając rzece jej naturalny bieg. Oprócz poprawy retencji renaturyzacja rzeki przyczyniła się również do rewitalizacji przestrzeni zurbanizowanej. W 2005 roku miasta regionu zawarły porozumienie, w ramach którego zobowiązały się, że w ciągu 15 lat uda im się 15 proc. wód opadowych zatrzymywać lokalnie. W 2014 roku wystartowała inicjatywa dziś znana jako Klima.Werk.

Miasta jak gąbki

Powodzie i podtopienia brzmią znajomo? Betonoza w miastach, odprowadzanie wody deszczowej do kanalizacji ogólnospławnych, brak zielonej infrastruktury…

Za powódź z 2011 roku Kopenhaga zapłaciła około miliarda euro. W 2012 roku ekstremalne ulewy sparaliżowały Chiny, co skłoniło kraj do wprowadzenia strategii „miasta-gąbki”. Polega ona na zatrzymywaniu wody opadowej w gruncie, zapobiegając powodziom, suszom i przeciążeniom systemów kanalizacyjnych.

– Kiedyś przy każdej ulewie zwracano się do nas z tymi samymi pretensjami. Piwnice podtopione, budujcie większe kanały ściekowe. Ale przecież nie można w nieskończoność rozkładać pod ziemią coraz większych rur – zauważa Andreas Giga.

W Zagłębiu Ruhry, zwłaszcza w gminach Oberhausen i Herne, miejscami nawet do 45 proc. powierzchni zostało utwardzone i nie przepuszcza wody. Skutki ocieplenia klimatu i zmian pogodowych są tam odczuwalne silniej. W słabiej zurbanizowanych regionach wiejskich to statystycznie mniejszy problem, ale z biegiem lat i tam sytuacja się pogorszy. – Jako społeczeństwo nie najlepiej sobie z tym poradziliśmy. Wszystko zanieczyściliśmy, a potem bardzo dokładnie uszczelniliśmy – tłumaczy Andreas.

– Alternatywne rozwiązania wcale nie są dużo bardziej kosztowne. Zwłaszcza, jeśli uwzględni się je od razu przy planowaniu, tak, żeby nie przebudowywać w nieskończoność – podkreśla kierownik Klima.Werk. – Zamiast granitowych płyt albo lanego betonu można sięgnąć po ażurową kostkę. Budować rowy bioretencyjne albo infiltracyjne, które kierują wodę deszczową do gruntu i odciążają kanalizacje. Problem w tym, że efekty tych działań w dużej mierze pozostają pod ziemią i nie są aż tak spektakularne.

„Czy tu jest chłodniej?”

W jednej ze wspólnot mieszkaniowych zrealizowano na podwórku projekt, zastępując beton niebiesko-zieloną infrastrukturą. Na uroczystym otwarciu stojący obok dziennikarz zapytał Andreasa: – Czy tu faktycznie jest chłodniej, czy tylko to sobie wyobrażam?

Coraz więcej osób rozumie, że retencjonowanie wody i traktowanie jej jako zasób się opłaca. Ludzie są jednak bardziej skłonni słuchać w okresach suszy albo ulewnych deszczy. – To takie okna możliwości – ocenia Andreas. – Nie dalej niż wczoraj ktoś powiedział mi: szkoda, że w tym roku nie było ulewnych deszczy ani podtopień, wtedy łatwiej byłoby przekonywać do zrównoważonego gospodarowania wodą.

Przykładem jest dolina rzeki Ahr niedaleko Koblencji, dotknięta w 2021 roku silną powodzią. Dziś wiele instalacji odbudowuje się tam według starych standardów, byle jak najszybciej odprowadzać wodę. – Nazywamy to demencją klimatyczną, albo poulewową… – mówi z ponurym uśmiechem Andreas.

Zielony dach

Gabi o dotacji na zazielenienie dachu przeczytała przypadkiem w lokalnej prasie. – Myśleliśmy o tym już wcześniej, mamy panele słoneczne, zbiornik na deszczówkę w ogrodzie – opowiada Uwe, mąż Gabi. Ich podwórko graniczy z szeregiem garaży po jednej stronie i z zabudowaniami dealera samochodów po drugiej. Trochę taka kamienna pustynia, mówią.

Małżeństwo z Oberhausen w tym i w zeszłym roku obsadziło dwa dachy przydomowych garaży roślinnością. Inicjatywa Klima.Werk zapewniła finansowanie w wysokości 50 euro za metr kwadratowy pokrytego zielenią dachu. – To zrefundowało około 20-25 proc. kosztów. Da się to zrobić taniej, siejąc samodzielnie, ale my nie jesteśmy już tacy młodzi – śmieje się Uwe. Zatrudnili firmę, która odpowiednio przygotowała powierzchnię dachu i nasadziła rośliny w specjalnych kasetach, których konstrukcja pozwala wydajnie magazynować wodę. W przeciągu jednego dnia dach zmienił się nie do poznania.

Program „10 tys. Zielonych Dachów” działa od 2023 roku i na razie wsparł tysiąc inwestycji. Składając wniosek, należy wypełnić formularz online, załączyć zdjęcia dachu oraz potwierdzenie, że jest się właścicielem. Po około dwóch tygodniach EGLV daje odpowiedź i wtedy można kupować rośliny i umawiać terminy. Gdy dach już będzie zielony, należy przesłać zdjęcia potwierdzające, a dofinansowanie trafia na konto po okołu pięciu tygodniach. Całość gotowa w około kwartał.

„Praktycznie nie ma pracy”

Najczęściej sadzi się rozchodniki i niskie trawy. Są odporne na trudne warunki i tylko na początku lub w upały wymagają podlewania. Raz do roku warto usunąć chwasty i samosiejki, np. brzozy, a co kilka lat można zielony dach wapnować dla poprawy kondycji roślin. – W porównaniu z pielęgnacją zwykłego ogrodu, tu praktycznie nie ma pracy – wskazuje Gabi. Taki dach wspiera bioróżnorodność, dając schronienie owadom, a nawet mniejszym ptakom. – Sąsiedzi mówią, że to teraz zielona oaza, choć sami ze swoimi dachami nic nie robią – dodaje. Roślinność pomaga wiązać zanieczyszczenia z powietrza i poprawia retencję wody. Działa jako naturalna warstwa termoizolacyjna i może zwiększać wydajność instalacji solarnych, które lepiej pracują w chłodniejszym otoczeniu. – Ekologicznie i wizualnie to bardzo przyjemne rozwiązanie – ocenia Gabi.

Są też korzyści ekonomiczne: kto ma zielony dach, płaci tylko połowę za odprowadzanie wód opadowych. Pełna opłata to około 80 euro miesięcznie, więc stosunkowo niedużo.

– Generalnie to bardziej dla pasji i przyjemności – przyznaje Uwe. – Może to trochę irracjonalne, ale i tak cieszy, że coś się dzieje. Z pewnością to lepsze niż pozostawienie wszystkiego bez zmian, choć ciężko ocenić realny wpływ tych działań albo czy naprawdę są właściwe – zauważa Uwe. – Kiedyś osuszano torfowiska pod uprawy. Dziś nawadnia je się z powrotem, bo mogą magazynować dwutlenek węgla. Tutaj mamy 100 m kw zielonego dachu, a gdzie indziej szybki wzrost gospodarczy i rosnąca populacja odbijają się negatywnie na środowisku. W samym Oberhausen wycina się stare drzewa pod autostrady czy poszerzanie ulic, a natężony ruch samochodowy przed domem i hałas stają się codziennością... Wciąż jednak pozostaję raczej optymistą. Ludzkość narobiła już mnóstwo głupstw, a wszystko jakoś przetrwała.

Wspólne podlewanie

Niedaleko Oberhausen – w Bochum – stare, betonowe boisko zagospodarowano jako teren zielony. Zamiast kolejnej inwestycji deweloperskiej udało się stworzyć przestrzeń do spotkań dla ludzi.

W Essen na jednym z osiedli zainstalowano wielki pojemnik na deszczówkę. Każdego wieczoru miejsce tętni życiem, gdy mieszkańcy bloków chwytają za konewki i zaczyna się podlewanie. – Aspekt społeczny to bardziej efekt uboczny – zauważa Andreas Giga z EGLV. – Można wziąć konewkę i latem podlewać rośliny przy ulicy. Nagle odchodzi się od telefonu, wychodzi na zewnątrz, rozmawia z innymi. Inaczej człowiek czułby się bezsilny i zastanawiał, co w ogóle może zrobić. Czekać na politykę?

Nie da się przebudować miast od zera, ale stopniowo można je holistycznie zmieniać. – Dziś gospodarka wodna nie ma już tylko „pozbywać się” deszczówki, lecz powinna łączyć siły z urbanistami, drogowcami, ekologami czy służbami zdrowia. Wszyscy na tym zyskują – podkreśla Andreas Giga.

Do 2033 roku Klima.Werk planuje zrealizować projekty o łącznym budżecie ok. 250 mln euro. Betonowa tkanka miejska Zagłębia Ruhry przejdzie znaczne przeobrażenia. – Nie ma jednego, spektakularnego projektu, który rozwiązywałby wszystkie problemy albo załatwił raz na zawszę kwestię dostosowania do zmian klimatu. Dlatego cieszą mnie te drobne rzeczy – opowiada kierownik Klima.Werk. – Ktoś obsadzi wiatę na śmieci zielenią albo zamontuje beczkę na deszczówkę. Podwórko przed blokiem wygląda jak ogród, nie parking, a kostka brukowa przepuszcza wodę do gruntu.

Efekt pomnożenia

– Moim ulubionym projektem jest sieć partnerska sama w sobie. Bo to z tej współpracy wynika wszystko inne – zauważa Andreas. – To jak z bieganiem, w czyimś towarzystwie łatwiej się zmotywować i wyjść z domu.

Klima.Werk od 2014 roku zrealizowała ponad 500 projektów. – Utrzymać sieć współpracy przez jedenaście lat to naprawdę coś wyjątkowego. Ludzi mobilizuje finansowanie, ale gdy pieniądze się kończą, zwykle znika zaangażowanie. Tymczasem nasz region zrozumiał, że trzeba kontynuować działanie – dodaje nasz rozmówca.

Sieć wspiera transfer wiedzy i dobrych praktyk. W ramach współpracy partnerów nie obowiązuje klasyczna hierarchia i decyzje rodzą się z pomysłów, nie centralnych wytycznych. Zespół stworzył planszówkę, w której gracze wspólnymi siłami dostosowują miasto do wyzwań klimatycznych. Albo aplikację w technologii rzeczywistości rozszerzonej (augmented reality), pozwalającą zobaczyć, jak konkretne rozwiązania wodno-zielonej infrastruktury mogłyby wyglądać przy własnym domu czy w sąsiedztwie. Aby przekonać polityków i pokazać, jak wdrożone projekty wyglądają w praktyce, zorganizowali też kiedyś dla lokalnych władz wycieczkę rowerową po regionie.

Żeby własnym przykładem pokazywać kierunek zmian, siedziba EGLV w Essen również przechodzi zieloną metamorfozę. – Nie wszystkich cieszy, że na dziedzińcu w zamian za nowe nasadzenia znikną miejsca parkingowe – przyznaje Andreas Giga. – Ale za kilka lat i tak pewnie będziemy współdzielić autonomiczne samochody. Po co trzymać prywatne auto, skoro przez 90–95 proc. czasu stoi nieużywane? Potrzebna jest zmiana myślenia. Pojedynczy zielony dach wywiera konkretny wpływ na otoczenie, ale przy jednym metrze kwadratowym ani nie poczujemy chłodu, ani nie zobaczymy nagle w okolicy wielu pszczół i innych owadów. Dopiero pomnożywszy to przez setki czy tysiące, pojawia się realny efekt.

Chcesz mieć stały dostęp do naszych treści? Dołącz do nas na Facebooku!

Co by się stało, gdyby Rosja wysłała setki dronów jednocześnie w przestrzeń powietrzną NATO?

To dziś codzienność w atakowanej przez Rosję Ukrainie i scenariusz, na który UE i NATO starają się przygotować po wtargnięciu Rosji w ich przestrzeń w zeszłym miesiącu i możliwym szpiegostwie na lotniskach w całej Europie.

Tomas Jermalavicius, badacz z Międzynarodowego Centrum Obrony i Bezpieczeństwa w Tallinie w Estonii, twierdzi w rozmowie z DW, że radary Estonii nie widzą nadlatujących dronów, bo te „latają zbyt nisko”. – Brakuje nam również do ich zestrzelenia środków, które miałyby proporcjonalny bilans kosztów i korzyści – dodaje ekspert.

Jermalavicius zauważył, że zestrzelenie rosyjskich dronów nad polską przestrzenią powietrzną 9 września br. było tego przykładem: pociski za ok. pół miliona dolarów zostały użyte przeciwko dronom, które kosztowały nie więcej niż 50 tys. dolarów (42 930 euro).

Eksperci wojskowi obawiają się, że ten niemożliwy do utrzymania „stosunek kosztów do zniszczeń” drogich przechwytywaczy do tanich dronów może negatywnie wpłynąć na obronę powietrzną NATO w przypadku wojny na pełną skalę.

Jak temu zaradzić? Jermalavicius wskazuje, że kluczową rolę w strategiach obrony przed dronami powinny odgrywać start-upy. Zwłaszcza że to ataki dronów powodują obecnie w wojnach już do 80 proc. ofiar. – Start-upy burzą te leniwe schematy, w które nasze systemy zamówień publicznych i nasi gracze z branży obronnej uwikłali się na przestrzeni dekad – argumentuje ekspert. Jak mówi, potrzeba ich jak „kolców przekłuwających wszystkie te wygodne rozwiązania”, aby przyspieszyć rozwój.

Frankenburg na ratunek

Jednym ze start-upów obiecujących niedrogi i skalowalny system antydronowy jest estońska firma Frankenburg Technologies z siedzibą w Tallinie i biurami w Wielkiej Brytanii, Ukrainie, na Łotwie i Litwie.

W ciągu niecałego roku Frankenburg opracował prototyp platformy obrony powietrznej, który prezes firmy Krusti Salm przedstawia jako rozwiązanie problemu, który uważa za „najsłabszy punkt” NATO.

– Wszystko, co Rosja wystrzeliwuje w Ukrainę i co potencjalnie mogłoby wystrzelić na cele europejskie, jest o rząd wielkości tańsze niż cokolwiek, czym to zestrzelimy – argumentuje w rozmowie z DW.

Według Salma cel projektu to właśnie koszty: system Frankenburg na być dziesięć razy tańszy niż użycie już istniejących pocisków obrony powietrznej krótkiego zasięgu, takie jak amerykańskie pociski Sidewinder.

Klientem Frankenburga jest dziś jeden kraj NATO i dzięki marcowej inwestycji w wysokości 4 mln euro firma chce wkrótce rozpocząć produkcję setek pocisków przechwytujących tygodniowo.

Według brytyjskiego dziennika „Financial Times” start-upy specjalizujące się w dronach i robotyce przyciągnęły od zeszłego roku ponad połowę całego kapitału wysokiego ryzyka w europejskim sektorze obronnym. Nic więc dziwnego, że trzy z czterech europejskich start-upów obronnych wycenianych jako jednorożce (o wycenie na ponad 1 mld euro) to producenci dronów. Wśród nich są niemieckie Helsing i Quantum Systems, a także portugalski Tekever.

Za duża podaż? W branży krąży żart

Chociaż zachodnie armie są wyraźnie zainteresowane opłacalnymi rozwiązaniami, takimi jak projekt Frankenburga, wśród tradycyjnie raczej niechętnych ryzyku wojskowych panuje pewna ostrożność w inwestowaniu w technologie, które w dużej mierze nie zostały sprawdzone.

– [Inwestorzy i resorty obrony] chcą kupować kompletny produkt z potwierdzonym, długoterminowym wsparciem – mówi Litwin Rytis Mikalauskas, dyrektor generalny startupu Harlequin Defense.

Jermalavicius uważa, że ​​ta ostrożność wynika również z niepewności co do rentowności start-upów: – Jeśli kupię dużo rzeczy od start-upu, który po dwóch latach upadnie, kto będzie utrzymywał jego potencjał, serwisował go, dostarczał części zamienne i go modernizował?

Kolejnym wyzwaniem, z jakim mierzą się start-upy zajmujące się dronami, jest rosnąca konkurencja – mówi Mikalauskas. – Od ponad roku na eventach branży krąży żart: wszyscy i ich matki mają start-up zajmujący się dronami – opowiada w rozmowie z DW. Wydaje się, że co tydzień pojawiają się nowe start-upy zajmujące się dronami, co rodzi pytanie, czy w Europie wystarczy popytu, aby zaspokoić możliwości ich ich dostawy?

Na przykład niemiecka armia chce do końca tej dekady zapewnić sobie 8300 systemów dronów – to i tak plan znacznie skromniejszy niż w innych krajach NATO.

Kaspar Gering, współzałożyciel DarkStar, uważa jednak, że obawy te są bezpodstawne. Ten fundusz venture capital, specjalizujący się w technologiach zbrojeniowych, ma na celu połączenie wiedzy i doświadczenia założycieli jednorożców, weteranów wojskowych, inwestorów i liderów technicznych.

– Estonia ogłosiła wieloletni przetarg o wartości 400 mln euro na amunicję krążącą, obejmujący określone typy dronów – przypomnina Gering w rozmowie z DW. – A przetargów związanych z dronami jest coraz więcej w całej UE – mówi.

Kraje wschodniej flanki NATO, takie jak Estonia, zaczęły korzystać z możliwości start-upów, w tym Frankenburga, aby wesprzeć budowę tzw. muru dronowego. Ta nicjatywa UE ma obejmować radary, czujniki akustyczne, kamery mobilne, urządzenia zagłuszające i przechwytywacze dronów.

Najlepszy test? W Ukrainie

Frankenburg i wiele innych zachodnich start-upów nawiązało również kontakty z ukraińskimi jednostkami frontowymi, co pozwala im reagować szybciej i dokładniej na stale zmieniającą się sytuację wojenną niż starym firmom zbrojeniowych i start-upom bez takich powiązań. W pociskach przechwytujących Frankenburga, jak mówi Salm, „nie ma ani jednego aspektu, na który nie wpłynęłyby informacje z pola walki z Ukrainy”.

Taki dostęp do informacji pozwala na selekcję sprawdzonych rozwiązań – potwierdza badacz Tomas Jermalavicius z ICDS. – Ukraińcy posiadają górę danych zebranych z operacji dronów, ale zazwyczaj nie dzielą się nimi z zagranicznymi firmami technologicznymi z branży obronnej ze względu na ograniczenia związane z wojną – powiedział. – Dlatego bez bliskich powiązań z jednostkami wojskowymi jest niejasne, w jakim stopniu zagraniczne produkty mogą właściwie odzwierciedlać realia pola walki.

Przewaga start-upów zniknie?

Możliwość europejskich start-upów w odpieraniu potencjalnych rosyjskich ataków dronów zależy również od tego, czy rządy UE ograniczą biurokrację i zapewnią ramy prawne dla działań wojennych już w czasie pokoju. Mówi o tym Mychajło Rudominski. Już w 2022 roku współzakładał on Himerę – ukraiński start-up obronny, który produkuje odporne na ataki hybrydowe, bezpieczne systemy komunikacji taktycznej. – Na początku pełnoskalowej inwazji musieliśmy zignorować kilka restrykcyjnych przepisów, które hamowały rozwój innowacyjnych rozwiązań obronnych – przyznaje 25-latek i wzywa państwa NATO do przygotowania „zestawu przepisów gotowych na moment rozpoczęcia walk, aby uniknąć ograniczenia funkcjonalności ich broni”.

Z kolei szef nowego estońskiego Dowództwa Transformacji Sił mjr Ivo Peets, uważa, że ​​wartość start-upów dronowych polega na wnoszeniu „konkretnej zdolności do wykorzystania”. – Ich niszowa zdolność może być zaletą i to decydującą – wskazuje w rozmowie z DW ten były dowódca i weteran z Afganistanu. Według niego ta przewaga ostatecznie „albo zniknie, ponieważ pole bitwy musi się zmienić”, albo stanie się tak skuteczna, że ​​„wszyscy się do niej zaadaptują i będzie produkowana masowo”.

A tego już nie będzie w stanie dokonać start-up.

Artykuł ukazał się pierwotnie na stronach Redakcji Angielskiej DW.

Połączenia z Drezna do Wrocławia oraz z Drezna do Warszawy i Pragi są ważne – zaznaczył Friedrich Merz we wtorek (28.10.2025) po wizycie w Dreźnie.

Pobyt w stolicy Saksonii to część tournee Merza po niemieckich krajach związkowych. Sąsiadująca z Polską Saksonia to ósmy land, który Merz wizytuje od przejęcia władzy w lutym br. Swój objazd ma zakończyć przed końcem roku.

„Musimy porozmawiać”

– To połączenia kolejowe, które mamy w umowie koalicyjnej, ale na które jeszcze nie przeznaczyliśmy wystarczających środków. Będziemy musieli ponownie o tym porozmawiać w Berlinie – zapowiedział.

Od zjednoczenia Niemiec landy na wschodzie kraju narzekają, że kolej i rząd Niemiec nie inwestowały wystarczająco w linie kolejowe na wschód. Uwagi słychać także ze strony sąsiadów Niemiec, czyli Polski i Czech.

Połączenia z Polską

W podpisanej przez liderów CDU, CSU i SPD w kwietniu bumowie koalicyjnej w rozdziale „Ruch” koalicja zapowiedziała (o czym także była mowa w kampanii wyborczej) rozwój połączeń m.in. z Polską: „Centralne części infrastruktury transportowej do Polski i Czech będą bardzo szybko rozwijane. W tym celu zapewnimy prawo planistyczne i finansowanie. Wdrożone zostaną europejskie pociągi o standardzie dalekobieżnym, zapewniające lepsze połączenia ze wszystkimi naszymi sąsiadami” - zapisano.

Obecnie między Polską a Niemcami kursuje dziennie ok. 20 pociagów dalekobieżnych PKP i Deutsche Bahn: po trzy kursy z Berlina do Wrocławia, Katowic i Krakowa i z powrotem, sześć na trasie Berlin-Warszawa i jeden na trasie Berlin-Gdańsk.

(Reuters/mar)

We wrześniu liczba nowych rejestracji w UE wzrosła i to już trzeci miesiąc z rzędu. Według opublikowanych we wtorek (28.10.2025) danych Europejskiego Stowarzyszenia Producentów Samochodów (ACEA) w UE zarejestrowano we wrześniu około 888 700 nowych samochodów. To wzrost o około 10 proc. w porównaniu z tym samym miesiącem ubiegłego roku.

Także bilans za pierwsze dziewięć miesięcy tego roku był lekko dodatni: liczba nowych rejestracji aut w UE wynosi w tym okresie (styczeń-wrzesień) 8,06 mln – o 0,9 proc. więcej niż rok wcześniej.

Choć wyniki te wciąż nie zbliżają się do tych sprzed pandemii koronawirusa: liczba nowych rejestracji jest o 19 proc. niższa niż w 2019 roku. Podkreśla to też w rozmowie z agencją AFP ekspert EY Constantin Gall. – Wciąż obserwujemy dużą niechęć do zakupów. Wynika to z trudnych warunków: słabej koniunktury, wysokich cen nowych samochodów, znacznej niepewności politycznej i rosnących obaw o zatrudnienie – mówi.

Wzrost sprzedaży elektryków i marek niemieckich

Wzrost liczby nowych rejestracji był napędzany głównie przez sprzedaż nowych samochodów elektrycznych. W ciągu pierwszych dziewięciu miesięcy sprzedaż ta wzrosła o 20 proc, a w samych Niemczech to aż 38,3 proc. Udział samochodów elektrycznych w rynku wyniósł 16,1 proc., a hybryd (2,8 mln sprzedanych egzemplarzy) – już 34,7 proc. Do tego sprzedano ponad 723 tys. hybryd plug-in, co oznacza największy wzrost udziału (31 proc.). Łączny udział w sprzedaży pojazdów z silnikami Diesla i benzynowymi spadł z 46,8 do 37 proc.

Oznacza to korzyści także dla niemieckich producentów: wg danych zebranych przez portal „Tagesschau” liczba nowych rejestracji ich aut w UE wzrosła od stycznia do września br. o 4,4 proc. w porównaniu do zeszłego roku, a udział w rynku trzech głównych marek (VW, Mercedesa i BMW) do 39,5 proc. (w porównaniu z 38,2 proc. w zeszłym roku). Liderem w UE jest Grupa Volkswagen, której marki odnotowały we wrześniu wzrost aż o 11 proc. Spada udział niektórych marek pozaeuropejskich, w tym Tesli.

Rynek UE ratunkiem dla rodzimych producentów?

Eksperci od rynku motoryzacyjnego od dawna twierdzą, że wewnętrzny rynek UE powinien być ratunkiem dla europejskich producentów aut. Także niemieckich, którzy borykają się z kryzysem (wynikającym m.in. ze spadku eksportu poza Europę) i tną zatrudnienie.

W tym celu wzywają do ochrony rynku przed agresywną polityką eksportową Chin oraz do generowania popytu na auta elektryczne, m.in. przez zachęty, ale przemyślane.

– Oczywistym posunięciem jest przywrócenie dopłat do zakupu pojazdów elektrycznych, które Niemcy wycofały pod koniec 2023 roku, a następnie skoordynowanie tych dopłat w całej Unii Europejskiej – powiedział kilka tygodni temu w rozmowie z DW Sander Tordoir z londyńskiego Centre for European Reform, odnosząc się do efektywnej zniżki do 7500 euro (8750 dolarów) na zakup elektryków.

– Na całym kontynencie występuje nadwyżka mocy produkcyjnych i brak popytu na europejską produkcję samochodów. Dlatego musimy pracować nad stroną popytową – ocenił.

(AFP/mar)

Niemiecki dziennik „Die Welt” pisze we wtorek (28.10.2025) na swojej stronie internetowej o zawetowaniu w połowie października przez prezydenta Polski Karola Nawrockiego ustawy, która miała uznać wilamowski za język regionalny.